De rol van digitale technologie en Barack Obama

Barack Obama – Als iemand in de toekomst genoeg geeft om een ​​authentieke geschiedenis van de presidentscampagne van 2024 te schrijven, zou hij of zij kunnen beginnen met op te merken dat de Amerikaanse politiek stroomafwaarts van de Amerikaanse cultuur bestaat, die een diepe en brede rivier is. Zoals elke rivier volgt de Amerikaanse cultuur een bepaald pad, dat op belangrijke momenten opnieuw is geconfigureerd door nieuwe technologieën. Op hun beurt bepalen deze technologieën, die zowel ruimte als tijd opnieuw definiëren – kanalen en meren, het postsysteem, de telegraaf, spoorwegen, radio en later televisie, internet en meest recent het netwerken van miljarden mensen in realtime op socialemediaplatforms – de regels waarmee verhalen worden gecommuniceerd, doelgroepen worden geconfigureerd en individuen zichzelf definiëren.

Er veranderde iets groots ergens na het jaar 2000 in de manier waarop we met elkaar communiceerden en de middelen waarmee we nieuwe informatie absorbeerden en een werkend beeld vormden van de wereld om ons heen. Wat veranderde kan worden begrepen als het effect van de voortdurende overgang van de wereld van de media uit de 20e eeuw naar ons huidige digitale landschap. Deze revolutie die eens in de vijf eeuwen voorkomt, zou grote gevolgen hebben, gevolgen die we pas net zijn gaan assimileren en die de aannames en bijbehorende sociale vormen van de vorige eeuw grotendeels overbodig hebben gemaakt, zelfs terwijl tientallen miljoenen mensen, waaronder velen die zich voorstellen dat ze zich in de top van de sociale en intellectuele piramides van het land bevinden, zich nog steeds voorstellen dat ze in een of andere versie van de lange 20e eeuw leven die begon met de komst van een andere reeks massacommunicatietechnologieën, waaronder de telegraaf, radio en film.

Met andere woorden, de tijd was rijp voor een culturele revolutie, die volgens de gevestigde patronen in de Amerikaanse geschiedenis op haar beurt een politieke revolutie zou teweegbrengen.

Ik raakte voor het eerst geïnteresseerd in de rol van digitale technologie bij het hervormen van de Amerikaanse politiek tien jaar geleden, toen ik verslag deed van de verkoop van Barack Obama’s Iran-deal voor The New York Times Magazine . Tegen de tijd dat ik geïnteresseerd raakte in het onderwerp, was de uitkomst van Obama’s campagne om de deal te verkopen, die de beleidshoeksteen van zijn tweede ambtstermijn was geworden, een voldongen feit. De Deal leek me vreemd, niet alleen omdat Amerikaanse Joden historisch gezien een belangrijke speler waren in de Democratische Partij – die buitensporige aantallen kiezers, partijorganisatoren en publicisten leverde, naast enorme tranches aan financiering voor haar campagnes – maar ook omdat de Deal de kernveronderstellingen van de Amerikaanse veiligheidsarchitectuur in het Midden-Oosten actief leek te ondermijnen, waarvan het doel was om de gestage stroom van Midden-Oosterse olie naar de wereldmarkten te verzekeren en tegelijkertijd Amerikaanse troepen uit de regio te houden. Een Midden-Oosten waarin de VS actief een revisionistische anti-Amerikaanse macht als Iran in evenwicht hield met traditionele Amerikaanse bondgenoten als Saoedi-Arabië en Israël leek gegarandeerd een onstabielere regio te worden die precies het soort actieve Amerikaanse militaire interventie zou vereisen dat Obama beweerde te willen vermijden. Ook leek het overdragen van belangrijke scheepvaartroutes aan Iran en zijn netwerk van regionale terreurlegers geen recept voor de gestage stroom olie naar de wereldmarkten, wat op zijn beurt hielp om de mogelijkheid van Amerikaanse handelspartners in Europa en Azië te verzekeren om Amerikaanse goederen te blijven kopen. Gezien door de lens van de conventionele Amerikaanse geopolitiek, had de Iran-deal weinig zin.

Maar tijdens mijn verslaggeving begon ik Obama’s plannen voor het Midden-Oosten niet alleen te zien als een geopolitieke manoeuvre, maar als een middel om de Democratische Partij opnieuw vorm te geven. Dat zou deels gebeuren door de machinerie te herprogrammeren die produceerde wat een briljante jonge politieke theoreticus genaamd Walter Lippmann ooit in zijn boek uit 1922 omschreef als ‘publieke opinie’.

Lippmann was een progressieve, aan Harvard opgeleide technocraat die geloofde in het van bovenaf manipuleren van de samenleving en die begreep dat de rol van elites bij het manipuleren van maatschappelijke verandering zowel positief als onvermijdelijk was. Het was Lippman, niet Noam Chomsky, die de term “manufacturing consent” bedacht en daarmee het kader creëerde waarin de Amerikaanse heersende klasse zowel haar grotere maatschappelijke rol als de specifieke hulpmiddelen die ze tot haar beschikking had, zou begrijpen. “We horen over de wereld voordat we die zien”, schreef Lippmann. “We stellen ons de meeste dingen voor voordat we ze ervaren. En die vooroordelen, tenzij onderwijs ons er scherp van bewust heeft gemaakt, bepalen diepgaand het hele proces van perceptie.” Of zoals hij het nog bondiger verwoordde: “De manier waarop de wereld wordt verbeeld, bepaalt op elk moment wat mensen zullen doen.”

De ineenstorting van de mediapiramide uit de 20e eeuw waarop Lippmanns aannames rustten, en de snelle vervanging ervan door monopolie-socialemediaplatforms, maakte het voor het Witte Huis van Obama mogelijk om beleid te verkopen en sociale houdingen en vooroordelen op nieuwe manieren te herconfigureren. Zoals Obama’s belangrijkste speechschrijver en nationale veiligheidsadviseur Ben Rhodes, van beroep fictieschrijver, meer dan eens tegen mij zei in onze gesprekken, liet de ineenstorting van de wereld van de gedrukte media Obama weinig andere keus dan een nieuwe realiteit online te creëren.

Toen ik schreef over Rhodes’ ambitieuze programma om de Iran-deal te verkopen, gebruikte ik de term “echo chambers” om het proces te beschrijven waarmee het Witte Huis en zijn bredere penumbra van denktanks en NGO’s een geheel nieuwe klasse van experts genereerden die elkaar op sociale media geloofden om beweringen te doen die voorheen als marginaal of niet geloofwaardig werden gezien, en daarmee de inspanningen van traditionele poortwachters en verslaggevers om regeringswoordvoerders eerlijk te houden, overweldigden. Bij het construeren van deze echo chambers creëerde het Witte Huis feedbackloops die van tevoren konden worden uitgebuit door slimme medewerkers van het Witte Huis, en zo de percepties van verslaggevers, redacteuren en congresmedewerkers en de ongrijpbare stromingen van “publieke opinie” die ze probeerden te volgen, beïnvloedden en controleerden. Als je zag hoe het spel van binnenuit werkte, begreep je dat de nieuwe algemene wijsheid geen echte ‘weerspiegeling’ was van wat iemand in het bijzonder per se geloofde, maar eerder de bewuste creatie van een kleine klasse van agenten die nieuwe technologieën gebruikten om grotere verhalen te creëren en te controleren die ze naar doelgroepen op digitale platforms stuurden, en die zich vaak aan hun doelwitten presenteerden als hun eigen, natuurlijk voorkomende gedachten en gevoelens, die ze vervolgens zouden delen met mensen zoals zijzelf.

Naar mijn mening was het punt van het verhaal dat ik rapporteerde, naast een interessante verkenning van hoe de hulpmiddelen van fictieschrijven kunnen worden toegepast op politieke berichtgeving op sociale media als een element van staatsmanschap, tweeledig. Ten eerste waarschuwde het op nuttige wijze voor de potentiële afstand tussen een onderliggende realiteit en een verzonnen realiteit die succesvol kon worden gecommuniceerd en beheerd vanuit het Witte Huis, wat wees op een nieuw potentieel voor een grootschalige ramp zoals de oorlog in Irak, waar ik – net als Rhodes en Obama – vanaf het begin tegen was.

Ten tweede wilde ik laten zien hoe de nieuwe berichtenmachinerie daadwerkelijk werkte. Mijn theorie was dat het waarschijnlijk een slecht idee was om jonge medewerkers van het Witte Huis met MFA-diploma’s de ‘publieke opinie’ te laten creëren met hun iPhones en laptops, en om de resultaten van dat proces vervolgens te presenteren als iets dat leek op de uitkomst van de bekende processen van verslaggeving en analyse uit de 20e eeuw die waren toevertrouwd aan de zogenaamde ‘vierde macht’, een reeks instellingen die op het punt stonden gevangen te raken in politieke verticals, die op hun beurt grotendeels werden gecontroleerd door zakelijke belangen zoals grote farmaceutische bedrijven en wapenfabrikanten. Hillary Clinton zou binnenkort de machinerie erven die Obama en zijn medewerkers hadden gebouwd, samen met de sleutels van het Witte Huis. Wat zou ze ermee doen?

