De val van John Bolton: kracht uitoefenen met de gratie van een kakkerlak

John Bolton was slechts nationale veiligheidsadviseur van de Verenigde Staten voor minder dan 18 maanden, maar het voelde alsof hij daar voor altijd was geweest. En we zijn – helaas – nog niet klaar met hem.

Het eerste dat over de val van Bolton moet worden gezegd, is dat het volledig in overeenstemming was met zijn levenslange patroon. Hij ging met tegenzin weg en vertrok met alle gratie van een kakkerlak. Hij toonde geen loyaliteit of zelfs hoffelijkheid jegens de president die hem had opgevoed om een ​​oude, verdiende te zijn geweest om kort een van de machtigste mannen op de planeet te zijn. Hij kan nooit gracieus of dankbaar zijn, nooit een heer zijn. Hij kon nooit zomaar zwijgen.

John Bolton was nooit een genie: hoewel hij zich al zijn neoconservatieve vrienden voorstelde. Het was altijd de kinderlijke fantasie van een enge kleine psychopaat die nooit opgroeide, altijd een leugen.

Decennialang spraken de kakkerlakken en spinnen in de meest obscure uitsparingen van alle conservatieve, libertaire en liberaal-progressieve denktanks die door Washington sprenkelden als pokkenkrullen met ontzag voor Boltons briljante brein, zijn meedogenloze werkethiek en zijn ruim geheugen. Ze legden alleen hun eigen nog grotere middelmatigheid bloot.

Bolton ontbrak altijd elke vorm van oordeel, wijsheid, onderscheidingsvermogen of zelfbeheersing. Hij had een simplistische starre geest die nooit iets goeds leerde dat nieuw was en nooit alles vergeten dat oud en gemeen was.

Al in juli werd hij geprezen op een farcical zogenaamde “nationale conservatieve” conferentie buiten Washington als een kampioen van terughoudendheid en vrede in het buitenlands beleid. Josef Goebbels had geen meer schandalige en belachelijke leugen kunnen bedenken. Het was alsof ik Jeffrey Epstein feliciteerde met zijn kuisheid en respect voor maagden.

Bolton werd geprezen door eindeloze generaties neocon-hoeren in de Amerikaanse media vanwege zijn brede blik alsof hij de wereld echt begreep. Het enige wat hij ooit begreep – en wist hoe te spelen – waren de media en denktank roddel games in de Washington Beltway.

John Bolton beweerde de nationale veiligheid van de Verenigde Staten te verdedigen: nog een leugen. Zoals gebruikelijk in de Infernal Groves van de Nationale Hoofdstad, is alles het tegenovergestelde van wat het wordt gepresenteerd als zijnde. In feite werkte hij eindeloos om zijn land op ongekend risico te brengen.

Tot het einde probeerde hij Amerikaanse soldaten in duizenden te laten sterven in een eindeloze oorlog in Afghanistan dat hij zo hard werkte met zijn neocon-soulmates om zich los te maken onder hun hersenloze marionet George W. Bush. Het lijkt er inderdaad op dat zijn inspanningen om (althans aanvankelijk met succes) veelbelovende vredesbesprekingen in Qatar tussen de Trump-regering en de Taliban te ontsporen, die uiteindelijk zijn langdurende president ertoe hebben aangezet de stekker uit het stopcontact te trekken.

John Bolton werd nooit ergens voor gekozen. Zelfs hij leek te beseffen dat hij zoveel menselijk vertrouwen inspireerde als een cobra. Maar schaamteloze, vleiende vleierij kon hij doen en het won hem diplomatieke en beleidsmatige voorgerechten voor het ene Republikeinse bestuur na het andere.

Elk van zijn beleid faalde, kostte honderden miljarden dollars of kostte honderdduizenden levens. Het leek er nooit toe te doen. Hij kon rekenen op de toegeeflijke gastheren en producenten van Fox News om hem eindeloos te verjagen, steeds opnieuw om dezelfde vermoeide oude leugens weg te draven die zich voordoen als wijsheid en waarheid.

Niemand mocht hem ooit op de nationale televisie naar zijn gezicht roepen. Hij zou het nooit toelaten. Zoals zoveel krijgers uit de fauteuil, was hij een tochtontduiker geweest en was hij altijd een pestkop en een lafaard.

President Trump was tot zijn eer een echte sportman en atleet. Hij speelde goed golf. Zijn hele leven heeft hij sportieve kampioenen en oorlogshelden vereerd. Dat kan worden uitgelachen door kinderachtig, maar het heeft enorm de voorkeur boven de frauduleuze intellectuele arrogantie van de neocons die geen van allen ooit een schot in woede hebben gezien of zelfs een pistool in hun richting wijzen door een vreemdeling met een frons op zijn gezicht.

Bolton beschouwde zichzelf graag als een massieve, mannelijke kampioen van vrijheid: in plaats daarvan was hij altijd Igor, de gebochelde dwerg die bizar naast dr. Frankenstein of Dracula staat, de echte machthebbers die zich graag willen koesteren in hun weerspiegelde macht.

Maar als Igor was hij er altijd: zijn betoveringen van echte macht en invloed bestonden een enorme drie en een half decennia. Al in de eerste Reagan-regering van 1981 tot 1985 ontketende hij al burgeroorlog, slachtingen en zelfs genocide op de vrouwen en kinderen van Midden-Amerika. Het was echt alles waar hij ooit goed in was.

Bolton was ook een centrale figuur in de vernietiging van Irak in 2003. Hij juichte de poging toe om Syrië in 2011 te vernietigen. Hij pleitte plechtig en zorgvuldig de vernietiging van een echte democratische en constitutionele regering in Oekraïne in de Maidan-staatsgreep van 2011. Toen die kwam tot het loslaten van de Dogs of War, was hij meedogenloos en meedogenloos tot het einde.

We moeten ook niet voortijdig vieren dat we de laatste van hem al hebben gezien: een toekomstige president Mike Pence of Nikki Haley is perfect in staat om John Bolton minister van defensie, staatssecretaris of adviseur voor de nationale veiligheid te maken voor een tweede keer.

En sluit niet uit dat hij op magische wijze opnieuw wordt uitgevonden als een figuur van veronderstelde wijsheid en terughoudendheid aan de zijde van een toekomstige president Elizabeth Warren of Kamala Harris. In vergelijking met de fantastische, vreselijke en bizarre realiteit van Washington, is Tolkiens ‘Lord of the Rings’ een nuchtere documentaire.

John Bolton heeft nooit een verdrag over nucleaire wapenbeheersing gezien dat hij niet haatte. Hij was en is opzettelijk blind voor de gevaren van Armageddon.

Misschien hadden de makers van ‘Team America: World Peace’ gelijk in hun profetische inzicht, behalve dat de geheime kakkerlak uit de ruimte die zich voordoet als een mens en die het menselijk ras probeert te vernietigen niet de heerser van Noord-Korea is, maar Bolton, de ‘ grote ‘neoconservatieve’ denker ‘en’ staatsman ‘.

Pas het scheermes van Occam toe – en dat is de hypothese die het meest elegant en volledig past en de feiten verklaart. Wie anders dan een kakkerlak zou mogelijk thermonucleaire oorlog willen? Wie anders dan een kakkerlak – en John Bolton?