De rol van China in het mondiale sociale kredietsysteem

China Veel westerse politici en mainstream media schilderen de Chinese regering af als een soort bedreiging voor de zogenaamde ‘representatieve democratie’. Niet omdat dat zo is, maar omdat het nivelleren van die last past bij de doelstellingen van hun binnenlandse of buitenlandse beleid.

China Ondertussen vertegenwoordigen deze politici zogenaamd democratische regeringen die alle democratische idealen die zij onoprecht beweren te waarderen, volledig negeren. Maar de regelrechte hypocrisie van de westerse ‘leiders’ betekent daarom niet dat de Chinese regering buiten kritiek staat. Met andere woorden: het is mogelijk dat je zowel een hekel hebt aan Coca Cola als aan Pepsi.

Tijdens zijn toespraak in 2018 maakte de toenmalige Amerikaanse vice-president Mike Pence bijvoorbeeld de volgende opmerkingen in een toespraak die hij hield voor het havikachtige Hudson Institute: “De Chinese heersers streven ernaar een Orwelliaans systeem te implementeren dat is gebaseerd op het beheersen van vrijwel elk facet van het menselijk leven – de zogenaamde ‘Social Credit Score’.

In de woorden van de officiële blauwdruk van dat programma zal het “de betrouwbare mensen overal onder de hemel laten rondzwerven, terwijl het voor de in diskrediet gebrachte mensen moeilijk wordt om ook maar één stap te zetten.”

Te midden van beschuldigingen van Chinese militarisering (waarbij Pence China de schuld gaf van bijna-ongelukken in de Zuid-Chinese Zee, maar nooit durfde uit te leggen waarom de Amerikaanse regering gelooft dat zij het recht heeft om in diezelfde zee te patrouilleren) was zijn commentaar op de Chinese Social Credit Score niet helemaal terecht. Zijn retoriek was in één adem schijnheilige desinformatie.

Het is waar, zoals Pence zei, dat het Chinese Sociale Krediet Systeem (Xocial Credit Score – SCS) een ‘Orwelliaans systeem is dat is gebaseerd op het beheersen van vrijwel elk facet van het menselijk leven.’ De hypocrisie van Pence lag echter in het feit dat bijna elk ander land ter wereld – vooral de VS en zijn westerse bondgenoten – al lange tijd probeert precies hetzelfde sociale kredietcontrolesysteem aan de burgers op te leggen.

Er bestaat zeker veel verwarring over het Chinese SCS. Nu westerse regeringen proberen hetzelfde systeem te implementeren en China als vijand bestempelen, zijn sommige pro-staatsjournalisten en academici in het Westen in de rij gaan staan om de SCS te verdedigen, terwijl anderen het tegenovergestelde hebben gedaan en de Chinese regering uitschelden vanwege haar SCS.

In 2018 voerden Duitse onderzoekers een landelijk online SCS-opinieonderzoek uit in China. Ze bereikten 350.000 Chinezen, en daarvan reageerden 224.000 (64%). Als we deze cijfers extrapoleren naar de geschatte Chinese bevolking van 1,3 miljard mensen in 2018, suggereren de antwoorden conservatief dat minstens 600 miljoen mensen op de hoogte waren van de SCS in 2018.

Uit het Duitse onderzoek bleek dat een meerderheid van de ondervraagden, die allemaal computergebruikers waren en in grote lijnen rijker en ouder dan de gemiddelde Chinese burger, positief tegenover het SCS stonden. Veel respondenten uit de enquête zagen de SCS als een nuttig instrument om goed gedrag aan te moedigen en corruptie uit te roeien. Het is niet ongebruikelijk dat mensen in China en andere landen, zoals Duitsland, hun regering vertrouwen en gehoorzaamheid als een deugd beschouwen.

Dit verklaart grotendeels waarom de overgrote meerderheid van de mensen tijdens de pseudopandemie vrijwillig onwetenschappelijke lockdown-beperkingen accepteerde, mondkapjes droeg zoals voorgeschreven en de experimentele medicijnen slikte die hen werd opgedragen. Mensen over de hele wereld lieten passief toe dat hun rechten werden vervangen door levensbeperkende technologische, medische en procedurele beperkingen.