Wat ik me toen niet kon voorstellen, was dat Obama’s opvolger in het Witte Huis niet Hillary Clinton zou zijn, maar Donald Trump. Ik voorzag ook niet dat Trump zelf het doelwit zou worden van een berichtencampagne die volledig gebruik zou maken van de machine die Obama had gebouwd, samen met elementen van de Amerikaanse veiligheidsstaat. Fysiek aanwezig zijn in het Witte Huis, zo bleek, was slechts een detail van macht; nog substantiëlere macht lag in het controleren van het digitale schakelbord dat Obama had gebouwd, en dat hij, zo bleek, nog steeds controleerde.

Tijdens de Trump-jaren gebruikte Obama de tools van het digitale tijdperk om een ​​geheel nieuw type machtscentrum voor zichzelf te creëren, een die draaide om zijn unieke positie als de titulaire, hoewel nadrukkelijk nooit benoemde, leider van een Democratische Partij die hij erin slaagde om te vormen naar zijn eigen evenbeeld – en die, na Hillary’s verlies, officieel de “centristische” neoliberale machine van Clinton uit de jaren negentig had vervangen. De Obama Democratische Partij (ODP) was een soort evenwichtsmechanisme tussen de macht en het geld van de oligarchen van Silicon Valley en hun bankiers in New York; de belangen van bureaucratische en professionele elites die heen en weer pendelden tussen de banken en technologiebedrijven en het werk van bureaucratisch toezicht; de eigen sektarische kiesdistricten van de ODP, die waren verdeeld in raciale en etnische categorieën zoals “POC”, “MENA” en “Latinx”, waarvan de bizarre bureaucratische nomenclatuur hun inherente bestaan ​​als top-down containers voor het new-age-buitsysteem van de partij aangaf; en de wereld van door miljardairs gefinancierde NGO’s die voetvolk en handhavers leverden voor de inspanningen van de partij om maatschappelijke transformatie te bewerkstelligen.

Het was het geheel van dit apparaat, niet alleen het vermogen om slimme of impactvolle tweets te maken, dat de nieuwe vorm van macht van de partij vormde. Maar controle over digitale platforms en wat er op die platforms verscheen, was een sleutelelement in het signaleren en uitoefenen van die macht. Het verhaal over de Hunter Biden-laptop, waarin partijmedewerkers 51 voormalige hoge Amerikaanse overheidsfunctionarissen voor inlichtingen en veiligheid overhaalden om een ​​brief te ondertekenen waarin de laptop zo goed als nep werd verklaard, en onderdeel van een Russisch desinformatiecomplot – terwijl de meeste van die functionarissen zeer sterke redenen hadden om te weten of te geloven dat de laptop en de inhoud ervan echt waren – liet zien hoe het systeem werkte. Die brief werd vervolgens gebruikt als basis voor het beperken en verbieden van feitelijke rapporten over de laptop en de inhoud ervan op digitale platforms, met de implicatie dat het toestaan ​​van lezers om toegang te krijgen tot die rapporten de basis zou kunnen zijn voor een toekomstige beschuldiging van een misdaad. Niets van deze censuur was officieel, natuurlijk: Trump zat in het Witte Huis, niet Obama of Biden. Wat dit aantoonde was dat de werkelijke macht, inclusief de macht om de functies van de staat te controleren, elders lag.

Nog ongebruikelijker en alarmerender was wat volgde op Trumps nederlaag in 2020. Nu de Democraten weer aan de macht zijn, kan het nieuwe berichtenapparaat nu formeel niet alleen sociale en institutionele druk omvatten, maar ook de handhavingsarmen van de federale bureaucratie, van het ministerie van Justitie tot de FBI tot de SEC. Naarmate de machine op gang kwam en afwijkende meningen over alles van COVID tot DEI-programma’s, tot politiegedrag, tot de prevalentie en de effecten van hormoontherapieën en operaties op jongeren censureerde, begonnen grote aantallen mensen zich onder druk gezet te voelen door een externe kracht die ze niet altijd konden benoemen; nog grotere aantallen mensen hielden zich stil. In feite werden grootschalige veranderingen in de Amerikaanse zeden en het gedrag buiten de vertrouwde instellingen en processen van de representatieve democratie om doorgevoerd, via een van bovenaf opgelegde sociale drukmachine die in veel gevallen werd ondersteund door de dreiging van wetshandhaving of federale actie, in wat al snel bekend werd als een ‘hele samenleving’-inspanning.

Bij elke bocht in de daaropvolgende vier jaar leek het alsof er koorts om zich heen greep en niemand was immuun. Echtgenoten, kinderen, collega’s en leidinggevenden op het werk begonnen met de kracht van ware gelovigen slogans te reciteren die ze pas vorige week hadden geleerd en waar ze vaak niet het minste bewijs voor konden leveren. Deze plotselinge, soms van de ene op de andere dag, verschijningen van overtuigingen, zinnen en tics leken veel op de massale sociale besmettingen van de jaren vijftig: de ene episode na de andere van snel optredende politieke verlichting die de verschijning van dansrages of hoelahoeps verving.

Tijdens de Trump-jaren gebruikte Obama de middelen van het digitale tijdperk om een ​​geheel nieuw soort machtscentrum voor zichzelf te creëren, een machtscentrum dat draaide om zijn unieke positie als de titulaire (maar opvallend genoeg nooit bij naam genoemde) leider van een Democratische Partij die hij naar eigen inzicht wist om te vormen.

Net als in die commercieel gevoede rages was er niets toevalligs, mystieks of organisch aan deze nieuwe gedachtevirussen. Gevleugelde uitspraken als “defund the police”, “structureel racisme”, “white privilege”, “kinderen horen niet in kooien”, “toegewezen geslacht” of “stop de genocide in Gaza” zouden opduiken en marineren in meme-genererende poelen zoals de academie of activistische organisaties, en vervolgens over het hek springen – of gevoed worden – in nichegroepen en threads op Twitter of Reddit. Als ze in die ruimtes aan populariteit wonnen, zouden ze worden geadopteerd door kiesdistricten en spelers hoger in de hiërarchie van de Democratische Partij, die hun controle over grotere berichtgevingsverticals op socialemediaplatforms gebruikten om verhalen rond deze onderwerpen en zinnen te promoten of te onderdrukken, en die deze voorheen marginale posities vervolgens zouden behandelen als publieke markers voor wat alle “fatsoenlijke mensen” universeel moeten geloven; degenen die bezwaar maakten of in de weg stonden, werden afgeschilderd als holbewoners en onverdraagzamen. Vanaf daar konden de zaken in de praktijk worden omgezet door bureaucraten op staats- en federaal niveau, NGO’s en grote bedrijven, die spandoeken lieten wapperen, borden op hun toiletten plaatsten, nieuwe vrije dagen gaven en kersverse adviseurs inhuurden om ’trainingen’ te geven aan werknemers – allemaal zonder enige vorm van formeel wetgevingsproces of stemming of steun van een aanzienlijk aantal kiezers.

Wat hier van belang was, was niet langer Lippmanns versie van “publieke opinie”, geworteld in het massale publiek van radio en later televisie, waarvan werd aangenomen dat deze correleerde met de huidige of toekomstige voorkeuren van grote aantallen kiezers – en daarmee, op metaforisch niveau althans, de voortzetting van 19e-eeuwse ideeën van Amerikaanse democratie verzekerde, met zijn bewuste balans van populaire en representatieve elementen die op zijn beurt de strekking van het ontwerp van de Founders weerspiegelden. In plaats daarvan was de nieuw geslagen digitale variant van “publieke opinie” geworteld in de algoritmen die bepalen hoe modes zich verspreiden op sociale media, waarin massa vermenigvuldigd met snelheid gelijk is aan momentum – snelheid is de belangrijkste variabele. Het resultaat was een snel bewegende spiegelwereld die noodzakelijkerwijs de meningen en overtuigingen van de zelfbenoemde voorhoede bevoorrecht die de machinerie controleert, en daarom de snelheid kon genereren die nodig was om het uiterlijk van “wat mensen geloven” van de ene op de andere dag te veranderen.

