De uitgevonden vijanden van de NAVO

We vragen ons wel eens af: de topman van de NAVO, Jens Stoltenberg, een Noorse carrièrepoliticus, moet zelf toch nog wel wat hersens hebben…. maar waarom vecht hij voor een verloren zaak? Hij, Stoltenberg, weet dat Rusland en China het Westen in principe gunstig gezind zijn, en dat ze door Washington uitgevonden vijanden zijn, omdat de VS altijd een vijand nodig heeft om oorlogen en conflicten voort te zetten en te “bestrijden” – ten behoeve van de miljardenwinsten van het militair industrieel complex. Een artikel over een EU die in het Midden-Oosten ten strijde wil trekken, en een NAVO die toewerkt naar een totale vernietiging van de mensheid.

ort voordat de veiligheidsconferentie van München vandaag begon, namen de westerse mogendheden maatregelen om hun invloed in het Midden-Oosten te consolideren. Berlijn zet de uitvoering van de besluiten van de Libische conferentie voort om zijn posities in het Noord-Afrikaanse land te versterken en de posities van Rusland en Turkije daar te verzwakken.

De NAVO-ministers van Defensie hebben op hun beurt besloten de inzet van de oorlogsalliantie in Irak uit te breiden. Het parlement in Bagdad eiste onlangs dat buitenlandse troepen zouden worden teruggetrokken, maar daar wil de NAVO niets van weten: zij proberen nu de Iraakse regering te dwingen de stemming nietig te verklaren.

Bovendien zijn verdere maatregelen gepland in de Arabische wereld, met name in Jordanië en Tunesië. Als de inspanningen mislukken, worden de Westerse mogendheden geconfronteerd met ernstige politieke tegenslagen in de Arabische staatsring rond Europa. Het hoofd van de veiligheidsconferentie, Wolfgang Ischinger, heeft aangekondigd dat het begin van de aftocht van het Westen één van de onderwerpen van de conferentie van dit jaar zal zijn.

Naar verwachting worden dit jaar ongeveer 800 deelnemers aan de Veiligheidsconferentie van München verwacht, een bijeenkomst die aanstaande vrijdag begint. In de Beierse hoofdstad komen ondermeer ongeveer 40 staatshoofden en regeringsleiders en ongeveer 100 ministers van Buitenlandse Zaken en Defensie bijeen. De openingstoespraak is voorbehouden aan de federale president Frank-Walter Steinmeier; de Franse president Emmanuel Macron wordt morgen al verwacht.

De Verenigde Staten, Rusland, China en Iraanse ministers van Buitenlandse Zaken zullen komen, evenals de Amerikaanse ministers van Defensie en Energie. De Duitse bondskanselier Angela Merkel, die vorig jaar was verschenen en zich demonstratief positioneerde tegen de Amerikaanse vice-president Mike Pence blijft dit jaar weg. Conferentieleider Wolfgang Ischinger heeft geprobeerd de Noord-Koreaanse vice-minister van Buitenlandse Zaken Kim Song Gyong te laten deelnemen maar dat zal niet gebeuren ondanks de aanvankelijke toezegging van de Noord-Koreaanse regering. Ischinger is van plan volgend jaar weer Pyongyang uit te nodigen.

Vooraf had Ischinger benadrukt dat het debat over het begin van de aftocht van het Westen een rol zou spelen op de veiligheidsconferentie. In München zal het natuurlijk ook gaan om de westerse inspanningen om een vertrek uit de regio te vertragen of te voorkómen. Een voorbeeld is de follow-up van de voor zondag geplande Libië-conferentie in Berlijn.

Met de Libië-conferentie probeerde de Duitse federale regering het voortouw te nemen in de internationale inspanningen om de oorlog in Libië te beëindigen en de groeiende invloed van Rusland en Turkije in het land tegen te gaan. Moskou en Ankara bepalen op dit moment de gang van zaken in Syrië, waar de Verenigde Staten en de EU alles in het werk stellen om een pro-westerse regering aan de macht te brengen, al sinds nadat de onrust begon in 2011 – en ondanks alle propaganda, misinformatie en voor miljarden aan geleverd wapentuig is dat niet gelukt.

