De verkiezingen van 2016, Trump to Hillary: ‘Omdat je in de gevangenis zou zitten!’ hij had gelijk

De verkiezingen van 2016, Trump to Hillary: ‘Omdat je in de gevangenis zou zitten!’ ECHTE redenen Duwen democraten Trump beschuldiging?

In de aloude traditie van Machiavelliaanse statecraft, zijn alle beschuldigingen tegen Donald Trump om hem uit zijn ambt te verwijderen – namelijk ‘machtsmisbruik’ en ‘obstructie van het congres’ – in wezen dezelfde dingen die de Democratische Partij schuldig heeft gemaakt van bijna een half decennium: misbruik maken van hun krachten in een non-stop aanval op de uitvoerende macht.

Is de reden omdat ze dringend een kaart nodig hebben om uit de gevangenis te komen?

Vanwege de non-stop actie van de laatste tijd in Washington geloven maar weinigen dat de huidige stand van zaken tussen de Democraten en Donald Trump uitsluitend te wijten is aan een telefoongesprek tussen de Amerikaanse leider en de Oekraïense president Volodymyr Zelensky.

Dat is slechts het oppervlak van een verhaal dat praktisch grenzeloos is.

In april 2016, voordat Trump de Republikeinse presidentskandidaat was geworden, was er al sprake van beschuldiging.

“Donald Trump is nog niet eens de Republikeinse kandidaat”,  schreef  Darren Samuelsohn in Politico. Toch is beschuldiging, merkte hij op, “al op de lippen van experts, krantenartikels, constitutionele wetenschappers en zelfs een paar leden van het Congres.”

De timing van het artikel van Samuelsohn is niet een beetje verbazingwekkend gezien wat het ministerie van Justitie (DOJ) slechts een maand eerder had ontdekt.

In maart 2016 constateerde de DOJ dat “de FBI externe contractanten in dienst had die toegang hadden tot onbewerkte Section 702 Foreign Intelligence Surveillance Act (FISA) -gegevens, en die toegang behield nadat hun werk voor de FBI was voltooid”, zoals Jeff Carlson  rapporteerde  in The Epoch Times.

Dat soort buitenlandse toegang tot gevoelige gegevens is zeer ongepast en was het resultaat van “doelbewuste besluitvorming”, volgens de bevindingen van een FISA-uitspraak van april 2017 ( voetnoot 69 ).

Op 18 april 2016 heeft de toenmalige National Security Agency (NSA) directeur Adm. Mike Rogers het kantoor van de NSA opgedragen om alle FBI buiten de contractantstoegang te beëindigen.

Later, op 21 oktober 2016, gingen de FBI en de National Security Division (NSD) van de DOJ, en ondanks dat ze op de hoogte waren van Rogers acties, toch vooruit met een verzoek om een ​​FISA-bevel om toezicht te houden op Trump-campagneadviseur Carter Page.

Het verzoek werd goedgekeurd door de FISA-rechtbank, die blijkbaar nog steeds in het duister was over de schendingen.

Op 26 oktober, na goedkeuring van het bevel tegen Page, ging Rogers naar de FISA-rechtbank om hen te informeren over de niet-naleving door de FBI van de regels.

Was het gewoon toeval dat de directeur van de nationale inlichtingendienst James Clapper en minister van Defensie Ashton B. Carter precies op dit moment  opriepen  tot verwijdering van Roger?

Het verzoek werd uiteindelijk afgewezen. De volgende maand, half november 2016, vloog Rogers, zonder zijn superieuren eerst op de hoogte te stellen, naar New York waar hij een privévergadering had met Trump bij Trump Towers.

Volgens de New York Times   “veroorzaakte de bijeenkomst – waarvan de details nooit publiekelijk werden bekendgemaakt, maar wel kunnen worden geraden -” ophef op de hogere niveaus van de administratie. ”

Democratische obstructie van rechtvaardigheid?

Toen hielp CIA-directeur John Brennan, ontzet over een paar ontmoetingen die Trump-functionarissen hadden met de Russen, bij de start van het FBI-onderzoek naar ‘Russische collusie’.

Deze Trump-Rusland-bijeenkomsten vonden met name plaats in december 2016, omdat de inkomende regering zich in de moeilijke overgangsperiode bevond om het Witte Huis binnen te komen.

De Democraten zorgden ervoor dat ze die overgang zo lelijk mogelijk maakten.