De onuitgesproken afspraken die de werking van dit sociale berichtenapparaat verhulden – inclusief Obama’s rol in het aansturen van het hele systeem van bovenaf – en hoe het de normale verhoudingen tussen de publieke opinie en het wetgevingsproces verdrong die generaties Amerikanen hadden geleerd uit hun politicologische handboeken uit de 20e eeuw, maakten het gemakkelijk om iedereen af ​​te wijzen die suggereerde dat Joe Biden zichtbaar seniel was; dat het Amerikaanse regeringssysteem, inclusief de grondwettelijke bescherming van individuele vrijheden en het historische systeem van checks and balances, ontspoorde; dat er iets zichtbaar ongezonds was aan de fusie van monopolistische technologiebedrijven en nationale veiligheidsdiensten met de pers die de mogelijkheid van Amerikanen om vrij te spreken en te denken bedreigde; of dat de grote culturele systemen van Amerika, van onderwijs tot wetenschap en geneeskunde, tot de productie van films en boeken, allemaal zichtbaar faalden, omdat ze onder de controle van dit nieuwe apparaat vielen. Miljoenen Amerikanen begonnen zich steeds meer uitgeput te voelen door de inspanning die het kostte om parallelle gedachtewerelden in stand te houden waarin ze een zekere mate van trouw aan de nieuwe orde uitdrukten in de hoop hun baan te behouden en te voorkomen dat ze werden uitgesloten en gestraft, terwijl ze tegelijkertijd in stilte verbijsterd of verbijsterd waren door het ontbreken van enige overtuigende logica achter de veranderingen die ze zagen – van de ineenstorting van wet en orde in grote steden, tot de fentanylepidemie, tot de toestroom van misschien wel 20 miljoen ongecontroleerde illegale immigranten over de Amerikaanse grens, tot wijdverbreide genderdysforie onder tienermeisjes, tot plotselinge en schokkende dalingen van de volksgezondheid, levensverwachting en geboortecijfers.

Totdat de koorts brak. Vandaag de dag is Donald Trump de overwinnaar en Obama de verliezer. Sterker nog, hij ziet er fysiek verschrikkelijk uit: boos en mager, na een zomer en herfst waarin hij zwarte mannen en Amerikanen in het algemeen de les las over hun falen om enthousiast genoeg te stemmen op zijn gekozen erfgenaam, Kamala Harris, de slechtste presidentskandidaat van een grote partij in de moderne Amerikaanse geschiedenis. De totaliteit van Obama’s mislukking liet partijdonoren zich bedrogen voelen. Zelfs George Clooney verloochent hem nu. Ondertussen hebben Trump en zijn partij de macht over het Witte Huis, de Senaat, het Huis van Afgevaardigden en het Hooggerechtshof.

Maar door de vraag wat er met Barack Obama’s nieuwe Amerikaanse systeem is gebeurd te reduceren tot de resultaten van één verkiezing, bagatelliseren we in feite de verbazingwekkende aard en ambitie van wat hij heeft opgebouwd, en de schokkende plotselinge manier waarop het allemaal in rook is opgegaan. De meesterlijke politieke strateeg van zijn tijd heeft niet zomaar op een verliezend paard ingezet. Integendeel, de hele structuur die hij in meer dan een decennium had opgebouwd en die zijn erfenis had moeten zijn, ten goede of ten kwade, is volledig ingestort. Thuis en in het buitenland is Obama’s grootse visie resoluut verworpen door de mensen wiens levens het juist opnieuw moest ordenen. Het mysterie is hoe en waarom noch Obama, noch zijn leger van technocratische agenten en vazallen de fatale fout in het nieuwe systeem begrepen – totdat het te laat was.

De theorie en praktijk waarop de snel op gang komende politieke verlichting van ons digitale tijdperk was gebaseerd, begon in feite niet met Barack Obama. Hij was — in ieder geval in eerste instantie — het product dat werd verkocht. En het begon ook niet met de digitale technologie die de spiegelwereld heeft voorzien van zijn verrassend snelle en effectieve en bijna universele schakelingen.

De methodologie waarop ons huidige universum van politieke overtuiging is gebaseerd, werd geboren voordat internet of iPhones bestonden, in een poging om goed te doen en verkiezingen te winnen, terwijl we de historische erfenis van slavernij en racisme van Amerika overwonnen. De bedenker ervan, David Axelrod, werd geboren om een ​​geweldige Amerikaanse reclameman te worden: zijn vader was psycholoog en zijn moeder was topmanager bij het legendarische New York City-advertentiebureau Young & Rubicam uit het Mad Men-tijdperk. In plaats daarvan verliet Axelrod New York City voor Chicago, waar hij naar de Universiteit van Chicago ging en vervolgens politiek verslaggever werd voor de Chicago Tribune . Vervolgens werd hij politiek adviseur die zich specialiseerde in het kiezen van zwarte burgemeesterskandidaten in steden met een blanke meerderheid. In 2008 leidde Axelrod de succesvolle opstandelingencampagnes die Barack Obama eerst de nominatie van de Democratische Partij opleverden boven Hillary Clinton, en hem vervolgens tot het Witte Huis verheven.

Axelrod testte zijn unieke begrip van de theorie en praktijk van de publieke opinie, die hij ’toestemmingsstructuren’ noemde, voor het eerst in zijn succesvolle campagne in 1989 om een ​​jonge zwarte senator Mike White te kiezen als burgemeester van Cleveland. Waar zwarte burgemeesterskandidaten zoals Coleman Young in Detroit en Marion Barry in Washington in de jaren 70 en 80 doorgaans aan de macht kwamen door raciaal geladen symbolen en taal te gebruiken om grote aantallen zwarte kiezers op de been te brengen in oppositie tegen bestaande machtsstructuren, die zij afschilderden als inherent racistisch, probeerde Whites geschiedenismakende campagne het tegenovergestelde te doen: winnen door een mix van opgeleide, hoger-inkomens blanke kiezers te overtuigen om op de zwarte kandidaat te stemmen. White won zelfs 81% van de stemmen in de overwegend blanke wijken van de stad, terwijl hij slechts 30% van de stemmen behaalde in de zwarte meerderheidswijken van de stad, wat in het voordeel was van zijn tegenstander en voormalige mentor in de gemeenteraad, George C. Forbes, een zwarte kandidaat die een meer traditionele ‘Black power’-campagne voerde.

Permissiestructuren, een term uit de reclamewereld, was Axelrods geheime saus, het organiserende concept waarmee hij campagnes voor zijn cliënten bedacht. Waar de meeste consultants hun campagnes bouwden rond sets van positieve en negatieve advertenties die de positieve kwaliteiten van hun cliënten promootten en ongunstige aspecten van de karakters en dossiers van hun tegenstanders benadrukten, vereiste Axelrods unieke specialisatiegebied een specifiekere set hulpmiddelen. Om te slagen, moest Axelrod blanke kiezers ervan overtuigen hun bestaande vooroordelen te overwinnen en te stemmen op kandidaten die zij zouden kunnen omschrijven als “soft on crime” of “gebrek aan competentie”. Zoals een uitstekend profiel van Axelrod in New Republic uit 2008 — verrassend genoeg het enige goede profiel van Axelrod dat ergens lijkt te bestaan ​​— het verwoordde: “‘David vond dat er bijna een toestemmingsstructuur moest worden opgezet voor bepaalde blanke kiezers om een ​​zwarte kandidaat te overwegen,’ legt Ken Snyder uit, een Democratische consultant en protégé van Axelrod. In Cleveland was dat de dagelijkse krant van de stad, The Plain Dealer . Grotendeels op basis van de steun van The Plain Dealer en zijn persoonlijke verhaal, versloeg White Forbes met 81 procent van de stemmen in de blanke wijken van de stad.”

Met andere woorden, terwijl de meeste politieke adviseurs hun best deden om hun man er goed uit te laten zien of de andere man er slecht uit te laten zien door een beroep te doen op de bestaande waarden van kiezers, vereiste Axelrods strategie het overtuigen van kiezers om tegen hun eigen eerdere overtuigingen in te handelen. In feite vereiste het het vervangen van die overtuigingen door een beroep te doen op “het type persoon” dat kiezers in de ogen van anderen wilden zijn. Hoewel de academische literatuur over sociale wetenschappen en psychologie over toestemmingsstructuren verrassend dun is, gezien de echte betekenis van Axelrods succes en alles wat daarop volgde, wordt het meestal gedefinieerd als een middel om “een steiger te bieden voor iemand om verandering te omarmen die hij anders zou afwijzen.” Deze “steiger” zou bestaan ​​uit het leveren van “sociaal bewijs” (“de meeste mensen in jouw situatie besluiten nu om”) “nieuwe informatie”, “veranderde omstandigheden”, “compromissen”. Zoals een auteur het verwoordde: “met veel toepassingen in de politiek zou je kunnen stellen dat effectieve toestemmingsstructuren het Overton Window zullen verschuiven , en nieuwe gesprekken in de mainstream zullen introduceren die voorheen misschien als marginaal of marginaal werden beschouwd.”

Op zichzelf was het idee om nieuwe theorieën van massapsychologie te verenigen met nieuwe technologie in pogingen tot politieke overreding niets nieuws. Walter Lippmann baseerde Public Opinion deels op de inzichten van het in Wenen geboren reclamegenie Edward Bernays, de neef van Sigmund Freud en de uitvinder van moderne PR. De komst van televisie bracht politieke reclame en Madison Avenue nog dichter bij elkaar, een feit dat Norman Mailer opmerkte in zijn klassieke essay “Superman in the Supermarket”, waarin hij de inzichten van Vance Packards The Hidden Persuaders kanaliseerde . In 1968 schokte de schrijver Joe McGinniss ten minste enkele lezers met The Selling of the President , zijn verslag van het maken van Richard Nixons televisiereclames waarin Madison Avenue-reclamemakers het product van Nixon succesvol verkochten als afwasmiddel. De titel van “politiek adviseur” was zelf een creatie en een gevolg van het televisietijdperk, en markeerde de triomf van de reclameman over de ouderwetse achterkamertjestitel van “campagnemanager” – een functie die in de nationale politiek werd geïntroduceerd door Martin Van Buren, de “Kleine Magiër” ​​uit Kinderhook, New York, die de Democratische Partij opbouwde en Andrew Jackson tot president verkoos.

