Indignatie redactie 
Ze zijn niet echt verbonden. Maar het verhaal verspreidde zich toch.
Vrijdag meldden meerdere nieuwsuitzendingen dat president Trump van plan was om de professor in de rechten van de Notre Dame en de federale rechter in hoger beroep Amy Coney Barrett te selecteren om de zetel van Ruth Bader Ginsburg in het Hooggerechtshof in te nemen. Het nieuws dreigt een storm van controverse rond de religie van Barrett te doen oplaaien die sinds 2017 is ontstaan.
Barrett is een vrome katholiek. Ze heeft eerder geschreven over hoe ze gelooft dat het katholicisme de jurisprudentie van een rechter zou moeten beïnvloeden , en Democraten bespraken haar standpunten uitvoerig toen ze in 2017 werd genomineerd voor de federale bank. Op een moment dat aan de rechterkant berucht is geworden, verklaarde senator Dianne Feinstein dat ” het dogma leeft luid in je ” tijdens Barrett’s hoorzitting, een zin die sommige conservatieven beschouwden als een aanval op Barrett’s katholicisme.
Barrett maakt ook deel uit van een kleine katholieke groep die bekend staat als People of Praise , en dat is waar haar religieuze voorkeuren bijzonder gevoelig worden. Sommige liberalen beweren dat Barrett’s lidmaatschap van deze groep, die leert dat echtgenoten het gezinshoofd zijn en gezag over hun vrouw hebben, een signaal is dat ze religieus gemotiveerde conservatieve meningen zal afgeven als ze voor het Hooggerechtshof wordt geplaatst, vooral als het gaat om de reproductieve gezondheid vrijheid en de rechten van de queergemeenschap. Ondertussen antwoorden conservatieven dat Barrett een machtige federale rechter is die ook getrouwd is, dus ze kan niet zo onderdrukt worden door haar man, en dat liberale kritiek op de manier waarop Barrett’s religie haar juridische verplichtingen beïnvloedt niets meer zijn dan anti- Katholiek vooroordeel op het werk.
Een van de vreemdere manieren waarop dit debat zich heeft afgespeeld sinds Barrett voor het eerst werd besproken als een potentiële kandidaat van het Hooggerechtshof, is de strijd over het feit of People of Praise, de groep waarvan ze lid is, ook een van de inspiratiebronnen is voor The Handmaid’s Verhaal . In de dystopische roman van Margaret Atwood uit 1985 (en de recente tv-aanpassing) worden vruchtbare vrouwen gedwongen te leven als slaven die kinderen kunnen krijgen, dienstmaagden genaamd. Het boek is geen gevestigde inspiratiebron – maar het verhaal heeft hoe dan ook benen ontwikkeld.
Het onnauwkeurige verband tussen de People of Praise en het verhaal van Atwood, bestendigd door een reeks verwarrende toevalligheden en ongelijke feitencontrole, kwam voor het eerst naar voren in een Newsweek-artikel en werd later opgepikt door Reuters . Beide artikelen zijn inmiddels gecorrigeerd, maar rechts was woedend op beide. De Washington Examiner noemde het een “uitstrijkje dat gewoon niet doodgaat”. Fox News merkte op dat verschillende andere verkooppunten Barrett en The Handmaid’s Tale in hetzelfde verhaal hebben genoemd .
Voor alle duidelijkheid: People of Praise is geen inspiratie voor The Handmaid’s Tale , en de groep beoefent geen seksuele slavernij of een van de andere dystopische praktijken waarover Atwood schreef in haar roman. Maar het argument of de twee al dan niet met elkaar verbonden zijn, weerspiegelt de diep omstreden sfeer waarin Barrett’s benoeming voor het Hooggerechtshof zal plaatsvinden – en het immense symbolische gewicht dat The Handmaid’s Tale in de Amerikaanse populaire cultuur draagt.
The Handmaid’s Tale is eigenlijk geïnspireerd door People of Hope. Ze zijn anders dan People of Praise.
Twee toevalligheden leidden tot het idee dat er een verband bestaat tussen People of Praise en Handmaid’s Tale . Het eerste toeval is dat de mensen van lof ooit een religieuze rang hadden die “dienstmaagd” werd genoemd. Zoals gerapporteerd door de New York Times in 2017 , zijn de leden van People of Praise allemaal verantwoording verschuldigd aan een persoonlijke adviseur. Die adviseurs bieden advies bij belangrijke beslissingen over het leven, waaronder, volgens de Times, “met wie te daten of te trouwen, waar te wonen, een baan aan te nemen of een huis te kopen, en hoe kinderen groot te brengen”. En deze adviseurs werden vroeger “hoofden” genoemd toen ze mannen waren en “dienstmaagden” toen ze vrouwen waren. Ze zijn sindsdien omgedoopt tot ‘leiders’.
Het tweede toeval is dat toen Margaret Atwood haar Handmaid’s Tale- inspiraties in 1987 aan de New York Times uitlegde , ze een van hen beschreef als ‘een katholieke charismatische spin-offsekte, die de vrouwelijke dienstmaagden noemt’. Atwood noemde de sekte destijds geen naam, dus toen haar citaat in 2020 weer opdook, was het voor sommige lezers heel gemakkelijk om te denken: Nou, People of Praise is een katholieke charismatische spin-offsekte die de vrouwelijke dienstmaagden noemt, dus daar ga je . Dienovereenkomstig meldde Newsweek op 21 september dat People of Praise een van Atwoods inspiratiebronnen was voor The Handmaid’s Tale .
