De SER wil een quotum van dertig procent vrouwen voor de Raden van Commissarissen van Beursgenoteerde Bedrijven.

Dus niet voor de vuilnisophaaldienst. En niet voor de directies van kleine bedrijven, waar het hard werken is. Het gaat om het Grote Geld. En de Macht. De Kale Macht.

Ik hoorde de voorzitster van de SER zeggen dat er bedrijven zijn die claimen geen geschikte vrouw te hebben gevonden voor de vrijgevallen positie, en als ze dat aan haar kapster vertelt zegt die: ‘Goh! Dat had mij wel leuk geleken!‘ Dus die bedrijven liegen. Tijd voor een van bovenaf, bij wet opgedrongen quotum.

Het klinkt als ordinaire vrouwenhaat, wat ik hierboven noteer, maar hou vol. Ik denk wel dat die kapster in veel gevallen nog niet zo’n slechte keuze zou zijn voor zo’n functie. In elk geval beter dan de nieuwe ‘TopVrouw‘ van KPN, zo komt het mij voor. Menselijker wellicht, zo’n kapster. Want of je nou door een ‘Graaiman‘ of ‘Graaivrouw‘ in het pak genaaid wordt, zal de gemiddelde Nederlander een zorg zijn, vrees ik.

Die wereld van de ‘Commissarissen‘ is totaal losgeweekt van de realiteit, zoals u vermoedelijk ook wel weet. Het wemelt in die schijnwereld van de types die ‘Commissariaten‘ verzamelen alsof het postzegels zijn. En zij zijn het zelf die kleven aan het pluche, zelfs als het complete bedrijf naar de galemiezen gaat tijdens hun wacht. Je komt niet makkelijk in aanmerking voor zo’n exorbitant betaalde permanente lunch- en cocktailparty. Het belangrijkste wat je mee moet brengen, is een ‘netwerk‘. Een Rolodex vol klinkende namen.

Ex-politici gooien hoge ogen. Bij voorkeur politici van een partij met een ‘sociaal vernis‘, die de arbeiders koest kan houden via dat ‘netwerk‘. Wie herinnert zich niet de schitterende carrière van Wim Kok, partijgenoot van de huidige SER-voorzitster, die de weg wees. Joop den Uyl was nog liever van zeven hoog gesprongen, zo is mijn inschatting. Wouter Bos dan, geen ‘Commissaris‘, maar wel een hele tros ‘parachutebaantjes‘ in de ‘Financiële Wereld‘ waar je niet slechter van wordt. Balkenende bij ING, waar hij een monsterlijke inkomstenverbetering van de directeur ‘door de vingers‘ zag.

Voor het overige zijn die ‘Commissarissen‘ niet zelden ‘gewezen ondernemers‘ met een klinkende staat van dienst. In die sector vind je nog niet veel vrouwen. Wel steeds meer bij bedrijven die werken met ‘managers‘, maar dat zijn geen ondernemers. Een ondernemer is iemand die een succesvol bedrijf met zijn ‘eigen handen‘ heeft opgebouwd. Iemand die het klappen van de zweep kent in de wereld van het internationale zakendoen. Het probleem is dat veel vrouwen in dat traject struikelen voor de finnish. Niet omdat ze de kwaliteiten niet hebben om, met vallen en opstaan, lerend van hun fouten, vele slapeloze nachten, pillen om op de been te blijven als het ‘druk‘ is, en het lijf even niet meer wil, succesvol te zijn, maar omdat ze andere keuzes maken als puntje bij paaltje komt. Kinderen krijgen, en hen ook op zien groeien, is nog steeds voor veel vrouwen bevredigender dan je naam op de deur van een bureau met een secretaris, of secretaresse, en een auto met chauffeur.

Door alle moderne technieken en gesubsidieerde oplossingen is ‘moeder en huisvrouw‘ zijn voor bijna alle moderne vrouwen geen ambitie meer. Afgezien van degenen die van hun hobby hun voornaamste bezigheid hebben gemaakt, naast het opvoeden van de kinderen en het draaiend houden van een gezin, en daarom liever thuis zijn, dan ‘op hun werk‘. In die categorie vind je veel vrouwen die ik graag als ‘Commissaris‘ zou zien, omdat ze meer menselijkheid in hun pink hebben, dan sommige échte ‘Commissarissen‘ en ‘Bestuurders‘ in hun hele lijf. Maar die zitten niet te wachten op een ‘BullShit‘-baan. Ook niet als dat extreem goed schuift. Sterker nog, ze zouden zichzelf minachten als ze voor die paar uurtjes per maand parafen zetten, en champagne drinken, zoveel van de bedrijfswinsten in hun eigen zak lieten glijden.

Wellicht voelt u al waar dit heengaat? Zou het niet héérlijk zijn als ook mannen zich zouden gaan schamen voor zo’n functie als ‘Commissaris‘? En wellicht is het beter om een leeftijdslimiet te introduceren voor ‘baantjesjagers‘ in die branche. Iets van zestig lijkt mij niet onrealistisch. Tegen die tijd moeten je zakken toch al uitpuilen van het geld, en wordt het tijd voor vers bloed. Ook om te voorkomen dat die verslaving aan geld en macht de complete samenleving ontwricht. Want het is volgens mij net zo schadelijk als die pijnstillers in de Verenigde Staten die nu ook hierheen overwaaien.