De terugkeer van het monster van het Kremlin

Je moet echter niet vergeten dat deze legendes, mythen en complotverhalen sinds de zomer van 2016 aan ons worden gepresenteerd als feiten en echt nieuws. Maar nu is het verhaal aan het veranderen, zoals mooi geïllustreerd door de omslag van The Economist van 8 januari 2022, die vorige week werd gepubliceerd voorafgaand aan de VS-Rusland “Non-Dialogue Dialogue” in Genève en Brussel.

Democratie wordt niet langer subtiel ondermijnd door onzichtbare hackers en Facebookers, maar direct en persoonlijk bedreigd met een wapen door de ultrabad guy, die de troepen in zijn land daadwerkelijk durft in te zetten waar hij maar wil – bijvoorbeeld aan de grens met Oekraïne die de VS rijk en de NAVO willen ook hun raketten inzetten. Terwijl de Russen hun bezorgdheid over de veiligheid uiten – begrijpelijkerwijs, als ze in ruil daarvoor een paar hypersonische raketten in Cuba zouden stationeren en nucleaire onderzeeërs door de “vrije zeeën” van de Golf van Mexico zouden laten varen, zou het een directe flashback zijn naar de Cubaanse rakettencrisis. ..

“Deze plaatwerkkoppen hebben een groot voordeel. Als we naar hen luisteren en doen wat ze willen, zal niemand van ons daarna in leven zijn om hen te vertellen dat ze ongelijk hadden’, zei John F. Kennedy tegen zijn adviseur O’Donell toen ze in oktober 1962 een brief ontving met de Joint Chiefs of Staf, waarin het leger en bijna al zijn kabinetsleden behalve John McNamara en Robert Kennedy zich hadden uitgesproken voor een onmiddellijke aanval op Cuba.

Om oorlog te voorkomen, zag JFK slechts één laatste optie, die destijds onbekend was bij het leger, de inlichtingengemeenschap en zijn kabinet: zijn geheime “back channel” met de partij- en regeringsleiders aan de andere kant van het IJzeren Gordijn, contact met Nikita Chroesjtsjov.

Men kan alleen maar hopen dat zo’n kanaal vandaag nog steeds bestaat en dat de sabelratelende “tinnen koppen” niet zullen zegevieren. De Amerikaanse zijde draait momenteel de escalatieschroef verder door. Particuliere Oekraïense troepen worden daar getraind – om die milities te versterken die de voorkeur geven aan SS-runen om afgescheiden republieken “thuis naar het Reich” te brengen – en de Amerikaanse Senaat roept op tot sancties tegen de Russische president en hoge ministers als Rusland Oekraïne binnenvalt. Zo’n plan was en is niet gepland door Rusland, maar er wordt al weken over geschreven door het Westen – ondertussen met de grote legende dat Rusland een valse-vlag-operatie op Oekraïne duwt en zou kunnen gebruiken als reden voor een invasie.

Het feit dat Rusland er geen belang bij heeft Oekraïne of zelfs de twee afgescheiden republieken te annexeren en al jaren aandringt op de Minsk-onderhandelingen tussen Kiev en de autonome regering om het interne Oekraïense probleem op te lossen – dit alles weerhoudt de grote media hier niet om Poetins wens om binnen te vallen. Bovenal NAVO-clown Stoltenberg, die na de grote successen van zijn troepen in Libië, Syrië en Afghanistan hunkert naar nieuwe budgetten en uitbreiding die simpelweg niet mogelijk zijn zonder een vervelende agressor die “op zijn plaats moet worden gezet”.

De FAZ waarschuwt al : ” Na Oekraïne is Europa aan de beurt “; duidelijk: het monster van het Kremlin is met niets minder tevreden dan de wereldmacht.

Natuurlijk weet trefbal-expert Annalena Baerbock, die van de trampoline naar het ministerie van Buitenlandse Zaken sprong en waarschijnlijk de transatlantische “niet-dialoogdialoog” bij haar eerste bezoek aan Moskou zal voortzetten, dit ook:

” We zijn vastbesloten om te reageren als Rusland in plaats daarvan het pad van escalatie kiest.”

Nu heeft haar olijfgroene collega Habeck zich tijdens de verkiezingscampagne met een stalen helm op het Oekraïense oostfront laten fotograferen en lijkt ze verder geen bezwaar te hebben tegen het slagveld dat Europa en Duitsland in een militair conflict met Rusland aan het raken zijn.

Men kan alleen maar hopen dat de vastberadenheid om te “reageren” niet betekent dat de Bundeswehr, die zojuist door het blote voetenleger van de Taliban met Amerikaanse en NAVO-troepen is verdreven – en dat bondskanselier Scholz ook een discrete terugweg naar Moskou had en kan houden bal plat.

In de geest van grote voorgangers als Willy Brandt en Egon Bahr, die na de bouw van de Muur op het hoogtepunt van de Koude Oorlog een pijpleiding aanbrachten naar West-Berlijn, van waaruit de eilandstad via de DDR-raffinaderij van benzine en olie werd voorzien in Schwedt rechtstreeks uit de Sovjet-Unie.

