De waarheid over Musk's X-app. Zijn visie voor Twitter is geplukt uit het Chinese draaiboek

Misschien heeft Elon Musk geen idee wat hij doet. Dat is de mogelijkheid die bij velen is opgekomen sinds de engelinvesteerder de leiding over Twitter overnam (inclusief de oprichter van het platform, Jack Dorsey ). De overname van Musk ter waarde van 44 miljard dollar werd uiteraard met buitensporige verwachtingen begroet. Maar de heersende opvatting is dat zijn ambtstermijn als CEO niets meer heeft opgeleverd dan een reeks slappe beslissingen van de uitvoerende macht. Maar te midden van wijdverbreide spot over zijn plannen voor het genereren van inkomsten, kelderende advertentie-inkomsten en afnemend vertrouwen van investeerders, besloot Musk (verstandig) om van koers te veranderen en kondigde aan dat hij de dagelijkse activiteiten zou overdragen aan de nieuwe CEO Linda Yaccarino; het nieuws kwam net nadat Tucker Carlson had aangekondigd dat hij zijn show op Twitter opnieuw zou starten. Deze dramatische stappen duiden op een toekomstige ommekeer in het lot van de worstelende socialemediagigant. Musk blijft aan als uitvoerend voorzitter en CTO en blijft de algemene koers van het platform bepalen. Bij alle willekeurige veranderingen in het bedrijfsbeleid tot nu toe is het belangrijk om te onthouden dat Musk in feite heeft gewerkt vanuit een grotere visie – een visie die hij in oktober duidelijk had geformuleerd, net toen hij het roer overnam bij Twitter. “Het kopen van Twitter is een versneller voor het creëren van X, de alles-app”, verklaarde hij . Vorige maand werd onthuld dat Musk Twitter had samengevoegd tot een lege vennootschap met de raadselachtige naam ‘X Corp’. Het maakt deel uit van een reeks houdstermaatschappijen in Delaware, elk met een variatie op de merknaam, “ X Holdings ”. Maar wat is ‘X’ precies? Heel eenvoudig: een alles-app integreert een veel groter scala aan functies dan gewoonlijk in één enkele app wordt aangetroffen, en wordt daardoor absoluut essentieel voor het dagelijks leven. Het kan berichtenuitwisseling, sociale netwerken, peer-to-peer-betalingen, winkelen, maaltijden bestellen, ritten delen en QR-visitekaartjes uitwisselen mogelijk maken. WeChat van Tencent, dat door Chinese burgers voor al deze doeleinden en meer wordt gebruikt, komt het dichtst in de buurt van het ideaal van een ‘Zwitserse zakmes’-app. Het is het model dat Musk wil nastreven. Als een Chinese burger zijn telefoon pakt om online met anderen te communiceren of een commerciële transactie van welke aard dan ook te ondernemen, is de kans groot dat hij dit doet via een interface van WeChat. Het spreekt voor zich dat de Chinese toezichtstaat daardoor gemakkelijker informatie kan monitoren. In 2018 werd WeChat door de Chinese overheid ingeschakeld als platform voor haar elektronische identificatiesysteem. En waar de meeste Amerikanen zouden terugdeinzen voor zo’n extreme concentratie van onverklaarbare economische en technologische macht in de handen van één enkel bedrijf, ziet Musk dit blijkbaar als een positieve ontwikkeling die in het Westen zou kunnen en moeten worden herhaald. "Als je in China bent, leef je eigenlijk op WeChat", heeft hij opgemerkt. “Het is echt een uitstekende app, en zoiets hebben we buiten China niet.” Weinigen hebben rekening gehouden met de betekenis van Musks ambitie om van Twitter zoiets als Tencent te maken. Het kan zijn dat hij toch te ongedisciplineerd blijkt om het voor elkaar te krijgen; maar Twitter heeft waarschijnlijk genoeg institutioneel gewicht, en Musk genoeg rijkdom en tijd, om meerdere valse starts te overleven. De benoeming van Yaccarino als CEO kan inderdaad de stabilisator zijn die nodig is na bijna zeven grillige maanden van Musks directe heerschappij, terwijl Tuckers migratie naar Twitter het platform in de nieuwe positie plaatst om te kunnen concurreren met kabelnieuws om de aandacht van zijn vele miljoenen mensen. van oudere kijkers (die nu misschien worden verleid om eindelijk lid te worden van Twitter). Er wordt ook gezegd dat hij meer grote stappen overweegt, zoals de introductie van aandelen en cryptohandel , evenals een nieuwe dating-app op de sociale mediasite. Als dit lukt, zouden dergelijke initiatieven Twitter een paar stappen dichter brengen bij het worden van het omnifunctionele platform van Musks dromen. Maar zelfs nu Musk de krantenkoppen haalt, blijft zijn uiteindelijke doel, een alles-app, ondoorzichtig. Het gebrek aan kritische aandacht dat eraan wordt besteed – vergeleken met de rest van zijn overbelichte publieke persoonlijkheid – is een tekortkoming van de politieke krachten die beweren tegen de verderfelijke invloed van Big Tech te zijn. Dezelfde conservatieve en libertaire Musk-fanboys die zich verzetten tegen de dominantie van de overheid over individuele levens lijken geen probleem te hebben met de gedachte dat iemands hele bestaan wordt bemiddeld door één enkele app – of met Musk’s openlijke bewondering voor een innovatie die is gepionierd in een totalitaire staat waar velen op de Rechts (inclusief Tucker Carlson) beweren te vrezen en te verachten. Over het hele spectrum draaien de zorgen rond sociale media vooral rond de inhoud of de toegangsvoorwaarden – te veel racistische en seksistische berichten, aldus links; Volgens rechts is er niet genoeg diversiteit in standpunten. Maar geen van beide partijen lijkt in staat het bredere probleem te begrijpen: de onontkoombare alomtegenwoordigheid en hegemonie van de sociale media zelf. En toch is het een probleem dat nog veel erger kan worden door de integratie van krachtige nieuwe AI . In plaats van een breuk met het oude Twitter te vertegenwoordigen, kan de overname van Elon Musk misschien beter worden begrepen als een voortzetting en intensivering van het traject dat de technologiegigant altijd heeft gevolgd. Vanaf het moment dat het begin 2010 in het mainstream-bewustzijn terechtkwam, heeft Twitter de politiek en cultuur in Amerika vrijwel veroverd, waardoor de voorwaarden van het democratische debat zijn vervormd. Maar als Musk zijn zin krijgt, zouden Amerikanen gedwongen worden om “een beetje op Twitter te leven”, net zoals de Chinezen dat doen op WeChat. Wat zou er mis kunnen gaan?

