Indignatie redactie 
Op 27 oktober begon in Londen een hoorzitting in hoger beroep tegen de beslissing van de lagere rechtbank om WikiLeaks-oprichter Julian Assange niet uit te leveren aan de VS. Het is een legale farce in dienst van een gruwelijke misdaad.
Assange wordt vervolgd voor het blootleggen van oorlogsmisdaden, marteling en andere mensenrechtenschendingen, massasurveillance, staatsgreepplannen en corruptie bij de overheid op WikiLeaks. De daders van deze misdaden, de Verenigde Staten en andere imperialistische staten, zijn vastbesloten om wraak te nemen. Assange zou voor het leven worden opgesloten, fysiek en mentaal worden vernietigd of zelfs vermoord.
Nog maar een maand geleden, Yahoo! Nieuws , dat meer dan 30 getuigen aanhaalt, dat CIA-plannen op “hoog niveau” om Assange te ontvoeren of te vermoorden, werden besproken. Een ex-inlichtingenofficier wordt geciteerd: “Er leken geen grenzen te zijn.” Voormalig CIA-directeur en minister van Buitenlandse Zaken Mike Pompeo, die deze discussies leidde, ontkende het rapport niet. Hij gaf toe dat “delen ervan waar zijn” en verklaarde dat hij “zich niet verontschuldigt”.
Maar Assange was gisteren in de beklaagdenbank. Hij wordt bedreigd met uitlevering en vervolging door de staat wiens misdaden hij aan het licht heeft gebracht en die zijn moord aantoonbaar heeft gepland.
“in het dok” geldt echter alleen in figuurlijke zin. Zoals de redacteur van WikiLeaks, Kristinn Hrafnsson, de aanhangers die buiten het gerechtsgebouw waren verzameld, informeerde, kon Assange de hoorzitting niet alleen bijwonen en moest hij hen volgen via video-uitzendingen vanuit de gevangenis. “Hoe moet hij communiceren met zijn advocaten uit de Belmarsh-gevangenis?”, vroeg Hrafnsson. ‘Hoe is dat te rijmen met gerechtigheid?’
Aan het begin van de hoorzitting vertelde Assange’s advocaat Edward Fitzgerald de rechtbank dat zijn cliënt zich te ziek voelde om de zitting zelfs maar bij te wonen door middel van video-switching.
Assange verscheen een paar uur later op de monitor, zichtbaar uitgemergeld, depressief en nauwelijks in staat om zichzelf wakker te houden of rechtop in de stoel te zitten. Hij moest luisteren naar de verklaringen van de Amerikaanse overheidsadvocaat James Lewis, die zich episch uitsprak over de vraag of hij suïcidaal was en of dit risico daadwerkelijk relevant was. Assange verliet de videokamer een tijdje en ging toen op een plek zitten waar de camera hem niet kon zien.
Buiten het gerechtsgebouw zei Assange’s partner, Stella Moris, dat het proces zou uitwijzen “of een journalist zal worden uitgeleverd aan het land dat samenspande om hem te vermoorden”.
Eigenlijk zou zo’n evenement de aanleiding moeten zijn voor massademonstraties, waarbij wereldwijd de onmiddellijke en onvoorwaardelijke vrijlating van de WikiLeaks-oprichter wordt geëist. Het uitblijven van dergelijke protesten is het resultaat van decennia van isolement en denigreren van de heldhaftige journalist die, meer dan wie ook in de 21e eeuw, heeft geholpen de imperialistische misdaden tegen de wereldbevolking aan het licht te brengen.
Assange was het eerste en belangrijkste slachtoffer van de hedendaagse heksenjacht, waarin louter beschuldigingen van seksueel wangedrag worden omgezet in onbetwistbare feiten om het vermoeden van onschuld en het recht op een eerlijk proces te ondermijnen. Vragen over klassenbelangen en politieke principes worden bedolven onder een stortvloed van beschuldigingen. Onder het voorwendsel van het opkomen voor vrouwenrechten, worden de belangen van het imperialisme en de rijke middenklasse in werkelijkheid verdedigd.
In augustus 2010, toen de WikiLeaks-onthullingen het wereldimperialisme opschudden, startte Zweden een onderzoek naar Assange’s vermeende seksuele aanval op twee vrouwen – een transparante fraude die nu volledig in diskrediet is gebracht en tot in elk detail is weerlegd door de speciale VN-rapporteur voor foltering Nils Melzer . Het vormde echter het voorwendsel voor een Brits arrestatiebevel voor Assange en werd gebruikt om hem bijna zeven jaar vast te houden in de Ecuadoraanse ambassade in Londen.
Het doel was om een gemene lastercampagne te voeren en iedereen te intimideren die Assange verdedigde. Het pseudo-onderzoek door de Zweedse rechterlijke macht bood de media, die goed verdiend hadden aan hun eerste samenwerking met WikiLeaks, een excuus om hem met alle hardheid aan te pakken.
De Britse Guardian beledigde en belasterde Assange steeds maar weer. Columnist Marina Hyde beschreef hem als “de zoveelste man die niet zal worden aangeklaagd voor verkrachting” en “de grootste klootzak in Knightsbridge”. Luke Harding van dezelfde krant beschuldigde Assange en WikiLeaks ervan Russische agenten te zijn. Suzanne Moore beschreef Assange in de New Statesman als een “kabouter met het uiterlijk van een idioot” en als een “misleidende, griezelige persoon”.
