Indignatie redactie 
Mensen mogen niet vergeten dat ze op koolstof gebaseerde wezens zijn en dat een oorlog tegen koolstof in wezen een oorlog tegen henzelf is. Desalniettemin probeert de wereldwijde elite vertegenwoordigd door het WEF, de centrale banken, NGO’s, instellingen en Blackrock hun destructief beleid aan de burgers op te leggen.
De Great Reset van het World Economic Forum (WEF) wordt aan het publiek verkocht als een kans om een duurzame, CO2-neutrale toekomst op te bouwen. De alomtegenwoordige soundbite van Building Back Better, ofwel “groener terug bouwen” zoals de Britse premier Boris Johnson het niet zo lang geleden herformuleerde, suggereert dat herstel van de economische verwoesting, na de vermeende pandemie, een kans is voor de wereld om te “resetten”.
De Duurzame Ontwikkelingsdoelstelling 11(b) van de VN-Agenda 2030 stelt het volgende:
“Tegen 2020 het aantal steden en menselijke nederzettingen aanzienlijk verhogen die geïntegreerd beleid en plannen aannemen en uitvoeren voor…. aanpassing aan klimaatverandering, veerkracht bij rampen, en holistische ontwikkeling en implementatie, in overeenstemming met het Sendai-kader voor rampenrisicovermindering 2015-2030, holistisch rampenrisicobeheer op alle niveaus.”
Het Sendai Framework for Disaster Risk Reduction, geschreven in 2015, stelt:
“De herstel-, rehabilitatie- en wederopbouwfase, die moet worden voorbereid op een ramp, is een cruciale kans om beter terug te bouwen (Build Back Better).”
Met de opkomst van de vermeende wereldwijde pandemie in 2020 hebben menselijke nederzettingen zeker plannen uitgevoerd. Perfect passend bij Agenda 2030 zijn de inspanningen van onze leiders om beter terug te bouwen gericht op een herstel dat gepland lijkt te zijn lang voordat iemand zelfs maar van SARS-CoV-2 had gehoord.
De World Business Council for Sustainable Development (WBCSD) publiceerde in 2010 hun Vision 2050-document. Met het doel de wereldeconomie te transformeren om de Sustainable Development Goals (SDG’s) te halen, zeiden ze dat er een traject nodig zou zijn. Het zou “fundamentele veranderingen in bestuursstructuren, economische kaders, zakelijk en menselijk gedrag vereisen”. Ze voorzagen twee verschillende perioden van transformatie.
De WBCSD is een organisatie van 200 CEO’s van enkele van ’s werelds grootste mondiale bedrijven. Het is het knooppunt voor meer dan 60 nationale en regionale bedrijfsraden en partnerorganisaties, waaronder de Verenigde Naties, de Europese Commissie, het World Economic Forum (WEF), de Wereldbank, de Wereldgezondheidsorganisatie, het Wereldnatuurfonds, de Bill and Melinda Gates Foundation, de Ford Foundation en BlackRock.
Ze noemden het decennium tussen 2010 en 2020 de Turbulent Teens. Dit zou het moment zijn om de mechanismen te construeren waarmee de fundamentele veranderingen tot stand kunnen worden gebracht. Transformation Time zou in 2020 beginnen, zodra de fundamentele veranderingen “hadden kunnen rijpen tot meer consistente kennis, gedrag en oplossingen”.
In hun conclusie suggereerde de WBCSD hoe het proces van de overgang van de Turbulent Teens naar de Transformation Time zou kunnen plaatsvinden: “Crisis. Mogelijkheid. Het is een zakelijk cliché, maar er zit een kern van waarheid in.”
Hoewel 2020 voor velen van ons een ramp was, behoorde de WBCSD tot de centrale planners van de “nieuwe normale” wereldeconomie voor wie de wereldwijde pandemie niet op een geschikter moment had kunnen komen. Het was een opmerkelijk toeval dat de juiste crisiskans precies op tijd arriveerde. In 2020 hebben ze hun Visie 2050 geüpdatet. Erkennend dat de tijd om te transformeren was aangebroken, zeiden ze: “Ondanks de enorme menselijke en financiële kosten heeft de COVID-19-pandemie een kans gecreëerd om veranderingen in een heel ander tempo aan te sturen en te versnellen dan we misschien eerder voor mogelijk hadden gehouden.”
Toch stelden ze zich precies déze mogelijkheid voor. Een WBSCD-partner, het WEF, heeft ook zijn zegeningen geteld. De vermeende wereldwijde pandemie van Covid-19 was een kans om de belangrijke sociale, economische en politieke veranderingen door te voeren waar ze al lang op hadden gehoopt:
“De Covid-19-crisis, en de politieke, economische en sociale ontwrichting die het heeft veroorzaakt, verandert de traditionele context voor besluitvorming fundamenteel… Nu we een unieke kans krijgen om het herstel vorm te geven, zal dit initiatief… alle betrokkenen informeren over de toekomstige staat van mondiale relaties, de richting van nationale economieën, de prioriteiten van samenlevingen, de aard van bedrijfsmodellen en het beheer van een mondiale commons.” Met dat laatste wordt bedoeld delen van de planeet die buiten de nationale jurisdicties vallen en waartoe alle naties toegang hebben. Het internationaal recht identificeert vier mondiale commons, namelijk (tussen haakjes onze interpretatie): de zee (stijging van het zeeniveau), de atmosfeer (vervuiling), Antarctica (zeldzame grondstoffen) en de ruimte (militair overwicht).