Het is dan ook niet verrassend dat na Axelrods succes in 1993 bij de verkiezing van Harold Washington als de eerste zwarte burgemeester van Chicago, Barack Obama – die zichzelf al zag als een toekomstige president van de Verenigde Staten – de in Chicago gevestigde consultant-tovenaar zou opzoeken om zijn campagnes te leiden. Maar Axelrod was niet geïnteresseerd. Sterker nog, Obama zou meer dan een decennium lang Axelrod achtervolgen – die veel betere connecties had in Chicago dan Obama – in de hoop dat hij de nodige magie zou leveren voor zijn politieke opkomst. De andere Chicago-koningmaker die Obama het hof maakte, was Jesse Jackson Sr., wiens Operation PUSH de machtigste zwarte politieke machine van de stad was, en die Obama nog minder mocht dan Axelrod. De realiteit was dat Obama het het beste deed met rijke blanken, zoals de bestuursleden van de Joyce Foundation en de familie Pritzker.

Toen Axelrod uiteindelijk akkoord ging om aan boord te komen, ontdekte hij dat Obama de perfecte kandidaat was om zijn theorieën over politieke verkooptechnieken op nationale schaal te valideren. Eerst organiseerde hij Obama’s succesvolle campagne voor de Senaat in 2004, een overwinning die mogelijk werd gemaakt door de ouderwetse manoeuvre om de scheidingspapieren van Republikeinse kandidaat Jack Ryan te onthullen, op verzoek van Axelrods voormalige collega’s bij de Chicago Tribune , en daarna, heel snel daarna, Obama’s campagnes voor het presidentschap, die formeel in 2007 begonnen.

Het werkte. Eenmaal aan de macht ontdekten Axelrod en Obama echter dat de instellingen van de publieke opinie, namelijk de pers, waarvan Axelrods toestemmingsstructuur afhankelijk was, snel achteruitgingen in het licht van het internet. Kranten als de Cleveland Plain Dealer , maar ook nationale televisienetwerken als CBS, waar Axelrod op vertrouwde als validatoren, konden hun rekeningen nauwelijks meer betalen, omdat ze hun monopolie op kijkers en adverteerders hadden verloren aan het internet en aan de nieuw opkomende socialemediaplatforms.

Met Obama’s herverkiezingscampagne in 2012 in het verschiet, richtte het Witte Huis zijn aandacht op de verkoop van Obamacare, wat het kenmerkende initiatief zou worden van de eerste ambtstermijn van de president. Zonder een gezonde, goed functionerende pers die de aandacht en loyaliteit van kiezers kon afdwingen, zou het Witte Huis zijn eigen wereld van validators moeten creëren om het plan van de president op sociale media te verkopen – wat het met succes deed. De verkooppogingen van het Witte Huis verhulden met succes het feit dat het nieuwe programma voor gezondheidszorg in feite een nieuw sociaal welzijnsprogramma was dat de standaard van zorg voor de meeste Amerikanen met een bestaande ziektekostenverzekering zou verlagen in plaats van verhogen, terwijl het tientallen miljarden dollars aan gegarandeerde betalingen aan grote farmaceutische bedrijven zou verstrekken en die kosten op werkgevers zou afwentelen. Amerikanen zouden meer blijven betalen voor gezondheidszorg dan burgers van enig ander eerstewereldland, terwijl ze minder zouden ontvangen.

Als een ontmoeting van Axelrods theorieën met de mechanismen van sociale media was de verkoop van Obamacare, die naadloos overging in Obama’s herverkiezingscampagne tegen Mitt Romney, een match made in heaven. Zozeer zelfs dat het in 2013 de heersende theorie van het Witte Huis van Obama over bestuur was geworden. Een Reuters-artikel uit 2013 legde behulpzaam uit hoe het systeem werkte: “In Obama’s jargon vereist het bereiken van ja een toestemmingsstructuur.” Gevraagd naar de uitdrukking, legde woordvoerder Jay Carney van het Witte Huis uit dat het “algemeen gebruik” was in het Witte Huis, dat terugging tot Obama’s campagne in 2008. De aanleiding voor het artikel was Obama’s gebruik van de uitdrukking toestemmingsstructuur op een persconferentie om uit te leggen hoe hij hoopte een impasse met Republikeinen in het Congres te doorbreken, waarvoor hij ronduit was bespot als een wereldvreemde eikel door DC-columnisten, waaronder Maureen Dowd en Dana Milbank, en door medewerkers van Republikeins leider van de Senaat Mitch McConnell.

De grap was voor hen. Wat het Witte Huis begreep, en wat ik begreep door mijn verslaggeving over de Iran-deal, was dat sociale media – die nu de grotere context vormden waarin voormalige prestigieuze “legacy”-kanalen zoals The New York Times en NBC News nu opereerden – nu begrepen konden worden en ook konden functioneren als een gigantische geautomatiseerde toestemmingsstructuurmachine. Dat wil zeggen dat met genoeg geld, agenten wederzijds versterkende netwerken van activisten en experts konden creëren en operationeel konden maken om een ​​berichtenboog te valideren die traditionele methoden van validatie en analyse zou omzeilen, en onvoorzichtige acteurs en publiek ertoe zou brengen te geloven dat dingen die ze nog nooit eerder hadden geloofd of waarvan ze zelfs nog nooit hadden gehoord, in feite niet alleen aannemelijk waren, maar ook al breed geaccepteerd binnen hun specifieke peer groups.

Het effect van de toestemmingsstructuurmachine is dat je gehoorzaamheid aan stemmen van buitenaf aanleert en handhaaft, ongeacht de duidelijke hiaten in de logica en het functioneren die ze creëren.

De Iran-deal bewees dat, met de ineenstorting van de realiteitsbepalende functie van professionele media, die het zich niet langer konden veroorloven om teams van onafhankelijke, ervaren verslaggevers in te zetten, een getalenteerde politicus in het Witte Huis inderdaad zijn eigen realiteit kon verdedigen en de mechanismen van groepsdruk en aspirerende ambitie kon gebruiken om anderen ertoe te bewegen deze te omarmen. Sterker nog, hoe hoger iemand op de sociale en professionele ladder klom, hoe kwetsbaarder mensen werden voor dergelijke technieken, waardoor het gemakkelijk werd om hele echelons van professionals binnen de steeds brozere en onzekerdere elite van het land om te draaien, wiens status nu werd bedreigd door het tempo en de omvang van technologisch gedreven verandering die dreigde zowel hun expertise als hun beroep overbodig te maken. Als test van het gebruik van sociale media als toestemmingsstructuurmachine was de Iran-deal daarom een ​​noodzakelijk voorspel tot Russiagate, dat het moment markeerde waarop de “mainstream media” werden opgenomen in de sociale mediamachinerie die de partij controleerde, toen voorheen gerespecteerde namen als “NBC News” of “Harvard professor Lawrence Tribe” regelmatig werden geadverteerd met het spuien van absurditeiten, gesteund door “topbronnen voor nationale veiligheid” en andere validators – die allemaal ter plekke konden worden geactiveerd of uitgevonden door slimme assistenten met laptops, die het beste videospel ter wereld speelden.

Toch was de mate waarin de realiteit regelmatig werd gemanipuleerd door de technieken van de sociale psychologie die op het internet werden toegepast, niet direct zichtbaar voor buitenstaanders, met name voor degenen die iets anders wilden zien of al lang geconditioneerd waren om iets anders te zien. De ineenstorting van de pers en de acceptatie door vlaggenschipmedia van een nieuwe rol als megafoon voor de Democratische Partij, betekende dat er veel minder echte “buitenstaanders” waren om de klokkenluidersrol op zich te nemen. En hoe dan ook, Obama was op weg naar buiten, en Donald Trump, alias Orange Man Hitler, was op weg naar binnen.

De samenzweringscampagne die Trump als een door het Kremlin gecontroleerde “asset” zag die op directe orders van Vladimir Poetin zelf was gekozen, leek meer op een plot van een duistere satire dan op iets dat rationele politieke waarnemers zouden kunnen onderschrijven als een op afstand plausibele gebeurtenis in de echte wereld. Door verslag te doen van de Iran-deal was het makkelijk om te zien dat Russiagate een politieke operatie was, die volgens een soortgelijk draaiboek werd uitgevoerd door veel van dezelfde mensen. Bekendheid met de Iran-deal maakte het makkelijk voor verslaggevers bij Tablet, met name Lee Smith , om Russiagate vanaf het begin als een fraude te zien en door de methoden heen te kijken waarmee de hallucinatie door de reguliere pers werd verspreid.

