Indignatie redactie 
‘Een revolutie bij De Mols eigen bedrijf, waar niemand de grote baas ooit tegenspreekt, en nu alle vrouwen tegelijk, in een paginagrote advertentie.’
Beste Tim Hofman,
Proficiat. Dat waren nogal wat revoluties in één keer, die jij met je team hebt ontketend. Laat ik er slechts acht noemen.
1. een terugkeer van waardering voor en vertrouwen in grondige onderzoeksjournalistiek, gemaakt door de publieke omroep, in dit geval BNNVARA. Inderdaad: die altijd vervloekte mainstream media.
2. 7 miljoen kijkers voor niet alleen een onderzoeksjournalistiek programma, maar ook een programma buiten de reguliere televisie om. Voor het eerst zat het hele land niet te wachten op een bank voor een televisie in de avond, maar aan een tafel voor een laptop in de middag.
3. nee, er bestaat geen geheim satanistisch pedofielennetwerk. Maar wat wél bestaat, en voor iedereen zichtbaar ook, is een informeel netwerk van publieke personen, die aan desks van zeer selectieve roddelprogramma’s de functie van stroman en bliksemafleider op zich nemen. De vooruitgeschoven posten van hun broodheer, die zich bedienen van alle lelijke en doorzichtige methoden uit het victim blaming-handboek: (hallo, Samantha Steenwijk), pogingen de aandacht af te leiden van het werkelijke probleem door opeens een niet-bestaand ander probleem aan te kaarten (dag, Albert Verlinde) of bagatellisering van het probleem en vergoelijking van de veroorzakers daarvan (hoi, Ronald Molendijk).
4. het onverbiddelijk blootleggen van het lelijke narcisme van machtige mediamensen, die het ‘How Can I Make This About Me?’-principe tot epische proporties hebben opgeblazen, door zelf uiteindelijk het állergrootste slachtoffer uit te hangen.
5. het in beeld brengen van een enorme cultuurkloof, die ook voor een deel een generatiekloof is. Dat beeld van jou tegenover John de Mol, en de twee verschillende werelden die jullie vertegenwoordigen, daar valt veel over te zeggen en op te projecteren, maar duidelijk is in ieder geval dit: waar jij opgroeide met de slogan ‘educate your sons’, is De Mol nog van de generatie die dacht dat de oplossing ‘protect your daughter’ was. Dan is hopen dat de vrouwen zich melden dus het verkeerde antwoord.
6. het aantonen van het valse gebruik van het idee van een tweede kans. De zwager van John de Mol kreeg een waarschuwing, en vervolgens een tweede kans, is nu samengevat de lezing van De Mol zelf. Een kans ná slechts een waarschuwing en geen sanctie is helemaal geen twééde kans, dat is nog steeds de eerste. Bovendien: tweede kansen verdien je doorgaans op een andere, nieuwe plek, niet op de plaats delict.
7. het definitieve bewijs dat macht zichzelf nooit kan controleren, omdat macht zijn eigen macht niet herkent en erkent. John de Mol vertelde in zijn interview aan jou dat zijn zwager geen macht had als bandleider. Uit elke getuigenis blijkt het tegendeel, maar De Mol hield vast aan zijn indruk, want forméél had zijn zwager geen macht. Maar werkelijkheid speelt zich af in de ínformaliteit.
8. een revolutie bij De Mols eigen bedrijf, waar niemand de grote baas ooit tegenspreekt, en nu alle vrouwen tegelijk, in een paginagrote advertentie.
‘Deugen is echt een vies woord geworden. Waarom? Ik schaam me er niet voor dat ik wil deugen,’ zei je onlangs in Vrij Nederland. Gelukkig maar, het heeft veel voortgebracht.