Tot dusverre heeft de Libië-conferentie in Berlijn slechts geleid tot een trots aangekondigde maar uiterst fragiele wapenstilstand. Het bewapenen van de twee belangrijkste strijdende partijen door externe machten, meestal zeer nauwe bondgenoten van Berlijn en Washington, gaat (ondermeer dankzij de invloedrijke wapenlobby) gewoon door.

Wat betreft Irak worden door het Westen momenteel inspanningen geleverd om de westerse posities in dat land te consolideren. Daar eiste het parlement de terugtrekking van buitenlandse troepen na de Amerikaanse drone-moord op de Iraanse generaal Qassem Soleimani.

Als dit gaat gebeuren, zouden de westerse mogendheden zich moeten terugtrekken uit een ander land in de Arabische wereld. Dienovereenkomstig oefenen ze massale druk uit op de Iraakse regering om de parlementaire stemming te ondermijnen – het Westen heeft het zoals bekend geen hoge pet van democratische waarden en normen. Hoewel Bagdad nog geen beslissing heeft genomen, overweegt de NAVO al haar activiteiten in Irak gewoon verder uit te breiden. Echt Noord-Atlantisch bezig, die NAVO…..

De achtergrond hiervan is de Amerikaanse poging om grotendeels eigen troepen uit het Midden-Oosten naar huis te brengen om ze beschikbaar te hebben voor de oorlog die de VS graag tegen China wil laten uitvoeren. De NAVO-troepen zullen nu hun plaats innemen en de Amerikaanse belangen in het Midden-Oosten (met de levens van Europeanen) te verdedigen. Vanuit het perspectief van de VS zou dit het voordeel hebben dat ze relatieve controle behouden over de militaire aanwezigheid van de westerse staten in het Midden-Oosten, ondanks hun eigen terugtrekkingsplannen.

Dienovereenkomstig eiste de Amerikaanse president Donald Trump kort na de drone-moord op Soleimani dat de NAVO “meer betrokken zou zijn bij het Midden-Oostenproces.

De NAVO-ministers van Defensie hebben hiervoor de koers bepaald tijdens hun vergadering in Brussel die gisteren eindigde. Er werd gezegd dat de NAVO-landen die eerder alleen hadden deelgenomen aan de training van Iraakse soldaten als onderdeel van de anti-IS-coalitie dit in de toekomst in het NAVO-kader zouden kunnen doen. Tot dusverre zijn ongeveer 500 soldaten en burgers in Irak gestationeerd namens de NAVO, waaronder ruim 200 militaire instructeurs en 300 andere soldaten voor de logistiek en bescherming van hun eigen strijdkrachten.

Duitsland is één van die landen die tot nu toe heeft geweigerd zijn militairen in NAVO-verband daarheen te sturen; Minister van Defensie Annegret Kramp-Karrenbauer bevestigde woensdag expliciet dat ze deze positie wilde behouden – althans voorlopig. In feite staat het bestaande mandaat van de Bondsdag voor de verzending van Duitse soldaten niet toe dat zij onder NAVO-commando worden geplaatst.

De NAVO-landen onder Duits opperbevel is evenwel een andere zaak.

Of er niets aan de hand is (of dat ze bij de NAVO een plaat voor hun kop hebben) heeft de NAVO ook gezegd dat het niet alleen mogelijk was om de inzet in Irak uit te breiden, waar de westerse staten momenteel soldaten hadden gestationeerd in Camp Taji en Camp Besmaya bij Bagdad en in Arbil in het Koerdisch sprekende noorden van het land. Als de inzet is uitgebreid naar andere delen van het land, zou de NAVO haar activiteiten in andere landen in de Arabische wereld kunnen intensiveren; dit geldt bijvoorbeeld voor landen als Jordanië en Tunesië, waar soldaten al worden opgeleid (!).