Overigens, dat herstel….. de coronapas die a.s. zaterdag ingevoerd gaat worden en waarover we onlangs nog hebben geschreven in het artikel “Van QR-code naar CO2-krediet“, dat vehikel is niet op basis van medische argumenten ingevoerd, maar is gewoon door een partner van het WEF (in dit geval KPMG) aanbevolen – meldde de Volkskrant in een ontnuchterend artikel. Dat KPMG gaat ook helemaal op de groene toer, hetzelfde geldt waarschijnlijk voor de talloze partners, en daaronder bevinden zich – naast bijvoorbeeld McKinsey, ook mensen waar niet gauw aan gedacht wordt, zoals bijvoorbeeld Wopke Hoekstra en Lilianne Ploumen. Waar dat toe leidt zult u straks van ons kunnen vernemen.
In zijn brief aan de CEO’s van 2021 sprak Larry Fink, de voorzitter van BlackRock, ook zijn dankbaarheid uit voor het goede gesternte van BlackRock toen hij de ongekende kans die Covid-19 bood verder uitbreidde:
“De pandemie heeft zo’n existentiële crisis veroorzaakt… dat het ons ertoe heeft aangezet om de wereldwijde dreiging van klimaatverandering krachtiger het hoofd te bieden… Markten begonnen het klimaatrisico in de waarde van effecten te prijzen… toen sloeg de pandemie toe… en de herallocatie van kapitaal versnelde nog sneller. Ik geloof dat dit het begin is van een lange maar snel versnellende transitie – een die zich over vele jaren zal ontvouwen en de activaprijzen van elk type zal hervormen… de klimaattransitie biedt een historische investeringsmogelijkheid.”
Fink’s opmerkingen schetsen hoe de Build Back Better Great Reset bedoeld is te werken. Sommige mensen lijken te denken dat duurzame ontwikkeling iets te maken heeft met milieubewustzijn, het redden van de planeet of een andere vage “groene agenda”.
Helaas zitten ze er ver naast.
Duurzame ontwikkeling betekent kapitalisme van belanghebbenden als de bedrijfs-kleefstof die een wereldwijd netwerk van publiek-private partnerschappen die gezamenlijk als het ware de mantel van mondiale bestuurders bijeenhoudt. Onder hun leiding wordt het internationale monetaire en financiële systeem (IMFS) getransformeerd. Het partnernetwerk van belanghebbenden is bezig met het kapitaliseren van een koolstofobligatiemarkt van $ 120 biljoen als de basis van het nieuwe IMFS.
Milieuactivisten zoals Greta Thunberg en Extinction Rebellion doen zich vóór als dat ze in de voorhoede staan van een wereldwijde milieustrijd tegen klimaatverandering en de grote vervuilers die zich schuldig maken aan het veroorzaken ervan. In werkelijkheid zijn ze, onbewust of niet, imago-leiders voor de public relations-afdeling van de grote vervuilers. Dezelfde verachtelijke mondiale bedrijven zijn belangrijke leden van een mondiaal publiek-privaat partnerschap dat de list van klimaatverandering gebruikt om het nieuwe IMFS te vestigen: één die hun wereldwijde economische macht en daarmee hun wereldwijde autoriteit zal consolideren.
Niet alleen zorgde de beweerde wereldwijde pandemie voor de juiste crisis op precies het juiste moment, in een ander werkelijk opmerkelijk toeval liet het ons wennen aan de gedragsveranderingen die nodig zijn om in nieuwe, duurzame IMFS te leven. Minder reizen, beperkte toegang tot hulpbronnen, weinig werkgelegenheid, bezuinigingen, afhankelijkheid van financiële steun van de staat en nieuwe vormen van valuta op basis van duurzame statistieken van belanghebbenden maken allemaal deel uit van de geplande netto nul-toekomst.
WEF-partner Deutsche Bank behoort zeker tot de wereldwijde bedrijven die zich hiervan bewust zijn. Ze publiceerden in november 2020 een artikel waarin hun senior analist Eric Heymann schetste wat een CO2-neutrale economie betekent:
“De impact van het huidige klimaatbeleid op het dagelijks leven van mensen is nog vrij abstract. Klimaatbeleid komt in de vorm van hogere belastingen en heffingen op energie. Als we echt klimaatneutraliteit willen bereiken, moeten we ons gedrag op al deze levensgebieden veranderen. Een grote omslag in het klimaatbeleid zal zeker verliezers opleveren bij zowel huishoudens als bedrijven.
Bovendien zullen de welvaart en de werkgelegenheid waarschijnlijk aanzienlijk te lijden hebben. Er zijn nog geen adequate kosteneffectieve technologieën waarmee we onze levensstandaard op een CO2-neutrale manier kunnen handhaven. Dat betekent dat de CO2-prijs flink zal moeten stijgen om mensen aan te zetten tot gedragsverandering. Een andere (of wellicht aanvullende) mogelijkheid is om het toezichtrecht fors aan te scherpen.
