Russiagate De voorman van de jury zei dat politiek geen rol speelde. Maar was enige vervolging van een hoge Clinton-campagnefunctionaris mogelijk in een rechtsgebied waar Clinton Trump 91-4 versloeg?
Russiagate Michael Sussmann, een A-lijst advocaat die een senior adviseur was van de presidentiële campagne van Hillary Clinton in 2016, werd vorige week vrijgesproken door een jury in de federale rechtbank van het District of Columbia.
Sussmann was beschuldigd van liegen tegen de FBI, een misdaad die algemeen wordt beschouwd als een ‘procesmisdrijf’ of een ‘wegwerpmisdrijf’, iets waar het ministerie van Justitie je van beschuldigt als ze je voor niets anders kunnen krijgen. Hoewel de federale richtlijnen voor veroordelingen een gevangenisstraf van 0-6 maanden vereisten als Sussmann was veroordeeld, zou het verlies van zijn wetsvergunning en de vernedering van een veroordeling voor een misdrijf een veel ergere straf zijn geweest.
Maar dat gebeurde niet. Sussmann werd vrijgesproken nadat de jury slechts zes uur had beraadslaagd, waarvan twee uur aan het lunchen. Nadat het proces was afgerond, vertelden twee juryleden, waaronder de voorman, aan The Washington Post dat het vonnis geen close call of een harde beslissing was.
De voorman voegde toe: “Politiek speelde geen rol. Persoonlijk denk ik niet dat het vervolgd had moeten worden… De regering had onze tijd verstandiger kunnen besteden.” Het tweede jurylid zei: “Iedereen zag het ongeveer op dezelfde manier.”
Vier vitale vragen
Het vonnis roept verschillende – en belangrijke – vragen op. Ten eerste, hoe is dit gebeurd? Het bewijs tegen Sussmann was vrij eenvoudig, tenminste als je het woord van de FBI gelooft. Ik zal je de details zo geven.
Ten tweede: waarom is dit gebeurd? De juryvoorzitter zei dat politiek geen rol speelde. Maar was enige vervolging van een hooggeplaatste Clinton-campagnefunctionaris zelfs mogelijk in een rechtsgebied waar Hillary Clinton Donald Trump versloeg met 91-4 ?
Ten derde, was dit meer een reflectie op de incompetentie en impopulariteit van de FBI?
En tot slot, was het omdat mensen nog steeds het valse verhaal van het Steele Dossier geloven, dat de Russen ervoor zorgden dat Donald Trump tot president van de Verenigde Staten werd gekozen.
Oppositieonderzoek vermomd als intelligentie
Deze zaak begon met het Steele Dossier . Dat document, opgesteld in opdracht van de Clinton-campagne van 2016 door de voormalige Britse inlichtingenofficier Christopher Steele, geuit een aantal zeer ernstige beschuldigingen tegen Donald Trump, zijn bedrijf en de Trump-campagne. Sommige van deze beschuldigingen zouden, als ze waar waren geweest, ernstige misdaden zijn geweest.
De beschuldigingen in het Steele Dossier omvatten dat de Russen hadden:
- “Trump minstens vijf jaar gecultiveerd” en dat de operatie “ondersteund en geleid werd door Poetin;”
- dat er sprake was van een “uitgebreide en goed ontwikkelde samenzwering van samenwerking tussen de Trump-campagne en het Russische leiderschap, waarbij informatie gewillig in beide richtingen werd uitgewisseld;”
- dat Trump “mol binnen de DNC (Democratic National Committee), evenals hackers in de VS en Rusland” had gebruikt om zijn politieke rivalen te bespioneren;
- dat Trump “deals voor onroerend goed met zoetstoffen” had afgewezen, maar dat hij een regelmatige stroom van inlichtingen van het Kremlin over zijn politieke rivalen had geaccepteerd;
- dat Trump voormalig president Barack Obama zo haatte dat hij, toen hij in de presidentiële suite van het Ritz-Carlton Hotel in Moskou verbleef, prostituees inhuurde om in zijn aanwezigheid op het bed te urineren om het bed te verontreinigen dat tijdens een eerder bezoek van de Obama’s;
- dat de Russische inlichtingendienst verantwoordelijk was voor het hacken van de e-mails van de DNC, niet een interne klokkenluider, en dat Wikileaks, die de documenten publiceerde, alleen werd gebruikt als een manier om plausibele ontkenning te voorkomen;
- en dat de voormalige pro-Russische president van Oekraïne tegen Poetin had gezegd dat hij “niet-traceerbare” omkopingsbetalingen had gedaan aan de campagneleider van Trump, Paul Manafort, vermoedelijk voor voorkennis of om terug te keren naar Trump.