Sommigen die het doel van het SCS ontkennen – met name de impact ervan op het Chinese publiek – gaan zelfs zo ver dat ze beweren dat het Chinese volk nog nooit van de SCS heeft gehoord. Dat zou deels waar kunnen zijn. China is een gigantisch land, en de uitrol van wat we ‘de persoonlijke SCS’ zullen noemen, heeft nog niet iedereen bereikt. Sommige Chinezen zijn er misschien niet mee bekend. De eerlijkheid gebiedt te zeggen dat velen die de mondiale SCS bekritiseren grotendeels dissidenten zijn en degenen die onder de onrechtvaardigheden hebben geleden.

De fundamentele fout die veel mensen in het Westen over het SCS maken, is te denken dat deze alleen in China bestaat. Dit is niet waar. De SCS is een mondiaal initiatief. Een systeem van sociale bestraffing en beloning, net als het Chinese SCS, wordt al in veel landen over de hele wereld geïmplementeerd.

Bijna alle op het Westen gerichte regeringen die China ervan beschuldigen een “Orwelliaans” bevolkingscontrolesysteem te installeren, bouwen in hun eigen land precies dezelfde toezichtstaat op. Hun desinformatie door weglating strekt zich uit over de hele westerse wereld.

In maart van dit jaar beschuldigde de führerin van de Europese Commissie, Ursula von der Leyen, de Chinese regering ervan ‘een nieuw tijdperk van veiligheid en controle’ binnen te gaan, waarin ‘veiligheid en economie belangrijker worden dan politieke en burgerrechten’. Ondertussen was de Europese Commissie die zij leidt bezig met het uitrollen van de digitale identiteit (digitale ID), een hoeksteen van de mondiale digitale gevangenis.

Von der Leyen noemde dit “een veilige Europese e-identiteit [e-ID]”, eraan toevoegend dat een EU “burger overal in Europa [e-ID] kan gebruiken om van alles te doen, van het betalen van belastingen tot het huren van een fiets.” Wat de voorzitter van de Commissie niet vermeldde, was dat EU-burgers uiteindelijk “niets meer zullen kunnen doen” – van het betalen van belasting tot het huren van een fiets – zonder hun goedgekeurde e-ID.

De ‘wereldwijde digitale gevangenis’ klinkt misschien als een overdrijving, maar in feite is gevangenis een passende omschrijving. Volgens voormalig visual computing-ingenieur en ondernemer Aman Jabbi uit Silicon Valley kan de aard van de digitale gevangenis worden gedefinieerd in termen van de technologische basisinfrastructuur:

– “De kern van de implementatie van deze gevangenis is uw identiteit, en uw identiteit komt voort uit uw unieke gelaatstrekken… via gezichtsherkenning. Uw gezicht en uw biometrie in het algemeen worden [in kaart gebracht] aan uw unieke identiteit, namelijk uw digitale identiteit.

– Zodra u een digitale ID heeft en uw activiteiten… zijn gekoppeld aan een digitale ID, kan die worden beheerd via een digitale valuta.

– Die digitale valuta zal meerdere componenten hebben, en ze zullen opnieuw worden gekoppeld aan uw digitale ID.

– Het zal sociale kredietscores hebben.

– [De SCS is] al hier [in de VS;] het is alleen dat we geen app hebben gekregen die ons onze sociale kredietscores vertelt.

– We worden nu in realtime gescoord…Wat we ook consumeren via onze creditcards, via vliegtickets, onze boodschappen, wat dan ook, het wordt allemaal bijgehouden, en er wordt een CO2-score tegen u in rekening gebracht.

= De ecologische voetafdruk zal ook in kaart worden gebracht en gehangen aan de digitale valuta van uw centrale bank.

– Mogelijk worden ook uw medische status en uw prikstatus aan jw digitale valuta gekoppeld. Uw digitale ID is dan dus een controlevaluta, een valuta van naleving.

– Deze digitale gevangenis gaat eigenlijk over voorwaardelijke toegang… overal waar je toegang nodig hebt, zullen 3D-camera’s naar je gezicht kijken. Deuren gaan niet open, uw auto start niet… het kan zijn dat u uw appartement niet meer uit kunt vanwege een slim slot met camera. Denk er eens over na, niet dat je in een cel zit… maar dat alles zich in een cel bevindt waartoe u toegang moet hebben… inclusief communicatie met uw dierbaren en toegang tot internet. Dat is de digitale gevangenis.”