In hoeverre mogen we bereid zijn een soort ecodictatuur (in de vorm van regelgevend recht) te accepteren om naar klimaatneutraliteit te gaan?”
Dit komt overeen met de observaties van zowel de voormalige als de huidige gouverneurs van de Bank of England. Voorafgaand aan zijn vertrek als gouverneur van de Bank of England waarschuwde Mark Carney dat bedrijven die niet in staat zijn om te voldoen aan de SDG-regelgevingsnormen “zonder twijfel failliet zullen gaan”, met andere woorden, kredietlijnen, zonder welke zelfs multinationals niet kunnen functioneren, zullen alleen worden beperkt tot degenen die het zich kunnen veroorloven om de vereiste wijzigingen door te voeren.
Meer recentelijk – nu als speciaal gezant van de VN voor klimaatactie en financiën, speciaal adviseur van de Britse regering voor de COP26-conferentie en een bestuurslid van het WEF – bekrachtigde Carney zijn boodschap en gaf hij aan zijn belanghebbenden aan hoe het nieuwe IMFS de corporate winnaars en verliezers zou selecteren. Er zullen industrieën, sectoren en bedrijven zijn die het heel goed doen tijdens dit proces omdat ze deel uitmaken van de oplossing. Maar er zullen er ook zijn die achterblijven en die worden gestraft.
De opdeling in twee niet-overlappende structuren van winnaars en verliezers geldt niet alleen voor bedrijven. Ook het nieuwe belanghebbende IMFS lijkt niet gebaseerd te zijn op massale werkgelegenheid. Onlangs heeft de Britse regering haar Green Jobs Taskforce Report uitgebracht. Ze beloven een schitterende toekomst van werkgelegenheid en citeren het rapport van het International Energy Agency (IEA) Net Zero by 2050: A Roadmap for the Global Energy Sector. Het IEA had op zijn beurt verklaard:
“De overgang naar netto nul brengt substantiële nieuwe werkgelegenheidskansen met zich mee, met 14 miljoen banen gecreëerd tegen 2030… In ons traject gaan ongeveer 5 miljoen banen verloren… wat betekent dat structurele veranderingen schokken kunnen veroorzaken voor gemeenschappen met effecten die in de loop van de tijd aanhouden.
Dit vereist zorgvuldige beleidsaandacht om de werkgelegenheidsverliezen aan te pakken. Het is van vitaal belang om de ontberingen die met deze verstoringen gepaard gaan tot een minimum te beperken… waar mogelijk nieuwe faciliteiten voor schone energie te plaatsen in zwaar getroffen gebieden en regionale steun te verlenen.”
Voor alle duidelijkheid: groene revolutionairen zoals Mark Carney, Diederik Samsom en het IEA suggereren dat we de zware industrie praktisch kunnen elimineren, de productiecapaciteit vrijwel tot nul kunnen terugbrengen, fossiele brandstoffen van de huishoudelijke en commerciële energiemarkt kunnen verwijderen en tegelijkertijd de werkgelegenheid kunnen vergroten. Dit zal zeker als een verrassing komen voor PriceWaterhouseCoopers (PwC), die partners zijn van zowel Chatham House als het WEF.
In 2018 heeft PwC de Workforce of the Future gemodelleerd. Ze presenteerden een aantal scenario’s op basis van megatrends en hun inschattingen van hoe we ons zouden kunnen aanpassen aan deze schijnbaar onvermijdelijke opleggingen. Welk model ze ook schetsten, het gemeenschappelijke thema was toenemende automatisering en de dominantie van kunstmatige intelligentie (AI) op de werkplek. Banenverlies is onvermijdelijk, zeiden ze, hoewel er wel nieuwe banen zullen worden gecreëerd.
De omvang en het bereik van deze nieuwe banen blijkt echter uiterst beperkt te zijn. Deze gecreëerde banen zullen worden gedaan door wat PwC omschreef als “cruciale mensen”. Ze hebben een zeer specifieke vaardigheden, waardoor ze waardevol zijn voor hun werkgevers in het bedrijfsleven. PwC voorspelde het volgende hierover:
“De werknemers die taken uitvoeren die automatisering nog niet kan uitvoeren, worden belangrijker – en dit betekent dat creativiteit, innovatie, verbeeldingskracht en ontwerpvaardigheden prioriteit zullen krijgen van werkgevers. Deze mening wordt ondersteund door bedrijfsleiders over de hele wereld die reageerden op onze meest recente CEO-enquête… Dit zijn de ‘cruciale’ mensen.”
Het lijkt erop dat er in onze duurzame toekomst weinig werkgelegenheid zal zijn voor de rest van ons. De weinige overgebleven banen zullen uitsluitend worden beperkt tot die taken die niet kunnen worden uitgevoerd door automatisering of kunstmatige intelligentie (AI). Alleen de buitengewone mensen, met vaardigheden die geschikt zijn voor de belanghebbenden van het bedrijf, zullen van enige waarde zijn. Er zijn veel redenen om grote geloofwaardigheid te hechten aan de studie uit 2013 van onderzoekers van de Universiteit van Oxford, waarin werd voorspeld dat 47% van alle banen verloren zal gaan.
