De neocons van de Washington Post kloppen op de drums van de Koude Oorlog … Nogmaals
Indignatie redactie
7 min. lezen
The Washington Post heeft een reputatie als liberaal en zelfs links van het centrum, hoewel de redactionele pagina’s worden gedomineerd door neoconservatieven die het idee van Amerikaans uitzonderlijkheid en het extreme operationele tempo van het Amerikaanse leger ondersteunen. In de afgelopen week zijn we getrakteerd op een reeks geopereerde essays die de uitgebreide Amerikaanse militaire macht en een politieke, zo niet militaire, confrontatie met China ondersteunen.
Amerikaanse nationale media zijn over het algemeen lui geweest in hun behandeling van ons leger – toegeven aan het leger zelf en hun toevlucht nemen tot gepensioneerde algemene officieren, zoals generaals David Petraeus en Jack Keane, als woordvoerders. De media verdedigen doorgaans opgeblazen defensiebudgetten en slagen er niet in de gevaarlijke militarisering van de besluitvorming over de nationale veiligheid aan te vechten.
De Washington Post steunt met name een meer gemilitariseerd nationaal veiligheidsbeleid, inclusief een mogelijke confrontatie met China. Een groep van hun oped-schrijvers, met name Michael Gerson, David Ignatius en George Will, beweren dat de Verenigde Staten de defensie-uitgaven moeten verhogen om ‘het land te beschermen tegen een hele reeks wereldwijde rampen’. Ignatius, een lange tijd apoloog voor de Central Intelligence Agency, gaf toe dat het nodig was de ‘juiste civiel-militaire afstemming’ te herstellen, maar bood de voormalige minister van defensie Robert Gates aan als zijn model omdat Gates ‘meedogenloos’ kon zijn met assistenten aan presidenten George W. Bush en Barack Obama. Gates was in feite een gevangene van het geüniformeerde leger.
Ignatius slaat op de drums voor de zojuist gecreëerde US Space Force, die 86 ruimtestrijders erft die afstuderen aan de Air Force Academy. Oorlog in de ruimte zou een catastrofe zijn, en zelfs stafchef van de luchtmacht, generaal David Goldfein, geeft toe dat we in elk oorlogsspel waarbij ruimte betrokken is, ‘er nooit uitkomen om te winnen’. (Tijdens mijn jaren aan het National War College had China de overhand in elk oorlogsspel dat rond Taiwan draaide.) In het defensiebudget van dit jaar is meer dan $ 15 miljard gereserveerd voor ruimtesystemen, terwijl we naar manieren moeten zoeken om de ruimtegrens te demilitariseren – en niet een andere wapenwedloop promoten. Geen enkel land is economisch zo afhankelijk van de Verenigde Staten van toegang tot de ruimte.
George Will wil een gemoderniseerd en dodelijker marinekorps in een tijd waarin onze gevaarlijkste tegenstanders “grootschalige, uitgebreide afstandsrakettenoorlog” hebben ontwikkeld om bedreigingen van de zee het hoofd te bieden. Er is een reden waarom de mariniers sinds de eerste maanden van de Koreaanse oorlog geen toevlucht hebben genomen tot een amfibische landing, en dat is het grote risico en de grote moeilijkheid van dergelijke operaties. President Harry S. Truman erkende het eilandhoppende succes van de mariniers in de Tweede Wereldoorlog, maar hij had gelijk omdat hij het marinekorps aan het einde van de oorlog wilde afschaffen. De Chinese kruisrakettechnologie heeft er al voor gezorgd dat Amerikaanse marineschepen, inclusief vliegdekschepen, niet dicht genoeg bij het Chinese vasteland kunnen komen om effectief te zijn, en het idee van eilandhoppen tegen China is pure fantasie.
Gerson, de leidende speechschrijver voor de toespraak over de ‘as van het kwaad’ van president George W. Bush in 2002 die de weg bereidde voor de invasie van Irak, verwijst regelmatig naar een ‘steeds strijdlustiger China’. Hij is van mening dat Biden er goed aan zou doen om naamloze adviseurs op het gebied van defensie en buitenlands beleid te werven bij de regering-Bush. Betekent dit dat Biden Dick Cheney, Donald Rumsfeld, Bob Gates en Condi Rice moet terughalen, die verantwoordelijk zijn voor het beleid dat de langste periode van voortdurende Amerikaanse oorlogsvoering in onze geschiedenis heeft veroorzaakt? Gerson is zelfs van mening dat Biden “actief zou moeten overtuigen … gerespecteerde militaire en inlichtingenfiguren die in de regering-Trump dienden om hem publiekelijk te steunen.” De gebruikelijke verdachten van Gerson zijn niet het antwoord.
Op 30 april voerde de Washington Post twee aanvullende opeds uit die een agressief beleid jegens China onderschreven, waarbij werd verwezen naar ‘superieure kracht’ als de ‘zekerste weg naar vrede’. Nikki Haley, de Amerikaanse ambassadeur bij de Verenigde Naties in 2017-2018, betoogde dat de “superieure westerse economische, diplomatieke en militaire macht” de Sovjet-Unie versloeg en dat de huidige uitdaging van de “Chinese communisten op dezelfde manier moet worden gezien. “
George Will is van mening dat Joe Biden de volgende president zou moeten zijn omdat hij bereid is “op te staan tegen China” en moedigt Biden aan om “zich te associëren” met senator Tom Cotton (R-AR), die de complottheorie over de verantwoordelijkheid van de onderzoekslaboratorium in Wuhan voor de virale uitbraak daar. Cotton, de krijger uit de Koude Oorlog, schreef in de Post op 3 mei dat de ‘Chinese Communistische Partij onze vijand is. Het heeft tot doel de Verenigde Staten te verdringen als ’s werelds meest vooraanstaande economische en militaire macht.’