Hoewel het volkomen normaal is dat een inkomende regering buitenlandse staatshoofden ontmoet op dit kritieke moment, werd een ontmoeting in Trump Tower tussen Michael Flynn, Trump’s inkomende nationale veiligheidsadviseur en voormalig Russische ambassadeur in de VS, Sergey Kislyak, afgeschilderd als soort mantel en dolkscène geleend van een John le Carré-thriller.

Brennan vraagtekens bij de motieven achter ontmoetingen op hoog niveau tussen het Trump-team en sommige Russen is vreemd, gezien het feit dat de regering van lamme eend Obama bezig was de relatie tussen de VS en Rusland terug te voeren naar de Koude Oorlog, allemaal gebaseerd op de ontkrachte bewering dat Moskou overhandigde Trump het Witte Huis op een zilveren schaal.

Eind december 2016, nadat Trump de verkiezingen al had gewonnen, sloeg Obama Rusland met strafsancties,  verdreef  35 Russische diplomaten en sloot twee Russische faciliteiten.

Aangezien een deel van het campagneplatform van Trump bestond uit het herstellen van de betrekkingen met Moskou, lijkt het dan niet logisch dat de inkomende regering de schade onder controle zou houden en alles zou doen wat nodig was om te voorkomen dat de relaties tussen ’s werelds grootste nucleaire mogendheden nog verder verslechteren?

Dus als het niet ‘Russische collusie’ was die de Democraten tot actie motiveerde, wat was het dan wel?

Van Benghazi tot Seth Rich

Hier moeten we pauzeren en onszelf herinneren aan de niet-benijdenswaardige situatie met betrekking tot Hillary Clinton, de staatssecretaris, die dagelijks werd gegrild over haar gebruik van een privécomputer om  gevoelige documenten via e-mail te  communiceren .

Naar alle waarschijnlijkheid zou het incident van de radar zijn gevallen als de dodelijke Benghazi-aanvallen op een Amerikaanse compound in 2012 niet waren geweest.

In de loop van een onderzoek van de House Select Commissie naar de omstandigheden rond de aanslagen, die hebben geleid tot de dood van de Amerikaanse ambassadeur Chris Stevens en drie andere Amerikaanse personeelsleden, heeft Clinton ongeveer 30.000 e-mails overhandigd, terwijl naar verluidt 32.000 werden verwijderd die als ‘persoonlijk’ werden beschouwd natuur”.

Die e-mails worden nog steeds niet verwerkt.

In maart 2015 bleven zelfs de traditioneel lauwe media zijn babytandjes bloot en achtervolgden  Clinton onophoudelijk  over de e-mailvraag. Omdat Clinton nooit een geheim van haar presidentiële ambities heeft gemaakt, stapten zelfs politieke bondgenoten zich op.

Senator Dianne Feinstein (D-Calif.) Zei bijvoorbeeld  dat  het tijd is voor Clinton om ‘op te treden’ en zichzelf uit te leggen, en voegde eraan toe dat ‘stilte haar pijn zal doen’.

Op 24 juli 2015 The New York Times  publiceerde  een voorpagina met de kop Later, Jennifer Rubin van de Washington Post openhartig “strafrechtelijk onderzoek gezocht in Clinton Het gebruik van e-mail.”  Vatte  Clinton snel verslechterende status bij verkiezingen nadert snel:

“Democraten vertonen nog steeds geen teken dat ze bereid zijn Clinton te verlaten. In plaats daarvan lijken ze de verkiezingen van 2016 tegemoet te gaan met een zeer gebrekkige kandidaat die veel bagage rondschuift – waarvan de details nog niet bekend zijn. ”

In 2016 begonnen de zaken voor de Democratische koploper steeds ingewikkelder te lijken. Op 16 maart 2016 lanceerde WikiLeaks   een doorzoekbaar archief voor meer dan 30 duizend e-mails en bijlagen verzonden naar en van Hillary Clinton’s privé-e-mailserver terwijl ze staatssecretaris was. De schat van 50.547 pagina’s beslaat de data van 30 juni 2010 tot 12 augustus 2014.

In mei, ongeveer een maand nadat Clinton officieel haar kandidatuur voor het Amerikaanse presidentschap had aangekondigd, publiceerde de inspecteur-generaal van het ministerie van Buitenlandse Zaken een rapport van 83 pagina’s dat zeer kritisch was over Clinton’s e-mailpraktijken, met de conclusie dat Clinton geen juridische goedkeuring voor haar gebruik van een privéserver.

