De ratten verlaten het zinkende schip

Er komt een nogal fascinerend beeld naar voren dat doet vermoeden dat de zaken in het Amerikaanse economische landschap vóór de pandemie niet zo rooskleurig waren als president Donald Trump en zijn directeur van de National Economic Council, Larry Kudlow, het publiek zouden willen doen geloven. De ratten verlaten in toenemende mate het zinkende schip.

Over deze werkelijkheid hebben we regelmatig geschreven.

Challenger, Gray & Christmas, Inc. volgde de afgelopen 12 jaar het vertrek van de CEO’s bij hun onderneming. De vice-president, Andrew Challenger, noemde de cijfers voor 2019 “duizelingwekkend”. Het was het hoogste aantal sinds hun onderzoeken in 2002 begonnen.
Vorig jaar zochten in totaal 1.640 CEO’s de uitgangen. Dat waren 156 méér CEO’s dan degenen die hun post in 2008 verlieten – het jaar dat Wall Street een spoor over de verschroeide aarde van de Amerikaanse economie achterliet.

Het aantal CEO’s dat vorig jaar niet uit eigen beweging vertrok, bedroeg 101 van de 1.640. Volgens de studie lieten 15 CEO’s beschuldigingen van professioneel wangedrag achter; 20 vertrokken te midden van een schandaal, “meestal als gevolg van onderzoek wegens financiële misstanden of andere juridische kwesties”; 24 zagen hun posities beëindigd; 39 vertrokken als gevolg van een fusie of overname; 3 vertrokken wegens een faillissement.

CEO’s van oude, gevestigde bedrijven hebben het duidelijkste beeld van wat er in de economie als geheel gebeurt. Ze kunnen de omzetgroei vergelijken met voorgaande jaren en voorgaande decennia. Ze kunnen negatieve of positieve trends in de economie opmerken die ver vooruitlopen op de economische rapporten die de federale overheid aan het publiek bekendmaakt.

Wanneer een buitensporig groot aantal CEO’s besluit hun aandelenopties te verzilveren, hun gouden parachutes te pakken en hun bedrijven ontvluchten, is er iets niet in de haak. Bovenop die geur van verrotting komt een rapport van TrimTabs Investment Research dat insiders van bedrijven sinds mei dit jaar meer dan $ 50 miljard aan aandelenverkopen hebben uitgevoerd, waardoor de verkoop (met voorkennis) op een tempo plaatsvond dat sinds 2006 niet meer is vóór gekomen – twee jaar vóór de crah van de Amerikaanse aandelenmarkt en economie van 2008.

De bovenstaande twee onderzoeken over het gedrag van CEO’s zijn compatibel met de artikelen die wij schreven en die aantonen dat de huidige financiële crisis begon in de herfst van 2019 – maanden vóórdat het eerste geval van COVID-19 zich ergens ter wereld voordeed. Wat veroorzaakte de financiële crisis? Dezelfde soort liquiditeitscrisis op Wall Street die de crisis van 2008 inluidde (ook hier schreven wij uitputtend over.)

Waarom maakt het uit wanneer de financiële crisis begon? Het is van cruciaal belang om de volgende redenen.

Ten eerste is de Amerikaanse staatsschuld explosief gestegen tot $ 26,69 biljoen. Om je verstand rond deze explosie van die staatsschuld ten volle te gebruiken heb je een historisch perspectief nodig.
Aan het begin van het presidentschap van Bill Clinton in januari 1993 bedroeg de staatsschuld van de VS $ 4 biljoen, vier duizend miljard dollar. Op dat moment waren de Verenigde Staten meer dan 200 jaar oud. Gedurende die 200 jaar hadden de VS de Revolutionaire Oorlog, de Burgeroorlog, Wereldoorlog I en II en de oorlog in Vietnam gefinancierd. Het land had ook de grootste economische ineenstorting in zijn geschiedenis doorgemaakt: de Grote Depressie, waarvoor een groot aantal budgettaire uitgavenprogramma’s nodig waren.

Het duurde meer dan twee eeuwen voordat de Amerikaanse staatsschuld 4 biljoen dollar bedroeg, maar in de afgelopen 27 jaar is de staatsschuld van de VS met meer dan 22 biljoen dollar gegroeid – meer dan een vervijfvoudiging in minder dan drie decennia.

Dit duizelingwekkende bedrag aan schulden brengt de natie in gevaar door het risico van een toekomstige verlaging van de kredietrating en verlamt het haar vermogen om adequaat om te gaan met de financiële problemen van haar burgers tijdens de ergste gezondheids- en financiële crisis in een eeuw.

Eén van de belangrijkste redenen voor deze explosieve stijging van de schuldenlast was de financiële crisis van Wall Street in 2008, die enorme fiscale uitgaven vereiste om te voorkómen dat de economie in een depressie zou zinken. Maar het CONgres heeft geen serieuze stappen genomen om Wall Street te hervormen. Derivaten blijven grotendeels ongereguleerd. Dark Pools worden nog steeds in het schemer verhandelt. Wall Street blijft kredietbeoordelaars betalen om hun giftige schuldenbergen te beoordelen. De grootste banken van Wall Street draaien casino’s die buiten de balans worden gehouden. Obscene beloningen voor (wan)prestaties via aandelenopties blijven CEO’s en CFO’s aanmoedigen om de winsten van hun ondernemingen te manipuleren.

Het grootste onopgeloste probleem is de cruciale noodzaak om de Glass-Steagall Act te herstellen. Alle bovengenoemde gevaren kunnen en zullen een hele financiële instelling ten val brengen, zoals we in 2008 meemaakten. Maar met het herstel van de Glass-Steagall Act zouden de gigantische, federaal verzekerde, depositobanken volledig gescheiden zijn van de casino-investeringsbanken van Wall Street.

Dit handjevol megabanken dat het merendeel van de deposito’s in de VS bezit is te kritisch om kredieten naar bedrijven en consumenten te laten stromen. Er is iets goed mis met hun mentaliteit: deze banken zijn gewoon te groot om opnieuw financieel te worden gered.

Toen Citigroup van 2007 tot 2010 uiteenviel door al het hierboven genoemde kwaad, was het volgende nodig om zijn zinkende schip nieuw leven in te blazen: $ 45 miljard aan kapitaalinjecties van de Amerikaanse schatkist; meer dan $ 300 miljard aan activagaranties van de federale overheid; de Federal Deposit Insurance Corporation (FDIC) garandeerde $ 5,75 miljard van zijn senior ongedekte schuld en $ 26 miljard van zijn commercial paper en interbancaire deposito’s; en de Federal Reserve heeft in het geheim, zonder toestemming of zelfs maar enige kennis van het CONgres, een cumulatief bedrag van $ 2,5 biljoen aan leningen onder de marktrente verstrekt aan Citigroup van 2007 tot minstens midden 2010, bleek uit gegevens van een audit door het Government Accountability Office (GAO) .

En tot slot, de erkenning dat deze laatste financiële crisis begon vóór de corona-pandemie, werpt een helder licht op de incompetentie van de Federal Reserve om deze gigantische banken van Wall Street-banken te beheren. Het is gewoon een krankzinnig regelgevingsmodel om een bankregulateur te hebben die de mogelijkheid om uit het niets geld te creëren – dat in het geheim $ 29 biljoen kan creëren en uitgeven om de banken te redden….. om zijn eigen incompetentie te verhullen.

Dat is wat er van 2007 tot 2010 is gebeurd en dat gebeurt nu weer.