Helaas maken Donald Trump en Joe Biden de kwestie van een hardline richting China al een centraal punt van de campagne. Vooraanstaande democraten zoals senator Charles Schumer roepen Trump op om agressiever te zijn tegen China. De Biden-campagne valt Trump aan omdat hij onvoldoende hard is voor China. Dit doet denken aan een gratuite anti-Sovjet-houding tijdens presidentiële campagnes in de slechtste dagen van de Koude Oorlog. Trump heeft geen aanmoediging nodig; zijn plaatsvervangend nationale veiligheidsadviseur Matthew Pottinger en zijn leidende economische adviseur Peter Navarro zijn zeer oorlogszuchtig tegenover China.
Een andere schrijver uit de Washington Post , Josh Rogin, negeert de inspanningen van staatssecretaris Mike Pompeo om de oorsprong van de Covid-19-pandemie aan het laboratorium van Wuhan te koppelen. In een opedag op 1 mei heeft Rogin Pompeo ten onrechte gecrediteerd met de oproep om de kwestie van de Chinese behandeling van de coronaviruspandemie te depolitiseren. Pompeo voorkwam een communiqué tijdens een recente G-7-bijeenkomst omdat hij geen van de Europese vertegenwoordigers kon krijgen om zijn polemische beschuldigingen te ondersteunen. Niettemin haalde Rogin Pompeo’s misleidende aandrang aan dat de kwestie van de behandeling van het virus door Peking niet ‘partijdig’ zou moeten worden. Het is een te ernstige zaak. ‘
Pompeo, de leidende cheerleader in deze campagne, heeft zijn zorgvuldig uitgekozen directeur van de CIA, Gina Haspel, beschuldigd van het vinden van bewijsmateriaal dat het onderzoekslab impliceert, volgens de New York Times,. Er zijn echter aanwijzingen dat Haspel haar oude baas niet zal huisvesten. Haspel heeft zich verzet tegen het Witte Huis over gevoelige kwesties zoals de rol van Saoedi-Arabië Mohammed bin Salman bij de sadistische moord op een dissidente journalist; Russische hacking in het Amerikaanse verkiezingsproces; en de oorsprong van het Covid-19-virus. Haspel’s inlichtingenanalisten zouden Pompeo kunnen informeren dat het contraproductief is om te beweren dat de Verenigde Staten en hun bondgenoten China op ‘zijn juiste plaats’ moeten houden. Aan de andere kant veranderde de Defense Intelligence Agency, bekend om zijn bereidheid om informatie te politiseren, onlangs haar analytische positie om tegemoet te komen aan de opvatting dat een onderzoekslaboratorium in Wuhan de oorsprong was van de nieuwe ziekteverwekker.
Haspel heeft zelfs het werk en de persoonlijke veiligheid van de CIA-klokkenluider beschermd, wiens rapport rechtstreeks tot het afzettingsproces leidde.
In een tijd waarin de Chinees-Amerikaanse relatie centraal staat bij het stabiliseren van de internationale arena, krijgen we geen discussie over het belang van wederzijdse militaire terugtrekking in het gebied van de Zuid-Chinese Zee en de behoefte aan slimme diplomatie. Washington en Beijing zijn verenigbaar in belangrijke strategische kwesties die betrekking hebben op het Koreaanse schiereiland; het belang van Noord-Koreaanse denuclearisering; en de noodzaak om de risico’s van Kim Jong On af te zwakken. Gezien de aanhoudende onzekerheid in Noord-Korea is het essentieel dat Washington en Beijing programmatische diplomatieke discussies voeren.
Een diplomatieke dialoog tussen Washington en Peking over Koreaanse kwesties zou kunnen leiden tot mogelijkheden om de maritieme rivaliteit in de Zuid-Chinese Zee te stabiliseren en tot minder wrijving over de kwestie Taiwan te leiden. We zouden minder cruiseschepen met geleide raketten de Zuid-Chinese Zee in kunnen sturen; China zou de provocatieve omvaart van Taiwan kunnen stoppen met jagers en strategische bommenwerpers. Zelfs een bescheiden verbetering in de Chinees-Amerikaanse betrekkingen zou voordelig zijn, waardoor de versterkte Chinees-Russische relatie minder bedreigend zou zijn voor de Verenigde Staten. Het heeft geen zin voor de redactionele pagina’s van de Washington Post om de inspanningen van het militair-industriële complex te ondersteunen om haar pleidooi voor hogere defensie-uitgaven te versterken door de zogenaamde dreiging van China te overdrijven.
Elke Amerikaanse president, van Richard Nixon tot Barack Obama, heeft een beleid van betrokkenheid bij China onderschreven, maar de obsessie van Trump met handelstekorten heeft de ergste politieke en economische wrijving tussen Washington en Beijing veroorzaakt sinds de eerste jaren van de oorlog in Vietnam. Trump’s zondebok van China dient ook om de verantwoordelijkheid af te leiden voor zijn zielige reactie op de Covid-19-pandemie. Helaas heeft de confronterende benadering van Trump en de adjunct-nationale veiligheidsadviseur Pottinger tweeledige goedkeuring gekregen en zal het moeilijk zijn om de huidige richting om te keren.
Het is belangrijk om niet te zeggen dat China de virale uitbraak, die heeft bijgedragen aan de internationale impact van de pandemie, heeft aangepakt, maar de wereldwijde crisis vereist momenteel dialoog en samenwerking tussen de Verenigde Staten en China om levens te redden. Er zal een tijd zijn om de eerste behandeling van de pandemie en het bedrog van zowel Donald Trump als Xi Jinping te bespreken, maar dat is nu niet het moment.