“Ten minste”, aldus het rapport, “had secretaris Clinton alle e-mails over de zaken van het ministerie moeten opgeven voordat hij de overheidsdienst verliet en omdat ze dit niet deed, voldeed ze niet aan het beleid van het ministerie dat werd geïmplementeerd in overeenstemming met de Federal Records Act. ”

De volgende maand bracht meer slecht nieuws voor Clinton en haar presidentiële hoop nadat werd  gemeld  dat haar man, voormalig president Bill Clinton, een tête-à-tête van 30 minuten had met procureur-generaal Loretta E. Lynch, wiens afdeling de Clinton leidde onderzoeken, op het asfalt op Phoenix International Airport.

Lynch zei dat Clinton besloot haar een spontaan bezoek te brengen waar de twee ‘zijn kleinkinderen en zijn reizen en dat soort dingen’ bespraken. Republikeinen kochten het verhaal echter zeker niet toen de ontmoeting zich voordeed terwijl de FBI zich voorbereidde om de aanbeveling in te dienen bij het ministerie van Justitie.

De zomer van 2016 was echter net aan het opwarmen.

Hacken versus lekken?

In de vroege ochtend van 10 juli werd Seth Rich, de directeur van de uitbreiding van de kiezers voor het Democratic National Committee (DNC), neergeschoten op straat in de Bloomingdale-wijk in Washington, DC.

De moord op Rich, die naar verluidt het gevolg was van een mislukte overval, heeft de  moordtrend  in het gebied voor die bepaalde periode tenietgedaan; het aantal moorden in de eerste zes maanden van 2016 was ongeveer 50 procent lager dan in dezelfde periode vorig jaar.

In elk geval wordt het verhaal veel vreemder. Slechts vijf dagen eerder, op 5 juli, waren de computers van het DNC ​​gecompromitteerd, zogenaamd door een online persona met de naam “Guccifer 2.0” in opdracht van de Russische inlichtingendienst. Hier werd het verhaal van ‘Russisch hacken’ voor het eerst populair. Niet iedereen kocht echter de uitleg.

In juli 2017 stuurde een groep voormalige Amerikaanse inlichtingenofficieren, waaronder NSA-specialisten, die zichzelf Veteran Intelligence Professionals for Sanity (VIPS) noemen, een memo naar president Trump die een januari-inlichtingenbeoordeling betwistte die uiting gaf aan “groot vertrouwen” dat de Russen hadden georganiseerd een ‘invloedscampagne’ om de ‘verkiesbaarheid’ van Hillary Clinton te schaden, alsof ze dat niet kon zonder de steun van het Kremlin.

“Forensische studies van ‘Russisch hacken’ in computers van het Democratisch Nationaal Comité vorig jaar onthullen dat op 5 juli 2016 gegevens zijn gelekt (niet gehackt) door een persoon met fysieke toegang tot DNC-computer,” verklaart de memo (de conclusies van de memo waren gebaseerd over analyses van metadata verstrekt door de online persona Guccifer 2.0, die de eer beweerde voor de vermeende hack).

“Een van de belangrijkste bevindingen van de onafhankelijke forensische onderzoeken is de conclusie dat de DNC-gegevens zijn gekopieerd naar een opslagapparaat met een snelheid die veel hoger is dan de internetcapaciteit voor een externe hack.”

Met andere woorden, volgens VIPS was het compromis van de DNC-computers het gevolg van een intern lek, geen externe hack.

Op dit punt moet echter worden vermeld dat de VIPS-memo afwijkende meningen bij haar leden heeft opgeroepen. Verscheidene analisten binnen de groep hebben zich uitgesproken tegen haar bevindingen, en dat de interne discussie kan worden gelezen  hier .

Het lijkt er dus op dat er nog geen ‘rokend pistool’ is om te bewijzen dat de DNC niet door een externe entiteit is gehackt. Tegelijkertijd blijft de moord op Seth Rich een onopgeloste ‘mislukte overval’, aldus onderzoekers.

