Indignatie redactie 
In de jaren zeventig ontmoette ik een van Hitlers belangrijkste propagandisten, Leni Riefenstahl, wiens epische films de nazi’s verheerlijkten. We verbleven toevallig in dezelfde lodge in Kenia, waar ze een foto-opdracht had, omdat ze aan het lot van andere vrienden van de Führer was ontsnapt.
Ze vertelde me dat de ‘patriottische boodschappen’ van haar films niet afhankelijk waren van ‘orders van bovenaf’, maar van wat ze de ‘onderdanige leegte’ van het Duitse publiek noemde.
Was dat inclusief de liberale, ontwikkelde bourgeoisie? Ik vroeg. ‘Ja, vooral zij,’ zei ze.
Ik denk hieraan als ik om me heen kijk naar de propaganda die de westerse samenlevingen nu verteert.
Natuurlijk zijn we heel anders dan Duitsland in de jaren dertig. We leven in informatiemaatschappijen. Wij zijn globalisten. We zijn nog nooit zo bewust geweest, meer in contact, beter verbonden.
Zijn we? Of leven we in een mediamaatschappij waar hersenspoeling verraderlijk en meedogenloos is, en perceptie wordt gefilterd op basis van de behoeften en leugens van de staat en de macht van het bedrijfsleven?
De Verenigde Staten domineren de media in de westerse wereld. Op één na zijn alle mediabedrijven in de top tien gevestigd in Noord-Amerika. Het internet en sociale media – Google, Twitter, Facebook – zijn grotendeels in Amerikaanse handen en worden beheerd.
De omvang en omvang van dit bloedbad is grotendeels niet gemeld, niet erkend; en de verantwoordelijken blijven het Anglo-Amerikaanse politieke leven domineren.
In de jaren voor zijn dood in 2008 hield toneelschrijver Harold Pinter twee bijzondere toespraken, die een stilte verbraken.
‘Het buitenlands beleid van de VS’, zei hij, ‘kan het beste als volgt worden gedefinieerd: kus mijn kont of ik trap je hoofd in. Zo simpel en zo grof is het. Het interessante is dat het zo ongelooflijk succesvol is. Het bezit de structuren van desinformatie, gebruik van retoriek, taalvervorming, die zeer overtuigend zijn, maar in feite een pak leugens zijn. Het is zeer succesvolle propaganda. Ze hebben het geld, ze hebben de technologie, ze hebben alle middelen om ermee weg te komen, en dat doen ze ook.”
Bij het aanvaarden van de Nobelprijs voor Literatuur zei Pinter dit:
De misdaden van de Verenigde Staten zijn systematisch, constant, wreed, meedogenloos geweest, maar heel weinig mensen hebben er echt over gesproken. Je moet het aan Amerika overhandigen. Het heeft wereldwijd een vrij klinische manipulatie van macht uitgeoefend, terwijl het zich voordeed als een kracht voor universeel goed. Het is een briljante, zelfs geestige, zeer succesvolle daad van hypnose.”
Pinter was een vriend van mij en mogelijk de laatste grote politieke wijze – dat wil zeggen, voordat afwijkende politiek werd gentrified. Ik vroeg hem of de ‘hypnose’ waarnaar hij verwees de ‘onderdanige leegte’ was die door Leni Riefenstahl werd beschreven.
‘Het is hetzelfde,’ antwoordde hij. ‘Het betekent dat de hersenspoeling zo grondig is dat we geprogrammeerd zijn om een pak leugens te slikken. Als we propaganda niet herkennen, accepteren we het misschien als normaal en geloven we het. Dat is de onderdanige leegte.’
In onze systemen van bedrijfsdemocratie is oorlog een economische noodzaak, het perfecte huwelijk tussen overheidssubsidie en privéwinst: socialisme voor de rijken, kapitalisme voor de armen. De dag na 9/11 schoten de aandelenkoersen van de oorlogsindustrie omhoog. Er kwam meer bloedvergieten, wat goed is voor de zaken.
Tegenwoordig hebben de meest winstgevende oorlogen hun eigen merk. Ze worden ‘forever wars’ genoemd: Afghanistan, Palestina, Irak, Libië, Jemen en nu Oekraïne. Ze zijn allemaal gebaseerd op een pak leugens.
Irak is het meest berucht, met zijn massavernietigingswapens die niet bestonden. De vernietiging van Libië door de NAVO in 2011 werd gerechtvaardigd door een bloedbad in Benghazi dat niet plaatsvond. Afghanistan was een gemakkelijke wraakoorlog voor 9/11, die niets te maken had met de bevolking van Afghanistan.
Vandaag is het nieuws uit Afghanistan hoe slecht de Taliban zijn – niet dat Joe Bidens diefstal van $ 7 miljard van de bankreserves van het land wijdverbreid lijden veroorzaakt. Onlangs wijdde National Public Radio in Washington twee uur aan Afghanistan – en 30 seconden aan zijn uitgehongerde mensen.