Jabbi beschreef verder hoe alle gegevens – de zogenaamde “Big Data” – die zijn verzameld uit uw digitale ID-interactie met ID-registratieapparaten, inclusief apparaten die deel uitmaken van het Internet of Things (IoT), zullen worden gescand. en geanalyseerd door AI-systemen voordat ze worden opgeslagen. Er zal een vorm van gedistribueerde grootboektechnologie (distributed ledger technology – DLT) – vrijwel zeker een geautoriseerde blockchain – worden gebruikt, en slechts een paar geselecteerde commerciële ‘partners’ zullen er toegang toe hebben.

Degenen die een ‘licentie’ hebben om de gegevens te gebruiken, zullen een enorme macht hebben om elk aspect van ons leven te monitoren en te controleren. Als we programmeerbare digitale valuta adopteren, kan en zal ons vermogen om de goederen en diensten te kopen die we nodig hebben, van geval tot geval en op individuele basis worden toegestaan of geweigerd.

Deze door Aman Jabbi beschreven digitale infrastructuur wordt geïnstalleerd onder het zogenaamde ‘leiderschap’ van mensen als Ursula von der Leyen. Tijdens de G20-top van 2023 in New Delhi zei ze het volgende:

“Eén ding lijkt duidelijk: de toekomst zal digitaal zijn. Vandaag wil ik me concentreren op AI en digitale infrastructuur.

– We willen innovatie faciliteren en tegelijkertijd vertrouwen opbouwen.

– Ik ben van mening dat Europa – en zijn partners – een nieuw mondiaal raamwerk voor AI-risico’s moeten ontwikkelen.

– Op mondiaal niveau moeten we uiteindelijk de bredere gemeenschap van de Verenigde Naties bereiken.

– We zouden een vergelijkbaar [AI]-orgaan nodig hebben als het IPCC (Intergouvernementeel Panel voor Klimaatverandering).

= Ten tweede over digitale publieke infrastructuren… De truc is om een publieke digitale infrastructuur te bouwen die interoperabel is, open voor iedereen en vertrouwd. Laat mij u één voorbeeld geven dat vandaag de dag realiteit is.

Velen van u zijn bekend met het digitale COVID-19-certificaat. De EU heeft het voor zichzelf ontwikkeld. Het model was zo functioneel en zo vertrouwd dat 51 landen op vier continenten het gratis adopteerden. Tegenwoordig gebruikt de WHO (Bill Gates’ Wereldgezondheidsorganisatie) het als een mondiale standaard om de mobiliteit te vergemakkelijken in tijden van gezondheidsbedreigingen.”

De vermoedens van Aman Jabbi dat uw CO2-voetafdruk, medische gegevens en prikstatus ook aan uw digitale ID zullen worden gekoppeld en dat uw gedrag zal worden gecontroleerd via uw digitale valutaportemonnee, zijn gegrond. Het zou enorm dwaas zijn om de duidelijke mogelijkheid over het hoofd te zien dat uw digitale geld geblokkeerd zou kunnen worden voor de aankoop van bijvoorbeeld een treinkaartje, als uit uw digitale ID blijkt dat u niet de vereiste prikken heeft gedaan.

Met de geplande introductie van de Britse CBDC – het digitale pond – heeft de Bank of England (BoE) de macht om digitale valuta te programmeren aan haar particuliere commerciële bank en betalingsdienstaanbiedende ‘partners’ gegeven. Deze BoE-partners zullen een licentie krijgen om toegang te krijgen tot het ‘core ledger’, waar alle immens waardevolle transactiegegevens zullen worden opgeslagen – op voorwaarde dat zij hun digitale monetaire producten en diensten programmeren om de regering en de bank [de BoE] beleidsdoelstellingen te leveren.”

Door te beweren dat democratische waarden een ‘essentieel onderdeel zijn van wie ik ben en waar ik in geloof’, leidt Ursula von der Leyen blijkbaar de opdracht van de EU om de democratische waarden volledig af te schaffen. Als dat niet het geval zou zijn: waarom zou Brussel dan een systeem installeren dat voor dat doel is ontworpen?

Het mogelijk maken van een waarschijnlijke mondiale digitale gevangenis is de richting die regeringen in alle ontwikkelde en opkomende economieën inslaan. China is geen uitzondering. Het SCS opereert, net als alle digitale gevangenisprogramma’s, als een publiek-privaat partnerschap.

