De val van Jeffrey Epstein en de afbrokkeling van de Amerikaanse elites
Indignatie redactie
5 min. lezen
De maatschappij haalt de kapotte en rotte instituties neer en duwt slechte acteurs die eerder werden beschermd door hun ivoren torens in de schijnwerpers.
UPDATE (10 augustus 2019, 10 uur): Jeffrey Epstein werd dood aangetroffen van een schijnbare zelfmoord in de ochtend van zaterdag 10 augustus in het Metropolitan Correctional Center in New York.
Het was december 2010 en Jeffrey Epstein ging zitten eten met enkele van zijn beroemde vrienden – persoonlijkheden die de tv-wijzerplaat van ’s morgens vroeg tot’ s avonds laat overspanden. Er was George Stephanopoulos, vervolgens de gastheer van Good Morning America, CBS Evening News-anker Katie Couric en E! cabaretier en late-night host Chelsea Handler. Het was 18 maanden nadat Epstein was vrijgelaten uit de “gevangenis” (in werkelijkheid verbleef hij zes dagen per week in een kantoor tijdens zijn jaar-plus werk-vrijlating verblijf in een gevangenis in Florida) voor het pleiten schuldig aan een mindere aanklacht van prostitutie met een minderjarige.
Beschuldigd van veel erger, pleitte Epstein schuldig aan de mindere aanklacht van prostitutie met een minderjarige. Het diner vond ook plaats minder dan een jaar nadat Epstein beslecht “ten minste een dozijn civiele rechtszaken … ingediend door vrouwen die beweren dat ze door Epstein waren gemolesteerd toen ze minderjarig waren”, aldus de Miami Herald . Het was slechts vijf maanden nadat de geregistreerde zedendelinquent zijn proeftijd had beëindigd en de staat Florida mocht verlaten.
De ondergang van Epstein is geweldig nieuws voor zijn slachtoffers die de eerste keer rechtvaardigheid werden ontzegd. Maar het is ook het nieuwste voorbeeld van een recent, breder fenomeen.
Dit alles werd gemeld in een stuk uit 2011 in The Daily Beastvan Alexandra Wolfe, dat een nieuwe weerklank heeft gekregen, omdat Epstein eindelijk, gelukkig, opnieuw is gearresteerd .
De ondergang van Epstein is geweldig nieuws voor zijn slachtoffers die de eerste keer rechtvaardigheid werden ontzegd. Maar het is ook het nieuwste voorbeeld van een recent, breder fenomeen – het afbrokkelen van de elites. Dit afbrokkelen kan worden herleid tot een groeiend wantrouwen met alle vormen van macht. Uit een enquête van 2017 door The Associated Press bleek dat 82 procent van de Amerikanen van mening is dat “rijke mensen” te veel macht en invloed hebben in Washington. Tegelijkertijd is het vertrouwen van Amerikanen in de regering historisch laag, volgens een Gallup-enquête dit jaar. Voor Democraten en onafhankelijken lag het percentage respondenten dat de overheid vertrouwt op 28 procent, het laagste percentage dat werd genoteerd (sinds 1997), waarbij 59 procent van de Republikeinen ook record-lage frustratie uitte over degenen die door de machtshallen liepen.
Maar het wantrouwen van de overheid is slechts een deel van het probleem, zoals Epstein laat zien. In de afgelopen jaren hebben we de ontrafeling van de machtsstructuur gezien die elites in alle industrieën beschermde. Vooral de #MeToo-beweging gaf dit ontrafelende momentum, met de talloze aantijgingen tegen Harvey Weinstein. Weinsteins criminele behandeling van vrouwen was jarenlang meer dan een open geheim, maar hij was nauw verbonden. Hij hield een fondsenwerving van $ 2 miljoen voor Hillary Clinton in juni 2016 en Bill Clinton noemde hem een ‘echt goede vriend’.
De # MeToo-beweging omhulde anderen die eerder met veel liefde werden bekeken, van de populaire voormalige entertainer en potentiële genomineerde 2020 Al Franken tot miljardair casino mogul en voormalig financieel voorzitter van het Republikeinse Nationale Comité Steve Wynn , tot beroemde chef-kok Mario Batali.
Dan was er het cheateschandaal van de beroemde universiteit , dat het gordijn heeft opgeheven dat de inherente oneerlijkheid van het toelatingsproces van de universiteit verdoezelt. Een ander voorbeeld vond plaats tijdens de verkiezingen van 2016, waarbij Theranos van Elizabeth Holmes werd blootgesteld als een fraude voor beleggers, maar nog belangrijker, voor consumenten. Holmes was al jaren bezig met het versieren van de omslag van tijdschriften, sprak bij het Clinton Global Initiative en diende als lid van de presidentiële ambassadeurs van de Obama-regering voor wereldwijd ondernemerschap. In de recente HBO-documentaire ‘The Inventor’ beschreef journalist Roger Parloff de ‘honorary horseshit’ die Holmes gebruikte om haar misleidingen zo lang tegen zo veel te beschermen.
De film introduceerde ook een interessant experiment dat betrekking heeft op Epstein, Weinstein en anderen. Gedragseconoom Dan Ariely legde een dobbeltest uit die hij had uitgevoerd, waardoor deelnemers geld kregen op basis van een eresysteem. Wat Ariely ontdekte, was dat wanneer deelnemers geld voor zichzelf zouden ontvangen, ze minder zouden liegen en dat de leugendetector vaker zou liegen. Wanneer de deelnemers het geld aan een goed doel gaven, zouden ze meer liegen, maar de leugendetector zou de leugen zelden te pakken krijgen.
Lange tijd was onze cultuur bereid de waarschijnlijke misdaden te vergeven van degenen die tegelijkertijd ‘goed’ deden in andere gebieden of succesvol waren in hun bedrijfstakken. Epstein gaf honderdduizenden aan AIDS-onderzoek. Weinstein creëerde een media-imperium dat ongelooflijke macht vergaarde, zowel bij critici als bij de kassa. (Hij gaf ook veel aan het goede doel.) Trump zelf, die tot nu toe de gevolgen van de # MeToo-beweging nog niet heeft ervaren, was dol op het opscheppen van de ‘miljoenen’ die hij had weggegeven – zelfs als het niet waar was . (Het Epstein-verhaal heeft al galm binnen het bestuur van Trump gehad, met het ontslag van zijn Labour-secretaris Alex Acosta , die verantwoordelijk was voor de soepele pleidooi van Epstein.)
We leven in een tijd van radicale transparantie, vooral op sociale media. Dit ontmaskeren van het gebrek aan kleding van de keizer is een apolitieke grondslag.
Maar dat voordeel van de twijfel zit in een steeds korter aanbod.
We leven in een tijd van radicale transparantie, vooral op sociale media. Er is zeker reikwijdte. Maar in belangrijke opzichten is dit blootleggen van het gebrek aan kleding van de keizer een apolitieke grondslag. Het sloop de gebroken en rotte instellingen en duwt slechte acteurs die eerder door hun ivoren torens waren beschermd in de schijnwerpers. Wat er gebeurt als die schijnwerper dimt, moet natuurlijk nog worden gezien.
Dit is cruciaal. Maar we moeten het onbekende gebied dat we binnenkomen erkennen. We blijven zitten met belangrijke en ongemakkelijke vragen over wat er is gebouwd zodra het puin van de elite is opgeruimd – hoe we een betere, eerlijkere cultuur bouwen, samen als een land.
