Indignatie redactie 
Israël De energieën van het verzet zullen door de eigen kenmerkende ‘revolutie’ van het Westen heen dringen en een ‘burgeroorlog’ veroorzaken, schrijft Alastair Crooke.
Israël is ingesloten, zoals voor veel Israëli’s heel duidelijk wordt. Een Israëlische correspondent (voorheen kabinetssecretaris) illustreert de aard ervan:
“De betekenis van het faillissement van 7 oktober is niet alleen het verlies van levens … maar vooral de potentiële transformatie van de manier waarop Israël wordt gezien … als iets dat niet langer gevreesd hoeft te worden door actoren uit het Midden-Oosten.”
“Het Israëlische leiderschap moet zich eigen maken dat we niet langer tevreden kunnen zijn met een ‘gevoel van overwinning’ onder het Israëlische publiek … Het valt te betwijfelen of de overwinning in Gaza voldoende is om de angst voor Israël te herstellen naar het niveau dat we hadden ten opzichte van Israël. onze vijanden. Een overwinning die neerkomt op alleen de vrijlating van de gevangenen en vertrouwenwekkende maatregelen om een Palestijnse staat te vestigen, zouden niet voldoende zijn om het imago van Israël in dat opzicht te schragen.”
“Als het moeras van Gaza … de [Israëlische] leiders tot het besef brengt dat er geen mogelijkheid is om een duidelijke overwinning op dit front te presenteren, een overwinning die zal leiden tot een strategische verandering in de regio, moeten ze overwegen om van front te wisselen en de Israëlische strijdkrachten te herbevestigen. afschrikking door het wegnemen van de strategische dreiging in Libanon … een overwinning op een van de rijkste en machtigste terroristische organisaties ter wereld – Hezbollah – kan de afschrikking in de regio in het algemeen herstellen … Israël moet de dreiging uit het noorden wegnemen en de machtsstructuur ontmantelen Hezbollah heeft Libanon gebouwd, ongeacht de situatie in het zuiden.”
“Maar zonder overwinning in het zuiden wordt een belangrijke prestatie in het noorden des te belangrijker.”
Het bovenstaande citaat raakt rechtstreeks de kern van de kwestie. Dat wil zeggen: ‘Hoe kan het zionisme gered worden?’. Al de rest van het ‘blah-blah’ dat van de wereldleiders komt, is grotendeels bluf. Niet alleen geeft Gaza de Israëliërs GEEN gevoel van overwinning; integendeel, zij verspreidt op grote schaal een gewelddadige woede over een verrassende, ‘beschamende’ nederlaag.
Sommigen in het oorlogskabinet (dwz Eisenkot) suggereren dat Israël de waarheid in de ogen kijkt: het moet capituleren voor Hamas; geef een staakt-het-vuren een kans; laat de gevangengenomen Palestijnen vrij en red de gijzelaars die in Gaza worden vastgehouden:
“Ik denk dat het nodig is om stoutmoedig te zeggen dat het onmogelijk is om de gijzelaars in de nabije toekomst levend terug te brengen zonder een staakt-het-vuren-akkoord, en iedereen die leugens aan het publiek verspreidt, voedt leugens.”
Maar dit is niet het overheersende sentiment onder Israëli’s: het laatste Peace Index- onderzoek weerspiegelt de alomtegenwoordige somberheid: 94% van de Joden denkt dat Israël de juiste hoeveelheid vuurkracht in Gaza heeft gebruikt (of “niet genoeg” (43%)). Driekwart van alle Israëli’s denkt dat het aantal Palestijnen dat sinds oktober schade heeft geleden, gerechtvaardigd is om zijn doelstellingen te bereiken; ruim tweederde van de Joodse respondenten zegt dat de aantallen slachtoffers zeker gerechtvaardigd zijn (slechts 21% zegt “enigszins” gerechtvaardigd).
De echte prijs die Israël zal betalen is echter niet alleen de vrijlating van Palestijnse gevangenen (hoewel dat op zichzelf al voor veel opschudding zou zorgen); maar het is eerder de angst dat instemming met de eisen van Hamas het einde zou betekenen van het Israëlische veiligheidsparadigma:
Dit paradigma bestaat uit een quasi-religieus ‘contract’ dat Joden overal en overal in het land Israël veiligheid zullen genieten – tot stand gebracht door de uitgebreide matrix van radicale onzekerheid over ruimte en rechten die aan niet-Joden (dwz Palestijnen) worden opgelegd. versus de volledige kracht van bescherming en soevereiniteit voor Joden. Dit vormt het universele paradigma dat de Joodse veiligheid waarborgt.
