De verkeerde kleur Groen

Een groeiend aantal mensen die van goede wil zijn waar het milieu en klimaat betreft, voelt nattigheid. Hier op mijn blog staan ook verscheidene buitengewoon kritische bijdragen, waar ik vind dat we belazerd worden. Terwijl ik steeds opnieuw onderstreep dat ik mij realiseer dat we verstandig om moeten gaan met de steeds schaarser wordende grondstoffen, en dat zorg voor een schone, leefbare omgeving ons allen ter harte moet gaan.

Al meer dan eens heb ik voorgestelde maatregelen afgeschilderd als een ‘Corporate Powergrab‘, met doodenge fascistische trekjes. Waar dat aansluit bij verzet vanuit ‘rechts-populistische‘-hoek, waar men alles wat met milieu en klimaat van doen heeft afserveert als een ‘links complot‘, probeer ik duidelijk te maken dat het hele verschil tussen ‘links‘ en ‘rechts‘ verworden is tot een fictie. En dat dat onderdeel is van het probleem.

Op de website ‘wrongkindofgreen.org‘ vindt u volop artikelen van mensen zoals ik, die zich afzetten tegen dat wat zij zien als ‘eco-fascisme‘, onderbouwd met serieuze argumenten, en voorbeelden van de manier waarop we bij de neus worden genomen. Het ‘klassieke‘ kapitalisme loopt op zijn laatste benen. De oorzaak is het inherente militarisme, en bijbehorende ‘overhead‘ van een bestuurlijke kaste die leunt op het beheer van de ‘wereldhandelsmunt‘. Samen de ‘Warparty‘ genoemd in eerdere bijdragen voor dit blog. Uit DIT artikel van John Steppling citeer ik:

‘Whatever the exact degree of environmental harm due specifically to climate change, there is the undeniable desperation among the ruling elite. And an undeniable crises of pollution. If royalty and billionaires are flocking to exploit the Greta phenomenon (and to help shape that narrative), one should be highly suspicious of the solutions and strategies being offered. The fact that militarism and the packaging industry are relatively ignored in the presentation of the new green movement suggests more suspicion. Instead of *everyone* not using straws or single use plastic bags, how about just stop producing them.’

Ter linker zijde van het politieke spectrum groeit het besef dat een groot aantal organisaties en publicaties die zichzelf als ‘links‘ aanprijzen, of actief zijn als ‘NGO‘, en daaraan verbonden ‘Thinktanks‘, niet het beste voor hebben met de mensheid. De Canadese journaliste Cory Morningstar, die onder andere publiceert op het webblog ‘The Art of Annihilation‘, jaagt al jaren op fraudeurs in eco-land. Met de serie ‘The manufacturing of Greta Thunberg‘ heeft ze in de wereld van ‘Corporatistisch Groen‘ geen vrienden gemaakt. Maar ze slaat wel de spijker op de kop.

In mijn eerdere bijdrage waarin ik, in kort bestek, trachtte de vraag te beantwoorden of ‘alles elektrisch‘ haalbaar is, wees ik er al op dat de productie en distributie van elektriciteit in dat geval in handen dient te komen van de gemeenschap (de Democratisch geregeerde Staat), en dat het niet zo kon zijn dat multinationale corporaties er met de stekkerdoos vandoor mochten gaan. Daags daarna gevolgd door de achteloze mededeling dat ‘men‘ overwoog Tennet geheel te privatiseren, ‘om geld op te halen voor de benodigde investeringen‘, in een wereld waarin dat geld van de drukpers komt, en wegvloeit naar de banken.

Er is iets gruwelijk mis met de ‘marketing‘ van ‘Groen‘, en de activisten/lobbyisten die schuil gaan achter de pogingen om ons ‘Kapitalisme 2.0′ binnen te slepen. Het gaat hier niet om de marketing van ‘Hondenbrokjes‘. Dit gaat over de toekomst van vele generaties. En dat dan in een wereld waarin de mens in toenemende mate op sleeptouw wordt genomen door de ‘rekenkracht‘ van ‘kunstmatige intelligentie‘, nu Google de eerste ‘Quantum Computer‘ heeft gebouwd. Iets zegt mij dat die dingen eerder gebruikt zullen worden om manieren te bedenken om ‘slim‘ oorlog te voeren, en ervoor te zorgen dat mensen niet in de weg lopen, of anders uit de weg worden geruimd, dan dat ze ons gaan helpen ons ‘menselijk potentieel‘ verder te ontwikkelen. Wel elektrisch.

Of u nu aan de linker zijde van het politieke spectrum ‘deplorable‘ bent, of aan de rechter zijde, maakt steeds minder uit voor de beleidsmakers, en de ‘1%’. Of de op een ‘multipolaire wereld‘ mikkende regeringsleiders in Rusland, China, India en Iran stand houden, of het onderspit delven, is nog een punt van discussie. Maar wij in het westen weten al niet beter meer.