Wat mij verbaasde was hoe alleen mijn collega’s waren. Het bestaan ​​van toegewijde journalistieke waarnemers die hun loyaliteit zagen als zijnde aan lezers en niet aan een politieke partij, was op zichzelf een kenmerk van een 20e-eeuws systeem dat snel de weg van de dodo opging. Waarnemers die hun trouw aan objectieve verslaggevingspraktijken verkondigden en weigerden zich te identificeren met een van beide politieke partijen, werkten niet langer in de pers – niet nadat Trump was verkozen. Voor zover rationele analisten van beweringen dat de Amerikaanse president werd gecontroleerd door het Kremlin nog bestonden, werkten ze op academische politieke wetenschapsafdelingen aan verre staatsuniversiteiten, en hun stemmen werden begraven onder een lawine van toestemmingsstructuurpropaganda die vaak meerdere keren per dag werd versterkt op de voorpagina’s van The Washington Post en The New York Times , die Pulitzer-prijzen zouden winnen voor het publiceren van onzin.

Het spreekt voor zich dat het model van politiek waarin agenten voortdurend toestemmingsstructuurspelletjes spelen met het lichaam van de politiek, bijgestaan ​​door leden van de pers en denktankers die graag van dienst willen zijn aan de partij, meer gemeen heeft met piramidespelen en netwerkmarketingfraude onder hoge druk dan met beredeneerd democratisch overleg en debat. Op dit punt lijkt het nauwelijks controversieel om erop te wijzen dat zo’n model van politiek sociaal giftig is.

Wat belangrijk is om op te merken, zijn de specifieke voorwaarden die waren gesteld, en die dit van de beperkte campagne die het had kunnen zijn, veranderden in een massa-evenement voor de hele maatschappij. Daarom waren degenen die in die jaren beweerden dat de Democratische Partij en de Republikeinse Partij evenveel macht hadden, ofwel slecht of waanvoorstellingen of beide. Na Obama’s herverkiezing in 2012 leidde de overstap van grote delen van de elite van Silicon Valley van de Republikeinse naar de Democratische Partij tot een enorme toestroom van geld in de schatkisten van de Democratische Partij en de bijbehorende penumbra van door miljardairs gefinancierde stichtingen en NGO’s, samen met een nieuwe bereidheid van Silicon Valley-titanen om rechtstreeks met het Witte Huis samen te werken, dat tenslotte in theorie de macht behield om hun quasi-monopolies uit te bannen. Op het ene gebied na het andere, van sekse en gender , tot kerkelijke houdingen ten opzichte van homoseksualiteit, tot voorheen apolitieke bronnen van publieke informatie , tot stemgedrag , tot de interne politiek van religieuze groeperingen , tot rassenpolitiek , tot welke films Amerikanen zouden kijken en hoe ze voortaan vermaakt zouden worden , zouden de oligarchen hun deel doen door te helpen ooit onafhankelijke sociale ruimtes op te kopen en ze te dwingen om te functioneren als onderdelen van de toestemmingsstructuurmachine van de partij. De FBI zou dan zijn deel doen door politieke categorieën als “blanke suprematie” te adopteren als belangrijkste binnenlandse doelen, en marionettengroepen in de verticale, zoals de ADL en de ACLU, zouden doen alsof ze objectieve waakhonden waren die toevallig tot dezelfde conclusie kwamen.

Obamacare werd gevolgd door de Iran-deal, die werd gevolgd door Russiagate, die werd gevolgd door COVID. Berichten rond de pandemie waren het vierde en meest vergaande toestemmingsstructuurspel dat werd uitgevoerd door kleine groepen agenten op het Amerikaanse publiek, wat resulteerde in de intrekking van de meest elementaire sociale rechten, zoals het recht om buiten je eigen huis te gaan of een stervende ouder of kind in het ziekenhuis te bezoeken. COVID bleek ook een excuus te zijn voor de grootste vermogensoverdracht in de Amerikaanse geschiedenis, bestaande uit honderden miljarden dollars, van de middenklasse en de arbeidersklasse naar de top 1%. Het meest onheilspellend was dat COVID een middel bleek te zijn om het Amerikaanse kiesstelsel opnieuw vorm te geven, en ook een platform bood voor een reeks potentiële sociale revoluties in wiens voordeel beperkingen op openbare bijeenkomsten en wetten tegen plunderingen en openbaar geweld werden opgeschort, vanwege manifestaties van “publieke opinie” op sociale media.

Terwijl COVID dekking bood voor steeds extremere en snellere manifestaties van snelle politieke verlichting, begonnen aantallen voorheen rustige burgers in opstand te komen tegen de nieuwe orde. Omdat ze niet konden achterhalen waar de instructies vandaan kwamen, gaven ze de elites, medische autoriteiten, de diepe staat, Klaus Schwab, de leiding van Black Lives Matter, Bill Gates en tientallen andere min of meer kwaadaardige spelers de schuld, maar zonder het proces te kunnen identificeren dat steeds nieuwe gedachtebesmettingen genereerde en hen de schijnbare kracht van de wet gaf. Het spel was in feite nieuw genoeg dat Donald Trump het niet begreep voordat het te laat was voor zijn herverkiezingskansen, door lockdowns en COVID-vaccins te bepleiten, terwijl hij geen aandacht besteedde aan de Democratische advocaten die de kieswetten in belangrijke staten veranderden. Toen Joe Biden eenmaal veilig in het Witte Huis was geïnstalleerd, kon Obama’s Democratische Partij uitkijken naar een soepele vaart – beschermd door nieuwe kieswetten, de controle van de partij over grote informatieplatforms, de FBI en het Witte Huis, en een door de overheid geleide campagne van lawfare tegen Trump. Het was moeilijk voor te stellen dat de partij nog een generatie lang zou kunnen verliezen, als dat ooit nog zou gebeuren.

Op dit late tijdstip in de westerse culturele geschiedenis is het moderne zelf een opvallend gedateerde categorie. Of het nu een persoon, een ding of een stijl is, we weten precies hoe het zich gedraagt ​​en hoe we geacht worden te reageren. Het moderne is een personage in een vroege roman van Evelyn Waugh, onverstoorbaar in het aangezicht van het nieuwe. Dan is er de conservatief, die het nieuwe verwerpt ten gunste van de oude waarheden van de Grieken of de Kerk. Beide figuren zijn terecht komisch, met een begeleidend tragisch tintje, of anders lijken ze andersom te zijn. Het oordeel ligt in het oog van de toeschouwer, wat betekent jij en ik.

De toestemmingsstructuurmachine die Barack Obama en David Axelrod bouwden om de Democratische Partij te vervangen, was in essentie noch modern noch conservatief. Het is in essentie totalitair, een apparaat om mensen ertoe te brengen tegen hun overtuigingen in te handelen door nieuwe en betere overtuigingen te vervangen door de van bovenaf gecontroleerde en benutte toepassing van sociale druk, wat onder andere de positie van de toeschouwer elimineert. De integriteit van het individu wordt geschonden om de superieure belangen van het superego van de mensheid te bevorderen, de partij, die weet welke overtuigingen juist zijn en welke onjuist. De partij is de geest in de machine, die op automatische piloot lijkt te draaien, en het menselijke verlangen naar gezelschap en sociale connectie gebruikt als brandstof voor een poging om individuen los te maken van hun eigen verlangens en de dictaten van de partij te vervangen, die het onbeperkte recht krijgt om haar superieure meningen aan de hele mensheid op te leggen.

Het bouwen van een gigantische toestemmingsstructuurmachine die de vorming van de publieke opinie via sociale media zou mechaniseren, was nooit de bedoeling van David Axelrod. Axelrod wilde de maatschappij helpen verbeteren door blanke kiezers toe te staan ​​de betere engelen van hun aard te gehoorzamen en zwarte burgemeesters te kiezen, ondanks dat ze racisten zijn. Iedereen kan het erover eens zijn dat racisme slecht is, net zoals ze het erover eens kunnen zijn dat armoede slecht is, of ziekte slecht is. De vraag is of een bepaald geval van racisme of armoede of ziekte zo erg is dat, als het gaat om het elimineren of verminderen van hun schadelijke effecten, alle andere menselijke waarden, inclusief de waarde van onafhankelijk denken en voelen, met voeten getreden moeten worden. Als het antwoord ja is, hebt u uw vertrouwen buiten het knooppunt van contingente menselijke relaties in de handen van een grotere, verpletterend krachtige machine gelegd waarvan u gelooft dat deze uw idee van rechtvaardigheid zou kunnen belichamen. Dat is totalitarisme, of zoals George Orwell het in 1984 verwoordde , het beeld van “een laars die op een menselijk gezicht stampt – voor altijd.”