Het Britse Royal Institute of International Affairs (RIIA – Chatham House) heeft nagedacht over wat deze nieuwe koolstoftoekomst voor ons, het gewone volk, zal betekenen. Ook in 2018 heeft de RIIA opdracht gegeven aan de Royal Society, die de beschikbare literatuur over de impact van AI en automatisering heeft onderzocht. Ze vonden een duidelijk gebrek aan onderzoek om de implicaties voor ons als individuen te beoordelen. Zij schreven het volgende:
“Dit bewijs toont aan dat het gebruik van digitale technologie op het werk verband houdt met toenemende polarisatie van werk tussen banen die voornamelijk worden uitgevoerd door werknemers met een laag opleidingsniveau (‘low-educated’) en banen die worden uitgevoerd door hoogopgeleide werknemers…
Individuele verliezen als gevolg van verplaatsing in verband met automatisering zijn nog niet geschat, maar een uitgebreidere literatuur suggereert dat deze verliezen aanzienlijk en aanhoudend kunnen zijn. Dit kan… leiden tot een aanzienlijke toename van de ongelijkheid, vooral als werkgevers aanzienlijke marktmacht hebben.” Dus de basis voor Green Jobs Taskforce en het IEA-vertrouwen over het creëren van banen lijkt een mysterie te zijn. Het is waarschijnlijk vermeldenswaard dat dit gemodelleerde voorspellingen zijn. Maar toch…..
Hoe ze er in het Verenigd Koninkrijk denken over het “nieuwe normaal” is veelzeggend en onthullend. De opvolger van Carney als gouverneur van de Bank of England (BoE), Andrew Bailey, heeft al verklaard dat het belangrijk zou zijn om van “onproductieve banen” af te komen en zei dat banenverlies als gevolg van de “Covid-19-crisis” onvermijdelijk zijn. Nogmaals, de wereldwijde pandemie heeft ons schijnbaar geacclimatiseerd aan de nieuwe koolstofneutrale economie.
Carney nam, toen hij nog gouverneur van de BoE was, en vier maanden voordat de eerste gevallen van Covid-19 werden gemeld, deel aan het G7 Central Bankers-symposium in Jackson Hole, Wyoming. Tijdens die bijeenkomst presenteerde de grootste vermogensbeheerder ter wereld, BlackRock, hun rapport, getiteld Dealing With The Next Downturn, aan de verzamelde centrale bankiers. BlackRock verklaarde:
“Ongekend beleid zal nodig zijn om te reageren op de volgende economische neergang. Het monetaire beleid is bijna uitgeput nu de wereldwijde rentetarieven naar nul of lager dalen. Het begrotingsbeleid alleen zal moeite hebben om tijdig belangrijke stimulansen te geven, gezien de hoge schulden en de typische vertragingen bij de uitvoering.”
BlackRock verklaarde dat het huidige IMFS niet effectief zou kunnen reageren op een grote financiële crisis: “Conventioneel en onconventioneel monetair beleid werkt voornamelijk door het stimulerende effect van lagere korte- en langetermijnrentes. Dit kanaal is bijna opgedroogd.”
Fiscaal beleid (overheidsuitgaven en belastingen) zou niet in staat zijn om te reageren op een significante “daling” omdat de staatsschuld in beeld was. Een gebrek aan activiteit in de productieve economie betekende dat belastingverhogingen onvoldoende zouden zijn om te reageren op een grote financiële crash. Evenzo werd het monetaire beleid (het creëren van geld) buiten beeld gehouden omdat de interbancaire kredietverlening en de bijbehorende obligatiemarkten dicht bij een implosie stonden.
Er was een gevoel van urgentie onder de G7-bankiers, zoals onthuld door Mark Carney. In augustus 2019 zei hij tijdens het Jackson Hole-symposium:
“Het meest fundamenteel is dat een destabiliserende asymmetrie in het hart van het IMFS groeit… een multipolaire wereldeconomie vereist een nieuw IMFS om zijn volledige potentieel te realiseren. Dat zal niet gemakkelijk zijn. De geschiedenis leert dat de overgang naar een nieuwe mondiale reservevaluta misschien niet soepel verloopt… Technologische ontwikkelingen bieden de mogelijkheid om zo’n wereld te laten ontstaan.
De Bank of England… is duidelijk geweest… de voorwaarden voor het gebruik van een nieuw systemisch particulier betalingssysteem moeten ruim voor de lancering van kracht zijn… misschien via een netwerk van digitale valuta’s van de centrale bank… de tekortkomingen van het IMFS zijn steeds groter geworden. Zelfs een voorbijgaande kennismaking met de monetaire geschiedenis suggereert dat dit centrum geen stand zal houden…
Ik sluit af door urgentie toe te voegen aan de uitdaging van Ben Bernanke. Laten we een einde maken aan de kwaadaardige verwaarlozing van het IMFS en een systeem bouwen dat de diverse, multipolaire wereldeconomie die in opkomst is, waardig is.”