Ondertussen zou de persoon die de sleutel tot het mysterie is, Julian Assange, de Belmarsh Prison, een zwaarbewaakte gevangenis in Londen, vernietigen, waar hij wacht op een hoorzitting in februari die zal beslissen of hij zal worden uitgeleverd aan de Verenigde Staten waar hij 18 aanklacht.

Hier is een vraag om over na te denken: als je Julian Assange was en je wist dat je zou worden uitgeleverd aan de Verenigde Staten, wie zou je dan liever de zittende president zijn die verantwoordelijk is voor je lot, Hillary Clinton of Donald Trump? Denk twee keer na voordat je antwoordt.

“Omdat je in de gevangenis zou zitten”

Op 9 oktober 2016, in de tweede op televisie uitgezonden presidentiële debatten tussen Donald Trump en Hillary Clinton, beschuldigde Trump   zijn Democratische tegenstander van het verwijderen van 33.000 e-mails, terwijl hij eraan toevoegde dat hij een “speciale officier van justitie zou krijgen en we gaan het onderzoeken …”

Hierop zei Clinton “het is gewoon ontzettend goed dat iemand met het temperament van Donald Trump niet de baas is over de wet in ons land”, waaraan Trump zonder een beat miste, “omdat je in de gevangenis zit”.

Als die opmerking nu niet de aandacht trok van hooggeplaatste Democratische ambtenaren, misschien Trump’s opmerkingen tijdens een bijeenkomst in Virginia dagen later, toen hij beloofde “het moeras af te tappen”, zorgden ervoor dat mensen rechtop gingen zitten.

Op dit moment kwamen de lekken, hacks en alles daartussenin al snel en furieus. Op 7 oktober liet John Podesta, president van de presidentiële campagne van Clinton, zijn persoonlijke Gmail-account hacken, waardoor een stortvloed van geheimen werd vrijgegeven, waaronder hoe Donna Brazile, toen CNN-commentator, Clinton-vragen had gesteld.

Maar natuurlijk deden de misdaden er niet toe voor de leugenachtige media, alleen de identiteit van de vermeende boodschapper, die natuurlijk ‘Rusland’ was.

Het enige dat nu nog ongelooflijker is dan het vuil dat op Clinton wordt geproduceerd, was het feit dat ze nog steeds deel uitmaakte van de presidentiële race en zelfs zou winnen met een ruime marge.

Maar misschien kwam haar grootste tegenslag toen autoriteiten, die de misbruikte laptop van Anthony Weiner onderzochten   naar illegale sms-berichten die hij naar een 15-jarig meisje stuurde, duizenden e-mailberichten van Hillary Clinton tegenkwamen.

Nu moest Comey zijn conclusie steunen in juli dat, hoewel Clinton ‘extreem onvoorzichtig’ was in haar gebruik van haar elektronische apparaten, er geen strafrechtelijke vervolging zou worden ingesteld. Hij kondigde een 11e uur onderzoek aan, slechts enkele dagen voor de verkiezingen.

Hoewel Clinton in dit geval ook is vrijgesproken, hebben waarnemers Comey nooit vergeven voor zijn acties, met het  argument dat  ze Clinton het Witte Huis hebben gekost.

Nu komt James Comey weer in de schijnwerpers als een van de hoofdpersonen in het Barr-Durham-onderzoek, dat grotendeels uit de schijnwerpers onderzoekt naar de oorsprong van de Trump-Rusland-complottheorie die het Witte Huis gedurende vier lange jaren achtervolgde.

Begin december, het ministerie van Justitie onafhankelijke inspecteur-generaal, Michael E. Horowitz,  vrijgegeven  de 400-pagina IG rapport dat een lange lijst van omissies, fouten en inconsistenties in de toepassingen van de FBI voor FISA warrants geopenbaard aan gedrag toezicht op Carter pagina.

Hoewel het rapport vernietigend was, merkten zowel Barr als Durham op dat het niet ver genoeg ging, omdat Horowitz niet de toegang had die Durham heeft tot bronnen van inlichtingendiensten, evenals de buitenlandse contacten die Barr hem bood.

Aangezien het AG-rapport in het vroege voorjaar uitkomt, is het onnodig te zeggen dat sommige Democraten erg nerveus zijn over de bevindingen. Eigenlijk zelfs zo nerveus dat ze misschien zelfs het uiterste willen gaan om een ​​zittende president te verwijderen om de conclusies te vermijden.

Wat het vonnis ook is, 2020 belooft een heel interessant jaar te worden.