Tot 7 oktober dus. De gebeurtenissen van die dag hebben aangetoond dat Joodse Israëli’s niet langer veilig zijn binnen Israël – en dat het zionistische raamwerk , met betrekking tot veiligheid, opnieuw moet worden bekeken – of noodzakelijkerwijs moet worden verlaten. Dit besef heeft aanleiding gegeven tot een psychologische massavorming van onzekerheid. Zoals emeritus hoogleraar geschiedenis aan de Hebreeuwse Universiteit, Moshe Zimmermann, opmerkt :
“De zionistische oplossing is geen oplossing. We komen in een situatie terecht waarin het Joodse volk dat in Zion leeft in een toestand van totale onveiligheid leeft. We moeten er rekening mee houden dat Israël een vermindering van de veiligheid van het jodendom in de diaspora veroorzaakt, in plaats van het tegenovergestelde. Deze zionistische oplossing schiet dus zeer tekort, en we moeten onderzoeken wat deze tekortkoming heeft veroorzaakt.”
Het hedendaagse gepraat van buitenstaanders over een tweestatenbegrip kan geen ‘oplossing’ zijn voor de huidige spanningen – en is onzin. En, schrijft de vooraanstaande Israëlische commentator Alon Pinkas, het Witte Huis en Netanyahu weten het . Het is nep omdat de Israëlische tijdsgeest en de huidige psyche van angsten en de vraag naar wraak dit uitsluiten; omdat de kolonisten-fanaten niet zullen worden verwijderd zonder rivieren van bloed; en omdat twee staten voor de meeste Israëli’s de dunne rand van het zionisme bedreigen, aangezien de niet-joodse groep zal aandringen op gelijkheid van rechten: dat wil zeggen geen speciale rechten meer voor de ene bevolkingsgroep (joden) boven de andere (niet-joden – dat wil zeggen Palestijnen).
Het gepraat over een normaliseringsovereenkomst met Saoedi-Arabië is ook nep – Saoedi-Arabië is gebonden aan het door Saoedi-Arabië geleide Arabische Vredesinitiatief van 2002 (een Palestijnse staat als voorwaarde voor normalisatie); en omdat de Palestijnse Autoriteit niet gemakkelijk kan worden ‘gereconstrueerd’ als Israëls ‘Vichy’-veiligheidstak om mede-Palestijnen te kwellen.
Dus waarom al dat gedoe met ‘oplossingen’, los van de politieke realiteit?
Welnu, dit debat past bij zowel Biden als Netanyahu. Team Biden bevindt zich in de containmentmodus. Het Witte Huis hoopt – door middel van inperking – de vlammen van de oorlogskoorts die door de Gaza-aanval is aangewakkerd, naar een ‘laag vuur’ te ‘strijken’, en zo de situatie onmerkbaar in de richting van de regionale ‘rust’ te laten glijden die de regering ‘gepast’ acht. naar een verkiezingsjaar.
Met het oog hierop zijn de praatjes over Saoedische normalisering en tweestaten ‘fopspenen’ (ook al zijn ze nep) voor Biden om de indruk te wekken dat hij het conflict ‘beheert’ en de uitbreiding ervan vermijdt. En wat Netanyahu betreft, kan hij laten zien hoe robuust en moedig hij als ‘krijger’ is, door op te komen tegen de VS en door ‘nee’ te zeggen tegen welke Palestijnse staat dan ook.
Toch is de realiteit dat Israël ingesloten is, waarbij de doos stapsgewijs steeds strakker wordt getrokken. De situatie komt steeds dichter bij een tragedie, waarbij ’tragedie’ niet door louter ongeluk ontstaat. Het gebeurt omdat het moest gebeuren; vanwege de aard van de deelnemers; omdat de betrokken actoren het laten gebeuren. En ze hebben geen andere keuze dan het te laten gebeuren, want, nou ja… dat is hun aard.