Elke vorm van totalitarisme is uniek. Het nazifascisme was uniek in zijn racistische vijandigheid jegens de Joden, die verantwoordelijk waren voor de tegengestelde zonden van zowel het kapitalisme als het communisme, en ook voor de industriële efficiëntie waarmee het naziprogramma van massaslachting werd uitgevoerd. Het Sovjetcommunisme was uniek in die zin dat het veel langer duurde dan het nazisme, en voor het kenmerkende type cynisme dat het opriep. Als het eindproduct van het nazisme Auschwitz was, dan was het eindproduct van het Sovjetcommunisme de humor van de broodlijn. Het Sovjetcynisme was een natuurlijk product van hoe de Sovjets besloten te regeren, namelijk om absolute externe naleving van partijvoorschriften in woord en daad te eisen, terwijl ze tegelijkertijd hun onderdanen een aparte ruimte gaven om hun eigen gedachten te denken – op voorwaarde dat ze nooit naar die gedachten handelden. De natuurlijke uitkomst van het Sovjetsysteem was naleving zonder geloof.

Twitter was meer waard voor Elon Musk dan voor iemand anders met het geld om ervoor te betalen. Hij begreep Twitter en de permission structure-machinerie beter dan de potentiële operators.

Het effect van de toestemmingsstructuurmachine is om gehoorzaamheid aan stemmen die van buitenaf komen, in te prenten en te handhaven, ongeacht de duidelijke hiaten in logica en functioneren die ze creëren. De klinische term voor deze staat is schizofrenie, een term die een diepe greep had op de moderne literaire en sociale verbeelding van de 20e eeuw, van populaire werken als I Never Promised You a Rose Garden en Sybil tot de theorieën van RD Laing ( The Divided Self ) en Gilles Deleuze ( Anti-Oedipus: Capitalism and Schizophrenia ). Tot de superieure literaire werken in dit genre behoren One Flew Over the Cuckoo’s Nest van Ken Kesey , A Beautiful Mind van Sylvia Nasar , het unieke House of Leaves , de memoires Angelhead van Greg Bottoms en tientallen andere boeken. De verwachte reactie binnen het genre op het horen van zulke stemmen is horror.

Dit was echter niet altijd het geval. Noch de Griekse noch de Hebreeuwse literatuur, de twee grote verhalende stromingen waaruit wat we vandaag de dag kennen als de westerse cultuur is ontstaan, lijken een equivalent te hebben van wat we vandaag de dag identificeren als interne monoloog. In plaats daarvan staan ​​ze vol met sprekende struiken, planten en dieren. Bovenal staan ​​ze vol met de stemmen van goden, waaronder God, die met mensen praten op bijna elke denkbare fysieke locatie, van bergtoppen tot de weg naar Damascus. Abraham, Mozes, Ezechiël, Jezus en Paulus hoorden allemaal stemmen. Volgens de Princeton University-geleerde Julian Jaynes, auteur van The Origin of Consciousness in the Breakdown of the Bicameral Mind , is het menselijk bewustzijn niet ontstaan ​​als een chemisch-biologisch bijproduct van de menselijke evolutie, maar is het in plaats daarvan een aangeleerd proces gebaseerd op de recente ontwikkeling en uitwerking van metaforische taal. Voordat het bewustzijn zich ontwikkelde, betoogt Jaynes, functioneerden mensen volgens een mentaliteit die hij het bicamerale (tweekamer)brein noemde. In plaats van een interne dialoog ervoeren bicamerale mensen regelmatig auditieve hallucinaties die hun acties stuurden.

Wat de toestemmingsstructuurmachine probeert te doen, is het millennia-lange werk van het bewustzijn ongedaan maken door het bewustzijn opnieuw buiten het zelf te plaatsen, maar het te verkleden als een intern product via de gemechaniseerde voortplanting van wat marxisten vroeger ‘vals bewustzijn’ noemden. Maar waar de voorlopers van ‘vals bewustzijn’ in het marxistische lexicon schurken zijn die namens de kapitalistische orde werken door te voorkomen dat arbeiders zich bewust zijn van hun eigen belangen, biedt de gemechaniseerde toestemmingsstructuurmachine het omgekeerde: het ‘valse bewustzijn’ dat het probeert te verspreiden, is een positief instrument van de poging van de partij om de heerschappij van gerechtigheid op aarde te vestigen. Daarom is de natuurlijke uitkomst van de automatisering van toestemmingsstructuren niet humor, hoe cynisch ook, maar geïnstitutionaliseerde schizofrenie, geïnstantieerd binnen de structuur van de tweekamerige geest. Hoe de bots die het mechanisme ook animeren zich ook positioneren , voor welk low-end carrièregericht doel dan ook, de stemmen waarnaar ze luisteren komen van buitenaf . Ze zijn niet in staat om waarheidsvertellers te zijn, omdat ze geen waarheid te vertellen hebben. Ze zijn wezens van de machine.

Het kostte drie machtige mannen, die elk het voordeel hadden volledig in het openbaar te opereren, en met enorme en voor de hand liggende gevolgen in de echte wereld, om het apparaat van vals bewustzijn dat Obama had gebouwd te doorbreken. Daarmee redden ze de wereld, althans voor even. Hoewel de geschiedenis zal oordelen of hun prestaties blijvend waren, is het duidelijk dat als ze niet hadden gehandeld zoals ze deden, we nog steeds in de machine zouden leven.

De eerste van deze mannen was Elon Musk, die bekend is omdat hij Twitter in 2022 kocht, nadat Joe Biden veilig in het Witte Huis was geïnstalleerd, en de sociale mediasite leek misschien het einde van zijn bruikbaarheid te bereiken, voor wat destijds en sindsdien werd gepresenteerd als de enorm overdreven prijs van $ 44 miljard. Twitter was nauwelijks identiek aan de toestemmingsstructuurmachine die Barack Obama, David Axelrod, David Plouffe, Dan Pfeiffer, Ben Rhodes en de rest van Obama’s medewerkers bouwden bij hun overname van de Democratische Partij. De machine die ze bouwden was veel, veel groter dan welk sociaal mediaplatform dan ook. Echter, vanwege zijn first mover advantage, en de rol die het speelde binnen de sociologie van de journalistiek en andere gelegaliseerd beroepen, was Twitter gepositioneerd om een ​​voor de hand liggende en sleutelrol te spelen in het werk van sociale signalering en coördinatie waarmee de toestemmingsstructuurmachine van de partij functioneerde.

De betekenis van Twitter, als onderdeel van de toestemmingsstructuurmachinerie van de partij, was deels cruciaal omdat, zoals de geschiedenis van platforms en bedrijven als Facebook, Google, Uber, Instagram en TikTok laat zien, schaalvoordelen van nature neigen naar lokale monopolies. Twitter kon de signalerende en coördinerende functie spelen die het deels deed omdat het een monopolie was, wat de reden is dat Obama, Axelrod, Plouffe, etc. allemaal Twitter-accounts hadden. Daarom kwam de FBI aan boord van Twitter, om ervoor te zorgen dat de kanteling van het platform werd gecoördineerd met de rol van de FBI in de censuurinspanningen van de partij voor de “hele samenleving” – of deze nu gericht waren tegen “desinformatie”, of COVID-maatregelen, of “blanke suprematie”, of Donald Trump, of “opstandelingen”. Dus waarom een ​​sleutelmodule in de toestemmingsstructuurmachine aan Elon Musk verkopen?

Een deel van de reden lijkt de prijs te zijn. De $44 miljard die Musk uiteindelijk betaalde, lijkt minstens twee keer zoveel te zijn als elk ander aannemelijk team van bieders bood. Het is zeker mogelijk dat de raad van bestuur van het bedrijf, nadat ze besloten hadden om Twitter te verkopen, vastzat – zowel praktisch als juridisch – toen Musk besloot dat de prijs geen probleem was en dat hij bereid was om veel meer geld uit te geven dan elke andere mogelijke bieder. De raad van bestuur van Twitter, en iedereen die ze raadpleegden binnen de verticale ODP, hebben zich misschien voorgesteld dat Musk een excuus zou vinden om zich terug te trekken uit de deal – wat hij op verschillende punten leek te doen, hoewel zijn terughoudendheid heel goed een onderhandelingstactiek kan zijn geweest.

Het is zeker aannemelijk dat iemand in Obama’s universum het gevaar zag van het verkopen van Twitter aan Musk. Dat het toch gebeurde, suggereert – zoals in het geval van de lawfare-campagne tegen Trump – dat ze arrogant geloofden in hun eigen propagandistische verhalen over hun tegenstander als corrupt, zwak en corrupt, en in hun eigen praktische en morele superioriteit. Omdat ze niet buiten hun eigen kader konden denken, hadden ze redelijkerwijs kunnen verwachten dat Musk beperkt zou kunnen worden door de noodzaak om zijn adverteerders te behouden door de bestaande kanteling van de algoritmes van het platform te behouden zolang het platform zelf ertoe bleef doen. Om Musk in het gareel te houden, zou de partij de advertentie-inkomsten van het platform naar believen met de helft of meer kunnen verlagen door zijn medewerkers in de censuurbusiness het platform te laten bestempelen als een sinkhole van racisme en verdorvenheid, en het te laten verbieden in Europa en andere wereldwijde markten. Naarmate de reputatieschade toenam, had Musk geen andere keus dan tientallen miljarden dollars verlies te lijden en zijn bedrijf te verkopen, of anders de vernietiging van zijn andere bedrijven te ondergaan. De partij zou dit kunnen versnellen door contracten met NASA en andere overheidsinstanties te annuleren en meerdere onderzoeken van de SEC en het ministerie van Justitie te starten, die zijn reputatierisico verder zouden vergroten. Totdat hij ermee instemde de ring te kussen.