Het is duidelijk dat de stakeholder-kapitalisten ervan uit waren gegaan dat het bestaande IMFS vóór de wereldwijde pandemie was voltooid. Daarom stelde BlackRock een andere oplossing voor. Ze adviseerden dat een vermogensbeheerder, “bijvoorbeeld” BlackRock, de leiding zou krijgen over het opzuigen van speculatieve effecten en derivaten namens overheden. Dit kan worden gedaan door alle risicoanalyses te omzeilen, waardoor centrale banken enorme hoeveelheden rommel kunnen kopen om het overheidsbeleid rechtstreeks te financieren. Daarbij suggereerde BlackRock dat het begrotingsbeleid van de overheid moet worden gecontroleerd door het monetaire beleid van de centrale bank. Ze waren in feite bezig met het opzetten van een systeem van controle door de centrale bank over het overheidsbeleid. Ze noemden dit “going direct” – “direct gaan”.
BlackRock zei dat direct gaan alleen nodig zou zijn in het geval van een “ongewone toestand” die voortvloeit uit “ongewone omstandigheden”. Terwijl de “ongewone toestand” een “permanente opstelling” zou vereisen, zou direct gaan niettemin slechts tijdelijk worden gebruikt. Zodra de doelstellingen van het begrotingsbeleid zijn bereikt, die volgens hun plan ook monetaire beleidsdoelstellingen zouden zijn, zou de tijdelijke permanente opzet kunnen overgaan naar de “exitstrategie” die op de “beleidshorizon” wordt geplaatst.
Slechts één maand later ontstonden die ongewone omstandigheden met de ineenstorting van de repurchase agreement (repo) markt in de Verenigde Staten.
Repurchase agreements (terugkoopovereenkomsten) zijn kortlopende leningen, meestal ’s nachts, waarbij obligatiehandelaren voornamelijk staatsobligaties aanbieden aan beleggers, met een overeenkomst om ze de volgende dag tegen een hogere prijs terug te kopen. Dit marginale verschil is de reporente.
De repomarkt stelt bedrijven en andere obligatiehouders in staat snel kapitaal aan te trekken. Beleggers kunnen snel winst maken en aangezien de markt voornamelijk uit veilige effecten (staatsobligaties) bestaat, wordt de repomarkt doorgaans als stabiel beschouwd. Het is een essentieel onderdeel van het interbancaire leenstelsel waarin banken centralebankreserves uitwisselen om betalingen te vereffenen en kapitaal te verplaatsen.
De reporente ligt over het algemeen rond de 2%, maar op 17 september 2019 kwam de Amerikaanse repomarkt tot stilstand, waardoor de bezitters van staatsobligaties gedwongen werden de rente in één dag naar 10% te verhogen. Ondanks deze veel aantrekkelijkere rente kwamen beleggers nog steeds niet op de repomarkt. Ze hadden de kans moeten aangrijpen om snel een slag te slaan met de verhoogde reporente, maar dat deden ze niet.
Toen de repomarkt instortte, bezaten slechts vier Amerikaanse bankreuzen (JPMorgan Chase & Co., Bank of America, Wells Fargo en Citibank, alias Citigroup, Inc.) 25% aan Fed-reserves en 50% aan US Treasuries (Amerikaanse staatsobligaties) onder hen. Hun liquide middelen waren sterk georiënteerd op Treasuries. In haar 4e kwartaalrapport 2019 legde de Bank voor Internationale Betalingen (BIS) uit waarom dit een ernstig probleem was:
“Repomarkten herverdelen de liquiditeit tussen financiële instellingen: niet alleen banken, maar ook verzekeringsmaatschappijen, vermogensbeheerders, geldmarktfondsen en andere institutionele beleggers. Zo helpen ze andere financiële markten soepel te laten functioneren. Dus elke aanhoudende verstoring in deze markt… zou snel door het financiële systeem kunnen rimpelen. De bevriezing van de repo-markten eind 2008 was een van de meest schadelijke aspecten van de Grote Financiële Crisis.
De vier grootste Amerikaanse banken werden met name belangrijke spelers: hun netto kredietpositie… nam snel toe en bereikte eind juni 2019 ongeveer $ 300 miljard. Tegelijkertijd verminderden de op één na grootste 25 banken hun vraag naar repo-financiering… waarschijnlijk waren de kasbuffers van de vier grote banken verminderd en ook hun bereidheid om geld te lenen op de repomarkt.”
De BIS erkende dat jaren van kwantitatieve versoepeling (virtueel geld printen), na de financiële crash van 2008, zó veel liquiditeit hadden verschaft aan Amerikaanse commerciële banken dat ze minder behoefte hadden aan de repo-markt. Tegelijkertijd hielden de grootste financiële instellingen zoveel staatsobligaties aan dat ze het risico liepen hun eigen klant te worden. De Amerikaanse staatsobligaties werden gezien als verre van stabiele beleggingen. Dit vormde een verdere ontmoediging voor potentiële repo-marktinvesteerders.
Bovendien maakten de fluctuaties in de basisrente, met zoveel reserves, de kasstromen van de grootste banken onstabiel. De BIS merkte op dat, voor deze banken die te groot waren om failliet te gaan (too big to fail), “hun vermogen om op korte termijn financiering te verstrekken op de repomarkten was verminderd”. Ze voegden eraan toe dat dit “een onderliggende structurele factor was die de repo-rente-reactie had kunnen versterken”.
