De MH17-proces maakt een aanfluiting van het westerse rechtssysteem

Op 17 juli 2014 was vlucht MH17 van Malaysian Airlines onderweg van Nederland naar Kuala Lumpur Malaysia. Aan boord waren 196 Nederlanders, 38 Australische staatsburgers of inwoners, en een paar andere nationaliteiten behalve een overwegend Maleisische bemanning.

Tijdens de doorreis door Oekraïne werd het vliegtuig neergeschoten, waarbij alle passagiers en bemanning omkwamen. Het deel van Oekraïne waar de tragedie plaatsvond, lag boven de overwegend Russisch sprekende regio Dombass. In februari van dat jaar had een door Amerika geïnspireerde en gefinancierde staatsgreep tegen de legitieme Oekraïense regering plaatsgevonden. Dat leidde tot een burgeroorlog tussen het door de Verenigde Staten gesteunde regime van Kiev en de Russisch sprekende en door Rusland gesteunde regio Dombass. Die burgeroorlog was toen (en nu) gaande op het moment dat MH 17 werd neergeschoten.

Op dit moment was ook van cruciaal belang een verklaring van de Krim-regio dat zij niet langer deel wilden uitmaken van Oekraïne, gezien de gebeurtenissen in Kiev en de burgeroorlog die daarop volgde. De Krim heeft een referendum gehouden dat met overweldigende meerderheid voor die regio heeft gestemd om weer lid te worden van Rusland. Het woord ‘opnieuw toetreden’ wordt met opzet gebruikt omdat de geschiedenis van die regio zeer relevant is, evenals de omstandigheden waaronder het onderdeel werd van Oekraïne. In het licht van de consistente verkeerde voorstelling van zaken van de relevante geschiedenis door de westerse media, is een korte historische samenvatting vereist.

De Krim werd in de 18e eeuw onderdeel van de Russische regio toen het werd overgenomen van het Ottomaanse rijk. In 1950 schonk de toenmalige leider van de USSR, Nikita Chroesjtsjov (zelf Oekraïens) de Krim aan Oekraïne, zonder het Sovjetparlement of de bevolking van de Krim te raadplegen. Omdat ze destijds allemaal deel uitmaakten van de grotere Sovjetalliantie, had dit geen groot praktisch gevolg.

De USSR is in 1991 ontbonden. Een deel van zijn historische bagage was dat er een overwegend Russisch sprekende regio was in Oost-Oekraïne en natuurlijk in het voormalige Russische grondgebied van de Krim. De relatie tussen de Oekraïens sprekende westelijke regio en de Russisch sprekende oostelijke regio, inclusief de Krim, was op zijn best ongemakkelijk. De staatsgreep van 2014 maakte een einde aan de ongemakkelijke relatie.

Deze relevante geschiedenis ontbreekt bijna volledig in hedendaagse westerse media en politieke beschrijvingen van de Oekraïense situatie, waarvan de vernietiging van MH17 een integraal onderdeel werd. In plaats daarvan verwijzen westerse media consequent naar de ‘annexatie’ van de Krim door Rusland, waarbij de feitelijke volgorde van gebeurtenissen volledig wordt genegeerd of verkeerd wordt weergegeven.

Het was binnen deze context dat de vernietiging van MH17 plaatsvond. Nogmaals, de belangrijkste kenmerken van de gevolgen van die tragedie zijn ofwel genegeerd door de westerse media, ofwel volledig verkeerd voorgesteld. Dankzij de Maleisiërs weten we nu dat ze met hulp van de Dombass-opstandelingen, de zwarte doos van de vlucht, onmiddellijk een team naar de crashlocatie stuurden waar ze herstelden, en dat ze die terug naar Maleisië brachten voor een voorlopig onderzoek.

De Maleisiërs werden ook uitgesloten van het onderzoeksteam van vier landen dat was opgericht om het neerschieten van MH 17 te onderzoeken. Verbazingwekkend genoeg omvatte dat team vertegenwoordigers van de Oekraïense regering, die, om het neutraal uit te drukken, op zijn minst een potentiële verdachte was in de het neerhalen van het vliegtuig. In het licht van latere gebeurtenissen dat inclusie minder verbazingwekkend werd en de reden is dat verre van een eerlijke en transparante bepaling van de oorzaak van de tragedie, al snel bleek dat het doel van de hele frauduleuze operatie was om de separatisten de schuld te geven in generaal en hun Russische donateurs in het bijzonder.

