Indignatie redactie 
Voor MAGA’s trouwste mensen zijn de politieke haatbijeenkomsten van Donald Trump een soort spirituele ervaring
Trump – In een jarenlange zoektocht blijven de Amerikaanse nieuwsmedia hun journalisten naar het hart van de rode staat Amerika sturen met als doel een zogenaamd verborgen en mysterieuze waarheid te ontdekken – een soort Rosetta-steen – om de collectieve politieke waanzin van de VS te begrijpen. Het tijdperk van Trump en de blijvende macht van zijn leider. Na bijna negen jaar van dergelijke expedities zou je redelijkerwijs kunnen aannemen dat de Amerikaanse nieuwsmedia eindelijk een definitief antwoord zouden hebben gevonden.
Helaas, en om verschillende redenen (met name het falen van institutionele en leiderschapsorganisaties om de juiste vragen te stellen en de angst om de voor de hand liggende antwoorden te accepteren, zoals de diepe bron van blanke suprematie en racisme in het land), is dat niet het geval.
Gelukkig is er een klein en groeiend aantal journalisten en andere waarnemers die eindelijk dichter bij de oplossing van dit veronderstelde raadsel komen. Als het Amerikaanse volk en zijn leiders hun democratie – en zichzelf – willen redden, moeten ze acht slaan op deze waarschuwingen en inzichten.
NPR-politieke correspondent Danielle Kurtzleben reisde onlangs naar een politieke bijeenkomst van Trump in Georgië en deelde dit verhaal over hoe zijn MAGA-mensen gemeenschap en betekenis in hun leven hebben gevonden:
Om 06.30 uur was het nog steeds donker in Rome, Georgia. Maar de mensen stonden al een hele tijd in de rij, nog steeds bijna twaalf uur voordat Trump het podium zou betreden tijdens een van zijn andere bijeenkomsten.
Sommigen hadden de hele nacht gewacht tussen de publiekscontrolepoorten, op de onderste verdieping van een parkeergarage in het centrum. Helemaal vooraan in de rij wachtte Sharon Anderson onder een deken op een kampeerstoel.
Ze vertelde me dat dit haar 50e rally was. Waarom bezoekt ze zo vaak?
‘Ik wil mijn steun betuigen aan de beste president in de geschiedenis van dit land’, legde ze uit.
Anderson en een paar vrienden droegen allemaal tops die eruitzagen als honkbalshirts, met een grote ’47’ op de achterkant (voor Trumps zoektocht om de 47e president te worden) en ‘FRONT ROW JOES’ op de voorkant. Die ‘Joes’ zijn een team van Trump-superfans die bij rally’s vooraan staan.
Ik vroeg Anderson hoe ze een Trump-bijeenkomst zou omschrijven aan iemand die er nog nooit is geweest.
“Oh, het is heel opbeurend, bemoedigend en opwindend”, zei ze. “Je kunt het gewoon niet verbaal beschrijven.”…
Maar negen jaar later zeggen deze surrealistische gebeurtenissen zoveel meer over het aanhoudende Trump-fenomeen.
Een Trump-bijeenkomst heeft het gevoel van een pep-rally die de hele dag duurt, vermengd met een megakerkdienst – behalve met het Trumpisme als religie. De bijeenkomsten zijn plaatsen waar een beweging die grotendeels wordt bepaald door wrok samen kan zijn, weg van tegenstanders – om nog maar te zwijgen van de beweringen dat Trump liegt en schadelijk is voor de democratie.
Het zijn plaatsen waar we kunnen zien dat het Trumpisme voor veel Amerikanen niet alleen over politiek gaat; het is een kernonderdeel van hun identiteitAdvertentie:
In tegenstelling tot wat de hoopventers en institutionelen graag zouden willen geloven, is het Trumpisme geen probleem van één of twee verkiezingscycli. Politieke identiteiten worden gevormd als we jong zijn. De MAGA-mensen en andere Trump-volgers leiden hun kinderen op om ware gelovigen in de beweging te worden.
Kurtzleben vervolgt:
Niet ver van Sharon – misschien twintigste in de rij – wachtte Lauren Tucker. Zij en haar moeder wisselden af om hun plek in de rij van de ene op de andere dag vast te houden. Dit zou haar eerste rally zijn.