Dat is hier het geval – de voormalige Britse Poet Laureate, Ted Hughes, schreef over het gewelddadige religieuze conflict in het Elizabethaanse Engeland, veroorzaakt door de calvinistische puriteinse onderdrukking van het oud-katholicisme, waarin de ‘godin van vroegere heidense geloofsovertuigingen’ – de natuurlijke menselijke energieën van laatstgenoemden bloeit nog steeds – barst uiteindelijk uit in een woedende, woeste vorm om de puriteinse held te vernietigen.
Vervang de puriteinse onderdrukking door een woedende Jehovan-god die de oude islamitische verbeeldingskracht en beschaving verafschuwt (vanwege haar veronderstelde verraad en dodelijke haat jegens Israël) om de context te geven aan Shakespeares ‘waarheid’.
Het leidmotief van Ted Hughes is dat van de geschiedenis van Engeland als een last van protestantse schuldgevoelens. Shakespeare, zo schrijft hij, werd gekweld door het gevoel dat Engeland nog niet zo lang geleden een katholiek land was dat ‘verhardde tot het protestantisme’. In zijn gedicht Verkrachting van Lucrece wordt de ziel van de Romeinse koning ‘onleesbaar’ gemaakt door de verkrachting van Lucrece die hij heeft gepleegd. Uiteindelijk verliest de koning door deze daad alles en wordt hij verbannen. De zuivere Lucrece pleegt zelfmoord.
Hier is het punt: Ted Hughes heeft geschreven over de concurrerende mythen uit de tijd van Shakespeare, Tarquino (de Romeinse koning) vertegenwoordigt “de Jehova-aanbiddende puritein”, wiens scheppingsmythe hem vertelt dat het de transcendente, almachtige God is die de leiding heeft, niet ‘de andere’ godheid. In zijn ijver probeert de Romeinse koning haar (die de ‘ander’ vertegenwoordigt) te vernietigen. Maar deze veranderende proteïsche puriteinse krachten blijken uiteindelijk zelfvernietigend .
Biden omarmde (om het zo te zeggen) de Hebreeuwse impuls om het gewelddadige ‘anderszijn’ dat uit Gaza losbarstte te vernietigen, maar vermoedelijk heeft hij het vermoeden dat hij daarmee een ‘onzichtbare morele grens’ heeft overschreden. Hij is medeplichtig aan de misdaden die vervolgens Gaza bezochten. Hij moet een deel van de schuld op zich nemen. Toch moet hij volhouden. Hij heeft geen keus. Hij moet Gaza (en mogelijk ook Libanon) laten gebeuren – want dat is de aard van Biden.
En Hamas en Hezbollah kunnen zich niet terugtrekken, omdat deze collectief onderdrukte energieën bevrijd zijn. Het is te laat om de revolutionaire impuls een halt toe te roepen. Een impuls die zich uitbreidt naar de Westelijke Jordaanoever; naar Jemen, Irak en daarbuiten. De Israëlische havens zijn nu omsingeld en worden belegerd met raketten.
Netanyahu daarentegen, bang voor het groeiende debacle in Gaza, heeft zichzelf tot de klassieke ‘heldenmodus’ gedreven. Aan de ene kant kan het eng worden gedefinieerd als het mythische genre dat de opkomst viert van een mannelijke held die op zoektocht gaat, onderweg angstaanjagende obstakels tegenkomt, en die zijn moed in de strijd bewijst en uiteindelijk terugkeert naar huis te midden van vleierij.
Aan de andere kant zijn helden met de hoogste status in Homerus’ verhaal echter degenen die het meest kwetsbaar zijn voor schaamte. Elke kleine verandering of omkering kan de hele identiteit van een leider bedreigen, evenals zijn positie in de ogen van zijn collega’s. Degenen die de hoogste status genieten, kunnen het meest beschadigd raken door verlies. Hector weerstaat de oproepen van zijn vrienden en familie om geen oorlog te voeren, en gaat in plaats daarvan zijn dood tegemoet. Zijn eenzaamheid en vervreemding van zijn dierbaren voegen pathos toe aan het liefdesverdriet van de momenten vlak voor zijn dood, wanneer hij plotseling beseft dat de goden hem hebben bedrogen en hem naar zijn ondergang hebben geleid.
