Indignatie redactie 
Sancties zijn economische oorlogvoering, puur en eenvoudig. Als alternatief voor een directe militaire aanval op een land dat wordt beschouwd als misdragend, hebben ze zeker de voorkeur, maar niemand mag illusies maken over wat ze eigenlijk vertegenwoordigen.
Ze zijn op andere manieren oorlog en ze zijn ook illegaal tenzij ze zijn goedgekeurd door een supranationale autoriteit zoals de Veiligheidsraad van de Verenigde Naties, die na de Tweede Wereldoorlog is opgericht om een kader te creëren dat onder andere druk op een schurkenregime zou kunnen uitoefenen zonder oorlog voeren. Dat was althans de bedoeling, maar de sanctieregelingen die onlangs unilateraal en zonder enige internationale autoriteit door de Verenigde Staten zijn ingevoerd, hebben een opmerkelijke neiging gehad om verschillende conflicten te escaleren in plaats van het soort druk uit te oefenen dat tot een soort overeenkomst zou leiden.
Het gevaarlijkste stukje theater met sancties geïnitieerd door de regering Trump blijft zich richten op Iran. Vorige week verhoogde het Witte Huis zijn extreme druk op de Iraniërs door zich bezig te houden met een volledig irrationele sanctie van de Iraanse minister van Buitenlandse Zaken Mohammad Javad Zarif. De sancties hebben geen enkel effect en zijn volledig in tegenspraak met de herhaalde bewering van Donald Trump dat hij diplomatie zoekt om het conflict met Iran op te lossen. Dat bereik je niet door de minister van Buitenlandse Zaken van de oppositie te bestraffen. Ook hebben de Iraniërs de boodschap luid en duidelijk ontvangen dat de dreigingen vanuit Washington niets te maken hebben met nucleaire programma’s. Het Witte Huis begon zijn sanctieregime meer dan een jaar geleden toen het zich terugtrok uit de JCPOA en ze zijn sinds die tijd gestaag toegenomen, ook al is Iran zich nog steeds volledig aan de overeenkomst houden. Onlangs hebben de VS de ongekende stap gezet om het hele Iraanse revolutionaire garde, dat deel uitmaakt van het leger van de natie, te bestraffen.
De Amerikaanse staatssecretaris Mike Pompeo heeft duidelijk gemaakt dat de sancties tegen Iran bedoeld zijn om echte pijn te veroorzaken, wat ze in feite zijn gelukt. Pompeo en zijn medeplichtige in misdaad Nationale veiligheidsadviseur John Bolton geloven dat voldoende druk de hongerige mensen zal motiveren om op straat te komen en de regering omver te werpen, een onwaarschijnlijk vooruitzicht omdat de Amerikaanse vijandigheid de steun van het volk voor het regime juist heeft vergroot.
Natuurlijk hebben de gewone mensen in Iran ontdekt dat ze geen medicijnen kunnen krijgen en zijn sommige soorten voedsel schaars, maar ze staan niet op het punt te rebelleren. De sanctie in mei van de Iraanse olie-export is slechts gedeeltelijk effectief geweest, maar het heeft de economie doen krimpen, met werknemers die banen hebben verloren. De sancties hebben ook geleid tot tit-to-tat-inbeslagnames van olie- en gastankers, te beginnen met de Britse onderschepping van een schip dat Iraanse olie begin juli naar Syrië vervoert.
Een andere bizarre escalatie in sancties die recent heeft plaatsgevonden, heeft betrekking op de zaak Skripal in Groot-Brittannië. Op 2 augustus nd , Donald Trump ondertekende een executive order opleggen van een pakket nieuwe sancties tegen Moskou over de vermeende vergiftiging van de voormalige Russische spion Sergei Skripal en zijn dochter in Engeland maart 2018. De order “te verbieden [s] elke Verenigde Staten bank van het verstrekken van een lening of het verstrekken van een krediet … behalve leningen of kredieten voor het kopen van voedsel of andere agrarische grondstoffen of producten. “Het verbod omvat ook” de verlenging van een lening of financiële of technische bijstand … door internationale financiële instellingen “, wat betekent dat internationale geldschieters ook worden gestraft als ze de leiding van Washington niet volgen.
De sancties werden opgelegd onder het gezag van de in 1991 aangenomen Amerikaanse Chemical and Biological Weapons Control and Warfare Elruption Act, die sancties oplegt voor het gebruik van chemische wapens. Novichok, dat naar verluidt werd gebruikt op de Skripals, is een chemisch wapen dat is ontwikkeld in de laboratoria van de Sovjetunie, hoewel wordt aangenomen dat een aantal staten op dit moment voorraden van de agent in hun arsenaal hebben. Rusland kan 90 dagen in beroep gaan tegen de sancties door “betrouwbare zekerheid” te bieden dat het niet opnieuw chemische wapens zal gebruiken.