Letterlijk niets in het Steele Dossier was aantoonbaar waar. Dat is het probleem met ruwe intelligentie, die in dit geval eigenlijk gewoon was verkleed als oppositieonderzoek. Het is gewoon een verzameling ongecontroleerde geruchten.
Steele, die een carrière-inlichtingenprofessional was, wist dat. Hij zag het als zijn taak om alle geruchten die hij kon verzamelen van zijn Russische contacten in één document te verzamelen en dit vervolgens naar de Clinton-campagne te sturen. Maar de mensen van Clinton, waaronder Sussmann, waren geen deskundigen op het gebied van inlichtingendiensten. Ze wilden de onthullingen als feit accepteren, wat hen in de eerste plaats in de problemen bracht.
Het SMS-bericht
De rol van Sussmann hierin was dat toen de Clinton-campagne het Steele Dossier ontving, dat ook beweerde dat de Trump-organisatie communiceerde met de Russische Alpha Bank via een privé-gecodeerde server, hij een sms-bericht stuurde naar een contactpersoon bij de FBI, voormalig FBI-advocaat James Baker, zeggen: “Ik heb een tijdgevoelige (en gevoelige) kwestie die ik met u moet bespreken. Ik kom alleen – niet namens een klant of bedrijf – om het Bureau te helpen.”
Dat sms-bericht was in wezen het begin van de zaak. Sussmann zou niet als particulier met de FBI praten. Hij ging als vertegenwoordiger van de Clinton-campagne. Tenminste, dat was de stelling van speciaal aanklager John Durham.
Durham dacht dat hij dat had bewezen, want toen Sussmann terugkeerde naar zijn kantoor, factureerde hij de Clinton-campagne voor de tijd die hij nodig had om met Baker te praten. Het facturatiedocument werd als bewijsstuk voor de vervolging ingediend.
Hier zat een vreemde wending in de zaak. Het ministerie van Justitie beschuldigde Sussmann niet van liegen tegen de FBI in het sms-bericht. Het is onduidelijk waarom, en DOJ heeft het nooit uitgelegd.
In plaats daarvan werd Sussmann beschuldigd van liegen tegen Baker tijdens hun eigenlijke ontmoeting . Baker getuigde dat hij “100 procent zeker was dat hij dat zei” (dat Sussmann handelde als een privépersoon) tijdens de vergadering.
“Michael is een vriend van mij en een collega, en ik geloofde het en vertrouwde erop dat de verklaring waar was,” zei Baker. Aanklagers beweerden dat toen Baker vervolgens de informatie over Alpha Bank en de Trump Organization naar FBI-agenten stuurde voor onderzoek, hij hen niet kon vertellen dat het Steele Dossier een stuk politiek onderzoek van de oppositie was van de Clinton-campagne.
Verspilde tijd
Als gevolg hiervan verspilden FBI-agenten hun tijd met het onderzoeken van de beschuldigingen. Van hun kant zeiden de FBI-agenten die het onderzoek uitvoerden dat ze alleen maar wisten dat de informatie afkomstig was van de algemene raadsman, dus het moet ‘betrouwbaar zijn geweest’.
Sussmanns advocaten wierpen tegen dat Baker zich vergiste. Ze vonden een notitie van een vergadering op het ministerie van Justitie in maart 2017, bijgewoond door Baker, hoge functionarissen van het ministerie van Justitie en FBI-agenten, waarin het Alfa Bank-onderzoek werd genoemd en waarin werd gezegd dat de informatie naar de FBI was gebracht “door een advocaat namens de cliënt ( sic).” Dus daarom had Sussman zichzelf niet verkeerd voorgesteld aan Baker, beweerden zijn advocaten.
Baker zei dat hij slechts een vage herinnering aan die ontmoeting had en dat hij zich niet kon herinneren dat iemand iets had gezegd over Sussmanns ‘klant’. Baker moest echter toegeven dat hij tijdens de oorspronkelijke ontmoeting met Sussmann geen aantekeningen had gemaakt en dat hij alleen op zijn geheugen vertrouwde, een schending van de standaardprocedure van de FBI voor ontmoetingen met mensen buiten de FBI.