Pas half januari ontving NAVO-secretaris-generaal Stoltenberg koning Abdullah II van Jordanië in Brussel voor uitgebreide gesprekken. Destijds zei het Bondgenootschap dat Jordanië “een van de meest-verbonden mondiale partners van de NAVO is”; men heeft een lange geschiedenis van praktische samenwerking, die zich uitstrekt “van de Balkan tot Afghanistan”. In mei vorig jaar ontving Stoltenberg ook de toenmalige Tunesische minister van Buitenlandse Zaken Khemaies Jhinaoui in Brussel en besloot hij stappen te ondernemen om de bestaande samenwerking uit te breiden. Last but not least ging het om de interoperabiliteit van de strijdkrachten, dwz de facto over de aanpassing aan de NAVO-normen.

Er is echter in sommige landen in Oost-Europa onverwacht verzet tegen bredere NAVO-activiteiten in de Arabische wereld, die worden beschouwd als de nauwste bondgenoten van de Verenigde Staten in Europa. Daar is men van mening dat de activiteiten in het zuiden de NAVO waarschijnlijk zullen afleiden van de machtsstrijd tegen Rusland – dit laatste wordt echter niet zo met name genoemd. Debatten hierover kunnen ook worden verwacht op de beveiligingsconferentie van dit jaar in München, die zoals gezegd vrijdag in de Beierse hoofdstad begint.

De vijandige opstelling van de NAVO jegens Rusland zal een heikel punt vormen. De afgelopen jaren hebben de VS bases in Oost-Europa opgebouwd, hun logistieke systemen uitgebouwd, enorme hoeveelheden munitie en wapens van elk type en kaliber voorgepositioneerd, en konvooienroutes vanaf de VS over de Atlantische Oceaan en over Europa beveiligd tot aan de grenzen van Rusland.
Dat is gedaan voor de snelle verplaatsing van militair materieel en formaties, het installeren van nucleaire capabele raketsystemen op belangrijke locaties van Polen tot Roemenië, het vergroten van inlichtingenvluchten in de Oostzee, met name met betrekking tot de Russische basis in Kaliningrad en de routes naar St. Petersburg, en de Zwarte Zee, de Krim en Oekraïne en ook rond de Russische bases in Vladivostok. Ondertussen spuwde de NAVO een vuur van propaganda en false-flagoperaties uit die ze konden gebruiken om Rusland de schuld te geven van lles en nog wat. Kaliningrad is door Amerikaanse generaals en ambtenaren verschillende keren genoemd als een mogelijke scène voor het opzetten van een false-flagoperatie om een oorlog tegen Rusland te beginnen. Het aantal scenario’s dat ze kunnen gebruiken, wordt alleen beperkt door hun verbeelding en mogelijkheden.

Deze conventionele militaire oefeningen worden aangevuld door de terugtrekking van de Verenigde Staten uit verschillende nucleaire wapenverdragen om de VS de vrije hand te geven om nucleaire wapens (verder) te ontwikkelen en in te zetten die ze volgens hun nationale defensiestrategie zullen gebruiken waar en wanneer zij dat nodig achten, zonder voorbehoud of beperkingen, inclusief de intentie om een nucleaire eerste aanval uit te voeren. De duidelijke doelen zijn Rusland en China. De “spil naar de Stille Oceaan” die de Amerikanen enkele jaren geleden begonnen, maakt deel uit van deze voorbereidingen, en hoewel dit druk uitoefent op China, bedreigt het ook Rusland.

We hebben vaker geschreven over de voortdurende voorbereidingen van de NAVO voor een aanval op Rusland, een tweede operatie Barbarossa, de codenaam voor de nazi-invasie van de USSR in 1941. De omstandigheden nopen ons ertoe om er weer over te schrijven, omdat sinds de laatste week van januari de Amerikanen en hun Europese slavenlanden in de NAVO begonnen zijn met de grootste militaire oefeningen in 25 jaar die in Europa plaatsvonden. De codenaam voor deze operatie is Defender-Europe 20, maar we kunnen dat interpreteren als Attack-Russia 20 – in feite is het een voorbereiding op een mogelijke aanval op Rusland vergelijkbaar met de nazi-invasie in 1941 waarbij 27 miljoen Sovjetburgers werden gedood, talloze mensen gewond raakten en alles ten westen van de Oeral werd verwoest en uiteindelijk leidde tot de verplettering van de nazi’s die de aanval lanceerden.