Rusland heeft elke rol bij de aanval op de Skripals krachtig ontkend en het bewijs dat tot nu toe is geleverd om de betrokkenheid van het Kremlin te onderbouwen, was minder dan overtuigend. Een eerste pakket van door de VS opgelegde sancties tegen Rusland, inclusief de export van gevoelige technologieën en sommige financiële diensten, werd in augustus 2018 geïmplementeerd.
Venezuela staat ook onder het sanctiepistool en is een perfect voorbeeld van hoe sancties kunnen escaleren tot iets straffers, dat stapsgewijs kan leiden tot een werkelijke staat van oorlog. Vorige week breidde Washington zijn sanctieregime uit, dat nu al leidt tot uithongering in delen van Venezuela, met wat neerkomt op een volledig economisch embargo tegen het Maduro-regime dat wordt afgedwongen door een marineblokkade.
De Venezolaanse regering kondigde afgelopen woensdag aan dat de Amerikaanse marine een vrachtschip in beslag had genomen op weg naar Venezuela terwijl het het Panamakanaal doorvaart. Volgens een woordvoerder van de overheid bestond de lading van het schip uit sojakoekjes bedoeld voor de productie van voedsel. Omdat een van de redenen van Washington voor het opleggen van sancties aan Caracas was dat incompetentie van de overheid het Venezolaanse volk uithongerde, leek de stap om die honger te verergeren enigszins grillig te zijn en onthulde het feit dat het Witte Huis minder kon schelen wat er gebeurt aan de Venezolaanse burgers die verstrikt zijn geraakt in het conflict.
De Venezolaanse vice-president Delcy Rodriguez veroordeelde de verhuizing als ‘ernstige agressie’ en beschuldigde de Trump-regering ervan te proberen het basisrecht van Venezuela te belemmeren om voedsel te importeren om zijn mensen te voeden.
Een van de meest schadelijke aspecten van de sanctieregelingen die de Verenigde Staten opleggen, is dat ze mondiaal zijn. Wanneer Washington iemand op de sanctielijst plaatst, worden ook andere landen die niet voldoen aan de eisen die worden opgelegd, bestraft met secundaire sancties. De sancties tegen de olie-export van Iran worden bijvoorbeeld wereldwijd gehandhaafd met enkele uitzonderingen, en elk land dat Iraanse olie koopt zal worden gestraft met toegang tot het Amerikaanse financiële en banksysteem. Dat is een ernstige straf, aangezien de meeste internationale handelstransacties en zakelijke transacties via het in dollars luidende SWIFT-banknetwerk verlopen.
Ten slotte illustreert niets de absurditeit van de sanctiemanie als een recent rapport dat president Trump zijn officiële gijzelaar Robert O’Brien naar Stockholm had gestuurd om vrijheid te krijgen voor een Amerikaanse rapmuzikant ASAP Rocky die in de gevangenis zat nadat hij ruzie had gekregen met enkele lokale jongens. De Trumpster kende de knaap niet echt, maar hij stond garant voor mensen als Kim Kardashian en Kanye West, die allebei leuke dingen te zeggen hadden over de president. De onderhandelaar kreeg de opdracht om Zweden te vertellen dat als ze Rocky niet zouden vrijgeven, er ‘negatieve gevolgen’ zouden zijn. Wie kan eraan twijfelen dat de gevolgen ongetwijfeld sancties zouden hebben gehad?
Het heeft het punt bereikt waar het enige land dat van de Verenigde Staten houdt Israël is, dat opgesloten zit in een soortgelijke cyclus van onophoudelijke agressie. Natuurlijk is de retoriek van Donald Trump een deel van het probleem, maar het willekeurige, illegale en immorele gebruik van sancties, die hele naties straffen voor de veronderstelde zonden van de leiders van die naties, is een belangrijke bijdragende factor. En de echte ironie is dat hoewel sancties pijn veroorzaken, ze niet effectief zijn. Cuba staat sinds 1960 onder sancties, technisch en embargo, en het regerende regime is niet ingestort, en er is geen kans dat de regering van Venezuela, Iran of Rusland binnenkort ook zal verdwijnen. Echte verandering zou zelfs waarschijnlijker zijn als Washington zou gaan zitten aan een onderhandelingstafel met landen die het als vijanden beschouwt en zou werken aan oplossingen voor gemeenschappelijke problemen.