“De Amerikanen waren toen woedend, maar we hebben doorgezet, het kon niet anders”, zei Egon Bahr toen we een paar maanden voor zijn dood in 2015 over Nord Stream 2 spraken. Het is tegenwoordig niet anders, de industriële staat van Duitsland en West-Europa zijn een eiland als het op energie aankomt, zoals de ommuurde stad toen was – en vloeibare gastankers uit de VS zijn dezelfde onzin als de benzinetruck van Helmstedt naar Berlijn was vroeger. Dom, net als de hele ” Koop niet van de Russen!” Houding die de grondstoffenreuzen van de planeet met sancties op de knieën wil krijgen: China en heel Azië zullen de komende decennia dankbaar elke kubieke meter Russisch aardgas en olie kopen, terwijl het Westen in de lege Nord Stream-pijpleiding kijkt.

Wanneer de vraag rijst waarom de Duitse en Europese zijde zo weinig verstandige realpolitik nastreven en in plaats daarvan focussen op handel en verandering op confrontatie, stuit men onvermijdelijk op het feit dat het Anglo-Amerikaanse rijk in zijn Grote Spel nog steeds bezig is met de ” vecht voor het wereldeiland “. gelegen. En wil zijn raketten – zoals de kanonneerboten in de opiumoorlog met China – op de stoep plaatsen van iedereen die zich niet vrijwillig onderwerpt.

In december schreef Rusland zijn “partners” over zijn veiligheidszorgen en maakte duidelijk dat dit kanonneerbootbeleid voorbij is en dat NAVO-raketten in Oekraïne en Georgië onaanvaardbaar zijn. Wat is er zo “agressief” aan de eis van militaire neutraliteit door deze twee ex-Sovjetstaten en het beloofde einde aan de uitbreiding van de NAVO dat men er niet eens over wil praten? Als iemand mij dit kan uitleggen, zou ik ook om uitleg willen vragen over wat er zo gevaarlijk is aan het niet-NAVO-lidmaatschap van Oostenrijk en Zwitserland.

Ons boek ” We Are the Good Ones ” (2015/2019) legt al uit waarom niet-gebonden neutraliteit als knooppunt tussen Rusland en de EU een veel betere oplossing is voor Oekraïne dan de anti-Russische frontliniestaat die het Westen nu heeft gemaakt het heeft. Een “mislukte staat” in elk opzicht…

De acute dreiging van een nucleaire oorlog eindigde 60 jaar geleden omdat Kennendy de Russische veiligheidsproblemen serieus nam: de Amerikaanse raketten die in Turkije waren gestationeerd, werden teruggetrokken, net als de Sovjetraketten in Cuba. Als de Russische minister van Buitenlandse Zaken Lavrov, uitgerust met een quasi-taoïstische draad van geduld, nu zegt dat zijn geduld op is , zijn dat geen loze woorden.

Reeds in de Syrische oorlog hadden de Russen de rode lijn getrokken naar het Empire of Chaos in zijn expansie door de controle over het luchtruim over te nemen met hun superieure S-400-verdedigingssysteem; in Kazachstan hebben ze net met de Collective Security Treaty Organization (CSTO/CSTO) de poging tot een staatsgreep in meeliftende lokale protesten in de aanpak gesmoord , en met de ingebruikname van de nieuwe hypersonische raket die niet kan worden onderschept – en nucleair kan worden bevolkt – can, is in het begin een echte “game changer” .

Je hebt niet eens een basis in het Caribisch gebied nodig voor een wereldwijd uiterst lastige situatie zoals de Cubaanse rakettencrisis: je kunt elk punt in de VS op elk moment bereiken. En de trots van de Amerikaanse marine, de multi-miljard dollar vliegdekschepen, waarmee men weerloze landen zou kunnen oprijden en tot puin reduceren, is ook voorbij – in het aangezicht van de Mach 10 snelle Kinzhal-raket zijn het slechts “Lame Ducks” in de toekomst nog steeds geschikt voor historische vlootparades.

Rusland vraagt ​​dus niet om onderhandelingen over de uitbreiding van de NAVO vanuit een zwakke positie. De inwoners van Centraal-Europa kunnen alleen maar wensen dat de “tinnen hoofden” in het Pentagon dit weten en dienovereenkomstig onderhandelen en al het mogelijke doen om te voorkomen dat ze een slagveld worden en Europa te bevrijden van de sleep van het hardnekkig unipolaire Amerikaanse rijk.

De planetaire grondstoffengigant Rusland is geen “regionale macht met een tankstation” (zoals Obama bespotte), maar een militaire hypersonische beer, die nu ook een economische draak achter China heeft met de werkbank van de wereld – en in deze associatie de hele Euraziatische economische zone zal aanboren.

Als Europa niet achter wil blijven bij deze 21e-eeuwse markten, dan is een ontwapenings-, hulp- en handelsverdrag van Lissabon tot Vladivostok hoog tijd. Het ‘Kremlin-monster’ Poetin suggereerde dit trouwens al in 2007. Het wordt hoog tijd dat de Muppet-personages in Berlijn en Brussel het onthouden…