“Twitter heeft de politiek en cultuur in Amerika vrijwel veroverd”

Het echte ‘mindvirus’, om de suggestieve uitdrukking van Musk te gebruiken, is niet zozeer het ‘wakker worden’ als wel het ‘ Twitter-brained ’ zijn – dat wil zeggen, het verwarren van de kleinzielige, supergeladen, hyperreactieve sfeer van het platform met het echte leven. Tot nu toe blijft deze sombere toestand grotendeels beperkt tot de gesloten wereld van politieke en culturele insiders. Twitter is niet bepaald een app voor iedereen – ongeveer 69% van de journalisten en commentatoren wendt zich regelmatig tot Twitter voor nieuws en netwerken, terwijl dit cijfer onder het grote publiek slechts 13% bedraagt – wat betekent dat de zeer specifieke soorten neurosen en pathologieën die zich voordoen Twitter-varianten komen alleen terug in een klein, zelfreferentieel deel van de samenleving. Het transformeren ervan in een alles-app in WeChat-stijl zou dit atomiserende, asociale geestesvirus onder het bredere publiek verspreiden – en verdere schade aanrichten aan de gezondheid en de samenhang van het politieke lichaam. Ondanks al Musks pseudo-revolutionaire ‘ heren en boeren’ -praat over het willen democratiseren van het vervloekte medium, zou het wel eens beter kunnen zijn als de ‘boeren’ gespaard blijven van de door Twitter veroorzaakte cognitieve rotting waar de ‘heren’ van de media en de politiek last van hebben. vestiging. De Amerikaanse samenleving heeft veel minder Twitter nodig, niet meer. En hetzelfde geldt voor de andere grote apps, zoals het Chinese TikTok en de niet minder megalomane en zielzuigende Meta van Mark Zuckerberg, die – verrassing! – ontwikkelt ook een eigen versie van de app Everything. Dat de zogenaamde ‘techlash’ zich vooral manifesteert als ruzies over geprivilegieerde inhoud – in plaats van het aandringen op totale technologische verzadiging – is een teken van de beperkingen ervan. Ja, sommige ideeën die al lang hadden moeten wachten hebben terrein gewonnen: voorstellen om oneindig scrollen te verbieden, wetten om TikTok te verwijderen van communicatieapparatuur die eigendom is van de overheid, en, met name, de stap van Utah om de toegang van kinderen tot sociale media te reguleren. (Als Tucker de populistische strijd tegen de grote technologie serieus zou willen voortzetten , zou hij voor dit soort beleid pleiten – zelfs met het risico zijn vriend Elon boos te maken.) Maar gezien de omvang en de diepte van de schade die deze apps aanrichten voor het sociale weefsel zijn deze maatregelen te weinig en te laat. Er is natuurlijk nog een andere optie. Veel gebruikers, groot en klein, zijn de demoraliserende, helse kwaliteit van het leven op Twitter gaan erkennen . Als ze het platform massaal zouden verlaten, zouden ze een revolutie in de sociale media teweegbrengen. De kosten van het verlaten van het platform kunnen, althans aanvankelijk, hoog zijn – in termen van verminderde ‘slagkracht’ en zichtbaarheid – maar ze zouden niet opwegen tegen de psychologische voordelen van het loskoppelen. Een dergelijke exodus zou vooruitlopen op de opkomst van een alles-app en misschien zelfs de basis leggen voor de terugkeer van een meer beschaafd publiek debat. Maar we weten al lang dat Twitter giftig is. Als er een protest van de basis zou komen, zou dat nu zeker gebeurd zijn. Met hun vererensvolle houding ten opzichte van technologie en nieuwigheden zijn Amerikanen niet goed geplaatst om de techlash aan te jagen. Sterker nog, ze zullen waarschijnlijk het internet laten crashen, in hun haast om de app Alles te downloaden.