De BIS beweerde toen dat de Federal Reserve de markten had “gekalmeerd” door nog meer QE (geldcreatie) te beginnen, omdat ze de Treasuries kochten van de bankreuzen die het systeem hadden verstopt. De financiële mainstream media bleven vrijwel stil toen de Fed $ 6 biljoen ($ 6.000.000.000.000) in Wall Street pompte. Het interbancaire leenstelsel liep weer vast, net als in 2007.
Het “direct gaan” plan van BlackRock, dat in augustus 2019 aan de G7 werd gepresenteerd, begon in september 2019 met de ineenstorting van de repomarkt. Slechts een paar maanden later, toen de WHO de wereldwijde pandemie uitriep, werden de economische omstandigheden nog ongewonerer. BlackRock legde uit hoe direct gaan de economische reactie op de wereldwijde pandemie mogelijk maakte:
“De toekomstige evolutie en wereldwijde verspreiding van de uitbraak van het coronavirus is hoogst onzeker… inperking en sociale afstand worden uiteindelijk bereikt door de economische activiteit te verminderen… Dat vereist een beslissende, preventieve en gecoördineerde beleidsreactie… Een alomvattende wereldwijde reactie moet de volgende elementen bevatten:
Royale ondersteuning bij ziekte en werktijdverkorting om inkomens te stabiliseren en banenverlies te beperken… uitbreiding van de financieringsfaciliteiten voor leningen… het monetair beleid moet gericht zijn op het voorkómen van een ongerechtvaardigde verkrapping van de financiële voorwaarden en op het waarborgen van de werking van de financiële markten.”
Door direct te gaan, hebben centrale banken over de hele wereld, waaronder de Bank of England, zich beziggehouden met ongekende niveaus van Quantitative Easing om de overheidsuitgaven tijdens de wereldwijde pandemie rechtstreeks te financieren. Dit plan is bedacht in augustus 2019, zeven maanden vóórdat de WHO een Covid-19-crisis uitriep. Er is momenteel geen teken dat er een einde komt aan wat in feite geldschepping is op een onvoorstelbare schaal.
Waar wèl een eind aan komt is het contante geld, cash! We hebben vaker geschreven over het afschaffen van contant geld, omdat daardoor de “heersende elite” nog te weinig grip heeft over de burgers. De “war on cash” wordt stapsgewijs gestreden, zoals bijvoorbeeld gebeurt met het afschaffen van de “grote” coupures, of het in rekening brengen van kosten voor contante geldopnames, of gewoon het aantal geldautomaten drastisch inperken. De Telegraaf meldde gisteren dat Nederland in Europa (bedoeld wordt de EU) pleit voor een limiet aan cash betalingen en het laten verdwijnen van het biljet van 500 euro. Zogenaamd in de strijd tegen criminaliteit en witwassen, maar denkt u nu echt dat criminelen zich hierdoor laten tegenhouden? Zelfs koningin Maxima werd ingeschakeld in deze “oorlog”, maar dan vooral om de mensen in de arme landen afhankelijk te maken van de grote financials. Ook is zij bijvoorbeeld erevoorzitter van Wijzer in Geldzaken. In deze functie vraagt zij aandacht voor financiële educatie en verstandig omgaan met geld. Kijk eens hoe mooi onze koningin er bij loopt in een nieuw pak van Massimo Dutti.
Tijdens de G7-top in 2021 meldden de financiële mainstream media dat ‘wereldleiders’ hadden ingestemd om QE voort te zetten. Ze hadden niet afgesproken om iets voort te zetten; die beslissing werd maanden eerder genomen door BlackRock en de verzamelde G7-bankiers bij Jackson Hole. U weet inmiddels toch wel dat de politieke hoofdspelers die voor de tv-camera’s paraderen niet de baas zijn?
Het zijn slechts marionetten.
Eind mei 2021 kwamen de centrale bankiers van de G7 opnieuw bijeen om het nieuwe IMFS te bespreken dat ze al aan het bouwen waren. De gouverneurs van de centrale banken sloten zich aan bij vertegenwoordigers van het Internationaal Monetair Fonds (IMF), de Wereldbankgroep, de OESO-club van geavanceerde economieën, de Eurogroep (de ministers van Financiën van de EU-lidstaten die de euro als munteenheid gebruiken) en de BIS. Door direct te gaan kregen de aanwezige ministers van Financiën van de G7 de opdracht om elk fiscaal beleid te volgen dat de bankiers hen opdroegen.
Na hun ontmoeting hebben de centrale bankiers hun communiqué aan de wereld vrijgegeven:
“We zullen blijven samenwerken om te zorgen voor een sterk, duurzaam, evenwichtig en inclusief wereldwijd herstel dat beter en groener herstelt van de Covid-19-pandemie… We benadrukken de noodzaak om het wereldwijde financiële systeem groener te maken, zodat financiële beslissingen rekening houden met klimaatoverwegingen…
We verbinden ons ertoe onze bijdragen aan klimaatfinanciering tot 2025 te verhogen en te verbeteren, inclusief het verhogen van de financiering voor aanpassing en financiering voor op de natuur gebaseerde oplossingen… We verbinden ons ook tot een wereldwijde minimumbelasting van ten minste 15% per land.”