In de VS schreef Katha Pollitt in de Nation : ” Als het om verkrachting gaat, zit links nog steeds op het spel.”
Deze vuile campagne werd gesteund door een internationaal contingent van pseudo-links dat gespecialiseerd is in het gebruik van gender- en andere identiteitspolitiek ter verdediging van het imperialisme. In Groot-Brittannië schreef Tom Walker van de Socialist Workers Party (SWP): “Julian Assange moet worden aangeklaagd voor verkrachting.” Lindsey German van Counterfire beschuldigde zijn advocaten ervan “slachtoffers van verkrachting hun rechten te ontzeggen”.
Jacobin magazine , het Socialist Alternative en de International Socialist Organization in Amerika, het Socialist Alternative in Assange’s geboorteland Australië, en talloze andere organisaties huilden met de wolven mee of maakten zich in stilte medeplichtig.
De vakbonden hebben niets gedaan om hun leden te mobiliseren om Assange te verdedigen, of zelfs om hen op de hoogte te stellen van zijn benarde situatie.
Er veranderde niets toen Assange in april 2019 door de Britse politie van de Ecuadoraanse ambassade werd gesleept. Binnen 48 uur verklaarde de Guardian : “Het slachtoffer van Assange’s verkrachting moet op de eerste plaats komen” en kopte: “Het niet uitleveren van Assange aan Zweden zou volgens vrouwengroepen de ‘verkrachtingscultuur’ bevorderen”.
De SWP was het ermee eens: “Assange moet in Zweden voor de rechter worden gebracht.” De Socialistische Partij stond er ook op dat “de beschuldigingen van verkrachting moeten worden onderzocht”.
Jeremy Corbyn, die gedurende zijn hele ambtstermijn als Labour-leider over Assange had gezwegen, werd gedwongen een symbolisch bezwaar te maken. Hij trok zich echter onmiddellijk terug toen rechtse Labour-parlementsleden Stella Creasey en Jess Phillips een tweeledige brief zwaaiden van 100 parlementsleden waarin werd opgeroepen tot maatregelen “om ervoor te zorgen dat Julian Assange aan Zweden kan worden uitgeleverd”. Corbyn noemde Assange nooit tijdens de algemene verkiezingen van 2019.
Wanneer sommige van deze mensen en organisaties officieel protesteren tegen uitlevering aan de Verenigde Staten, weten ze dat ze hun deel hebben gedaan. Assange was afgesneden van de kracht die ervoor zorgde dat zijn journalistieke werk de heersende klasse angst aanjaagde: de internationale arbeidersklasse, wiens sluimerende haat tegen het imperialisme werd versterkt en aangewakkerd door de WikiLeaks-onthullingen.
Alleen deze politieke context verklaart waarom de Amerikaanse regering en de Britse rechtbanken Assange op zo’n manier konden misbruiken. “Ik maak me grote zorgen over Julians gezondheid”, zei Moris voor de hoorzitting van gisteren: “Ik heb hem zaterdag bezocht. Hij was erg dun. Ik hoop dat de rechtbanken een einde maken aan deze nachtmerrie.”
Maar de rechtbanken zorgen ervoor dat de nachtmerrie voortduurt.
Lewis protesteerde voor het Hooggerechtshof tegen de verdenking dat de VS mogelijk “te kwader trouw” handelt wanneer zij Assange een eerlijke behandeling verzekeren na uitlevering: “Het uitgangspunt is dat de verzoekende staat te goeder trouw handelt.”
En dat in een land waarvan de geheime dienst belast was met het plannen van de moord op Assange en dat hem bijna tot zijn dood dreef met zijn uitleveringsjacht. Volgens Lewis was er echter “geen enkele gelegenheid waarbij het Verenigd Koninkrijk” – de folteraar van Amerika – “de vrees uitsprak dat de Amerikaanse beloften niet zouden worden nagekomen”.
Lewis probeerde de positie van de psychologische verdedigingsdeskundige te ondermijnen omdat hij in een rapport niet vermeldde dat Stella Moris de partner van Assange is. Lewis zei dat het totaal ongelooflijk was dat dit was gebeurd uit angst voor hun veiligheid.
De Amerikaanse regering is duidelijk de begunstigde van de beslissing van januari in eerste aanleg. Op dat moment was Assange’s uitlevering alleen geweigerd op grond van zijn mentale toestand en het risico van zelfmoord. Alle andere argumenten van de officier van justitie werden aanvaard. En dus hoefde Lewis geen antwoord te geven op de vraag waarom een journalist wordt vervolgd op grond van de Spionagewet voor het aan de kaak stellen van staatsmisdrijven. Hij hoefde niet uit te leggen waarom hem zijn rechten werden ontzegd, bewijs tegen hem had en hem en zijn gezin in levensgevaar bracht. Dit alles is al wettelijk goedgekeurd.
Hoe langer de procedure aansleept, hoe meer Kafkaësk het wordt. De echte redenen voor de vervolging van Assange verdwijnen achter discussies over zijn gezondheid en juridische subtiliteiten van het uitleveringsrecht. Alle tegenstanders van kapitalistisch geweld en onderdrukking hebben de plicht om Assange te helpen door zich aan te sluiten bij de strijd om de internationale arbeidersklasse te organiseren in zijn verdediging.
