Het maakt niet uit wie de verkiezingen wint die dinsdag 3 november in de Verenigde Staten worden gehouden. De lessen van het tijdperk na de Tweede Wereldoorlog onthullen een aantal dingen, maar de eerste is dat het beleid van de Verenigde Staten, ongeacht wie het Oval Office bekleedt, in wezen ongewijzigd blijft.
De enige president die enige tekenen vertoonde van het afwijken van dat beleid, John Kennedy, werd vermoord voordat hij volledig kon implementeren wat hij als essentiële veranderingen beschouwde. Deze omvatten het terugtrekken uit de oorlog in Vietnam. Kennedy’s dood verlengde die oorlog onder andere met nog eens 12 jaar.
Sindsdien is het beleid hetzelfde gebleven, ongeacht wie de nominale functie van hoofd van de Verenigde Staten heeft bekleed. Het is waar dat de zittende president van de afgelopen vier jaar, Donald Trump, geen nieuwe oorlogen is begonnen. Maar dat is allemaal een kwestie van definitie. Hij is misschien geen nieuwe schietoorlogen begonnen, maar hij heeft ook geen enkele door zijn voorgangers begonnen.
Veel hangt ook af van het woord “oorlog”. Het is waarschijnlijk waar dat hij geen nieuwe schietoorlogen is begonnen, maar hij heeft een meedogenloze campagne gevoerd tegen bijvoorbeeld Venezuela en Iran.
In het geval van Venezuela heeft hij (samen met een aantal westerse leiders) erkend dat Juan Guaido de president van Venezuela is. Dit ondanks het feit dat Guaido bij de laatste algemene verkiezingen zelfs nooit op kantoor heeft gestaan.
De Amerikaanse oorlog tegen Iran is meedogenloos gevoerd, ondanks dat Iran niets heeft gedaan om de voorwaarden van de overeenkomst met de Veiligheidsraad van de Verenigde Naties te schenden. Het feit dat de Verenigde Staten in deze zaak het internationaal recht volledig hebben genegeerd, is een onthullend inzicht in hoe de Verenigde Staten aankijken tegen hun verplichtingen onder internationaal erkende verdragen.
De Verenigde Staten zijn in de Verenigde Naties gebleven ondanks dat deze zich de afgelopen jaren uit een groot aantal andere internationale organen hebben teruggetrokken. Dit is niet omdat het de autoriteit van de Verenigde Naties of een van hun organen aanvaardt. Het feit dat de Verenigde Staten eenvoudigweg de resoluties van de VN-Veiligheidsraad negeren die zij afkeurt, is waarschijnlijk de belangrijkste reden waarom de Verenigde Staten in het lichaam blijven. Het heeft geen sancties ondergaan vanwege zijn flagrante minachting voor de autoriteit van die instantie.
Een van de interessante dingen die uit de huidige presidentiële race van de Verenigde Staten naar voren komen, is het feit dat zowel China als Rusland nu officieel als vijanden worden aangewezen. Er zijn enkele schijnverschillen tussen de twee partijen over deze kwestie, maar het kan gemakkelijk worden aangenomen dat ongeacht wie in januari 2021 aantreedt, het beleid van beide identiek zal zijn, of zo vergelijkbaar dat het geen verschil maakt.
De reden hiervoor gaat terug naar mijn eerdere punt. De Verenigde Staten zien zichzelf sinds 1945 als de enige scheidsrechter van het wereldbeleid. Dit heeft in de loop van de tijd enkele veranderingen moeten ondergaan, maar de essentiële positie blijft ongewijzigd. De enige aanvaardbare oplossing voor wereldleiderschap is dat de Verenigde Staten de voorwaarden dicteren.
Dit is nu al zeker tien jaar niet meer het geval. Het werd economisch ingehaald door China en militair door Rusland. De Verenigde Staten hebben die realiteit niet en zullen die waarschijnlijk ook niet accepteren. Vandaar de nu ongebreidelde oorlogsvoering met andere middelen tegen beide landen.
Het is verreweg de beste verklaring voor de verklaring van de plotselinge toename van de gevechten in een reeks Centraal-Aziatische landen, van Wit-Rusland aan de Russische grenzen tot aan West-Azië, waarbij de problemen druk worden gefermenteerd in de verschillende gebieden die van belang zijn voor China, waaronder maar niet beperkt tot de westelijke provincie Xinjiang.
Dit is geen toeval. Ze vertegenwoordigen een vastberaden poging van de Verenigde Staten en hun bondgenoten om met andere middelen een oorlog te voeren. De recente aanslagen in Iran zijn een klassieke illustratie van dat punt. Het feit dat Iran wordt aangevallen ondanks recente grote ontwikkelingsovereenkomsten die onlangs zijn gesloten met zowel Rusland als China, is een maatstaf voor hoe serieus de Verenigde Staten de situatie beoordelen.
Iran is ook een belangrijke ondertekenaar van het Chinese Belt and Road Initiative. Het is veelzeggend dat de Verenigde Staten, samen met Australië, Japan en India, die geen van allen zich hebben gecommitteerd aan het BRI, onlangs een bijeenkomst hebben gehouden om hun eigen rol uit te stippelen. Het is geen onvoorwaardelijk succes, zoals de Indiase schrijver MK Bhadrakumar onlangs opmerkte.
De Verenigde Staten maken allerlei kalmerende geluiden naar de andere drie landen, hoewel ze terminaal naïef zouden moeten zijn om te accepteren dat ze in een dergelijke alliantie gelijkwaardige partners zouden zijn met de Verenigde Staten. Het kan het beste worden geïnterpreteerd als een zoveelste poging van de Verenigde Staten om de wereld in zijn eigen licht te organiseren.
Dat zal de Verenigde Staten er niet van weerhouden om die landen over te halen om zich aan te sluiten bij hun visie op de anti-Chinese campagne. Vooral de positie van Australië is hier interessant. China is verreweg de grootste handelspartner, hoewel de recente Chinese maatregelen tegen de grote Australische export van wijn, rundvlees en ijzererts dat deuken. Australië weet op dit moment niet wat zijn gepaste reactie zou moeten zijn.
Het is een Chinese vloek om te zeggen dat je in interessante tijden moet leven. Dat is tegenwoordig heel erg van toepassing.
Overweeg alstublieft om ons te steunen als donateur of ondersteunend lid, ook wij hebben onze inkomsten zien dalen in deze heftige tijden daarom, KLIK HIER voor IBAN of via PayPal hieronder!, wil je ook onze berichten zoveel mogelijk delen dit is voor ons van levensbelang, hartelijke dank en veel leesplezier. Steun Indignatie via PayPal veilig en simpel.