Indignatie redactie 
Een “bail-out” -programma dat aan Griekenland werd opgelegd is eigenlijk een programma was om een totalitaire, antidemocratische en anti-menselijke orde in Europa te introduceren. Het Griekse programma was een repetitie voor het totale offensief van “Market Totalitarianism” tegen de democratie en de sociale staat in heel Europa, net zoals de Spaanse Burgeroorlog (1936 – 39) een repetitie was voor de Tweede Wereldoorlog – het enige verschil was de vorige oorlogen waren militaire oorlogen, terwijl de nieuwe oorlogen worden uitgevochten op het gebied van schulden, financiën en politiek.
Een duidelijk sadistische persoonlijkheid, de Duitse minister van Financiën, de heer Schäuble, was zeer succesvol in het promoten en legitimeren van het principe “de schuld moet worden betaald, zelfs als dat betekent dat hele landen moeten worden vernietigd.” Dit principe geldt voor alle soorten fysieke en juridische entiteiten, zelfs voor staten, met slechts één uitzondering: banken. Banken werden in 2008 niet gedwongen failliet te gaan, hun schulden werden omgezet in staatsschulden en hun managers werden nooit berecht voor de strafbare feiten die tot de crisis van 2008 leidden.
De aard van het “werk” dat moet worden gedaan (dwz het vernietigen van een land omwille van de banken) vereist mensen met de ideologie van de heer Schäuble en zijn collega’s in de Eurogroep.
De truc die de heer Schoeble gebruikt om zijn beleid te pushen (dezelfde die hem zo populair maakte in Duitsland) geeft zijn landgenoten de indruk dat hij hun belangen dient en niet die van de bankiers. Hij laat hen geloven dat hij de plaats herstelt die de Duitsers in Europa en in de wereld verdienen. Hij legitimeert de heropkomst van de autoritaire, overheersende instincten die de naoorlogse bezetting van Duitsland door de Amerikanen en de Sovjets afstoten, maar niet genezen, waardoor de Duitsers tot voortdurende bekering werden gedwongen, een bekering die geen enkel element van “Psychoanalyse” of kritisch onderzoek van de verantwoordelijkheden van het Europese kapitalisme voor de tragedies van de 20e eeuw, inclusief het nazisme (we moeten trouwens niet vergeten dat Verdun zowel de Goelag als de Dachau voorafging).
Door zichzelf te transformeren in een louter agent van de internationale bankiers (van wie velen ernstige redenen hebben om Duitsland te haten) en door de Europese periferie aan te vallen, vernietigt Merkel en Schäuble’s Duitsland zijn positie als leider van Europese landen en een goedaardige hegemon. De Duitse elites herhalen met politieke en economische middelen wat ze in 1914 en 1939 met het leger hebben gedaan. De hele Europese geschiedenis leert ons dat alleen vernietiging en de slavernij van Europa aan niet-Europese krachten het gevolg kunnen zijn van een dergelijk beleid.
De Eurogroep elimineert medeleven, maar ook logica
De Eurogroep biedt haar leden niet de mogelijkheid om haar geprefabriceerde besluiten aan te vechten op basis van argumenten of logica.
Christine Lagarde is het niet eens met het aan Griekenland opgelegde programma, maar ze weet dat haar onenigheid niet relevant is. De ministers nemen niet deel aan de Eurogroep om te debatteren, maar om de bevelen van de ‘superieure autoriteit’ op te volgen. Dit bedoelde ze toen ze Varoufakis vertelde: ‘We zijn volwassenen in deze kamer’, de zin die de film van Gavras de titel gaf (Volwassenen in de kamer). Een volwassene is, volgens de definitie van Lagarde, een persoon die begrijpt dat hij geen andere keuze heeft dan in te stemmen met wat de Eurogroep moet beslissen.
Mevrouw Lagarde heeft waarschijnlijk Plato of Marx niet gelezen, die schreef dat de ‘Grieken altijd kinderen zijn’. Net als anderen die vergelijkbare functies bekleden, heeft ze zich moeten ontdoen van alle menselijke persoonlijkheidskenmerken om de algemeen directeur van het IMF te worden; anders zou ze niet worden toegelaten tot de hogere regionen van leidinggevenden van een heersende klasse wier moraal, gebruiken en psychologie door Stanley Kubrick in zijn prachtige film “Eyes Wide Shut” zijn vereeuwigd. Christine Lagarde onthulde dat ze een emotionele woestijn is toen ze toegaf dat ze geen medelijden heeft met de Grieken die lijden vanwege het beleid dat hun is opgelegd, zolang ze maar minder lijden dan de inwoners van Niger.
Varoufakis vraagt Schoeble op een gegeven moment of hij het programma dat hij voor Griekenland voorstelt wil accepteren. De Duitser is eerlijk: “Als patriot zou ik het niet doen.” Met andere woorden, hij geeft toe dat het programma slecht was voor Griekenland. Op de boerderij van de EU, zoals in Orwell, zijn alle dieren gelijk, maar sommige zijn gelijker dan andere.