BlackRock had de G7 de oplossing gepresenteerd die ze zouden gebruiken als reactie op de pandemie. Het lockdown-beleid veroorzaakte de daaropvolgende ineenstorting van economieën en wereldhandel. Dit verdiepte de financiële crisis die begon met het falen van de repo. De centrale banken hebben vervolgens de schaal van direct gaan vergroot.
QE bood genereuze ondersteuning bij het betalen van ziektes en regelingen voor werktijdverkorting werden gebruikt om de inkomens te stabiliseren en het verlies van banen te beperken. Er was nooit een wetenschappelijke reden of voordeel voor de volksgezondheid voor lockdowns. Ze zijn ontworpen om een alomvattend wereldwijd antwoord te creëren om de financiering van leningen uit te breiden om de werking van de financiële markten te beschermen en zeker te stellen.
We weten nu hoe de beleidshorizon van BlackRock voor hun exitstrategie eruitziet. Het is de succesvolle overgang naar een netto nul, CO2-neutrale wereldeconomie. De centrale bankiers zullen beslissen wanneer deze duurzame doelen zijn bereikt en tot die tijd gaan ze “direct” en hebben ze alles in eigen hand.
In januari 2020, net toen de wereldwijde pandemie zich voordeed, publiceerde het World Economic Forum (WEF) hun Metrics for Sustainable Value Creation. Hiermee zijn de criteria voor de Sustainable Development Goals (SDG) vastgesteld waartegen alle beleggingsactiva zullen worden beoordeeld. Wie zich hierachter geschaard hebben is niet moeilijk voor te stellen….
Elk bedrijf dat kapitaal moet aantrekken, moet aan deze vereisten voldoen. De opstellers bepalen dat de winnaars in dit nieuwe IMFS de juiste (belangrijke) mensen in het bestuur zullen hebben, dat ze de juiste belanghebbenden aanspreken, dat hun ethische gedrag voldoet aan de WEF-goedkeuring en dat ze zich alle noodzakelijke CO2-compensaties kunnen veroorloven en andere aanpassingen aan de klimaatverandering.
In maart 2020, toen de pandemie werd uitgeroepen, combineerde het WEF hun duurzame statistieken tot een score voor milieu, maatschappij en bestuur (ESG). Het WEF verklaarde toen:
“In het licht van toenemend bewijs, activisme en regelgeving, nemen investeerders klimaatoverwegingen mee in hun investeringsbeslissingen. Zo verwacht een groep investeerders die $ 118 biljoen aan activa beheert nu dat bedrijven informatie verstrekken in overeenstemming met de Task Force on Climate-related Financial Disclosures (TCFD).”
Het toenemende bewijs werd geleverd door computermodellen, de activisten waren mensen zoals eerder genoemde Mark Carney, die dreigde bedrijven failliet te laten gaan als ze zich niet aan de regels hielden, en de regelgeving (TCFD) werd vastgesteld door de Financial Stability Board van de BIS. Dit betekende dat het hele systeem uiteindelijk onder de controle kwam van de Bank for International Settlements.
Tegen januari 2021 kwamen de kapitalisten van belanghebbenden overeen om te “convergeneren”. Het scoresysteem voor milieu, maatschappij en bestuur (ESG) werd opgericht als de Stakeholder Capitalism Metrics. Door middel van een proces dat het “dynamische materialiteit” noemt, heeft het WEF een mechanisme geconstrueerd om een verbintenis tot de SDG’s om te zetten in de basis voor een nieuw IMFS.
Stakeholder Capitalism Metrics definiëren een duurzame investering als elke investering in een bedrijf met een goede ESG-rating. Aangezien de SDG’s voor klimaatverandering worden ondersteund door internationale overeenkomsten, worden bedrijven met een hoge ESG-rating als veilige investeringen beschouwd. Alleen als bedrijven een goede ESG-rating kunnen behalen, zullen ze het niet overleven.
Nu wil het WEF hun ESG-rating bijwerken om een andere score op te nemen: ‘R’ voor veerkracht (resilience). Dit typeert hoe dit systeem is ontworpen om te werken. Het beoordelingssysteem is willekeurig en staat volledig onder controle van de senior partners in het wereldwijde publiek-private partnerschap van belanghebbenden. Alleen die bedrijven die het meest bedreven zijn in het op het juiste moment door de juiste hoepels springen, zullen profiteren van het ESG(R) Stakeholder Capitalism Metrics-beoordelingssysteem. Het is een spel waarbij de winnaar alles krijgt en de prijs is verleidelijk dichtbij. Het WEF stelt:
“ESG, dat een veelgebruikte reeks meetinstrumenten is geworden, omvat het analyseren van milieu-, sociale en governancefactoren bij het bepalen in welke programma’s, fondsen en bedrijven moet worden belegd. Met deze focus op transformatie zal het gebruik van ESG-kaders waarschijnlijk toenemen, aangezien veel huidige en opkomende bedrijven of nieuwe projecten ervaren een meevaller van incrementele investeringen, zowel in particulier kapitaal als door regeringen over de hele wereld: bijvoorbeeld de $ 1 biljoen Europese Green Deal en het $ 2 biljoen Amerikaanse duurzame infrastructuurplan.”