Op haar top in Madrid in juni heeft de NAVO, die wordt gecontroleerd door de Verenigde Staten, een strategiedocument aangenomen dat het Europese continent militariseert en het vooruitzicht op oorlog met Rusland en China escaleert. Het stelt ‘multi-domein oorlogsvoering voor tegen een nucleair bewapende peer-concurrent. Met andere woorden, een nucleaire oorlog.
Er staat: ‘De uitbreiding van de NAVO is een historisch succes geweest’.
Ik las dat met ongeloof.
Een maatstaf voor dit ‘historische succes’ is de oorlog in Oekraïne, waarvan het nieuws meestal geen nieuws is, maar een eenzijdige litanie van chauvinisme, verdraaiing, weglating. Ik heb een aantal oorlogen gemeld en heb nog nooit zulke algemene propaganda gekend.
In februari viel Rusland Oekraïne binnen als reactie op bijna acht jaar moord en criminele vernietiging in het Russisch sprekende gebied Donbass aan hun grens.
In 2014 hadden de Verenigde Staten een staatsgreep in Kiev gesponsord die de democratisch gekozen, Russisch-vriendelijke president van Oekraïne van de hand had gedaan en een opvolger had geïnstalleerd die volgens de Amerikanen hun man was.
Oekraïne is de frontlinie. De NAVO heeft effectief het grensgebied bereikt waardoor Hitlers leger in 1941 bestormde, waarbij meer dan 23 miljoen doden vielen in de Sovjet-Unie.
Afgelopen december stelde Rusland een verregaand veiligheidsplan voor Europa voor. Dit werd in de westerse media afgewezen, bespot of onderdrukt. Wie heeft de stapsgewijze voorstellen gelezen? Op 24 februari dreigde de Oekraïense president Volodymyr Zelenskyy kernwapens te ontwikkelen tenzij Amerika Oekraïne bewapende en beschermde. Dit was de laatste druppel.
Op dezelfde dag viel Rusland binnen – volgens de westerse media, een niet-uitgelokte daad van aangeboren schande. De geschiedenis, de leugens, de vredesvoorstellen, de plechtige akkoorden op Donbass in Minsk telden voor niets.
Op 25 april vloog de Amerikaanse minister van Defensie, generaal Lloyd Austin, Kiev binnen en bevestigde dat het Amerika’s doel was om de Russische Federatie te vernietigen – het woord dat hij gebruikte was ‘verzwakken’. Amerika had de oorlog gekregen die het wilde, gevoerd door een Amerikaanse gefinancierde en bewapende proxy en vervangbare pion.
Bijna niets van dit alles werd uitgelegd aan het westerse publiek.
De Russische invasie van Oekraïne is moedwillig en onvergeeflijk. Het is een misdaad om een soeverein land binnen te vallen. Er zijn geen ‘maars’ – behalve één.
Wanneer begon de huidige oorlog in Oekraïne en wie is ermee begonnen? Volgens de Verenigde Naties zijn tussen 2014 en dit jaar ongeveer 14.000 mensen omgekomen in de burgeroorlog van het regime in Kiev op de Donbass. Veel van de aanslagen werden uitgevoerd door neonazi’s.
Bekijk een ITV-nieuwsverslag van mei 2014, van de ervaren verslaggever James Mates, die samen met burgers in de stad Mariupol wordt beschoten door het Oekraïense Azov (neo-nazi) bataljon.
In dezelfde maand werden tientallen Russisch sprekende mensen levend verbrand of gestikt in een vakbondsgebouw in Odessa, belegerd door fascistische misdadigers, de volgelingen van de nazi-collaborateur en antisemitische fanaticus Stephen Bandera. The New York Times noemde de boeven ‘nationalisten’.
‘De historische missie van onze natie op dit kritieke moment’, zei Andreiy Biletsky, oprichter van het Azov-bataljon, ‘is om de blanke rassen van de wereld te leiden in een laatste kruistocht om te overleven, een kruistocht tegen de door Semieten geleide Untermenschen . ‘
Sinds februari heeft een campagne van zelfbenoemde ‘nieuwswaarnemers’ (meestal gefinancierd door de Amerikanen en Britten met banden met regeringen) geprobeerd de absurditeit in stand te houden dat Oekraïense neonazi’s niet bestaan.
Airbrushen, een term die ooit werd geassocieerd met de zuiveringen van Stalin, is een instrument geworden van de reguliere journalistiek.
In minder dan een decennium is een ‘goed’ China van de grond geveegd en heeft een ‘slecht’ China het vervangen: van de werkplaats van de wereld tot een ontluikende nieuwe Satan.
