Indignatie redactie 
Ik kreeg gisteren een mail van Greta Thunberg. Geen idee hoe ze aan mijn e-mailadres is geraakt, maar plots stond ze daar tussen mijn mails, want ze had een dringende boodschap voor mij. Ze schreef me zowaar in het Nederlands, wat me toch enigszins deed vermoeden dat het niet Greta zelf was die me mailde, maar eerder de marketingafdeling van de NV Thunberg, handelaars in akelige voorspellingen, doemscenario’s en aanjagers van angst.
Er stond ook een foto van Greta bij. Ze keek me, de handen onder kin gevouwen, recht in het gezicht aan en zoals altijd als Greta me aankijkt liep er nu ook weer een rilling over mijn rug. Het zal wel aan mij liggen, maar ik word er altijd een beetje ongemakkelijk van, van die Thunberg-blik. Ze schreef me uiteraard naar aanleiding van de klimaattop in Glasgow. ‘Miljoenen mensen zullen lijden terwijl onze planeet ten onder gaat – die angstaanjagende toekomst wordt gecreëerd, of net vermeden, door de keuzes die u maakt,’ schrijft ze. Nou nou, dat is me wat. Onheilsprofeet; het is een beroep als een ander geworden, de laatste jaren. Want als we de pers mogen geloven (niet doen!) of de politici (ook niet doen!) dan leven we uiteraard in een permanente crisis.
Waaier aan crisissen
We worstelen op dit moment met verschillende crisissen en die zijn allemaal niet van de poes. We hebben uiteraard de Coronacrisis, de CO2- en klimaatcrisis, de financiële crisis, de bankencrisis, de inflatiecrisis (ook wel het inflatiespook genoemd) en natuurlijk de gas- en elektriciteitscrisis.
Vroeger organiseerden politieke partijen zich langs de breuklijnen van hun ideologische visies, maar daar kom je tegenwoordig al lang niet meer mee weg. En dus proberen onze leiders een draagvlak voor hun beleid te krijgen door iets een crisis te noemen. Want crisissen vergen uiteraard doortastend ingrijpen en laat dat nu net hetgeen zijn waarvan de gemiddelde politicus een leven lang droomt. Ik zie de politicus/politica al bij de ochtendbriefing met zijn spindoctor overleggen.
‘Wat gaan we vandaag doen?’
‘Wel, ik zie dat het crisis is, dus ik denk dat u maar eens krachtdadig moet ingrijpen!’
‘Wat een heerlijk idee! Mag ik woorden als alarm en ramp gebruiken? Please?’
‘En vergeet ook niet te zeggen dat onze kinderen en kleinkinderen gedoemd zijn als we niks doen!’
‘Emotionele chantage! Werkt altijd!’
Uitschakeling democratische tegenstand
Het is een prachtige methode gebleken voor het nemen van rigoureuze maatregelen waarvan het lange termijneffect niet gekend is. Wat we wel weten is dat het altijd enorm veel geld kost en dat de belastingbetaler daar voor moet opdraaien. Tegelijk is het een handig middel om de democratische tegenstand uit te schakelen. Want wie vraagtekens zet bij een crisis, kritisch is, met andere ideeën komt en vragen stelt over de maatregelen wordt snel een ‘ontkenner’ genoemd. Het is een klimaatontkenner, CO2-ontkenner, coronaontkenner, vaccinontkenner. Ze worden afgeschilderd als dommeriken en/of extreemrechtse idioten.
Als België overstroomt zal het jouw fout zijn!
Dus jij wil geen toekomst voor je kleinkinderen?
Dus jij wil een aarde die smelt?
Dus jij wil alle oude mensen dood?
Ach, ik zal wel een crisisontkenner zijn.
