Nu ben ik weer terug. Een paar weken was het stil om me heen. Het heeft me. Was ziek. En aangezien er tegenwoordig maar één ziekte lijkt te zijn, liep ik prompt deze unieke ziekte op: een corona-infectie. Terugkijkend moet ik zeggen dat ik op geen enkel moment in de buurt van een ziekenhuisopname ben geweest. Maar toegegeven, ik was bang. Ik heb hier al elders informatie over gegeven .

Begrijp het alsjeblieft niet verkeerd, deze regels zijn niet bedoeld als een zoveelste essay van iemand die is gezuiverd en die zijn belangrijkste heroverweging op een publieksvriendelijke manier presenteert. Er zijn momenteel tal van dergelijke werken. In wezen zijn mijn opvattingen niet zo veel veranderd. Maar ik had een nieuwe ervaring die ik voor mijn ziekte niet had gepland – en ja, ik was niet alleen besmet, ik was absoluut ziek -: ik bedoel quarantaine. Dit feit van jezelf opsluiten en afwachten hoe de infectie zich ontwikkelt: na bijna twee jaar pandemie kan men vol vertrouwen zeggen dat dit geen concept is – dit is een teken van een ellendig aanbod van Covid-19-patiënten.

Quarantainescènes

Ik was niet helemaal alleen. Zelfs degenen voor wie het de moeite waard is om ’s ochtends op te staan, hebben het natuurlijk begrepen. Dus zaten we met z’n tweeën in onze cabine. Eigenlijk is iets meer dan 60 vierkante meter voor ons genoeg. Wij zijn zuinige mensen. Tegen het einde van de quarantaine wilden we echter nog wat verder ontwikkelen. In de eerste dagen van onze sluiting was dat echter minder een probleem.

We dachten niet eens na over wie onze aankopen zou krijgen of dat het beter zou zijn om ze online te bestellen. Want na een paar dagen voelden we ons zo slecht dat we niet eens aan het onderwerp eten dachten.

Op dat moment begonnen mijn zorgen. Ik voelde me een paar dagen niet zo lekker. Zoals ik nu weet, was ik op elk moment van mijn ziekte verre van ziekenhuisopname. Op het moment van ziekte, wanneer men verzwakt is, ziet men dat niet zo duidelijk. Ik ademde slecht en had medisch advies nodig. Mijn huisarts was niet bereikbaar. Ook niet via de telefoon. Dat wil zeggen, ik kreeg hem aan de lijn, maar hij maakte het duidelijk: hij kon me niet helpen, als ik me slecht voel, zou ik naar het ziekenhuis moeten gaan.

Gelukkig was ik daar niet slecht genoeg voor. Dat vermoedde ik al. Ik had de avond ervoor al de hulpdiensten gebeld, ze adviseerden antibiose om eventuele bacteriën in de longen te bestrijden. Mijn huisarts zou dit voor mij moeten voorschrijven. Maar hij aarzelde, hij kon het niet echt van een afstand. Natuurlijk bood hij geen huisbezoek aan – en ik mocht hem ook niet zien. Na veel heen en weer schrijven heeft hij mij uiteindelijk het antibioticum voorgeschreven. Dat slijmoplossende middelen ook kunnen helpen: niemand heeft het mij verteld en mijn arts wist er ook niets van. Corona-infectie, zei hij, is altijd iets voor ziekenhuisartsen.

Wacht alleen hoe het zal zijn

Ik had nog steeds last van mijn kortademigheid, dus belde ik de ambulance. In principe echter alleen zodat iemand met een medische opleiding zelfs maar naar mij zal kijken.

De twee ambulancebroeders die kwamen stopten in volledige beschermende kleding voor de voordeur en scholden me uit voor de hele buurt omdat ik niet was ingeënt.

Mijn zuurstofverzadiging zou in orde zijn, legden ze toen uit. Dat moment was het enige contact dat ik had met iemand met een medische achtergrond tijdens mijn quarantaine.

Mijn situatie verbeterde in de loop van de dagen. Ik onderzocht zelf hoe ik de kortademigheid een beetje kon verhelpen. Meestal van de kant van mensen die tegenwoordig door de publieke opinie als gek worden afgedaan. In die media die hun eigen claim koesteren om altijd uitgebreide informatie te verstrekken, kun je natuurlijk veel over Corona vinden. Maar er is weinig tot niets over hoe iemand die geïsoleerd is met een milde tot matige ziekte zichzelf kan behandelen. Dergelijke praktische aanbevelingen zijn niet echt sensationeel of pakkend.

