Indignatie redactie 
De crisis in Chili gaat niet over ongelijkheid; het gaat om de gevolgen van ongelijkheid. Deze effecten hebben niet alleen betrekking op consumptie, maar op vermogen en vermogen om de samenleving vorm te geven. De media spelen hierin een belangrijke rol – en demonstranten weten het.
Onpartijdigheid en neutraliteit zijn deugden die elke publicatie – inclusief Chile Today – koestert. Neutraliteit wordt geassocieerd met alleen de naakte feiten, geen politiek of bling-bling die de waarheid zou kunnen verbergen. Maar neutraliteit is ook subjectief. Partijdige dekking kan nog steeds andere hoeken blootleggen en daarom begrip genereren.
Lezers moeten rekening houden met de subjectiviteit van neutraliteit – en hun eigen vooroordeel erkennen.
In het beste geval leiden spanningen op dit gebied tot debat en kritisch denken. In een gezonde democratie draagt dit bij aan het begrip van de samenleving en de materiële en intellectuele vooruitgang ervan.
De belangrijkste media in Chili maken het circuit echter kort. Een analyse moet verder gaan dan goedkope claims van ‘nepnieuws’ en moet erkennen dat media een product zijn van de maatschappij waarin ze actief zijn. Dat betekent dat de erkenning van de belangrijkste media in Chili onderhevig is aan machtsverschillen die zich manifesteren in bedrijfsmodel en eigendom, voornamelijk geconcentreerd in de handen van oligarchen. Dus vertrouwen ze op het investeringsvermogen van hun eigenaars en advertentie-inkomsten van particuliere bedrijven en de overheid.
De gevolgen
Deze realiteit is onbetwist en de gevolgen worden breed geaccepteerd in het veld.
Een van die consequenties heeft betrekking op de betrokkenheid van de kijker, het best gedaan door provocatie en spanning. Een goed voorbeeld zijn ochtendshows die controversiële figuren blijven vertonen, vooral wanneer ze verband houden met de dictatuur. Dingen die volgens deze cijfers vaak pijn doen en slachtoffers uitlokken en kijkers beledigen die alleen waarde hechten aan democratie. De controverse wordt overgenomen door andere verkooppunten en zet zich voort op sociale media, waar centristen, die onschuldig spelen, en voorstanders van dictatuur veranderen in verdedigers van de vrijheid van meningsuiting, zelfs als beledigend en gebaseerd op leugens.
Het proces werkt andersom anders en heeft ook betrekking op onderwerpen als pensioenen of onderwijs.
In het midden van de controverse wordt voortdurend een outlet genoemd, waardoor de naamsbekendheid en daarmee de prijs die het kan berekenen voor advertenties, wordt vergroot. Lokale verkooppunten weten niet hoe ze creatiever en minder verdeeld kunnen concurreren, en lijken niet geïnteresseerd om te leren hoe. Maar controverse alleen zal het niet redden. Betrokkenheid wordt ook gecreëerd door middel van spektakel en entertainment.
Protesten als entertainment
Met betrekking tot de huidige protesten, en met name het geweld, gebruiken redacteuren en producenten meestal technieken die ze hebben geoefend terwijl ze straatcriminaliteit behandelen.
Elke dag laten omroepen aanvallen en zakkenrollers zien als entertainment. De gebeurtenissen zijn ontleend aan beelden van bewakingscamera’s, versterkt met spannende muziek en beschreven met een dramatische stem. Ze volgen de structuur van introductie, plot ontvouwen, piek en conclusie. Eerst introduceert de stem locatie en acteur (een openbare plaats en ‘antisocialen’ of ‘onderwerpen’), vervolgens zien kijkers wat er gebeurde, geleid door de stem in de uit, de muziek bouwt spanning op om eindelijk de act te tonen, en de acteurs kunnen worden gezien op weg met de buit of in een politieauto. Deze rapporten duren meestal ongeveer vijf minuten om distributie via sociale media aan te moedigen en bevatten herhalingen van de akte in slow motion.
In de inleiding zijn verslaggevers specifiek over de plaats en tonen ze vaak straatnamen gedurende enkele minuten. De claim van omroepen op neutraliteit kan dus niet worden aanvaard. Ze dragen bij aan de verspreiding van criminaliteit door criminelen te laten zien waar ze naartoe moeten en hoe ze dingen moeten doen of doen. Objectieve rapportage zou een plaats en een gebeurtenis vermelden, een beschrijving van de verdachten bevatten, zonder hen als antisociaal te beoordelen, en geen muziek of beeldmateriaal gebruiken dat afkomstig is van niet nader genoemde bronnen. Een democratische media zou ook vraagtekens zetten bij het gebruik van surveillance als een technologie om met criminaliteit om te gaan en de sociale dynamiek benadrukken die deze creëert en vergemakkelijkt. Maar door op entertainment te vertrouwen, fuseren omroepen met de bewakingsstatus. Meer dan alleen helpen bij het bestrijden van criminaliteit, levert surveillance dus beelden op die helpen bij het plannen en uitvoeren van criminele handelingen.
Bij het behandelen van witte-boordencriminaliteit worden de verdachten echter gepresenteerd als ‘leidinggevenden’ of ‘managers’ en hun plannen worden nooit in slow motion behandeld om het begrip te vergemakkelijken hoe ze miljoenen uit de openbare portemonnee hebben gehaald en de schade die daaruit voortvloeit, waaronder vermissing fondsen om de openbare veiligheid te financieren. Daarom worden veel Chilenen verergerd door straatcriminaliteit zonder zich bewust te zijn van het verband met bedrijfscriminaliteit. Als de media de connectie zouden maken, zouden ze hun adverteerders verliezen, van wie velen verbonden zijn met administratieve misdaad.
Veel Chilenen voelen dat er iets mis is met de televisie, wat de sombere reputatie van veel verkooppunten verklaart. Deze ontgoocheling is een vruchtbare bodem voor de verspreiding van nepnieuws en brengt de democratie in gevaar. Maar omroepers van de huidige protesten, die een nieuwe maatschappelijke status quo vereisen, niet alleen cosmetische veranderingen, worden geconfronteerd met een afrekening. Het is niet alleen het op bedrijfsfondsen gebaseerde bedrijfsmodel dat moet veranderen, maar omroepen moeten verantwoordelijkheid nemen voor hun rol in de maatschappij en niet alleen voor de markt.