Het organiseren van de ongelijkheid van EU-leden en het opleggen van neoliberalisme is om twee redenen noodzakelijk voor de opkomst van het nieuwe financiële totalitarisme. Ten eerste moeten Europese mensen worden opgeleid in wreedheid en egoïsme, ten tweede kan het Empire of Finance alleen aan Europeanen worden opgelegd door een interne hiërarchie in Europa te creëren en te voorkomen dat individuele Europese landen zich ertegen verenigen als ze daartoe in de verleiding komen.
De aard van het “werk” dat moet worden gedaan (dwz het vernietigen van een land omwille van de banken) vereist mensen met de ideologie van de heer Schäuble en zijn collega’s in de Eurogroep.
De truc die de heer Schoeble gebruikt om zijn beleid te pushen (dezelfde die hem zo populair maakte in Duitsland) geeft zijn landgenoten de indruk dat hij hun belangen dient en niet die van de bankiers. Hij laat hen geloven dat hij de plaats herstelt die de Duitsers in Europa en in de wereld verdienen. Hij legitimeert de heropkomst van de autoritaire, overheersende instincten die de naoorlogse bezetting van Duitsland door de Amerikanen en de Sovjets afstoten, maar niet genezen, waardoor de Duitsers tot voortdurende bekering werden gedwongen, een bekering die geen enkel element van “Psychoanalyse” of kritisch onderzoek van de verantwoordelijkheden van het Europese kapitalisme voor de tragedies van de 20e eeuw, inclusief het nazisme (we moeten trouwens niet vergeten dat Verdun zowel de Goelag als de Dachau voorafging).
Door zichzelf te transformeren in een louter agent van de internationale bankiers (van wie velen ernstige redenen hebben om Duitsland te haten) en door de Europese periferie aan te vallen, vernietigt Merkel en Schäuble’s Duitsland zijn positie als leider van Europese landen en een goedaardige hegemon. De Duitse elites herhalen met politieke en economische middelen wat ze in 1914 en 1939 met het leger hebben gedaan. De hele Europese geschiedenis leert ons dat alleen vernietiging en de slavernij van Europa aan niet-Europese krachten het gevolg kunnen zijn van een dergelijk beleid.
De Eurogroep elimineert medeleven, maar ook logica
De Eurogroep biedt haar leden niet de mogelijkheid om haar geprefabriceerde besluiten aan te vechten op basis van argumenten of logica.
Christine Lagarde is het niet eens met het aan Griekenland opgelegde programma, maar ze weet dat haar onenigheid niet relevant is. De ministers nemen niet deel aan de Eurogroep om te debatteren, maar om de bevelen van de ‘superieure autoriteit’ op te volgen. Dit bedoelde ze toen ze Varoufakis vertelde: ‘We zijn volwassenen in deze kamer’, de zin die de film van Gavras de titel gaf (Volwassenen in de kamer). Een volwassene is, volgens de definitie van Lagarde, een persoon die begrijpt dat hij geen andere keuze heeft dan in te stemmen met wat de Eurogroep moet beslissen.
Mevrouw Lagarde heeft waarschijnlijk Plato of Marx niet gelezen, die schreef dat de ‘Grieken altijd kinderen zijn’. Net als anderen die vergelijkbare functies bekleden, heeft ze zich moeten ontdoen van alle menselijke persoonlijkheidskenmerken om de algemeen directeur van het IMF te worden; anders zou ze niet worden toegelaten tot de hogere regionen van leidinggevenden van een heersende klasse wier moraal, gebruiken en psychologie door Stanley Kubrick in zijn prachtige film “Eyes Wide Shut” zijn vereeuwigd. Christine Lagarde onthulde dat ze een emotionele woestijn is toen ze toegaf dat ze geen medelijden heeft met de Grieken die lijden vanwege het beleid dat hun is opgelegd, zolang ze maar minder lijden dan de inwoners van Niger.
Varoufakis vraagt Schoeble op een gegeven moment of hij het programma dat hij voor Griekenland voorstelt wil accepteren. De Duitser is eerlijk: “Als patriot zou ik het niet doen.” Met andere woorden, hij geeft toe dat het programma slecht was voor Griekenland. Op de boerderij van de EU, zoals in Orwell, zijn alle dieren gelijk, maar sommige zijn gelijker dan andere.
Het organiseren van de ongelijkheid van EU-leden en het opleggen van neoliberalisme is om twee redenen noodzakelijk voor de opkomst van het nieuwe financiële totalitarisme. Ten eerste moeten Europese mensen worden opgeleid in wreedheid en egoïsme, ten tweede kan het Empire of Finance alleen aan Europeanen worden opgelegd door een interne hiërarchie in Europa te creëren en te voorkomen dat individuele Europese landen zich ertegen verenigen als ze daartoe in de verleiding komen.