Zal dit ook het lot van Netanyahu zijn? Leiden ‘de goden’ hem naar een tragedie? Ze hebben hem zeker ingesloten. De nederlaag in Gaza maakt hem kwetsbaar voor ondergang, en voor Israël geen duidelijke overwinning in Gaza die tot een strategische verandering in de regio zal leiden. Er wordt bij Netanyahu aangedrongen om te overwegen om van front te wisselen om de Israëlische afschrikking te herbevestigen door de strategische dreiging in Libanon weg te nemen. In deze situatie kan Israël met niets minder dan een overwinning tevreden zijn , zo wordt Netanyahu aangespoord .
Nir Barkat, een voormalige burgemeester van Jeruzalem die favoriet is om Netanyahu op te volgen als leider van de Likud, zei dat Israël het zich kan veroorloven om te blijven vechten en toch een nieuw front met Libanon te openen, ondanks de miljarden sjekel (200 miljoen euro) die een dag kost. van het conflict.
Barakat zei dat, hoe groot de crisis ook is,
“Het is ook een heel grote kans: Iran is een legitiem doelwit voor Israël. Ze zullen er niet mee wegkomen. De kop van de slang is Teheran … Israël is op weg naar een regelrechte oorlog met Hezbollah in Zuid-Libanon, nadat het het noorden van het land heeft geëvacueerd”:
“Wat er ook voor nodig is… Dit is een religieuze oorlog”.
Fase twee van dit conflict loopt dus ten einde en fase drie gaat open. De intensiteit van de bredere oorlog zal toenemen, hoogstwaarschijnlijk veroorzaakt door een statusverandering in de rol van Hezbollah: zal dit worden veroorzaakt door een Israëlische interventie, of zal dit worden voorkomen doordat Hezbollah de eerste stap zet? Zal Biden de VS toestemming geven om Israël te steunen? Waarschijnlijk wel – omdat het zijn aard is om Israël te steunen. Maar hoe ver zal hij gaan?
De politieke palliatieve middelen (de ogenschijnlijke politieke ‘oplossingen’) zullen plaats maken voor hardere discussies over hoe een staakt-het-vuren stand kan houden. Deze fase zal waarschijnlijk overgaan van een geïmmobiliseerde VN naar de meer informele structuren van de BRICS, waarbij Rusland en China een grotere, directe rol spelen. Europa zal door het schisma worden getroffen (en ook de VS, zij het in mindere mate).
Deze volgende fase zal waarschijnlijk zonder oplossing voortduren, tijdens het proces waarin alle partijen hun respectievelijke sterke punten tegen elkaar testen. En dit zal het moment zijn waarin de sociale cohesie van Israël zwaar op de proef wordt gesteld. Kan het volgehouden worden? Zullen de fundamenten van het zionisme opnieuw worden geconfigureerd, en zal het zionisme gedwongen worden zijn Jabotinsky-wortels op te geven?
Het zal ook de tijd zijn waarin het Joodse toezicht op de westerse politieke matrix van de VS en Europa ook moeite zal hebben om de concurrerende mythen met elkaar te verzoenen, terwijl hun conflicterende energiepolen de ‘sociale orde’ vernietigen, en een van de belangrijkste actoren het conflict kent een vorm van onvermijdelijke tragedie.
Revolutie en culturele oorlogen zijn geen in de tijd beperkte gebeurtenissen; ze vloeien zowel over in de ‘voor’-gebeurtenis (dat wil zeggen het komende conflict), als in de ‘na’.
Echter, als de stelling van Ted Hughes dat de ‘tragische’ vergelijking van Shakespeare er een is waarin concurrerende archetypische verhalen – met hun energie explosief ontketend – zullen resulteren in gewelddadige tragedie, juist is, dan mogen we verwachten dat het zich (momenteel) afspelen van de Hebreeuwse schepping De mythe versus de culturele uitgestrektheid van de islamitische beschaving zal ook een enorme impact hebben binnen zowel Amerika als Europa – veel verder dan de bijzonderheden van het conflict dat zich in het Midden-Oosten afspeelt.
Het zal de spil worden naar het nieuwe tijdperk.
Want de kernmythen die verband houden met de puriteinse Jehoviaanse onderdrukking aan de ene kant, en het vrijkomen van de tegenwerkende energieën van verzet aan de andere kant, lopen als een dubbele helix door het menselijk bestaan. Ze stromen nu al over in de sluimerende, maar nog steeds aanwezige, religieuze gevoeligheden in het Westen. Ze zullen de eigen ‘revolutie’ van het Westen doorbreken en een ‘burgeroorlog’ veroorzaken.
