De verkiezingen van 2020 waren al een puinhoop – na het Biden-schandaal is het een razende vuilnisbrand

Twee ongerichte geezers tijdens een pandemie waren al erg genoeg – nu zouden we op weg kunnen zijn naar een historische catastrofe

Stop me als je deze al eerder hebt gehoord : een democratische kandidaat met een lange carrière in het openbare leven – die weinig enthousiasme en een groeiend gevoel van onbehagen opwekt – gaat de algemene verkiezingen in tegen een verfoeilijke, onwetende, beledigende trol die geen bedrijf dat een keuzevak bekleedt maar een onbetwist talent heeft in het manipuleren van de media . De democraat heeft een leidende positie in de peilingen, maar slechts een bescheiden, marginale, gezien het grote contrast tussen hen in termen van ervaring en temperament. 

Er wordt ons verteld dat gezonde mensen, inclusief “gematigden” en conservatieven, het racisme, de vulgariteit en het nihilisme van de trol en zijn volgelingen zeker zullen afwijzen. Maar dan is de democraat verstrikt in een schandaal dat leidt tot enorme lelijkheid, schelden en samenzweringstheorie. Dat schandaal kan al dan niet vaporware zijn en kan in volume worden overschaduwd door de talrijke schandalen rond de trol (wiens supporters dergelijke dingen lijken te waarderen). Maar het dient het contrast tussen de democraat en de trol – wat misschien nooit zo duidelijk was als men zou wensen – te modderen en prooi ook op niet-volledig begraven publieke twijfels en zorgen over de persoonlijke integriteit en de dubbelzinnige politieke staat van de democraat.

Als je denkt dat ik betoog dat de presidentsverkiezingen van 2020 het verschrikkelijke patroon kunnen volgen dat we in 2016 hebben waargenomen, tuurlijk. Maar dat is een oppervlakkige analyse en het is nog maar het begin van het verhaal. De tijd is verstreken en na vier jaar president You Know Who is de politieke calculus anders. Dat geldt ook voor de omstandigheden, zoals je misschien hebt opgemerkt na zes of zeven weken grotendeels binnenshuis en een verwoestende economische neergang. Als je het mij vraagt, kan deze verkiezing nog erger zijn dan die, in termen van schade op lange termijn aan de Democratische Partij, de Amerikaanse samenleving en de democratie. 

Toegegeven, dat lijkt een onmogelijke norm. Maar overweeg waar we waren, voortkomend uit de overweldigende, cross-coalitionele democratische overwinningen van de tussentijdse 2018 en daaropvolgende staats- en lokale verkiezingen, en waar we nu zijn. Een primaire campagne die begon met de meest uiteenlopende kandidaten in de geschiedenis – in termen van geslacht, ras, leeftijd, ideologie en seksuele geaardheid – implodeerde met verbazingwekkende snelheid, eerst naar een geheel wit veld en vervolgens naar een wedstrijd tussen twee blanke mannen eind jaren zeventig en tot slot, in wat ik eerder heb beschreven als een last-minute impulsaankoop, aan de kandidaat die nauwelijks aandacht leek te schenken, die geen campagne had om over te spreken en die door de vroege -stemmen, retailpolitieke staten.

Ik heb de meeste van deze punten een paar weken geleden gemaakt (wie kan de tijd nog bijhouden?), Vrijwel als een observatie dat de Democratische Partij en haar kiezers hun bed hadden opgemaakt met Joe Biden erin, en geen andere keus hadden dan om klim erin en word gezellig. Ik was volledig van plan me te beperken tot een beperkt aantal observationele, hedendaagse commentaren op de Biden-campagne, tenminste tot de ochtend van 4 november, wanneer we vermoedelijk meer informatie zouden hebben over hoe deze hele onderneming was verlopen. 

Er zouden boeken kunnen worden geschreven, en dat zal ongetwijfeld het geval zijn, over elk aspect van de democratische campagne van 2020: hoe en waarom elke belangrijke vrouwelijke kandidaat – inclusief de twee die er uit zagen als plausibele koplopers, Kamala Harris en Elizabeth Warren – flaming out; wat er gebeurde met Bernie Sanders , die de politieke wereld voor de tweede cyclus op rij op zijn kop zette, maar ongedaan werd gemaakt door de strategische en tactische fouten van zijn eigen campagne en door een slordig eenheidspact dat door zijn tegenstanders was gesloten. 

Nu hebben we het grootste en minste onderwerp van allemaal: de lijdensweg van Joe Biden, een man die op dit moment bijzonder slecht toegerust lijkt en nu wordt geteisterd door een schandaal dat niet perfecter getimed of gekalibreerd kan worden om hem te vernietigen. Veel belangrijker dan dat – omdat ik denk dat Joe Biden niet het hoofdpersonage is in dit drama, behalve op een beperkte, toevallige manier – Tara Reade’s beschuldiging en de zich uitbreidende gevolgen ervan zijn als een ondergrondse explosie die veel van de tegenstellingen dreigt bloot te leggen van links-liberale politiek en genderrelaties en feminisme die net onder de oppervlakte van deze historische verkiezingen liggen.