Op 26 februari 2016 heeft de Atlantic Council, een NAVO-denktank, een rapport uitgebracht over de staat van paraatheid van de NAVO-alliantie om een oorlog met Rusland te winnen. De focus van het rapport lag op de Baltische staten. Het rapport heet “Alliance at Risk”.

Het heeft de subtitel “Versterking van de Europese defensie in een tijdperk van turbulentie en concurrentie.” Laag op laag van verwarring, halve waarheden, leugens en fantasieën verdoezelen het feit dat de NAVO-landen de turbulentie vanuit het Midden-Oosten naar Oekraïne hebben veroorzaakt. Volgens dit rapport is de NAVO voor niets verantwoordelijk, behalve “de vrede beschermen”. Rusland is de ultieme agressorstaat, met de bedoeling de veiligheid van Europa te ondermijnen, zelfs met de bedoeling Europa aan te vallen, een “existentiële bedreiging” die de NAVO moet voorbereiden om die vanzelfsprekendheid af te weren.

Als voorbeeld van een reeks leugens lezen we op pagina 6 het volgende:

“De Russische invasie van de Krim, zijn steun voor separatisten en zijn invasie in Oost-Oekraïne hebben de rustige periode van na de Koude Oorlog in Europa effectief vernietigd. President Vladimir Poetin heeft alle gedachten over een strategisch partnerschap met de NAVO vernietigd; in plaats daarvan is Rusland nu een de facto strategische tegenstander. Nog gevaarlijker, de dreiging is potentieel existentieel, omdat Poetin een internationale dynamiek heeft opgebouwd die Rusland op een ramkoers met de NAVO zou kunnen brengen. In het middelpunt van deze botsing zouden de veelal Russisch sprekende bevolking in de Baltische staten staan, wier belangen door het Kremlin worden gebruikt om de agressieve acties van Rusland in de regio te rechtvaardigen. Volgens artikel 5 van het NAVO-Verdrag van Washington zou elke militaire beweging van Poetin op de Baltische staten oorlog veroorzaken, mogelijk op nucleaire schaal, omdat de Russen kernwapens integreren in elk aspect van hun militaire denken.”

Leugens, omdat geen van deze beweringen waar is en het de NAVO-oorlogsalliantie is die de vrede bedreigt en nucleaire wapens in al haar militaire denken en plannen opneemt.

Dit ondersteunt de waarschuwingen die de afgelopen twee jaar zijn gegeven aan een beweging van de NAVO in de Baltische staten, die zal worden gerechtvaardigd door false flag hybride oorlogsoperaties uitgevoerd door de NAVO, zoals we al vaker hebben geschreven. Dit wordt benadrukt door de aanbeveling in het rapport dat “de NAVO een Russische aanwezigheid in de Baltische staten moet afweren, een permanente aanwezigheid in de regio moet vestigen… om een Russische staatsgreep te voorkomen…”

Het document gebruikt ook taal die aangeeft dat de NAVO-machten de Russische soevereiniteit over Kaliningrad niet erkennen, die aan het einde van de Tweede Wereldoorlog werd toegekend, en beweren dat Rusland de situatie van na de Koude Oorlog in Europa heeft “gescheurd”, wat dat ook mag betekenen, omdat het een feit is dat de Koude Oorlog zou eindigen met de terugtrekking van het Rode Leger uit Oost-Europa in ruil voor een toezegging van de VS dat de NAVO niet naar het oosten zou uitbreiden (zie documentatie hier, hier  en hier en één van de tekstvoorbeelden hiernaast). In plaats daarvan trokken de NAVO-lidstaten, met het verraad dat allang gewoonte geworden is, snel oostwaarts naar die gebieden en begonnen ze regelmatige en zich uitbreidende militaire oefeningen uit te voeren die Rusland rechtstreeks bedreig(d)en. Macedonië zal eind dit jaar het 30ste NAVO-land worden (zie kaartje hieronder), iets wat de Russen niet leuk zullen vinden.

