De leugens over Assange moeten nu stoppen

Kranten en andere media in de Verenigde Staten, Groot-Brittannië en Australië hebben onlangs een passie voor vrijheid van meningsuiting verklaard, met name hun recht om vrij te publiceren. Ze maken zich zorgen over het “Assange-effect”.

Het is alsof de strijd van waarheidsprekers zoals Julian Assange en Chelsea Manning nu een waarschuwing voor hen is: dat de misdadigers die Assange in april uit de Ecuadoriaanse ambassade hebben gesleept op een dag voor hen kunnen komen.

Een gemeenschappelijk refrein werd vorige week herhaald door de Guardian. De uitlevering van Assange, zei de krant, “is geen kwestie van hoe wijs meneer Assange is, nog minder hoe sympathiek. Het gaat niet om zijn karakter of zijn oordeel. Het is een kwestie van persvrijheid en het recht van het publiek om het te weten. ‘

Wat de Guardian probeert te doen, is Assange scheiden van zijn mijlpaalprestaties, die zowel de Guardian hebben geprofiteerd als zijn eigen kwetsbaarheid hebben blootgelegd, samen met zijn neiging om roofzuchtige macht op te zuigen en degenen te smeren die zijn dubbele normen onthullen.

Het gif dat de vervolging van Julian Assange heeft aangewakkerd, is in dit hoofdartikel niet zo duidelijk als gewoonlijk; er is geen fictie over Assange die uitwerpselen op de muren van de ambassade smeert of vreselijk is tegen zijn kat.

In plaats daarvan zetten de wezelverwijzingen naar “karakter” en “oordeel” en “likeability” een episch uitstrijkje voort dat nu bijna tien jaar oud is. Nils Melzer, de VN-rapporteur voor foltering, gebruikte een meer gepaste beschrijving. “Er is,” schreef hij, “een meedogenloze en ongebreidelde campagne van publieke mobbing.” Hij verklaart mobbing als “een eindeloze stroom vernederende, afkeurende en bedreigende uitspraken in de pers”. Deze ‘verzameling spot’ komt neer op marteling en kan leiden tot de dood van Assange.

Na veel getuige te zijn geweest van wat Melzer beschrijft, kan ik instaan ​​voor de waarheid van zijn woorden. Als Julian Assange zou bezwijken voor de wreedheden die hem worden opgelegd, week na week, maand na maand, jaar na jaar, zoals artsen waarschuwen, zullen kranten als de Guardian de verantwoordelijkheid delen.

Een paar dagen geleden schreef de man van Sydney Morning Herald in Londen, Nick Miller, een lui, misleidend stuk met de kop: “Assange is niet gerechtvaardigd, hij heeft alleen maar gewacht op gerechtigheid.” Hij verwees naar het verlaten van Zweden van de zogenaamde Assange onderzoek.

Miller’s rapport is niet uniek voor zijn weglatingen en verstoringen terwijl het zich voordoet als een tribune van vrouwenrechten. Er is geen origineel werk, geen echt onderzoek: gewoon smeren.

Er is niets over het gedocumenteerde gedrag van een koppel Zweedse ijveraars die de ‘beschuldigingen’ van seksueel wangedrag jegens Assange bestraften en de Zweedse wet en het geroemde fatsoen van die samenleving bespotten.

Hij maakt geen melding van het feit dat de Zweedse officier van justitie in 2013 heeft geprobeerd de zaak te staken en e-mailde met de Crown Prosecution Service in Londen om te zeggen dat het niet langer een Europees aanhoudingsbevel zou nastreven, waarop zij het antwoord ontving: “Waag het niet! !! ”(Met dank aan Stefania Maurizi van La Repubblica)

Andere e-mails tonen aan dat de CPS de Zweden ontmoedigt om naar Londen te komen om Assange te interviewen – wat gebruikelijk was – waardoor de vooruitgang werd geblokkeerd die hem in 2011 mogelijk had vrijgemaakt.

Er is nooit een aanklacht ingediend. Er waren nooit kosten aan verbonden. Er is nooit een serieuze poging gedaan om “beschuldigingen” aan Assange te stellen en hem te ondervragen – gedrag dat het Zweedse hof van beroep nalatig heeft verklaard en de secretaris-generaal van de Zweedse orde van advocaten sindsdien heeft veroordeeld.

Beide betrokken vrouwen zeiden dat er geen verkrachting was. Kritisch schriftelijk bewijs van hun sms-berichten werd moedwillig achtergehouden door de advocaten van Assange, duidelijk omdat het de “beschuldigingen” ondermijnde.

Een van de vrouwen was zo geschrokken dat Assange werd gearresteerd, dat ze de politie ervan beschuldigde haar op te sporen en haar getuigenverklaring te veranderen. De hoofdaanklager, Eva Finne, verwierp het ‘vermoeden van een misdrijf’.

De Sydney Morning Herald-man laat weg hoe een ambitieuze en gecompromitteerde politicus, Claes Borgstrom, achter de liberale façade van de Zweedse politiek opkwam en de zaak effectief in beslag nam en nieuw leven inblazen.