Gezien die context is het enigszins begrijpelijk dat veel democratische loyalisten graag Reade’s beschuldiging waarnemen dat Biden haar in 1993 seksueel heeft misbruikt als een sinister complot dat is uitgebroed door Vladimir Putin of Brad Parscale of wraakzuchtige BernieBros of een combinatie daarvan. Anders gezegd, het is een natuurlijke reactie op de omstandigheden van paranoïde, tribale beschuldigingen die het Amerikaanse politieke discours domineren – maar het is toch walgelijk. 

Zoals mijn Salon-collega Amanda Marcotte heeft gemeld , heeft de manier waarop Reade’s beschuldiging de publieke sfeer bereikte, de schijn van kwade trouw aan alle kanten aangewakkerd. Voor wat het waard is, ik zie het niet helemaal zo: ik geloof dat podcaster Katie Halper en Intercept-verslaggever Ryan Grim het verhaal van Reade boeiend vonden, en dat de verdedigers van Biden dat over het algemeen niet doen. Maar in bijna alle gevallen hebben we het over mensen die conclusies trekken die op zijn minst hun eerdere overtuigingen ondersteunen en tot op zekere hoogte door hen gedreven kunnen worden. In het proces stopte Tara Reade met het zijn van een persoon die geleden had en ons haar verhaal wilde vertellen en een politiek wapen werd, in de engste en domste zin van ‘politiek’. Helaas,

Ik weet niet of Reade’s bewering over Biden waar is of niet, en jij ook niet. Er zijn aanwijzingen dat haar account de neiging heeft te bevestigen – inclusief vrienden of familieleden die zeggen dat ze hen op verschillende tijdstippen verschillende versies van het incident heeft verteld – en ander bewijs dat de neiging heeft het te ondermijnen. Leden van de Senaatsstaf van Biden hebben elke kennis van zoiets, of een dergelijk gedragspatroon van Biden, ontkend. Op vrijdagochtend ontkende Biden zelf rechtstreeks en categorisch de bewering van Reade in een MSNBC-interview met Mika Brzezinski. 

Net als bij Brett Kavanaugh en Christine Blasey Ford is er geen voor de hand liggende manier om deze verklaringen met elkaar te verzoenen zonder te concluderen dat de ene of de andere partij de waarheid niet vertelt. Gezien Reade’s moeilijke persoonlijke geschiedenis, is het niet helemaal onredelijk voor waarnemers om te concluderen dat ze misschien een minder dan betrouwbare verteller is van haar eigen verhaal. Maar om aan te geven wat voor iedereen duidelijk moet zijn, wil dat niet zeggen dat haar verslag van wat er in 1993 is gebeurd niet waar is. De rare raaklijnen en off-ramps in Reade’s latere carrière, inclusief vermeende misbruikrelaties en haar aanbiddelijke blogposts over Poetin, konden gedeeltelijk worden begrepen als het gevolg van een traumatische gebeurtenis waarmee ze niet volledig was geconfronteerd.

Bovendien zou het hilarisch zijn om elke versie van dat argument te gebruiken om Joe Biden te verdedigen, van alle mensen ter wereld, als het mogelijk was om ergens in dit fiasco humor te vinden. Dit is een man met een lange geschiedenis van schaamteloze vertekening van zijn politieke staat – bijvoorbeeld over de oorlog in Irak en bezuinigingen op de sociale zekerheid – en het vertellen van grote verhalen over zijn eigen prestaties, waarvan sommige flagrante en zeer gedetailleerde onwaarheden. 

Biden verzon beroemde details over zijn academische record in 1987 – en heeft dit opnieuw gedaan in deze campagne. Hij vertelde vorig jaar een uitgebreid verhaal over een bezoek aan Afghanistan om een ​​medaille toe te kennen aan een heroïsche marineofficier die, zoals de Washington Post meldde , in ‘bijna elk detail’ onjuist was en ‘elementen van ten minste drie feitelijke gebeurtenissen door elkaar haalde in één verhaal over moed, medeleven en spijt dat nooit is gebeurd. ” Op het campagnespoor eerder dit jaar vertelde Biden verschillende keren een verhaal over “gearresteerd” worden in het apartheidstijdperk in Zuid-Afrikatijdens een bezoek aan Nelson Mandela, die toen in de gevangenis zat. Elk detail van die anekdote lijkt ook vals te zijn, en een vermeende verduidelijking van Kate Bedingfield, de communicatiedirecteur van Biden, werd ook niet ondersteund door getuigen of bewijsmateriaal.

Dat is voordat we zelfs het onderwerp aansnijden van Biden’s langdurige neiging om overdreven knuffelig te worden met vrouwen zonder hun toestemming , die over het algemeen als niet-seksueel van aard wordt beschouwd, maar ook een tastbare penumbra van twijfel heeft gecreëerd rond zijn politieke toekomst. Toen Biden zijn campagne voor 2020 lanceerde, werd er volop gespeculeerd over de vraag of meer schadelijke aantijgingen over zijn gedrag zouden kunnen verschijnen. Zoals Tarana Burke, oprichter van #MeToo , onlangs op Twitter opmerkte , kan het nodig zijn dat Biden erkent dat zijn bekende patroon van het ongemakkelijk maken van vrouwen geloof heeft gegeven aan de bewering van Reade, ook al beweert hij dat haar specifieke beschuldiging niet waar is.