Waar deze analyse fout ging, is dezelfde plek waar de analyse van Trump door het team van Obama fout ging: de tovenaars van de toestemmingsstructuurmachine waren gevangenen geworden van de machinerie die ze hadden gebouwd. Het pesten van grote aantallen mensen tot modieuze hyperconformiteit door de machinerie van sociale goedkeuring te controleren, vereist misschien zowel geld als techniek, maar het is geen kunst of gedachte. In feite is het zoiets als het tegenovergestelde van gedachte. Verloren in de hypergeladen spiegelwereld die ze hadden gecreëerd, besloten ze dat ze gelijk hadden door zichzelf cool te maken, en dat bewijs van het tegendeel veilig kon worden afgedaan als een “rechts praatpunt”. Obama’s medewerkers hadden dezelfde karakterfout als hun meester, een soort broze, Ivy League betweterigheid die eiste dat ze altijd de slimste persoon in de kamer waren.

Musk was ondertussen volledig en oprecht zijn eigen man – een voorrecht dat deels voortkwam uit het feit dat hij de rijkste man van Amerika was, en deels uit de aard van zijn bedrijven, die de Obama-kaders verkeerd lijken te hebben begrepen. Musk heeft misschien wel twee keer zoveel betaald als de op één na hoogste bieder voor Twitter, als zo’n bieder ooit heeft bestaan. Maar het was ook waar dat Twitter als zakelijk voorstel meer waard was voor Elon Musk dan voor iemand anders met het geld om ervoor te betalen. Dat komt omdat de waarde die Musk in zijn bedrijven creëert een unieke mix is ​​van grote verbeeldingskracht en fysieke producten die functioneren als memes. Op dit gebied begreep hij Twitter en de toestemmingsstructuurmachinerie in ieder geval beter dan de potentiële exploitanten. Een Tesla kopen, of aandelen in Tesla kopen, is anders dan aandelen kopen in GM of Daimler-Benz, of zelfs Google en Facebook, omdat je een aandeel koopt in Elon Musk, een meester-technoloog uit de 21e eeuw die als geen ander in staat is om de allergrootste dingen te bedenken en ze om te zetten in fysieke realiteiten. Musks bedrijven zijn honderden miljarden dollars waard vanwege Elon Musks unieke vermogen om dromen te belichamen en teams van getalenteerde mensen er ook in te laten geloven. Zijn investeerders kopen stukjes van die dromen, die magie zijn, onderdelen van een zelfbevestigend geloofssysteem dat zijn vertrouwen stelt in de kracht van de individuele gelovige.

Geconfronteerd met het regime van de partij om de directe censuur op sociale media te vergroten, was Musk zich ervan bewust, op een manier die zijn tegenstanders niet waren, dat de ambities van de partij om de inhoud te controleren, betekende dat hij gevaarlijk dicht bij het verlies van de controle over zijn eigen persoonlijke droomruimte kwam, die een groot deel van de waarde van zijn bedrijven levert. Toen Donald Trump, een voormalig president van de Verenigde Staten, van Twitter werd gegooid, werd de vergelijking vrij duidelijk: Of de partij zou Twitter controleren, in welk geval Elon Musk de volgende was voor schaduwbanning, factchecking en uiteindelijk verbanning, tegen een kostprijs van honderden miljarden dollars voor zijn persoonlijke merk, d.w.z. zijn bedrijven, of Musk kon zijn eigen controle over die ruimte laten gelden door Twitter te kopen. Wanneer afgemeten aan de waarschijnlijke verliezen die zouden voortvloeien uit het tot zwijgen worden gebracht en van de site worden gegooid, en zijn waarschijnlijke daaropvolgende moeilijkheden bij het werven van publiek en privaat kapitaal, was $ 44 miljard daarom een ​​volkomen redelijke prijs voor Musk om te betalen. De hapering in Musks plan om Twitter te kopen was dat het ervan uitging dat de partij dom genoeg zou zijn om het aan hem te verkopen. Gelukkig, ongelooflijk genoeg, waren ze zo dom—terwijl ze luidkeels kraaiden dat Musk een sukkel was.

Het is inmiddels duidelijk dat de Obama-partij de sukkels waren, niet Musk. De late oorlog van de partij tegen de nieuwe eigenaar van Twitter diende er in feite alleen maar toe om andere Silicon Valley-oligarchen ervan te overtuigen dat welke reputatierisico’s ze ook zouden lopen door Donald Trump te steunen, zouden worden gecompenseerd door de directe risico’s die de partij zou vormen voor het wapenen van federale regelgevende structuren, die haar effectieve controle over markten en banken gaven, voor hun bedrijven. Door Twitter te laten gaan en vervolgens oorlog te voeren tegen de nieuwe eigenaar, in een late poging om hem hun bevelen te laten uitvoeren, toonde de Obama-partij zowel de reikwijdte van haar ambitie als haar arrogantie, een combinatie die de oligarchie van het land verdeelde aan de vooravond van de belangrijke verkiezingen die de partij in staat zouden hebben gesteld haar macht te consolideren.

Nu Musks X voor iedereen toegankelijk was, was het censuurapparaat van de partij feitelijk dood. Er werd een nieuwe machine voor tegen-permissiestructuren opgericht, die allerlei soorten meningen toeliet, waarvan sommige nieuw en welkom waren, en andere schadelijk. Zo hoort de mening in een vrije samenleving te werken.

De beslissing van Elon Musk om Twitter te kopen was op zijn beurt een noodzakelijke voorwaarde voor de verkiezing van Donald Trump, die op zijn beurt mogelijk werd gemaakt door Trumps eigen beslissing om op 13 juli 2024 in een fractie van een seconde zijn hoofd een klein beetje naar rechts te draaien terwijl hij een toespraak hield op een veld in Butler, Pennsylvania.

Trumps hoofddraai was een perfect voorbeeld van een gebeurtenis die geen verklaring heeft buiten de gunst van de goden, of wat voor moderne equivalent met windfactoren en richtingswaarschijnlijkheden u ook maar zou verkiezen boven het woord “God”. Trump was voorbestemd om te winnen, net zoals Achilles voorbestemd was om Hector te overwinnen, omdat de goden, of als u liever de krachten van kosmische willekeur wilt, aan zijn kant stonden, op die dag, op dat moment. Die zet redde niet alleen zijn leven door hem te laten ontsnappen aan de kogel van een moordenaar; het revitaliseerde zijn chi en zette een reeks daaropvolgende gebeurtenissen in gang die een herordening van de hele wereld teweegbrachten.

Dan was er de Israëlische premier Benjamin Netanyahu, die het verhaal een epische dimensie gaf door terug te keren naar het oorspronkelijke slagveld. Bibi speelde, zoals u zich misschien herinnert, de rol van Obama’s piñata tijdens het gevecht over de Iran-deal, dat gedoemd was om te verliezen door zich te verzetten tegen de wil van een zittende Amerikaanse president op een buitenlands beleidsvraagstuk waar de meeste Amerikanen weinig om gaven. Maar afgelopen zomer veranderde Netanyahu zichzelf in de actieve partij, met de middelen om Obama’s prestatie terug te draaien en de oorsprong van zijn machtsgreep te onthullen, door te laten zien dat de “vredesdeal” die hij aan het Amerikaanse volk had verkocht – gebaseerd op het idee dat Iran zelf een geduchte tegenstander was – een puinhoop van leugens was. Iran was en is nooit een regionale macht geweest, die in staat was om traditionele Amerikaanse bondgenoten “in evenwicht te brengen”. Het was een totalitair shithole-regime dat diep gehaat wordt door zijn eigen volk en in de hele regio, volledig afhankelijk van Amerikaanse steun in zijn pogingen om een ​​atoombom te bemachtigen.

Netanyahu’s besluit om Rafah op 6 mei 2024 binnen te vallen, was het hoogtepunt van twee lange en anderszins afzonderlijke reeksen gebeurtenissen waarvan de gevolgen in het hele Midden-Oosten en ook thuis nog steeds voelbaar zullen zijn. Netanyahu had beloofd Rafah binnen te vallen sinds februari. Het feit dat hij dat in mei nog niet had gedaan, was zowel een symbool geworden van Israëlische zwakte en besluiteloosheid in het licht van een wereldwijde aanval van Jodenhaat, als van de aanhoudende stevigheid van de regionale machtsstructuur die was gevestigd door Obama’s Iran-deal. Binnen die structuur werden Israëlische belangen ondergeschikt geacht aan die van Iran, dat grote terroristische legers aan de grenzen van Israël mocht financieren, bewapenen en trainen. Zelfs toen een van die legers besloot om Israël aan te vallen in een orgie van moord en verkrachting gericht op burgers, die live werd opgenomen en uitgezonden door de terroristen, werd Israëls reactie beperkt door zijn ondergeschikte positie in de regionale hiërarchie. Dit onderstreepte de realiteit waarin Israël gedoemd was te buigen voor de grillen van zijn Amerikaanse meester – en vroeg of laat hoogstwaarschijnlijk tot stof zou worden vermalen.

