Toen president Trump vorige week tweette dat ‘het tijd is om uit deze belachelijke eindeloze oorlogen te komen’, voegde Washington eraan toe dat de VS zich uit Syrië zouden terugtrekken.
Plots ontdekten Republikeinen, Democraten, de media, de denktanks en de oorlogsindustrie allemaal experts in ‘de Koerden’, waarvan ons werd verteld dat ze een ‘bondgenoot’ waren die door een onwetende president Trump naar hun slachting werd gestuurd.
Maar het was allemaal gewoon een tweedelige truc om de jus voor altijd oorlog door de Beltway te laten rollen.
Interventionisten zullen er alles aan doen om te voorkomen dat Amerikaanse troepen ooit naar huis komen, en hun favoriete tactiek is het promoten van ‘mission creep’.
Zoals president Trump tweette, werd ons in 2014 door president Obama verteld dat het Amerikaanse leger slechts 30 dagen naar Syrië zou gaan om de Yazidi-minderheid te redden waarvan zij beweerden dat ze werden bedreigd.
Toen sloop die missie in “we moeten ISIS bestrijden” en dus bleef het Amerikaanse leger Syrië nog vijf jaar illegaal bezetten en bombarderen.
Hoewel het Syrische leger met zijn Russische en Iraanse bondgenoten het grootste deel van de gevechten tegen Al-Qaeda en ISIS in Syrië voerde, nam president Trump de eer en riep de troepen op naar huis te komen.
Maar wanneer het leger thuiskomt, verliest het militair-industrieel-congres-mediacomplex zijn geldkoe, dus moest een nieuwe reden worden uitgevonden.
De nieuwste ‘missiekruip’ was dat we in Syrië moesten blijven om onze ‘bondgenoten’ de Koerden te redden.
Plots ging onze militaire aanwezigheid in Syrië niet om terrorisme te bestrijden, maar eerder om het plaatsen van Amerikaanse troepen tussen onze NAVO-bondgenoot Turkije en onze proxy-strijdkrachten, de Koerden.
Willen ze echt dat we geloven dat het “pro-Amerikaans” is voor onze troepen om te vechten en te sterven als scheidsrechter van een al lang bestaand geschil tussen de Turken en de Koerden?
Het was een kolossaal dom idee om de Koerden in Syrië in de eerste plaats te trainen en te bewapenen, maar na miljarden te hebben uitgegeven aan de steun van wat Al Qaida-filialen in Syrië bleek te zijn om de Assad-regering omver te werpen, ontdekte Washington dat de Koerden de enige bereid waren laarzen blijven op de grond.
Hoewel hun interesse in ISIS beperkt was, waren ze blij de spierkracht van Washington te gebruiken bij het nastreven van hun langetermijndoel om een deel van Syrië (en uiteindelijk Turkije) voor zichzelf uit te bannen.
We kunnen nooit weggaan omdat er een slachting zal plaatsvinden, beweerde Washington (en de media trouw herhaald).
Maar nogmaals, de politici, de reguliere media en de ‘experts’ van Beltway hebben ongelijk gekregen.
Ze begrijpen nooit dat het sturen van Amerikaanse troepen naar een ander land zonder de juiste autoriteit geen stabiliserende factor is, maar een de-stabiliserende factor.
Ik heb betoogd dat als de VS Syrië (en de rest van het Midden-Oosten) zouden verlaten, de landen van de regio een manier zouden vinden om hun eigen problemen op te lossen.
Nu de VS zich terugtrekken uit het noorden van Syrië, is dat precies wat er gebeurt.
Zondag ondertekenden de Koerden en de Syrische regering een overeenkomst, bemiddeld door de Russen, om hun verschillen opzij te zetten en samen te werken om te verdedigen tegen de invasie van Turkije op het Syrische grondgebied.
Nu “vechten onze Koerdische bondgenoten” samen met het leger van de Syrische president Assad – aan wie Amerikaanse functionarissen nog steeds moeten zeggen “moet gaan”. Washington begrijpt niet dat onze interventie de zaken alleen maar erger maakt. De beste manier om de Koerden en alle anderen in de regio te helpen, is door gewoon thuis te komen.