Hoewel het de juiste multinationale belanghebbenden en particuliere investeerders zullen zijn die profiteren van de overgang naar het nieuwe, CO2-neutrale IMFS, subsidieert de belastingbetaler het. Geen wonder dat ze zo gretig zijn om de klimaatverandering tegen te gaan. In ruil daarvoor, zoals door Deutsche Bank en anderen is opgemerkt, kunnen we verwachten dat onze “welvaart en werkgelegenheid” “aanzienlijk zullen lijden”. Dit begint op neofeodalisme te lijken. Immers: in feodale systemen in bijvoorbeeld Europa van de 5e tot de 15e eeuw) waren de mensen in de laagste klasse van het hiërarchisch systeem lijfeigenen, slaven. Zij bezaten niets, hadden geen privacy, en werden geacht gelukkig te zijn. Ah, u herkent de woorden van Klaus Schwab, de rattenvanger van het World Economic Forum?
Janet Yellen, voormalig Fed-voorzitter en huidige Amerikaanse minister van Financiën, legde uit hoe de begunstigde publiek-private partnerschappen de financiers zullen zijn van de netto nul bedrijfshegemonie. BlackRock heeft bijvoorbeeld al $200 miljard aan duurzame ETF-effecten. Deze volgen de prestaties van ESG-beleggingen en stimuleren zo bedrijven die kapitaal nodig hebben om zich te committeren aan de Sustainable Development Goals (SDG’s). BlackRock is van plan om hun ETF-bezit te verhogen tot £ 1 biljoen tegen 2030 en zet zich in voor hun beleid van “koolstoftransitie-gereedheid”.
Beleggers zuigen bedrijfsobligaties op van de ESG-toppers en hebben al een duurzame activamarkt van 17,1 biljoen dollar gecreëerd. Met $ 120 biljoen aan ESG-activa die al onder beheer staan van financiële instellingen zoals BlackRock, is dit waar beleggers op afstevenen in de koolstofneutrale, door belastingbetaler gefinancierde goudkoorts.
Dit is de kapitalisatie van de koolstofobligatiemarkt waar politici en hun woordvoerders zoveel vertrouwen in hebben. Om ervoor te zorgen dat deze obligatiemarkt van $ 120 biljoen de basis wordt voor een nieuw IMFS, moeten beleggers sterk worden aangemoedigd om activa met een ES-rating te kopen. Dit proces moet in hetzelfde tempo doorgaan om de transformatie te voltooien.
Daartoe werd op 9 november 2020 aangekondigd dat het Verenigd Koninkrijk van plan was zijn groene staatsobligatie uit te geven. De Britse regering verklaarde dat het TCFD-voorwaarden verplicht zou stellen voor alle bedrijven, om investeringen in nieuwe technologieën “zoals stablecoins en digitale valuta’s van de centrale bank” aan te moedigen. De Britse regering verklaarde het volgende:
“Het VK zal tegen 2025 het eerste land ter wereld worden dat op de Task Force on Climate-related Financial Disclosures (TCFD) afgestemde openbaarmakingen volledig verplicht stelt in de hele economie… Het VK zal ook een groene taxonomie invoeren – een gemeenschappelijk kader om te bepalen welke activiteiten kunnen worden gedefinieerd als ecologisch duurzaam.”
De pretentie van de Britse regering dat zij dit proces onder controle heeft, is komisch. De Stakeholder Capitalism Metrics die de ESG(R)-vermogensratings bepalen, worden niet beheerd door de Britse regering. Gigantische wereldwijde investeringsfirma’s zoals BlackRock en internationale bedrijfsinstellingen zoals het WEF en de WBSCD beheersen deze investeringsstrategieën. Overheden zijn slechts junior, faciliterende partners in de wereldwijde publiek-private samenwerking.
De toezeggingen van de TCFD waaraan Britse bedrijven zich moeten houden, worden gecontroleerd door de FSB van de Bank for International Settlements in Bazel. Niet alleen gaan de centrale banken, onder het gezag van de BIS, direct en financieren wereldwijd fiscaal beleid; ze bepalen ook hoe zaken zullen worden gedaan. Dankzij de wereldwijde pandemie hebben ze nu feitelijk de leiding over economieën over de hele wereld. Op wie we stemmen is niet relevant.
Ongeacht wat u van Covid-19 denkt, het feit is dit: het heeft een wereldwijd publiek-privaat partnerschap gepresenteerd met de perfecte kans om de wereldeconomie opnieuw in te stellen. De sociale, economische, politieke en zelfs culturele veranderingen die het heeft teweeggebracht, sluiten precies aan bij de veranderingen die we moeten doorvoeren om over te gaan naar de voorgestelde koolstofneutrale economie. De kans is aangegrepen om het herstel te gebruiken om vooruit te komen met de oprichting van een nieuw IMFS ter vervanging van het falende model dat bijna volledig instortte slechts enkele maanden voordat de wereldwijde pandemie werd uitgeroepen.
Voor de BIS en het wereldwijde systeem van centrale banken dat zij leiden, is de pandemie het geschenk uit de hemel. Het heeft niet alleen alles opgeleverd wat we hebben besproken, maar het stelt hen ook in staat om alle hulpbronnen op aarde te grijpen en elk aspect van ons leven te beheersen via een nieuw monetair systeem. Het nieuwe normaal is verre van normaal.