Dus is dat waar we zijn: gevangen tussen een schadelijke beschuldiging door een vrouw met een weliswaar eigenaardige staat van dienst en een krachtige ontkenning door een politicus met een lange geschiedenis van liegen? Ja, maar ook nee. Ik kan me geen enkele mogelijke bevinding van “waarheid” voorstellen die iedereen tevreden zal stellen – zoals ook in het geval van Kavanaugh en Ford – en aangezien de Democraten laat beginnen te begrijpen, is er geen potentieel universum waarin dit gewoon weggaat en Biden niet schaadt tegen Donald Trump. (Wie ja is beschuldigd en vrijwel zeker schuldig is aan ergere en meer tal van overtredingen.) De vraag hoe ernstig dit Biden schaadt en wat de gevolgen zullen zijn, is op dit moment niet te beantwoorden.

Maar hier zie ik hoop – of anders hoop, mogelijkheid, inclusief de mogelijkheid dat we misschien iets leren. We moeten dit verhaal omdraaien, zodat het geen eng verhaal is over electorale calculus en de wedstrijd tussen Biden en Trump, hoe kritisch je dat ook denkt te zijn. Het is een verhaal over een vrouw die duidelijk gelooft dat ze zowel trauma als onrecht heeft geleden en naar voren is gekomen om te worden gehoord met een groot persoonlijk risico (of jij of ik geloof dat haar verhaal objectief waar is). 

Het is een verhaal over onze worsteling om Tara Reade te horen, misschien wel op het meest uitdagende moment. Het is met name een verhaal over het bijna onmogelijke dilemma waarmee vrouwen en de feministische beweging worden geconfronteerd, die de verhalen van vrouwen willen horen, respecteren en geloven, zelfs als ze pijnlijk of moeilijk zijn, en die ook geloven dat het beëindigen van het presidentschap van Donald Trump – en zijn totale aanval op vrouwenrechten en gendergelijkheid, om nog maar te zwijgen van de reeds afbrokkelende grondslagen van de Amerikaanse democratie – is een kwestie van urgent historisch belang.

Ik weet niet hoelang het duurt om op dit moment sociale consensus te bereiken, of dat dat ooit zal gebeuren. Ik denk dat deze verkiezing, die al een enorme puinhoop was, nu een ondertoon van nationale catastrofe heeft, en dat het onoplosbare raadsel van de zaak-Reade wel herinnerd kan worden als een van de meest schadelijke campagneschandalen in onze geschiedenis. 

Ik weet ook dat we een enorme schuld verschuldigd zijn aan de vrouwen die zijn opgestaan ​​en hebben geprobeerd deze vreselijke situatie rechtstreeks het hoofd te bieden, en om erop te wijzen dat we dit moment – of anderen zoals deze – nooit zullen ontsnappen totdat we stoppen met het behandelen van vrouwen als pionnen in een ‘politiek’ drama waarvan de hoofdrolspelers, zelfs nu nog, waarschijnlijk oude blanke jongens in pak zijn. 

Ik ben vooral dankbaar voor het verkwikkende essay in The Cut van Rebecca Traister (een oude vriend en voormalige collega) over de ‘vergiftigde kelk’ waarmee feministische vrouwen worden geconfronteerd – waaronder de potentiële hardloopmaatjes van Biden – die zijn presidentschap zien als het enige praktische pad voorwaarts in dit moment van intense fragmentatie en existentieel gevaar, maar zie ook maar al te duidelijk de gevaren van het zich te nauw hechten aan een man met zijn record die deze aantijgingen onder ogen ziet. Ze is natuurlijk niet het enige voorbeeld. Ik heb Amanda Marcotte en Tarana Burke al genoemd, en ik zou Sarah Jones , Anna North , Courtney Milan en anderen kunnen toevoegen die ik ongetwijfeld vergeet.

We kunnen de pandemie-verkiezingscluster van 2020 niet overleven door ons in de kelder te verstoppen en te hopen dat de gemene oranje man gewoon weggaat. We zouden echter een weg voorwaarts kunnen vinden als we ‘vrouwen geloven’ niet gaan begrijpen als een gebod om alles te aanvaarden dat door alle vrouwen wordt gezegd – die het, naar mijn ervaring, niet altijd met elkaar eens zijn – maar als een complexere vergelijking. We kunnen geloven dat vrouwen echt zijn, dat ze geconfronteerd worden met gecompliceerde morele verhalen en een ingewikkelde keuzevrijheid hebben, dat ze hun verhalen niet hoeven te verpakken of te beperken in bestaande kaders. Ik weet niet of Joe Biden schuldig of onschuldig is, of wat er van hem zal worden. Ik begin te denken dat het de verkeerde vraag is.