Indignatie redactie 
Islam – Misschien moeten we de term ‘christenist’ gebruiken om al die zelfmoordaanslagen te verklaren die gepleegd zijn onder de kreten van ‘Gloria in excelsis Deo’?
Islam – Na een week waarin het Britse parlement effectief werd gegijzeld door de pro-Palestijnse bende, lichtte de Big Ben op met oproepen tot genocide tegen de Joden, en vreesden parlementsleden voor hun leven als ze ‘ de verkeerde kant op’ zouden stemmen tegenover de Joden. een conflict 3.000 kilometer verderop zou het je vergeven zijn als je zou denken dat het verhaal op de lippen van de reguliere media islamitisch extremisme zou zijn geweest, maar dan had je het mis gehad.
In plaats daarvan was ‘islamofobie’ aan de orde van de dag, dankzij de opmerkingen van voormalig vice-voorzitter van de Conservatieve Partij, Lee Anderson, die handig inging op de vraag wie Groot-Brittannië tegenwoordig precies bestuurt. Eerlijk is eerlijk: het is zeker niet de Conservatieve Partij.
De kwestie werd aanvankelijk aan de orde gesteld door voormalig minister van Binnenlandse Zaken Suella Braverman in haar stuk uit de Telegraph van donderdag , waarin zij betoogde : “Dit is niet langer het geweldige land dat ik kende. Islamisten dwingen Groot-Brittannië tot onderwerping.”
Gevraagd naar zijn mening op GB News, verwaterde Anderson de beweringen van Braverman en sprak hij specifiek over de hoofdstad onder leiding van burgemeester Sadiq Khan: ‘Ik geloof eigenlijk niet dat de islamisten de controle over ons land hebben, maar wat ik wel geloof is dat ze’ We hebben de controle over Khan en ze hebben de controle over Londen, en ze hebben ook de controle over Starmer.’ (NB zijn keuze voor het werkwoord ‘geloven’).
Conservative MP Lee Anderson tells GB News that he thinks Sadiq Khan has "given our capital city away" to Islamists, who are "his mates".
"Islamists have got control of Khan and they’ve got control of London," he says. pic.twitter.com/XnGbXMyB2y
— Adam Bienkov (@AdamBienkov) February 23, 2024
De reactie van de groten en de goeden was voorspelbaar formeel. Keir Starmer wilde zich graag afwenden van de beschuldigingen dat de Labour-partij nog steeds antisemitisch is (naast beschuldigingen van binnenuit dat ze lang niet antisemitisch genoeg is ) en koos ervoor Rishi Sunak te beschuldigen van het herbergen van ‘extremisten’, wat alleen maar hypocriet had kunnen zijn als hij dat wel had gedaan. dus terwijl hij knielde voor de Palestijnse vlag.
Premier Sunak trok ondertussen de zweep van Anderson terug (dat wil zeggen, hij werd in wezen uit de Conservatieve Partij gezet, wat betekent dat hij in het parlement kan zitten maar als onafhankelijk parlementslid), en beschouwde zijn opmerkingen als “verkeerd en onaanvaardbaar”, hoewel hij daar geen bezwaar tegen leek te hebben. met Bravermans oorspronkelijke inschatting van de situatie. Sadiq Khan voerde ze echter allemaal aan en had slechts zeven seconden van slecht verhulde vrolijkheid nodig om het trifecta-oordeel van ‘racistisch, anti-moslim en islamofoob’ los te laten:
🚨 BREAKING: Sadiq Khan: Tories are 'pouring petrol on the flames of Islamaphobia'
‘What this man [Lee Anderson] said was racist, Islamophobic and anti-Muslim’
Sadiq Khan responds to Lee Anderson's comments. pic.twitter.com/ib6Hz3kGTd
— GB News (@GBNEWS) February 26, 2024
De vraag of Sadiq Khan wordt gecontroleerd door zijn extremistische geloofsgenoten is interessant en zeker een antwoord waard. Het valt niet te ontkennen dat Khan door de jaren heen herhaaldelijk platforms heeft vertegenwoordigd en gedeeld met extremisten.
De Londense burgemeester heeft hierover zijn ‘spijt’ geuit en legde uit: “Ik betreur het dat ik de indruk heb gewekt dat ik hun standpunten onderschreef en ik heb heel duidelijk gemaakt dat ik hun standpunten weerzinwekkend vind.” Desalniettemin waren de extremisten zo bekend dat David Cameron Khan tijdens een vragensessie van de premier in 2016 graag op de korrel nam zonder dat hij de zweep van zichzelf hoefde af te nemen. Het is ook bekend dat Khan de aanstootgevende smet ‘Uncle Toms’ gebruikt als hij over ‘gematigde moslims’ spreekt.
In termen van Londen (waarvoor Khan feitelijk verantwoordelijk is) is het feit dat de politie op twee niveaus nu de status quo is, moeilijk te betwisten. Onder hoofdcommissaris Sir Mark Rowley heeft de Metropolitan Police de laatste tijd haar best gedaan om zich te onttrekken aan het toezicht op moslims.
Ten eerste deed het Oude Wetsvoorstel alsof ze niet de macht hadden om de pro-Palestijnse marsen te stoppen. Toen erop werd gewezen dat zij inderdaad het gezag hadden, veranderde de politie van koers en twijfelde over de precieze betekenis van het woord ‘jihad’ . Agenten ter plaatse waren iets eerlijker en gaven toe dat er “meer van hen zijn dan van ons.” Het dichtst dat de Met bij het vaststellen van de wet kwam, was het pleidooi dat het deed bij pro-Palestijnse activisten om de wapenstilstandsmars in november vorig jaar af te blazen.