Borgstrom schakelde een voormalige politieke medewerker, Marianne Ny, in als de nieuwe officier van justitie. Ny weigerde te garanderen dat Assange niet naar de Verenigde Staten zou worden doorgestuurd als hij aan Zweden zou worden uitgeleverd, hoewel, zoals The Independent meldde, “er al informele discussies hebben plaatsgevonden tussen de Amerikaanse en Zweedse functionarissen over de mogelijkheid van de oprichter van WikiLeaks Julian Assange wordt volgens diplomatieke bronnen in Amerikaanse hechtenis gebracht. ”Dit was een open geheim in Stockholm. Dat het libertaire Zweden een donker, gedocumenteerd verleden had om mensen in handen van de CIA te brengen, was geen nieuws.

De stilte werd verbroken in 2016 toen de United Nations Working Party on Arbitrary Detention, een orgaan dat beslist of regeringen hun mensenrechtenverplichtingen nakomen, oordeelde dat Julian Assange onwettig werd vastgehouden door Groot-Brittannië en de Britse regering werd opgeroepen hem te bevrijden.

Zowel de regeringen van Groot-Brittannië als Zweden hadden deelgenomen aan het onderzoek van de VN en kwamen overeen zich te houden aan haar uitspraak, die het gewicht van het internationale recht droeg. De Britse buitenlandse secretaris, Philip Hammond, stond op in het parlement en misbruikte het VN-paneel.

De Zweedse zaak was een fraude vanaf het moment dat de politie in het geheim en illegaal contact opnam met een tabloid in Stockholm en de hysterie ontstak die Assange zou consumeren. De onthullingen van WikiLeaks over de Amerikaanse oorlogsmisdaden hadden de meiden van macht en hun gevestigde belangen, die zichzelf journalisten noemden, beschaamd; en hiervoor zou de onclubbare Assange nooit vergeven worden.

Het was nu open seizoen. De media-kwelgeesten van Assange snijden en plakken elkaars leugens en gewelddadig misbruik. “Hij is echt de meest massieve drol,” schreef de Guardian columnist Suzanne Moore. De ontvangen wijsheid was dat hij was beschuldigd, wat nooit waar was. In mijn carrière heb ik nooit eerder zoiets geweten, omdat ik verslag heb gedaan van plaatsen van extreme onrust en lijden en criminaliteit.

In het thuisland van Assange, Australië, bereikte dit ‘mobbing’ een hoogtepunt. De Australische regering was zo enthousiast om haar burger aan de Verenigde Staten te leveren dat de premier in 2013, Julia Gillard, zijn paspoort wilde wegnemen en hem een ​​misdrijf in rekening wilde brengen – totdat er op werd gewezen dat Assange geen misdaad had begaan en zij had niet het recht zijn burgerschap weg te nemen.

Julia Gillard, volgens de website Honest History, houdt het record voor de meest sycofantische speech ooit gehouden voor het Amerikaanse Congres. Australië, zei dat ze applaudisseerde, was de ‘grote maat’ van Amerika. De grote stuurman samenspande met Amerika in zijn jacht op een Australiër wiens misdaad journalistiek was. Zijn recht op bescherming en juiste hulp werd geweigerd.

Toen de advocaat van Assange, Gareth Peirce, en ik twee Australische consulaire ambtenaren in Londen ontmoetten, waren we geschokt dat alles wat ze wisten over de zaak “is wat we in de kranten lezen”.

Dit verlaten door Australië was een belangrijke reden voor het verlenen van politiek asiel door Ecuador. Als Australiër vond ik dit vooral beschamend.

Toen hem onlangs naar Assange werd gevraagd, zei de huidige Australische premier, Scott Morrison: “Hij moet de muziek onder ogen zien”. Dit soort misdadigers, verstoken van enig respect voor waarheid en rechten en de principes en wetten, is de reden waarom de voornamelijk door Murdoch gecontroleerde pers in Australië zich nu zorgen maakt over zijn eigen toekomst, aangezien de Guardian zich zorgen maakt en de New York Times zich zorgen maakt. Hun zorg heeft een naam: “het precedent van Assange.”

Ze weten dat wat er met Assange gebeurt, hen ook kan overkomen. De basisrechten en gerechtigheid die hem worden ontzegd, kunnen hun worden ontzegd. Ze zijn gewaarschuwd. We zijn allemaal gewaarschuwd.

Wanneer ik Julian zie in de grimmige, surrealistische wereld van de Belmarsh-gevangenis, word ik herinnerd aan de verantwoordelijkheid van degenen onder ons die hem verdedigen. In dit geval staan ​​universele principes op het spel. Hij zegt zelf graag: ‘Ik ben het niet. Het is veel breder. “

Maar de kern van deze opmerkelijke strijd – en het is vooral een strijd – is één mens wiens karakter, ik herhaal het karakter, de meest verbazingwekkende moed heeft getoond. Ik groet hem.