Dit verklaart waarom de Chinese centrale bank – de People’s Bank of China (PBOC) – eerder een publiek-privaat partnerschap is aangegaan met acht Chinese financiële technologie- (fintech) en sociale-mediabedrijven. Een van die partners was, niet verrassend, Sesame Credit. Omdat het SCS-‘plan’ van de Chinese overheid nauwelijks specifiek was, duurde het niet lang voordat enkele van de persoonlijke SCS-marketingtactieken van de bedrijven de regering in rep en roer brachten.

Over Sesame Credit meldde Caixin – de mediaorganisatie waarvan de particuliere holding, Caixin Global, later ‘samenwerkte’ met de Chinese staatsinvesteringsbank (CITIC) – in 2015: “Sesame Credit Management Co., een dochteronderneming van de aan Alibaba gelinkte Ant Financial Services Group, was een van de acht bedrijven die de centrale bank dit jaar koos om individuele kredietscorediensten uit te voeren die alleen door de overheid werden geleverd.

Het biedt gebruikers van Alipay, de populairste online betalingsdienst van het land, een score variërend van 350 tot 950 op basis van gegevens verzameld van de winkelwebsites van Alibaba, evenals van banken en andere bedrijven die ermee instemmen informatie te delen met Sesame Credit. Hoe hoger de score, hoe betrouwbaarder iemand wordt geacht.”

Voortbouwend op zijn persoonlijke SCS-rol lanceerde Alipay in 2017 zijn betalingssysteem voor gezichtsherkenning in China. Alipay zei over zijn “Smile to Pay”: “Voor betalingsautorisatie kijken consumenten eenvoudigweg naar de kiosk en een 3D-camera bevestigt hun identiteit.”

Zoals we al hebben besproken, is China niet de enige die deze technologie heeft uitgerold. Twee jaar geleden konden consumenten dezelfde gezichtsherkenningstechnologie, gekoppeld aan hun digitale ID, al gebruiken om betalingen te doen in de VS, Denemarken, Nigeria en elders. De VS hebben hun CBDC volledig uitgeprobeerd en Nigeria heeft de eNaira geïntroduceerd. Alleen Denemarken lijkt enigszins terughoudend om CBDC in te voeren.

Het achterliggende idee is dat wanneer iemand op een bepaald gebied als ‘onbetrouwbaar’ wordt bestempeld (dat kan zelfs een politieke opvatting zijn), hij in elk aspect van zijn leven met hindernissen te maken krijgt. Dit wordt gerealiseerd door te proberen alle personen te koppelen aan hun individuele sociale kredietnummer (ID-nummer), zodat dit eenvoudig kan worden gedeeld tussen overheidsdiensten op een nationaal kredietinformatieplatform.

De diverse afdelingen en ministeries coördineren vervolgens de gezamenlijke discipline door afspraken te maken om allemaal actie te ondernemen tegen de ‘onbetrouwbare’ individuen die door de andere ministeries/bedrijven zijn geïdentificeerd.

De persoonlijke SCS ontneemt mensen die de wet hebben overtreden de toegang tot ‘privileges’ – en ook van degenen die dat niet hebben gedaan. De SCS stelt een zwarte lijst op voor degenen die geacht worden ‘misdaden’ te hebben begaan. Het is dus belachelijk om, zoals sommigen doen, te beweren dat de persoonlijke SCS geen invloed heeft op de levens van gewone mensen. Technologie verbetert de persoonlijke SCS.

Om simkaarten of nieuwe SMART-telefoons te registreren, moeten Chinese gebruikers volgens de wet gezichtsherkenningstechnologie gebruiken. Deze biometrische gegevens vormen vervolgens de basis voor China’s toch al uitgebreide en snelgroeiende nationale netwerk van gezichtsherkenningscamera’s.

Het Chinese internet is via regelgeving sterk gereguleerd. De regering verbiedt nieuwsbloggers commentaar te geven op beleid of politieke ontwikkelingen zonder eerst een licentie te verkrijgen van de Cyberspace Administration of China (CAC).

Het online censuursysteem werkt als een publiek-private samenwerking. Er zijn acht gelicentieerde internet service providers (ISP’s) in China. Ze zijn geregistreerd bij het Ministerie van Industrie en Informatietechnologie (MIIT). Maar censuur vindt grotendeels plaats via het partnerschap van de staat met fintech-bedrijven en sociale-mediaplatforms. De censuur staat onder toezicht van het Chinese Internet Information Office.