De situatie is inmiddels zó kritiek geworden dat het Bulletin of Atomic Scientists hun Doomsday Clock recentelijk 20 seconden dichter bij middernacht hebben geplaatst, met als voornaamste reden het onmiddellijke gevaar van een nucleaire oorlog tussen de Verenigde Staten en Rusland. Ze verklaarden: “Een nucleaire oorlog die een eind maakt aan de beschaving – of die nu is gestart volgens een plan, blunder of eenvoudige miscommunicatie – is een reële mogelijkheid. Maar zelfs zij, een Amerikaanse organisatie, logen over de ware stand van zaken en beschuldigden Rusland evenveel als de VS voor de situatie die de VS en hun bondgenoten hebben gecreëerd.

Het internationale recht is hier nergens te bekennen. De voorbereidingen op de oorlog door de NAVO zijn een schending van het VN-Handvest en de fundamentele beginselen van het internationale recht die erin zijn vervat. Het zijn oorlogsmisdaden volgens de Neurenberg-principes en het Statuut van Rome van het Internationaal Strafhof, omdat ze deel uitmaken van de samenzwering om een agressieoorlog tegen Rusland voor te bereiden en te plegen en omdat het gebruik van kernwapens een zekerheid is dat als er oorlog uitbreekt, genocide op de hele menselijke bevolking het gevolg is.

De VN kan niet optreden om dit te voorkómen, omdat de Veiligheidsraad, volgens zijn eigen structuur, niet kàn optreden. Het ICC blijft een irrelevantie. En omdat, in afwezigheid van een wereldregering met politiebevoegdheden, het internationale recht op een gedeeld gevoel van moraliteit, ethiek en menselijkheid vertrouwt om effectief te zijn, heeft de totale ontkenning van moraliteit door het leiderschap van de Verenigde Staten en de NAVO-landen geleid tot een uitsplitsing van internationaal recht. Boeven, gangsters en piraten erkennen geen wetten, en we leven in een wereld waar dit de mensen zijn die het in het Westen voor het zeggen hebben.

Met de jarenlange wereldwijde dominantie van het Westen hebben de westerse mainstream media een verbazingwekkende toegeeflijkheid getoond jegens de westerse misdaden van de jaren sinds 1990. In feite zijn de drie grote openlijk gewelddadige oorlogen van agressie van de afgelopen drie decennia gevoerd door westerse mogendheden: de Joegoslavische oorlog van 1999 op aandringen van de Duitse Bondsrepubliek; de oorlog in Irak in 2003, voornamelijk door de Verenigde Staten; de oorlog in Libië in 2011, met name op initiatief van Groot-Brittannië en Frankrijk. De vernietiging van Irak en Libië en de oorlogen in de Sahel zijn te wijten aan de genoemde westerse agressieoorlogen.

Het aantal slachtoffers is enorm; volgens berekeningen van onafhankelijke deskundigen zou het aantal mensen dat direct of indirect stierf, bijvoorbeeld als gevolg van de oorlog in Irak in 2003 en de gevolgen daarvan, de miljoen-barrière al in 2007 kunnen hebben doorbroken. Ondanks het schokkende aantal slachtoffers is er geen enkele westerse regering ooit vervolgd wegens het voeren van een agressieoorlog die in strijd is met het internationale recht. Evenzo is niemand veroordeeld voor de martelingen en moorden die zijn gepleegd in de “anti-terreuroorlog” die sinds 2001 gaande is. Integendeel: sommigen die er vandaag bij betrokken waren, bekleden de hoogste posities in de westerse staten; ze profiteren van het tijdperk van westerse straffeloosheid.