Toen Atwood werd gevraagd naar haar inspiratie voor The Handmaid’s Tale van Politico, zei ze dat ze in 1987 niet zeker wist over welke groep ze het had . Haar archief van werk en onderzoek bevindt zich aan de Universiteit van Toronto, waar ze er momenteel geen toegang toe heeft vanwege beperkingen van Covid-19. Maar ze heeft in het verleden vaak de archieven van haar Handmaid’s Tale doorzocht voor journalisten, en tijdens die interviews heeft ze altijd People of Hope genoemd , een andere katholieke charismatische spin-off die vrouwelijke dienstmaagden noemt.
Concreet is People of Hope een fundamentalistische groepering in New Jersey die volgens sommige voormalige leden zich als een sekte gedraagt en die naar verluidt huwelijken tussen tieners heeft geregeld. De People of Hope noemen vrouwen ‘dienstmaagden’, en toen Atwood dat woord in een Associated Press-fragment over de groep zag , onderstreepte ze het met pen. Het gerucht gaat dat ze hier het idee heeft ontwikkeld om de naam om mee te beginnen te gebruiken.
In een rare rimpel komt de timing van de overlevering hier niet helemaal uit. In 2017 rapporteerde Tom Deignan dat het verhaal de AP pas bereikte nadat The Handmaid’s Tale uitkwam in 1985, wat betekent dat Atwood het woord ‘dienstmaagd’ niet uit dat mythische nieuwsartikel had kunnen halen na alle. Maar hoe dan ook, het AP-fragment in de archieven van Atwood, dat ze altijd verslaggevers laat zien, gaat over People of Hope. En hoewel het heel aannemelijk is dat Atwood zich in de loop der jaren heeft overgegeven aan een beetje zelfmythologisering over haar creatieve proces, is het niet echt relevant voor vragen over Amy Coney Barrett en haar religieuze neigingen vandaag.
De verontwaardiging over de controverse spreekt tot het symbolische gewicht dat Handmaid’s Tale tegenwoordig in de Amerikaanse popcultuur heeft
Het verschil tussen People of Praise-dienstmaagden, People of Hope-dienstmaagden en Margaret Atwood-dienstmaagden is waar dit hele misverstand vandaan kwam. En het vertelt op zijn eigen manier over de wereld waarover Atwood schreef in 1984 toen ze Gilead, haar theocratische dystopie, bouwde.
Atwood putte uit de culturele normen van veel verschillende Noord-Amerikaanse charismatische christelijke groepen in die tijd, inclusief onschadelijke. De reden dat er zoveel verwarring is over waar ze het woord dienstmaagd precies vandaan heeft gehaald, is dat dienstmaagd het soort woord is waar veel Noord-Amerikaanse charismatische christelijke groepen in 1984 naar op zoek waren: suggestief voor zuiverheid, plicht en vrouwelijke gehoorzaamheid aan de goddelijke wil.
Nogmaals, dat betekent niet dat deze groepen seksuele slavernij beoefenden. Het betekent dat ze met een heel specifiek vocabulaire werkten, en de manier waarop Atwood haar dystopie echt deed voelen, was door ze vakkundig na te bootsen.
Maar dat deze ontsporing zich in 2020 voordeed, zegt ook hoe enorm angstig mensen zijn, zowel rechts als links, over de toekomst van Amerika – en hoe krachtig The Handmaid’s Tale is als een symbool van hoe die toekomst eruit zou kunnen zien.
Mensen aan de linkerkant kijken naar Amy Coney Barrett en zien iemand die zowel abortus als huwelijksgelijkheid in expliciet religieuze termen aan de kaak heeft gesteld , iemand van wie ze vrezen dat hij, als hij in het Hooggerechtshof wordt geplaatst, de klok terugdraait voor beide kwesties. Ze zien een symbool van dezelfde angst die demonstranten ertoe aanzette Handmaid-gewaden aan te trekken tijdens de Kavanaugh-hoorzittingen in 2018: de angst dat vrouwen de controle over hun lichaam zullen verliezen, en dat als die dag komt, we net zo goed gewoon in Gilead kunnen zijn. . Daarom hebben ze Barrett in verband gebracht met The Handmaid’s Tale omdat The Handmaid’s Tale nu het krachtigste symbool van onze cultuur is voor het idee van een wereld waarin vrouwenlichamen niet van hen zijn.
Mensen van religieus rechts beschouwen de focus van links op Barrett’s katholicisme als een bevestiging dat het Amerikaanse christendom zijn culturele macht verliest en dat ze binnenkort een vervolgde minderheid kunnen worden. Artikelen die per abuis Barrett’s People of Praise koppelen aan The Handmaid’s Tale , worden, gezien door deze lens, voorbeelden van links die Barrett’s religie tot een diskwalificerend teken tegen haar proberen te maken, en bij uitbreiding alle christelijk geloof diskwalificeren voor een hogere functie.
Het resultaat is een controverse over twee politieke partijen die zichzelf in toenemende mate tot het breekpunt geduwd zien – en die denken dat ze geen ruimte meer hebben om te goeder trouw met de andere partij te communiceren .