De Chinezen moeten hun persoonlijke gegevens registreren om de populaire sociale mediaplatforms te gebruiken. De onafhankelijke verkoop van simkaarten en netwerkadapters is verboden; de kaarten en adapters vereisen een soortgelijke registratie bij aankoop en voorafgaand aan gebruik.

In feite mag dus niemand in China de staat online in twijfel trekken. Dit weerhoudt sommige activisten er niet van om dit te doen, maar ze weten dat het een risicovolle onderneming is en dat de straf als ze betrapt worden hoog is. Politieke dissidenten kunnen zeker verwachten dat ze worden gecensureerd door de sociale mediaplatforms, en gevangenisstraffen zijn een duidelijke mogelijkheid voor degenen die zich te krachtig uitspreken.

De situatie zal binnenkort niet anders zijn in Groot-Brittannië, de VS, Canada, Australië, Nieuw-Zeeland of welk ander land dan ook dat op de NAVO/G7 leunt. Groot-Brittannië staat bijvoorbeeld heel dicht bij de invoering van de Online Safety Act, wat betekent dat niemand in Groot-Brittannië de staat in twijfel zal kunnen trekken – of dat in ieder geval niet zal kunnen doen via sociale media of internet. Ze kunnen posten wat ze willen, maar het bericht wordt feitelijk verboden, zodat niemand het kan zien.

Maar dit is nog niet alles. In maart van dit jaar kondigde de Chinese overheid verdere toevoegingen aan aan wat wij haar bedrijfs-SCS zullen noemen. Het beloofde een definitie te geven van ‘eerlijke consumptie’ en ‘het kredietsysteem voor ecologische en milieubescherming te verbeteren’. Als dit laatste doel wordt geïmplementeerd, zal het het Chinese volk en het Chinese bedrijfsleven dwingen de belofte van de Chinese regering op het gebied van duurzame ontwikkeling na te komen.

Regeringen in elke ontwikkelde economie streven vrijwel hetzelfde model van technocratie na. Van onze regering zijn bijvoorbeeld bewindslieden fanatieke volgelingen vanhet World Economic Forum (WEF) dat nieuwe marktregulering wil ontwerpen. De bedoeling is om “een omgeving te creëren die ondernemerschap en de innovatieve industrieën van de toekomst bevordert en ondersteunt.”

Op zijn beurt heeft het WEF een ‘strategisch partnerschap’ met de Verenigde Naties (VN) om ‘de implementatie van de Agenda 2030 voor Duurzame Ontwikkeling te versnellen’. Het Chinese Centrum voor Mondialisering (de CCG) steunt samen met het WEF en de VN de mondiale ESG-ratings (Environmental, Social, Governance). Deze zijn bedoeld om ervoor te zorgen dat investeerders alleen projecten financieren waarvan de VN en haar partners – zoals het WEF en de CCG – menen dat ze voldoen aan de Duurzame Ontwikkelingsdoelstellingen (SDG’s).

Met andere woorden, via een mondiaal publiek-privaat partnerschap zullen de particuliere bedrijfsleden van het WEF, en bij uitbreiding de ‘gedachteleiders’ in overheden, het regelgevingsbeleid van de overheid voor innovatieve industriële regulering vormgeven. Bovendien zullen de noodzakelijke investeringen die nodig zijn om de zogenaamde innovaties te lanceren, via de ‘partnerschappen’ van het WEF en de VN ervoor zorgen dat de industriële ontwikkeling in het Westen effectief wordt gecontroleerd door de door de VN beheerde SDG’s.

Duurzame financiering van dit alles vereist een ‘gecoördineerde aanpak’. Maar burgers wordt niet gevraagd om een stem uit te brengen voor een centrale economische planning, maar dat is wat wel ze krijgen – ook al is dat weliswaar niet gepland ‘door’ de regering die ze dachten te hebben gekozen. In plaats daarvan wordt het ‘gecoördineerd’ via een partnerschap dat samenwerkt met afgevaardigden uit Davos, denktanks, intergouvernementele organisaties en mondiale financiële instellingen.

Westerse regeringen beweren dat zij de democratische samenleving van hun lidstaten beschermem. Ondertussen beschuldigen zij de Chinese regering ervan autoritair te zijn. Het enige duidelijke verschil tussen de bevolking van elk land is dat de Chinezen erkennen dat hun regering autoritair is, terwijl burgers in de westerse landen worden misleid door ten onrechte te geloven dat hun regering dat niet is.