Veel van deze propaganda is afkomstig uit de VS en wordt verspreid via proxy’s en ‘denktanks’, zoals het beruchte Australian Strategic Policy Institute, de stem van de wapenindustrie, en door ijverige journalisten zoals Peter Hartcher van de Sydney Morning Herald , die degenen die Chinese invloed verspreidden bestempelde als ‘ratten, vliegen, muggen en mussen’ en opriep tot ‘uitroeiing’ van deze ‘plagen’.
Nieuws over China in het Westen gaat bijna volledig over de dreiging vanuit Peking. Airbrushed zijn de 400 Amerikaanse militaire bases die het grootste deel van China omringen, een gewapende ketting die reikt van Australië tot de Stille Oceaan en Zuidoost-Azië, Japan en Korea. Het Japanse eiland Okinawa en het Koreaanse eiland Jeju zijn geladen kanonnen die puntloos op het industriële hart van China zijn gericht. Een functionaris van het Pentagon beschreef dit als een ‘strop’.
Palestina wordt al zo lang als ik me kan herinneren verkeerd gerapporteerd. Voor de BBC is er het ‘conflict’ van ’twee verhalen’. De langste, meest meedogenloze, wetteloze militaire bezetting in de moderne tijd is onbespreekbaar.
Het getroffen volk van Jemen bestaat nauwelijks. Het zijn media-onmensen. Terwijl de Saoedi’s hun Amerikaanse clusterbommen laten regenen met Britse adviseurs die samenwerken met de Saoedische doelwitten, dreigen meer dan een half miljoen kinderen te verhongeren.
Deze hersenspoeling door weglating heeft een lange geschiedenis. De slachting van de Eerste Wereldoorlog werd onderdrukt door verslaggevers die werden geridderd voor hun naleving en bekenden in hun memoires. In 1917 vertrouwde de redacteur van de Manchester Guardian , CP Scott, premier Lloyd George toe: ‘Als mensen echt [de waarheid] wisten, zou de oorlog morgen worden gestopt, maar ze weten het niet en kunnen het ook niet weten.’
De weigering om mensen en gebeurtenissen te zien zoals die in andere landen ze zien, is een mediavirus in het Westen, even slopend als Covid. Het is alsof we de wereld door een eenrichtingsspiegel zien, waarin ‘wij’ moreel en goedaardig zijn en ‘zij’ niet. Het is een diep keizerlijke visie.
De geschiedenis die een levende aanwezigheid is in China en Rusland wordt zelden uitgelegd en zelden begrepen. Vladimir Poetin is Adolf Hitler. Xi Jinping heet Fu Man Chu. Epische prestaties, zoals de uitroeiing van bittere armoede in China, zijn nauwelijks bekend. Hoe pervers en smerig is dit.
Wanneer zullen we onszelf toestaan om te begrijpen? De fabrieksstijl van journalisten trainen is niet het antwoord. Evenmin is het wonderbaarlijke digitale hulpmiddel, dat een middel is en geen doel, zoals de eenvingerschrijfmachine en de linotypemachine.
In de afgelopen jaren zijn enkele van de beste journalisten uit de mainstream verdreven. ‘Defenestrated’ is het woord dat wordt gebruikt. De ruimtes die ooit open stonden voor buitenbeentjes, voor journalisten die tegen de stroom in gingen, waarheidsvertellers, zijn gesloten.
De zaak van Julian Assange is de meest schokkende. Toen Julian en WikiLeaks lezers en prijzen konden winnen voor de Guardian , de New York Times en andere zelfbelangrijke ‘papers of record’, werd hij gevierd.
Toen de duistere staat bezwaar maakte en de vernietiging van harde schijven en de moord op Julians karakter eiste, werd hij tot staatsvijand gemaakt. Vice-president Biden noemde hem een ’hi-tech terrorist’. Hillary Clinton vroeg: ‘Kunnen we deze man niet gewoon dronen?’
De daaropvolgende campagne van misbruik en laster tegen Julian Assange – de VN-rapporteur inzake foltering noemde het ‘mobbing’ – bracht de liberale pers tot een dieptepunt. We weten wie ze zijn. Ik zie ze als medewerkers: als Vichy-journalisten.
En wanneer zullen schrijvers opstaan, zoals ze deden tegen de opkomst van het fascisme in de jaren dertig? Wanneer zullen filmmakers opstaan, zoals ze in de jaren veertig deden tegen de Koude Oorlog? Wanneer zullen satiristen opstaan, zoals ze een generatie geleden deden?
Na 82 jaar ondergedompeld te zijn in een diep bad van rechtschapenheid, dat is de officiële versie van de laatste wereldoorlog, wordt het niet tijd dat degenen die bedoeld zijn om de geschiedenis recht te houden, hun onafhankelijkheid uitroepen en de propaganda ontcijferen? De urgentie is groter dan ooit.
