Indignatie redactie 
Het NAVO-Verdrag van 1949 heeft nooit geprobeerd een specifieke vijand uit te kiezen voor de alliantie om tegen te vechten, en hoewel het duidelijk was op het moment dat de Sovjet-Unie centraal stond, heeft het gebrek aan specificiteit in de recente geschiedenis tot doel gehad vele vijanden toe te voegen, of verzin nieuwe dingen voor de alliantie om te doen.
Tijdens de NAVO-bijeenkomst van deze week gaan ze officieel een nieuwe natie toevoegen aan de lijst van “uitdagingen”, in de vorm van China, met NAVO-chef Jens Stoltenberg die zegt dat de NAVO “het probleem van de groeiende capaciteiten van China moet aanpakken”.
China is een belangrijke militaire en economische macht, maar niet vijandig tegenover alle NAVO-lidstaten. Dat China een Pacifische natie is, maakt hen een vreemde vijand voor een alliantie die zogenaamd gericht is op de Noord-Atlantische Oceaan om zich te onderscheiden.
De NAVO bevindt zich echter op een kruispunt en probeert haar identiteit en doel te achterhalen, en de enorme omvang van China maakt het een aantrekkelijk doelwit om het voortbestaan van de NAVO te rechtvaardigen.
Dat is niet alleen gericht op China. De NAVO blijft plannen opstellen voor militaire confrontaties met Rusland en zet ook zaken in elkaar voor de NAVO om zich te concentreren op terreuroorlogen over de hele wereld.