Downing Street heeft zich al zichtbaar overgegeven aan de islam; Het Parlement onder Lindsay Hoyle heeft zich overgegeven; en parlementsleden zelf geven nu ook hun posten op vanwege doodsbedreigingen. In termen van Sadiq Khan is hij daarom óf (om de kernachtige zin van Braverman te gebruiken) in de ban van extremisten, door hen gedupeerd, óf slechts nalatig; kies je vergif.
Voor wat het waard is: mijn persoonlijke vermoeden is dat Khan’s anti-Britse houding zijn islamitische hartstocht overtreft. Hij zou heel goed kunnen geloven dat een succesvol gevoerde oorlog de natie veel sneller in puin zal doen storten en minder weerstand zal oproepen dan een volledige jihad; hij (net als ik natuurlijk) kan zich vergissen.
Vreemd genoeg heb ik niemand aan beide kanten van de discussie alleen maar horen zeggen dat Anderson feitelijk ongelijk heeft – zonder de voorafgaande noodzaak om zich heftig te distantiëren of hem eenvoudigweg aan te bieden voor een metaforische lynchpartij. En toch gaf hij alleen maar zijn mening zoals gevraagd; het werkwoord ‘geloven’ is in deze kwestie een verraad, en in een land dat nog steeds pretendeert de vrijheid van meningsuiting te hanteren, zou dat het einde van de zaak moeten zijn.
Het enige probleem dat ik met Anderson wil bespreken, is zijn goedkeuring van de terminologie van de vijand. ‘Islamisme’ is net als ‘islamofobie’ een betekenisloze term die verder gaat dan de voor de hand liggende politieke motieven.
In een zeldzaam moment van gezond verstand weigerde de Conservatieve Partij de definitie van ‘ islamofobie’ te aanvaarden. ‘Islamistisch’ is de zoveelste poging om de islam te voorzien van een ‘vrij uit de gevangenis’-kaart, waarbij de belachelijke implicatie is dat degenen die werkelijk in de islam ‘geloven’ niets te maken hebben met moslims als geheel. Misschien moeten we de term ‘christenist’ gebruiken in een poging al die zelfmoordaanslagen te verklaren die gepleegd zijn onder de kreten van ‘Gloria in excelsis Deo’?
Zelfs als we het liever niet erkennen, weten we allemaal waar Anderson het over heeft: de islam dicteert in toenemende mate het verhaal in Groot-Brittannië, met duidelijke ‘gevolgen’ als het zijn zin niet krijgt. Het waren niet de ‘nazi’ Brexit-kiezers, ‘Covidiots’ of ‘extreemrechtse’ boeman die verantwoordelijk waren voor de terreuraanslag van 7/7, Manchester of de London Bridge.
Het was ook niet de Kerk van Engeland die de inspiratie vormde voor de moord op Sir David Amess, een 14-jarige autistische moslim die met de dood werd bedreigd vanwege een gevallen bijbel, noch was het een Batley-leraar die gedwongen werd onder te duiken omdat hij afbeeldingen van Jezus liet zien; Hoe gaat het trouwens met die leraar?
Het is de islam die het probleem is, en niet het ‘islamisme’ – de islam in voldoende hoge demografische proporties. Wat Britse moslims geloven is geen geheim, of wordt tenminste niet bijzonder goed bewaard. Bijna een kwart wil dat de sharia-wetgeving in Groot-Brittannië wordt aangenomen; 52% is van mening dat homoseksualiteit illegaal zou moeten zijn; en een schokkende tweederde zou de politie niet inlichten als een vriend betrokken zou zijn bij terrorisme.
Het mag dan ‘slechts’ 4% zijn die sympathiseert met zelfmoordterroristen, maar je hoeft de moslimpopulatie niet heel hoog te krijgen om dat ineens een probleem te laten worden. Zoek een Europese natie met een aanzienlijke moslimbevolking die zich verzet tegen de waarden van de Verlichting, en je zult steevast conflicten tegenkomen.
Zelfs volgens de Britse regering is islamitisch extremisme de grootste bedreiging voor Groot-Brittannië: “De regering is het ermee eens dat de extreme islamitische ideologie de grootste bedreiging vormt voor Groot-Brittannië en heeft snel actie ondernomen om de preventierichtlijnen en -trainingen bij te werken om dat duidelijk te maken.” Het lukt echter herhaaldelijk niet om de brandnetel te vatten, vanwege de doeltreffendheid van de ‘racistische’ smet, aldus Prevent-recensent William Shawcross : “Een van de redenen waarom er soms terughoudendheid bestaat om de islamistische dreiging aan te pakken, is dat mensen bang zijn om islamofoob of racistisch te worden genoemd.
Het is een enorm effectieve vorm van censuur geworden: ‘Oh, je bent gewoon een racist. Je bent islamofoob.’ En dat vinden mensen om voor de hand liggende redenen niet leuk.” Sadiq Khan is dus misschien niet zo ineffectief als hij lijkt.
Hoewel ‘islamofobie’ het aantal doden van islamitisch extremisme nog niet helemaal heeft verhoogd, zou je dat niet opmerken op sociale media. Op het moment van schrijven staan de Londense trends op X met Lee Anderson op nummer één en ‘Islamofobie’ op nummer vijf; ‘Islam’, ‘islamitisch extremisme’ of zelfs ‘islamisme’ komen niet aan bod.
Het strekt hem tot eer dat Anderson zich heeft verdubbeld en weigert zich te verontschuldigen (althans voorlopig), hoewel de macht van de menigte uiteindelijk meestal een mea culpa oplevert. Vooral Rishi Sunak zal zeker hopen dat Anderson het fatsoenlijke doet, zodat iemand ergens in de regering hem (en de mogelijke miljoenen die het met hem eens zijn) serieus zou moeten nemen.