Israël kon Iran niet aanvallen. Ook kon het Hezbollah, het grootste en meest bedreigende door Iran gesponsorde leger aan zijn grens, niet rechtstreeks aanvallen, behalve om wraak te nemen op de raketaanvallen van Hezbollah op zijn burgerbevolking. Hoewel het Gaza kon binnenvallen, kon het dat alleen doen terwijl het publiekelijk werd bekritiseerd door Amerikaanse functionarissen van de president en de minister van Buitenlandse Zaken voor het overtreden van oorlogsregels die vaak ter plekke leken te zijn verzonnen en volledig los stonden van de gangbare militaire praktijk en noodzaak. Israël mocht Rafah in het bijzonder niet binnenvallen. Dit verbod zorgde ervoor dat Hamas regelmatig voorraden en geld kon aanvoeren via de tunnels onder de grens met Egypte. Tegelijkertijd werd het voortbestaan ​​van de commando- en controlestructuur gewaarborgd, waardoor Hamas de controle over Gaza weer kon overnemen zodra de oorlog voorbij was. Daarmee werd het succes van het Amerikaanse beleid verzekerd. Dit beleid hield in dat de militaire invasie van Gaza door Israël moest dienen als voorbode van de oprichting van een Palestijnse staat. Hamas was hierbij een noodzakelijke partner die de Iraanse belangen vertegenwoordigde en moest daarom in zekere zin behouden blijven, zelfs nadat het land was afgeslankt.

Netanyahu’s besluit om de VS te overrulen en Rafah in te nemen, zou het voorspel blijken te zijn van een verdere reeks verbluffende strategische zetten die Israël in staat zouden stellen de Iraanse regionale positie te vernietigen en de volledige controle over haar eigen lot te nemen. Na de verovering van Rafah, in een campagne waarvan de VS had gezegd dat die onmogelijk zou zijn zonder grootschalige burgerslachtoffers, ging Netanyahu over tot het uitvoeren van een reeks razendsnelle slagen waarvan het enige echte vergelijkingspunt de historische overwinning van Israël in de Zesdaagse Oorlog is. Gezien de kansen waarmee hij werd geconfronteerd en de omvang van de overwinningen die hij heeft behaald, is die vergelijking misschien oneerlijk voor Netanyahu, die de geschiedenis heeft voorzien van een van de weinige voorbeelden van een geïsoleerde lokale cliënt die de strategische kaart van de regio opnieuw tekent tegen de wil van een dominante wereldmacht. Netanyahu doodde terreurleiders Yahya Sinwar en Hassan Nasrallah; elimineerde op spectaculaire wijze bijna de gehele bovenste militaire en politieke echelons van beide terreurlegers aan zijn grens, Hamas en Hezbollah; zowel Gaza als de bolwerken van Hezbollah in Zuid-Libanon en Beiroet in puin hebben gelegd, en ten slotte vorige week de volledige voorraad moderne tanks, vliegtuigen, marineschepen en chemische wapen- en raketfabrieken hebben vernietigd die het Syrische leger de afgelopen zestig jaar had verzameld.

Hoewel de vragen over hoe en wanneer het Iraanse regime zou kunnen vallen voorlopig onbeantwoord zijn, lijkt het duidelijk dat Obama’s ingebeelde nieuwe regionale orde in het Midden-Oosten, gecentreerd rond de ingebeelde macht van de ayatollahs, nu verdwenen is – uiteengevallen bij contact met Netanyahu’s onverwachte bereidheid en vermogen om zijn kasteel agressief te verdedigen. Welke rol Bidens wrok jegens Obama, vooral na de vernedering van zijn verwijdering van het Democratische ticket, heeft bijgedragen aan zijn voortdurende publieke steun aan Israël en zijn herhaalde verklaringen van zijn eigen zionisme, kan worden overgelaten aan de individuele verbeelding en aan de ijver van toekomstige historici. Ik betwijfel echter of het nul was. Nogmaals, de fout in het plan van de Obama-partij om Biden als een leeg boegbeeld te gebruiken, was dezelfde fout in zijn omgang met Musk: arrogantie.

Parallel aan de ineenstorting van de nieuwe regionale orde die Obama voor het Midden-Oosten heeft afgekondigd, is de ineenstorting van de door Obama geleide binnenlandse orde in eigen land geweest. Het toeval markeert het einde van Obama’s pretenties om een ​​nieuw soort wereldleider te zijn, die een nieuwe wereldorde van zijn eigen makelij vanaf zijn iPhone leidt, gegrond in zijn eigen vreemde combinatie van nihilisme en deugdzaamheid.

In feite kan worden betoogd dat er hier helemaal geen sprake is van toeval, aangezien de scheiding tussen Obama’s programma in het buitenland en zijn rol in eigen land grotendeels kunstmatig is. In de kern was Obama’s Iran-deal een poging om de Democratische Partij naar zijn eigen evenbeeld te hervormen, door trouw aan de ayatollahs te vestigen als lakmoesproef voor de partijgelovigen, en zo derdewereldse “progressieve” POC-elementen binnen de partij te verheffen ten koste van Joden, die de premissen van de DEI-ideologie ondermijnden door het goed te doen op gestandaardiseerde tests en geld te verdienen en die vervelend loyaal waren aan Bill en Hillary Clinton, Obama’s rivalen voor de controle over de partij. Omgekeerd heeft de recente desintegratie van Obama’s wereldopbouwproject in het Midden-Oosten geholpen om zijn mystiek verder te laten instorten, door te laten zien dat zijn grootse visie voor de rol van Amerika in de wereld op zand was gegrondvest. Als Obama, de wereldwijde strateeg, duidelijk een mislukking is, en zijn handgeplukte opvolgers thuis een seniele oude man en een brabbelende idioot waren, dan zouden de zakelijke elite en de tech-oligarchie van het land terecht de wijsheid van voortdurende betalingen aan Obama’s Chicago-stijl Democratische machine in twijfel kunnen trekken en in plaats daarvan vrede kunnen sluiten met Donald Trump. Wat ze ook deden.

Dezelfde waarschuwing blijft echter staan. Net zoals het onwaarschijnlijk is dat Amerika een betere plek wordt door Witte Huis-assistenten de ‘publieke opinie’ te laten produceren via hun laptops en iPhones, en feitenvrije deugdcampagnes te licenseren over bijna elk onderwerp onder de zon, van de wijsheid van ‘genderbevestigende’ operaties voor kinderen tot het ontmantelen van de politie, is het ook onwaarschijnlijk dat het een betere plek wordt als rechts dezelfde machinerie gebruikt om zijn eigen wensdromen te bevorderen, door zichzelf te verkleden in de gewaden van buitenlandse kerken terwijl ze de wonderen van geheime buitenaardse ruimtetechnologie verkondigen en de kwalen van de geallieerde kant in de Tweede Wereldoorlog betreuren. In feite hebben de twee groepen veel met elkaar gemeen, te beginnen met hun viscerale afkeer van het idee van Amerikaanse uniciteit. Exceptionalisme is het hoofdverhaal van Amerikaanse grootsheid, en vandaag de dag lijkt de enige echte verdediger ervan Donald Trump te zijn.

Aan het eind van de dag kan Elon Musk de hele dag ketamine nemen terwijl hij door de gangen van zijn eigen geest dwaalt in een paarse zijden kaftan. Donald Trump is misschien een agent van chaos die meer vernietigt dan hij redt. Benjamin Netanyahu sluit misschien wel of niet vrede met de kroonprins van Saoedi-Arabië, die misschien wel of niet een goede vent blijkt te zijn. Ongeacht hun fouten, deelden alle drie mannen een gemeenschappelijke eigenschap op een kritiek moment in de geschiedenis: ze vertrouwden op hun eigen koppigheid tegen de spiegelwereld van digitaal gebaseerde conformiteit. De menselijke toekomst rust op individuen uit alle lagen van de bevolking en die alle partijen en alle stromingen van mening vertegenwoordigen en dapper en onafhankelijk genoeg zijn om dezelfde keuze te maken.

Wat Barack Obama betreft, ik zal toegeven dat ik niet zeker wist of ik hem ooit de consequenties zou zien ondergaan van zijn eigen arrogantie, obsessie met persoonlijke macht en pogingen om het exceptionalisme te overwinnen dat dit land anders maakt dan alle andere. Maar ik denk dat, zoals een wijze man ooit uitlegde: “Life’s a bitch.”