Over de hele wereld marcheren, verzamelen en demonstreren in grote aantallen. Sommige van deze landen worden geregeerd door dictators of plutocratische regimes, andere worden beschouwd als democratieën. Ondanks het gevaar van protest zoeken mensen gerechtigheid, vrijheid en fatsoenlijk levensonderhoud.
Velen scheppen op dat de Verenigde Staten de oudste democratie ter wereld zijn. Hoewel er enkele straatprotesten in de VS zijn, zijn ze helaas te weinig en ver tussen. Rally’s die aandacht vragen voor klimaatverstoring hebben minder publieke steun en media-aandacht gekregen dan ze verdienen. Evenzo had de Parkland-rally in Washington, DC tegen geweld door geweren meer follow-uppubliciteit kunnen krijgen. En we herinneren ons allemaal de massale vrouwenmars de dag nadat Trump werd ingehuldigd in Washington, DC De daaropvolgende vrouwenmarsen hebben een kleinere menigte aangetrokken en daarom minder media-aandacht.
Het is niet alsof ons land geen historische traditie van aanhoudende demonstraties heeft. Massale protesten hebben de arbeidersbeweging, de boerenbeweging, de burgerrechtenbeweging en de anti-oorlogsbeweging tot doorbraken gebracht. Deze massale protesten alleen waren niet de enige drijfveren van politieke actie – boeken, artikelen, hoofdartikelen, pamfletten, posters en rechtszaken waren essentieel. Maar zichtbare vertoningen van geaggregeerde mensenmacht hadden een diepgaand effect op de acties van die politici. Wanneer politici hun vingers in de wind steken, is het herhaalde gerommel van de massa wat de zeilen van verandering vult.
Het is niet alsof massale onrechtvaardigheden afwezig zijn in het “land van de vrije, thuis van de dapperen.” race en kernenergie in de jaren zeventig en tachtig. In het tijdperk van de iPhone en internet hebben activisten meer toegang tot het organiseren van hulpmiddelen dan ooit – geen postzegels of dure telefoongesprekken over lange afstand zijn nodig.
Overweeg deze kandidaten voor massademonstraties in de buurt van waar de besluitvormers zich bevinden. Miljoenen jonge mensen worden gegut door crediteuren van studieleningen en for-profit hogescholen. Of het nu gaat om de hoge rentetarieven van het Amerikaanse ministerie van Onderwijs of de uitbuiting door universiteiten met winstoogmerk, het misbruik is schandalig, wreed en in het laatste geval vaak crimineel.
Totaal uitstaande studieleningen bedragen meer dan $ 1,5 biljoen. Deze bezwaarde jonge Amerikanen weten hoe ze elkaar gratis kunnen contacteren; ze kunnen ook direct geld inzamelen met behulp van nieuwe crowdfunding-technologie. Ze weten hoe ze beeldende kunst en verbale kunsten moeten gebruiken. Het congres kan de roofzuchtige praktijken in het hoger onderwijs omkeren. Waar is de belangenbehartiging van miljoenen debiteuren van studieleningen? Ze zouden een enorme impact kunnen hebben als ze het Capitool omsingelden of kleinere bijeenkomsten rond Congreskantoren thuis hielden, vooral in het komende verkiezingsjaar.
Miljoenen werknemers maken, inflatie gecorrigeerd, minder dan werknemers in 1968. Het federale minimumloon, bevroren op $ 7,25, is de schuldige. Het Huis van Afgevaardigden heeft zich uiteindelijk ten doel gesteld een minimumloon van $ 15 te betalen dat zich over een aantal jaren uitstrekt. Maar wanneer de leden van de Senaat met Walmart-uitkijk uit hun raam kijken, zou het fijn zijn om massa’s werknemers rond hun kantoren te zien, voorafgaand aan een aantal indringende persoonlijke lobby?
Er zijn ook geen arbeidersmassa’s voor het anti-arbeid Witte Huis van Trump, hoewel het hoofdkwartier van de AFL-CIO op slechts enkele meters afstand ligt op 16th Street NW. De confrontatie met AFL-CIO-president Richard Trumka tegen Donald Trump is te laat.