“Iedereen hier, alle mensen die vóór ons in de rij stonden, ze zijn de hele nacht zo geweldig geweest. En ze vertelden ons precies wat we konden verwachten. Ze hebben ons geholpen onze kleine knopen te bemachtigen en ze zijn gewoon geweldig geweest”, riep Tucker uit. . “Het is bijna een klein gezin.”
Tucker is moeder van zes kinderen en haar zesjarige zoon speelde naast haar op een tablet…
Het Trumpisme en de Amerikaanse antidemocratische beweging zullen tot ver in de toekomst voortduren, veranderend en aanpassend aan een bepaald sociaal en politiek moment, maar met de giftige kernwaarden intact.
Voorlopig zijn zijn campagnebijeenkomsten een therapeutische ruimte waar de grootste fans van Trump gemeenschap, betekenis en plezier ervaren in elkaars gezelschap, en zich koesteren in de energie en het duistere charisma van hun Dear Leader. De bijeenkomsten van Trump zijn een ruimte voor zijn volgelingen om hem te aanbidden als een soort goddelijk gekozen krijger, een kracht voor wraak namens hen, die is gezalfd door ‘god’ en ‘Jezus Christus’ om Amerika te veranderen in een soort plutocratische theocratie waar mensen zoals zij zullen speciale bevoegdheden en “rechten” krijgen om over alle anderen te regeren.
Trump heeft de religieuze hartstocht en cultusachtige toewijding van zijn volgelingen met groot succes benut. Tot dat moment verkoopt hij nu zijn versie van de Bijbel, waarbij de opbrengst naar zijn oorlogskas gaat.
De voormalige president Donald J. Trump stond al lang bekend om zijn geïmproviseerde en vluchtige podiumoptredens en heeft nu de neiging zijn bijeenkomsten plechtig af te sluiten.
Zachte, reflecterende muziek vult de zaal terwijl er een stilte over de menigte valt. De toon van Trump wordt eerbiedig en somber, wat sommige supporters ertoe aanzet hun hoofd te buigen of hun ogen te sluiten. Anderen heffen hun handpalmen in de lucht of mompelen alsof ze bidden.
Op dit moment is het publiek van de heer Trump zijn gemeente, en de voormalige president hun predikant, terwijl hij een finale van ongeveer 15 minuten aflevert die doet denken aan een evangelische altaaroproep, de emotionele traditie die sommige christelijke diensten afsluit waarin aanwezigen naar voren komen om zich in te zetten voor hun verlosser.
“De grote zwijgende meerderheid stijgt als nooit tevoren en onder ons leiderschap”, reciteert hij vanuit een teleprompter in een typische versie van het script. “We zullen tot God bidden voor onze kracht en voor onze vrijheid. Wij zullen voor God bidden en wij zullen met God bidden. Wij zijn één beweging, één volk, één familie en één glorieuze natie onder God.”
Het meditatieve ritueel lijkt misschien incongruent met het rauwe epicentrum van de conservatieve beweging van het land, maar het politieke geloof van de heer Trump geldt als een van de duidelijkste voorbeelden van zijn inspanningen om de Republikeinse Partij om te vormen tot een soort Kerk van Trump.
De toon van Trump is, zoals velen hebben opgemerkt, deze keer beslist wraakzuchtiger, nu hij probeert het Witte Huis terug te winnen na een zwaar verlies waarvan hij volhoudt dat het een koopje was. Dit alleen al is reden tot zorg en voorspelt hoe de redux van het presidentschap van Trump eruit zou kunnen zien. Maar hij is ook nogal eens onsamenhangend en onsamenhangend, en gaat op zoek naar raaklijnen die de krantenkoppen zouden halen vanwege hun eigenaardigheid als een andere kandidaat ze zou zeggen.
Journalisten kozen er terecht voor om de volledige toespraken van Trump na 2016 niet uit te zenden, omdat ze geloofden dat de gratis berichtgeving de voormalige president een boost gaf en ongecontroleerde leugens verspreidde. Maar nu bestaat de mogelijkheid dat verhalen over zijn toespraken zijn ideeën vaak overtuigender doen lijken dan ze zijn – wat erop wijst dat mensen deze keer de volledige toespraken zouden moeten horen om te begrijpen hoe Trump opnieuw zou regeren.