De zaak tegen Sussmann was vanaf het begin duidelijk zwak. Het was ook erg slecht getimed. Het besluit om de advocaat te vervolgen werd genomen terwijl de FBI nog wankelde over beschuldigingen dat zij, en niet de Russische regering, verantwoordelijk was voor het geven van Donald Trump aan het land.
Vergeet niet dat voormalig FBI-directeur James Comey in juli 2016 , vier maanden voor de presidentsverkiezingen, zei dat hij de procureur-generaal aanbeveelde dat Hillary Clinton niet zou worden aangeklaagd voor het verkeerd omgaan met geheime informatie door het gebruik van een privé-e-mailserver.
Maar op 28 oktober 2016, slechts enkele dagen voor de verkiezingen, voelde Comey zich genoodzaakt een brief aan het Congres te sturen waarin hij zei dat hij overwoog het onderzoek tegen Clinton te heropenen. De daad veroorzaakte een politieke aardbeving, en The Washington Post meldde dat een hoge functionaris van het ministerie van Justitie die op voorwaarde van anonimiteit sprak, zei: “Directeur Comey begreep ons standpunt (over het Clinton-onderzoek). Het werd overgebracht aan de FBI en Comey maakte een onafhankelijke beslissing om de heuvel te waarschuwen. Hij opereert onafhankelijk van het ministerie van Justitie. En hij weet het.”
Clinton was woedend. En ze heeft Comey altijd de schuld gegeven van het feit dat ze de verkiezingen verloor.
Naar de media gaan
Een ander verdedigingspunt van Sussmann was dat noch hij, noch de Clinton-campagne naar de FBI zou zijn gegaan als ze geruchten over Trump hadden willen verspreiden. Ze vertrouwden de FBI tenslotte niet. In plaats daarvan zeiden ze dat ze naar de media zouden zijn gegaan. En ga naar de media die ze deden.
Clinton-campagneleider Marc Elias zei tijdens het proces dat het Clinton zelf was die hoge campagnefunctionarissen beval de bewering te lekken dat de Trump-organisatie een geheim kanaal naar het Kremlin had via Alpha Bank. Ze liet de informatie naar Slate sturen , die het onmiddellijk publiceerde.
De campagne werd gevolgd door een verklaring waarin “alarm” werd uitgedrukt, alsof dit een soort nieuwe onthulling was die ze nog nooit eerder hadden gehoord. Het was een vals verhaal dat de Clinton-campagne de ronde deed voor politiek gewin.
De New York Times blijft echter, zelfs nu het proces voorbij is, berichten vanuit een alternatieve realiteit. Journalist Charlie Savage, die voor de krant verslag deed van het Sussmann-proces, schreef de dag na het vonnis dat het proces ‘zich concentreerde op vreemde internetgegevens’ nadat bekend werd dat ‘Rusland de Democraten had gehackt’.
Een logische conclusie was dat de informatie in het Steele Dossier waar was omdat “Mr. Trump had het land aangemoedigd om zich op de e-mails van mevrouw Clinton te richten.” Savage vervolgde: “Het is geen misdaad om verslaggevers over te halen om over dergelijke vermoedens te schrijven.”
Niemand heeft ooit gezegd dat het een misdaad was. Dat is niet de reden waarom Sussmann in de eerste plaats werd aangeklaagd. Hij werd aangeklaagd omdat de FBI dacht dat hij tegen hen had gelogen. En er was trouwens nooit enig bewijs dat “Russen Democraten hadden gehackt”.
Dat doet er allemaal niet meer toe. Het is allemaal voorbij. Sussmann is vrij om te gaan. De FBI ziet eruit als een stel incompetente tieten en die Durham heeft miljoenen dollars van het geld van de belastingbetaler verspild. En The New York Times draait nog steeds een ander verhaal.
Overweeg alstublieft om ons te steunen als donateur of ondersteunend lid, ook wij hebben onze inkomsten zien dalen in deze heftige tijden daarom, KLIK HIER voor IBAN of via PayPal hieronder!, wil je ook onze berichten zoveel mogelijk delen dit is voor ons van levensbelang, hartelijke dank en veel leesplezier. Steun Indignatie via PayPal veilig en simpel.