In de bijna zes jaar sinds de tragedie is er in de westerse reguliere media niets verschenen om de veronderstelling te weerleggen dat het hele ‘onderzoek’ niet meer was dan een nauwelijks verhulde aanval op Rusland. Een paar eenvoudige punten illustreren deze bewering buiten redelijke twijfel.

De toenmalige Amerikaanse minister van Buitenlandse Zaken John Kerry had onmiddellijk aangekondigd dat de Verenigde Staten dankzij hun toenmalige satellieten precies wisten wat er was gebeurd. Bij elk echt onderzoek dat deze beschrijving waardig is, zou dat satellietbewijs zijn geleverd, waardoor alle alternatieve theorieën van de grond zijn gekomen. In plaats daarvan hebben de Amerikanen zes jaar lang geweigerd om die satellietgegevens te produceren. Er is nooit een plausibele verklaring voor die weigering gegeven.

De tweede factor die op dat moment van cruciaal belang was, was het bewijs van meerdere particuliere burgers die getuigden van het zien van twee Oekraïense straaljagers in de lucht op het moment en de locatie van de passage van MH17. De betekenis van dit feit werd exponentieel vergroot door de ontkenning van de Oekraïense regering, die beweerde dat geen van hun straaljagers op die dag operationeel was. Nogmaals, als er een onschuldige verklaring beschikbaar is, waarom zou u dan liegen over een feit dat door meerdere ooggetuigen wordt bevestigd?

De derde factor die van cruciaal belang was, was de aard van de schade aan het vliegtuig zelf. Het verschil tussen schade aan een vliegtuig door een grond-luchtraket en de schade veroorzaakt door meervoudig vuren met machinegeweren van straaljagers is niet verborgen. Nogmaals, het bewijs is overweldigend. MH17 werd tijdens de vlucht vernietigd door het afvuren van machinegeweer (s) van een type dat werd aangetroffen op straaljagers. Kortom, MH17 werd neergeschoten door vliegtuigbrand. De enige gevechtsvliegtuigen waarvan bekend is dat ze op dat moment in de buurt zijn bij die van de Oekraïense luchtmacht.

Niets in de voorgaande paragrafen is een openbaring voor degenen die hebben geprobeerd de feitelijke gebeurtenissen te volgen zoals ze geleidelijk zijn bekendgemaakt. Het is ook geen openbaring om te ontdekken dat de lichamen met het motief om een ​​burgervliegtuig neer te halen en er vervolgens zes jaar over te liegen, die regeringen en organisaties zijn die er belang bij hebben gehad de Russische regering in diskrediet te brengen en te vernietigen.

De travestie van het MH 17-onderzoek door de Nederlanders en hun bondgenoten, waaronder Australië, is nog niet afgerond. Terwijl dit wordt geschreven, is er wat redelijkerwijs kan worden omschreven als een travestie van gerechtigheid die wordt gepleegd in een Amsterdamse rechtbank. Drie Russen en één Oekraïense burger worden beschuldigd van medeplichtigheid aan het neerschieten van MH17 en de daaruit voortvloeiende moord op passagiers en bemanning.

De Australische staatsburger, maar in Moskou woonachtige onderzoeksjournalist John Helmer is een van de weinige schrijvers die deze tragedie consequent hebben gevolgd en de meerdere gebreken in het zogenaamde onderzoek aan de kaak hebben gesteld.

Er is geen garantie dat de kluchtprocedure die nu in een Amsterdamse rechtszaal plaatsvindt, ooit een resultaat zal opleveren dat gelijk staat aan iets dat lijkt op gerechtigheid voor de onschuldige slachtoffers van MH17. In plaats daarvan blijven ze pionnen in het veel grotere geopolitieke spel dat wordt gespeeld.

Elementaire rechtvaardigheidsbeginselen, een eerlijk proces en op bewijzen gebaseerde conclusies worden allemaal opgeofferd aan een veel breder geopolitiek spel. We zijn allemaal armer voor deze travestie.