Als je een Trump-toespraak in zijn geheel bekijkt, kun je beter zien hoe het in zijn hoofd is: een mengelmoes van onwaarheden, persoonlijke en professionele wraakacties, frequente vergelijkingen met andere beroemde mensen, een paar handvol eenvoudige beleidsideeën en een heleboel non-sequiturs die uitmonden in nauwelijks begrijpelijke verhalen….
De raaklijnen van Trump zijn niet nieuw, en evenmin is Trumps voorliefde voor het naar voren brengen van ongegronde ideeën die de meeste andere presidentskandidaten niet zouden doen, zoals zijn promotie voor het injecteren van bleekwater tijdens de pandemie.
Maar in een presidentiële race tussen twee oude mannen die vaak gericht is op de leeftijd van degene die iets ouder is, werpen deze capriolen op het campagnespoor licht op de mentale scherpte van Trump, ook al hebben mensen de neiging ze anders te karakteriseren dan die van Joe Biden. Hoewel de blunders van Biden serieuze kritiek uitlokken, zoals schrijvers in de New Yorker en de New York Times onlangs opmerkten, zijn we schijnbaar gewend geraakt aan Trumps manier van spreken, door er overheen te bladeren of hem de ruimte te geven, omdat dit altijd zijn keuze is geweest.
Trump heeft, net als Biden, de namen van wereldleiders door elkaar gehaald (maar beweert vervolgens dat dit expres is). Hij is ook gestruikeld en heeft onduidelijke woorden gesproken. Maar verder kunnen die van Trump een andere wending nemen. Trump heeft het gebruik van een ‘iron dome’-raketverdedigingssysteem beschreven als ‘ding, ding, ding, ding, ding, ding. Ze hebben maar 17 seconden om dit allemaal uit te zoeken. Boom. OK. Raket lancering. Wauw. Boom.”
Deze raaklijnen kunnen onderdeel zijn van een tirade, maar ook iets wat je alleen maar als complete onzin kunt omschrijven.
Maar ondanks alle scherpe inzichten die de bovenstaande verslagen (en andere) bieden, ontbreekt het aan een verenigende verklaring. Zoals historici, politicologen en andere experts hebben benadrukt, is de MAGA-beweging, net als andere autoritaire populistische bewegingen, eerder een kracht en ervaring dan een samenhangende ideologie. Op dezelfde manier is Trump meer dan alleen een politiek leider en een man; hij is een symbool.
Wat er uiteindelijk in Amerika gebeurt met de opkomst van het Trumpisme en de grotere rechtse antidemocratische beweging is niet nieuw. De website van de gemeentelijke musea van Neurenberg beschrijft de bijeenkomsten van de nazi-partij in Hitler-Duitsland als volgt.
De bijeenkomsten van de nazi-partij dienen om het zelfbeeld van het nazi-regime zowel in binnen- als buitenland te presenteren, en zijn bedoeld als een belichaming van de ‘Volksgemeinschaft’ en de ‘Führer’-mythe. Optochten, alomtegenwoordige uniformen en militaire vertoningen houden rechtstreeks verband met de voorbereidingen van de nazi-staat op oorlog. Maar in de eerste plaats doen de NSDAP-bijeenkomsten een beroep op de emoties van de deelnemers en toeschouwers. Hier wordt politiek niet opgevat als iets dat moet worden doordacht en begrepen, maar als een ‘ervaring’. [mijn nadruk toegevoegd]
Deze beschrijving zou gemakkelijk kunnen worden bijgewerkt om de MAGA-bijeenkomsten van Trump zo’n negentig jaar later te beschrijven.
Leer van de geschiedenis, anders ben je gedoemd deze te herhalen. Met nog minder dan zeven maanden tot de verkiezingsdag komt het Amerikaanse volk en zijn nieuwsmedia snel te weinig tijd tekort om deze lessen te internaliseren en correct toe te passen.