Miljoenen minderheden lijden onder kiezersonderdrukking. Leiders van burgerrechten zijn boos. Ze verwachten dat Republikeinen op staats- en federaal niveau opnieuw allerlei verraderlijke wegversperringen opwerpen die mensen met een kleur het meest onevenredig treft. Misbruiken in de Florida- en Georgia-races waren ongebreideld in 2018. Presidentiële races in swing-staten worden ook geplaagd door tactieken voor het onderdrukken van kiezers. Alle tekenen wijzen op een meer indringende verwijdering van in aanmerking komende kiezers bij de verkiezingen van 2020.
Waar zijn de mars voor de kantoren van de staatssecretaris en verwijtbare wetgevers en het hoofdkantoor van de gouverneurs?
Een kwart van de gezinnen in ons land is arm. A Poor People’s Campaign, onder leiding van dominee William Barber en lokale pastors, heeft op straat in Noord-Carolina en andere staten geprotesteerd. Hun protesten verdienen veel meer aandacht. De media hebben ze te weinig aandacht gegeven. Maar als er massale demonstraties waren in grote steden en vóór de staatswetgevers en het Congres, met gecoördineerde eisen en grote foto’s van belangrijke politici die voor de rijken en machtigen staan, krijgt massamedia berichtgeving.
Tientallen miljoenen Amerikanen hebben geen ziektekostenverzekering of zijn ernstig onderverzekerd. Hierdoor gaan jaarlijks duizenden levens verloren. Dit is een probleem in Amerika, maar niet in andere ontwikkelde landen met systemen die prioriteit geven aan de gezondheid van hun burgers. Ziek of gewond raken zonder medische zorg komt veel te vaak voor in de VS Degenen die aan deze ontbering lijden, kunnen gemotiveerd zijn om de straat op te gaan. De hoge winsten in de gezondheidszorg en hun megarijke bazen zouden extra Amerikanen moeten bewegen om zich te verzamelen voor Medicare-for-All!
Deze bijeenkomsten kunnen worden geleid door artsen en verpleegkundigen, moe van het papierwerk, de bureaucratie en de zorgverzekeraars die de toegang tot gezondheidszorg voor hun patiënten weigeren en willekeurig door de arts aanbevolen behandelingen afwijzen.
In de jaren veertig stelde president Harry Truman een universele ziektekostenverzekering voor aan het Congres. Amerikanen hebben nog steeds geen Medicare-for-All en betalen de hoogste prijzen, premies en contante rekeningen ter wereld – om nog maar te zwijgen over het menselijk leed veroorzaakt door een ontoereikend gezondheidszorgsysteem.
Wat een geweldig straatverhaal voor televisie, radio en gedrukte kranten! Denk aan de tragische verhalen over menselijke interesse, recht uit het hart van moeders en vaders met kinderen die beperkte of geen toegang hebben tot gezondheidszorg.
Andere marsen kunnen afkomstig zijn van daklozen en de wanhopige huurders die meer dan de helft van hun inkomen aan huur uitgeven in de vele gemeenschappen waar er een tekort is aan betaalbare woningen.
Al deze massale opkomst kan door emmers met bijdragen gaan of websites bezoeken en geld van de menigte verzamelen voor de volgende ronde van nog grotere protesten. Bij elk evenement kan een lijst met eisen worden voorgelegd aan besluitvormers. Bij elk evenement kunnen demonstranten naar de kantoren gaan waar de besluitvormers zijn of erop staan dat deze wetgevers met de verzamelde demonstranten spreken.
Er zijn veel innovaties om deze actierally’s effectiever, motiverender en massamediaaler te maken. Er moeten ook enkele verlichte miljardairs zijn, bezorgd over hun land en hun nakomelingen, die de bescheiden hoeveelheid geld willen verstrekken die nodig is voor organisatoren van evenementen en gerichte politieke actie. Kom op Amerika!