Ik kreeg de indruk dat de hele quarantaine uit wachten bestond. Wacht eerst af of de symptomen vanaf de vijfde dag verergeren. Later wacht u totdat u weer frisse lucht kunt inademen. Natuurlijk komt er op een gegeven moment angst bij. En er is niemand om voor je te zorgen; medisch gezien is het gewoon een kwestie van wachten. Blijkbaar is er geen gestandaardiseerd plan van aanpak voor het beroep huisarts. Na bijna twee jaar pandemie hebben we blijkbaar eindelijk overeenstemming bereikt om besmette mensen met symptomen te isoleren en af ​​te wachten hoe de situatie zich ontwikkelt.

Oorlog aan de hutten, vrede aan de paleizen!

Natuurlijk is geduld een onderdeel van elke ziekte, het woord “patiënt” komt niet voor niets van het Latijnse “patiens”, wat zoiets betekent als “verduren” of “geduldig zijn”. Maar juist bij zo’n ziekte, waarvan we elke dag horen dat het zo nieuw is, zo uniek en dat gaat gepaard met zoveel angsten, kun je mensen niet zomaar opsluiten en medisch verwaarlozen. Allemaal in de hoop dat het moeilijke parcours er niet komt.

Na twee jaar van “gezondheidscrisis” sturen we besmette en zieke mensen naar eenzaamheid zonder toezicht – daar zitten ze, horen berichten over angst van de pers en worden langzaam maar zeker gek.

En geen enkele medische dienst zorgt voor hen, je bent afgesneden van de wereld en zit in je eigen omstandigheden. Als je een balkon hebt: je zult er dankbaar voor zijn, een stoel in de frisse lucht wordt daar een troon. Maar hoe zit het met de anderen die in kleine eenkamerappartementen moeten wonen? Of zelfs in de kelder?

In de loop van de crisis is er nooit over gesproken – zelfs niet door links, althans niet nadrukkelijk – dat de pandemie niet alleen de sociale kloof heeft vergroot, maar ook heel duidelijk heeft gemaakt. Toen de pandemie begon en mensen werd verteld thuis te blijven, was het gemakkelijk om te doen. Want als ik in een mooi huisje in de Taunus woon, met een tuin aan de achterkant, dan ziet thuisblijven er heel anders uit dan midden in de grote stad, waar 30 vierkante meter schandalig duur is. Quarantaine is misschien niet bijzonder moeilijk in een villa – het is zeker in een micro-appartement.

Quarantaine: een onderzoek naar het sociale milieu

Als er studies zouden zijn over de quarantaine, hoe deze mensen beïnvloedt, hoe de quarantaine-omgeving de kwaliteit en snelheid van herstel beïnvloedt, hoe sociaal isolement een rol speelt, al deze punten, dan zouden ze begrepen moeten worden als een sociaal milieu-onderzoek. Want het staat buiten kijf dat men onder kwalitatief andere premissen aan de scheiding begint.

Dat ze de geest of de psyche niet mogen raken, deze hoop is naïef.

Als ik in deze tijd een rondje door een tuin kan maken, met mijn ademnood niet in een benauwde kamer, maar in een tuinstoel buiten: Dat maakt zowel voor de ademhaling als voor de algemene mentale toestand een verschil. Van een afstand zie je misschien zelfs mensen op het aangrenzende terrein. Je bent geïsoleerd, maar niet helemaal opgesloten. Misschien zwaait er zelfs iemand van ver, die je opmerkt. Dat is meer dan de stedelijke quarantainepatiënt kan hopen.

Nadat ik eindelijk weer naar buiten mocht, sprak ik met enkele mensen die de twee weken van eenzaamheid al hadden meegemaakt. Bijna iedereen deelde mijn gevoelens, ze voelden zich met rust gelaten, niet meer opgemerkt. Haar huisartsen zwegen, je zou bijna denken dat er voor deze clientèle geen behandelrichtlijnen zijn. Slechts weinigen meldden mij echter dat hun huisarts af en toe had gebeld om naar hun gezondheid te informeren. Dit is overigens alleen in Sleeswijk-Holstein voorgeschreven: huisartsen daar moeten contact houden met de patiënt. Hoe dan ook, het telefoontje was goed voor hen, zeiden ze tegen mij. Ze voelden zich verzorgd. Niet helemaal weggestuurd. Maar in een land dat psychologische noodsituaties aan de lopende band veroorzaakt, spreekt niemand over het feit dat de psyche invloed heeft op de kwaliteit van herstel.