Indignatie redactie 
De oorzaken van de Onafhankelijkheidsverklaring van 4 juli 1776 worden in dit land zelden onderwezen.
4 juli – De Amerikaanse kolonisten ergerden zich aan de Britse regels die hun nederzettingen beperkten en vreesden dat ze de slavernij zouden afschaffen. De motieven van de ‘patriotten’ waren allesbehalve nobel.
Nu 4 juli dichterbij komt, laten we de realiteit van “Onafhankelijkheidsdag” eens bekijken. BAR publiceert dit artikel uit 2021 opnieuw.
“Hij heeft binnenlandse opstanden onder ons aangewakkerd en heeft geprobeerd de inwoners van onze grenzen, de meedogenloze Indiaanse wilden, op te jagen. Hun bekende oorlogsvoering is een onopvallende vernietiging van alle leeftijden, geslachten en omstandigheden.” — Onafhankelijkheidsverklaring
De Amerikaanse feestdag 4 juli herdenkt de ondertekening van de Onafhankelijkheidsverklaring in 1776. Iedereen die in dit land onderwijs heeft genoten, is gepropageerd met leugens over patriottische kolonisten die vrijheid zochten van een tirannieke Britse monarch. Onze gedachten werden gevuld met verhalen over Paul Revere en Betsy Ross, die de rol die inheemse en zwarte mensen speelden in hun pogingen om een einde te maken aan de ware tirannie over hun leven, uitwissen. De huidige tradities van barbecues, vakanties en vuurwerk mogen de ware betekenis van deze datum niet verhullen. Sterker nog, het is absoluut noodzakelijk om deze geschiedenis te analyseren.
De mannen die elk schoolkind als “patriotten” leert beschouwen, hadden twee zorgen die hen ertoe aanzetten de onafhankelijkheid uit te roepen. Ten eerste kwamen de Britten in 1763 als overwinnaars uit de strijd tegen Frankrijk. Deze oorlog stond in Europa bekend als de Zevenjarige Oorlog en in Amerika als de Frans-Indiaanse Oorlog.
De Amerikaanse bijnaam bestond juist omdat de Fransen zich met inheemse volkeren tegen de Britten hadden verbonden. De Britse overwinning bracht hen Frans grondgebied ten westen van de Appalachen, in het gebied dat nu de staten van het Midwesten omvat, maar ze wisten dat ze de inheemse oorlogen niet gemakkelijk konden beëindigen als kolonisten langs de oostkust verder naar het westen mochten trekken.
Vanwege aanhoudende weerstand van leiders zoals Pontiac van de Ottawa-natie, vaardigde koning George III in 1763 de Proclamatie uit, die kolonisatie ten westen van de Appalachen verbood. Een van de speculanten die op het punt stond rijker te worden als de kolonisatie naar het westen zou worden verplaatst, was George Washington.
Hij was niet de enige die het hele continent wilde veroveren en er rijk mee wilde worden. Er waren al aanspraken op eigendommen in deze gebieden gemaakt, en noch hij, noch de rest van zijn medestanders zouden zich door Britse verdragen met de inheemse bevolking laten tegenhouden. Ze negeerden het edict grotendeels en gingen waar ze maar wilden.
Hun tweede zorg was of de Britten bereid waren het voorheen ongehinderde recht op slavenbezit voort te zetten. In 1769 werd een tot slaaf gemaakte man, James Somerset, in Virginia gekocht en naar Engeland gebracht. Hij ontsnapte uiteindelijk, maar werd heroverd en was bezig verkocht te worden aan Jamaica. Maar Somerset had vrienden die namens hem naar de rechter stapten. In 1772 oordeelde een rechter dat tot slaaf gemaakte mensen niet met geweld uit Engeland konden worden verwijderd.
De uitspraak maakte geen einde aan de slavernij in de Britse gebieden en hield in feite nog vijftig jaar stand in die regio’s. Maar zelfs deze beperkte beslissing was te veel voor blanke Amerikanen, die vreesden dat de kroon hun recht op slavenhouderij zou ondermijnen of zelfs beëindigen.
De voortdurende pogingen om inheemse volkeren te onderwerpen, leidden tot meer conflicten met koloniale kolonisten. De gouverneur van Virginia, Lord Dunmore, sloot zich aan bij de kolonisten die inbreuk maakten op de inheemse gebieden in het westen en hij wakkerde de kortstondige Dunmore’s War van 1774 aan. Maar het huwelijk uit verstand was van korte duur, aangezien de kroon de kolonisten onder controle probeerde te houden door hun voorraden buskruit in beslag te nemen.
De Slag bij Lexington en Concord was slechts één gevolg van dit conflict over bewapening. In Virginia eindigde het ermee dat Dunmore in 1775 zijn toevlucht zocht op een schip voor de kust. Vanuit die schuilplaats hoopte hij mensen te kunnen besturen die vastbesloten waren te doen wat ze wilden. Hij kondigde de staat van beleg af, dreigde Williamsburg plat te branden en verklaarde dat tot slaaf gemaakte mensen vrijheid zouden verwerven door te dienen in het leger van de koning.
Zo’n 800 van hen deden precies dat en vormden wat bekend werd als het Ethiopische Regiment. Blanke kolonisten waren constant bang voor slavenopstanden en Dunmores acties om hen in toom te houden, versterkten alleen maar hun vastberadenheid om het land te besturen zonder Britse inmenging.
Terwijl de slavernij bedreigd leek, vormden Britse pogingen om loyaliteit te kweken onder de bevolking van Quebec opnieuw een bedreiging voor het plan van de kolonisten om het hele continent in te nemen. De Quebec Act van 1774 verleende katholieken godsdienstvrijheid en verklaarde dat hun landaanspraken zich uitstrekten tot de gebieden van de Grote Meren en de Ohiovallei die de Amerikaanse kolonisten voor zichzelf wilden.
Zowel de kroon als de kolonisten waren vastbesloten om land van de inheemse bevolking af te pakken en de slavernij voort te zetten. Maar hun belangen stonden ook haaks op elkaar en oorlog was het onvermijdelijke gevolg. Blanke kolonisten wilden volledige onafhankelijkheid en geen enkele controle over hun daden.
De inheemse bevolking werd bijna volledig uitgeroeid in de decennialange zoektocht naar verovering. De uitbreiding van de slavernij was een integraal onderdeel van die inspanningen tegen de inheemse bevolking. Genocide kon niet volledig worden uitgevoerd, noch kon er enige overeenkomst worden bereikt met Europese landen in hun streven naar controle over het land van zee tot zee. Daarom riepen de kolonisten hun onafhankelijkheid uit.
Het dekolonisatieproces is een moeilijk proces. We zijn afgesneden van onze geschiedenis en we weten niet waar of hoe ons volk een rol heeft gespeeld. Terwijl we proberen onszelf te onderwijzen, vinden we het misschien moeilijk om tradities op te geven die we als de onze beschouwen. Ongeacht de persoonlijke keuzes die op 4 juli zijn gemaakt, moeten de oorzaken van de Onafhankelijkheidsverklaring bekend en erkend worden. Dat is het begin van ware onafhankelijkheid voor zwarte mensen.
