Indignatie redactie 
Een neonazistisch plan om een burgeroorlog te ontketenen en de ineenstorting van de Duitse democratie teweeg te brengen, weerspiegelt de jaren van lood in Italië.
Ondanks de inspanningen van de regering, lijdt Duitsland onder een golf van rechts geweld. Gedeeltelijk veroorzaakt door het besluit van bondskanselier Angela Merkel in 2015 om duizenden vluchtelingen uit de Syrische burgeroorlog toe te laten, zijn netwerken van clandestiene neonazistische groepen ontstaan wiens ambities de omverwerping van de Bondsrepubliek omvatten. Bijzonder verontrustend was de ontdekking dat elementen binnen een speciale commando-eenheid van de strijdkrachten van het land, de Bundeswehr, wapens hebben aangelegd met als doel een burgeroorlog te ontketenen en de ineenstorting van de Duitse democratie teweeg te brengen.
Gelukkig waren de autoriteiten in staat om dit plan aan het licht te brengen en de Bundeswehr te zuiveren van deze antidemocratische elementen. In april van dit jaar stonden 12 mannen die beschuldigd werden van het plannen van een reeks aanslagen op asielzoekers, moslims, joden en politici terecht in Stuttgart.
Valse vlag tactieken
Onderdeel van dit plan was een valse vlag operatie. Een voormalige Bundeswehr-officier, alleen geïdentificeerd als “Franco A.” stond in mei voor de rechtbank in Frankfurt terecht voor het plannen van aanslagen op Duitse politici en verschillende prominente personen. Vanaf 2015 zocht Franco A. een nieuwe identiteit voor zichzelf als Syrische asielzoeker. Hij slaagde erin de autoriteiten te overtuigen van zijn valse moslimidentiteit, althans voor een tijdje.
Onder andere noemde Franco A. Claudia Roth, een vice-president van het Duitse parlement; Heiko Maas, de minister van Buitenlandse Zaken; en Anetta Kahane, een joodse vrouw, vaak geïdentificeerd als een uitgesproken verdediger van asielzoekers, als mogelijke doelwitten . Gelukkig konden de autoriteiten het plan aan het licht brengen en de hoofddader arresteren voordat het in werking kon worden gesteld.
Door zich voor te doen als moslim en aanvallen uit te voeren op prominenten en individuen die grotendeels sympathiseerden met de zaak van integratie, hoopte Franco A. het verzet tegen de moslimgemeenschap die al in het hele land aan de gang was, te verergeren. Op deze manier hoopte hij een conflict op gang te brengen dat de fundamenten van de Duitse democratie zou doen wankelen.
De valse vlag-tactiek heeft een bekende klank. Het werd bijvoorbeeld gebruikt bij de bombardementen die werden gelanceerd door rechtse provocateurs in de aanloop naar de militaire staatsgreep van 1967 in Griekenland. Maar de enige plaats waar de tactiek het meest werd toegepast, was Italië. De ” strategie van de spanning ” werd gebruikt door Italiaanse neofascisten en elementen binnen de staatsveiligheidsdiensten tijdens de jaren van lood in het land – Anni di piombo – ongeveer van 1968 tot 1982.
Strategie van spanning
Noord-Italië en Rome aan het eind van de jaren zestig leefden van revolutionaire agitatie en protest. Wilde stakingen braken uit in de fabrieken en fabrieken van Milaan, Turijn en andere steden tijdens de “hete herfst” van 1968. Universiteitsstudenten in een groot deel van het land organiseerden massale protesten tegen de oorlog in Vietnam, in solidariteit met hun tegenhangers in Parijs en Berkeley, en het achterhaalde karakter van het Italiaanse systeem van hoger onderwijs.
In deze sfeer vormden zich buitenparlementaire linkse groepen. Met namen als Worker Vanguard, Worker Power en the Continuous Struggle riepen deze militante bendes op tot een gewelddadige revolutie tegen de corrupte Italiaanse staat en de christendemocratische partij die haar domineerde. Uit dit milieu kwam wat de meest beruchte terroristische groepering van het land zou worden, de Rode Brigades.
Op dit punt moeten we de aandacht vestigen op de Italiaanse Communistische Partij (PCI), het grootste marxistische blok in de westerse wereld. In 1968-69 bracht ongeveer een derde van de Italiaanse kiezers hun stem uit op de PCI, waarvan de leiders onder meer de grootste vakbondsfederatie van het land domineerden. Veel journalisten verwachtten dat de PCI binnenkort de christen-democraten zou overtreffen als de nummer één partij in Italië.
PCI-leiders Enrico Berlinguer en Luigi Longo deden er alles aan om erop te wijzen dat het Italiaanse communisme anders was – dat het de democratische spelregels accepteerde en ernaar streefde een coalitieregering aan te gaan met de christen-democraten om het land een stabiel, democratisch regime te geven. Toch was de PCI in de ogen van veel Italianen toch een communistische partij.
Contrarevolutionaire logica
Voer de strategie van spanning in. De contrarevolutionaire logica van deze strategie was om een reeks willekeurige bomaanslagen op openbare plaatsen te lanceren, op zo’n manier vermomd dat het Italiaanse publiek uiterst links de schuld zou geven van deze gruweldaden en van de ineenstorting van de openbare orde in het algemeen. Op deze manier zouden Italianen die streven naar herstel van de openbare orde een machtsovername door de militaire en veiligheidsdiensten van het land steunen, of op zijn minst onverschillig blijven.
Dienovereenkomstig waren er tijdens de zomer en herfst van 1969 een reeks bomaanslagen in Rome – één voor een basisschool – en in het noorden van het land. De politie meldde dat deze daden de verantwoordelijkheid waren van anarchisten. Een aantal individuen met een achtergrond in het neofascisme (leden van de New Order of de National Vanguard) veranderden hun identiteit en doken weer op als ‘revolutionairen’.
Giorgio Almirante, de leider van de Italiaanse sociale beweging, een neofascistische partij in het parlement, deed een beroep op een “stille meerderheid” van Italianen die een herstel van de openbare orde eisten, en leende taal van de regering-Nixon in Washington. Toen, op 12 december, was er de bomaanslag op de Nationale Landbouwbank op Piazza Fontana in Milaan, waarbij 17 klanten omkwamen. De politie gaf revolutionaire anarchisten snel de schuld van het bloedbad en arresteerde binnen enkele dagen twee personen met de juiste achtergrond. Een van hen zou zelfmoord hebben gepleegd door uit de vierde verdieping van het politiebureau te springen. Weinigen geloofden het officiële verslag.
Het verhaal werd snel ontrafeld, dankzij onderzoeken door verdachte journalisten. Het is een complex verhaal. Maar het zou voldoende moeten zijn om te melden dat het ging om een samenwerking tussen de Italiaanse staatsveiligheidsdiensten, de staatspolitie en sleutelfiguren in de neofascistische beweging. Er volgden arrestaties, maar de daaropvolgende gerechtelijke procedures sleepten meer dan tien jaar aan.
De kans lijkt klein dat de democratische orde in Duitsland net zo serieus zal worden uitgedaagd als in Italië, nu meer dan 50 jaar geleden. Toch lijken enkele van dezelfde ingrediënten voor valse vlagoperaties aanwezig te zijn geweest in het geval van Franco A.
