De wereldwijde foutenoorlogen van de VS

De wereldwijde oorlog tegen terreur kan beter worden aangeduid als een wereldwijde foutenoorlog. Tom Engelhardt legt uit.

Ja, onze infrastructuur stinkt, onze scholen  falen , dit land is een nachtmerrie van ongelijkheid en er is een zelfpromoterende gek in het Witte Huis. Dus, is het niet tijd om trots te zijn op de zeldzame institutionele overwinningen die Amerika in deze eeuw heeft gehad? Onbetwistbaar is geen van de twee opvallender geweest dan het triomfantelijke succes van het Amerikaanse oorlogssysteem.

Oh, dat ga je meteen ter sprake brengen? Oke, je hebt gelijk. Het is waar genoeg dat het Amerikaanse leger geen oorlog meer kan winnen. In deze eeuw komt het nergens bovenaan, niet één keer, niet definitief. En ja, om je een stap voor te blijven, overal waar het voet aan de grond heeft gekregen in het grotere Midden-Oosten en Afrika, lijkt het  verbazingwekkende aantal mensen te hebben gedood en   zoveel meer te hebben  ontworteld , veel van hen in ballingschap te hebben gestuurd en zo verontrustend andere delen van de wereld ook. In het proces heeft het ook opmerkelijk succes gehad bij het verspreiden van  mislukte staten  en terreurgroepen wijd en zijd.

Wat de VS heeft gedaan

Al-Qaida, wiens  19 suïcidale kapers  de VS zo verwoestend troffen op 11 september 2001, was toen slechts een bescheiden outfit (zelfs als de leider ervan droomde de VS in conflicten te brengen in de moslimwereld die zijn groep enorm zou bevorderen). Negentien jaar later hebben zijn filialen zich verspreid van Jemen naar West-Afrika, terwijl de oorspronkelijke Al-Qaeda nog steeds bestaat. En vergeet niet zijn gruwelijke nageslacht, de Islamitische Staat (IS), die oorspronkelijk al-Qaeda in Irak was. Hoewel het Amerikaanse leger heeft verklaard het te hebben verslagen in zijn “kalifaat” (dat is het niet,  niet echt ), zijn IS-takken vermenigvuldigd van de Filippijnen naar Afrika.

En de Afghaanse oorlog – die oorspronkelijke Amerikaanse invasie van deze eeuw – blijft meer dan 18 jaar later de hel op aarde. In december 2019 brak The Washington Post  een verhaal  over interviews over dat conflict door het Bureau van de speciale inspecteur-generaal voor de wederopbouw van Afghanistan met 400 belangrijke insiders, militairen en burgers, waaruit bleek dat het een oorlog van (goed begrepen) fouten was. Zoals de verslaggever van die krant, Craig Whitlock, het verwoordde: “Hoge Amerikaanse functionarissen hebben de waarheid over de oorlog in Afghanistan tijdens de 18-jarige campagne niet verteld, rooskleurige uitspraken doen waarvan zij wisten dat ze vals waren en onmiskenbaar bewijs verbergen dat de oorlog onwinbaar was geworden. ”

Veel van die generaals en andere functionarissen die jaar na jaar beweerden dat er ” vooruitgang ” was in Afghanistan, dat de VS weer een ” hoekje ” hadden ingeslagen , gaven aan de interviewers van de inspecteur-generaal toe dat ze tegen de rest van de leugens hadden gelogen ons. In werkelijkheid was dit zo lang na de invasie van Afghanistan in 2001 niet bepaald nieuws (niet als je er toch op had gelet). En het had niet meer historisch bekend kunnen zijn. Tenslotte hadden Amerikaanse militaire commandanten en andere sleutelfunctionarissen op vergelijkbare wijze ook in de oorlogsjaren in Vietnam regelmatig ‘vooruitgang’ geprezen. Zoals de Amerikaanse oorlogscommandant generaal William Westmoreland het uitdrukte  in een toespraak voor de National Press Club in 1967, “We hebben een belangrijk punt waar het einde begint in zicht te komen bereikt,” een sentiment later  ingekookt  door de Amerikaanse ambtenarij aan het zien van “het licht aan het eind van de tunnel.”

In feite bleken ook dit een halve eeuw later tunneljaren te zijn voor het Amerikaanse leger in zijn wereldwijde oorlog tegen het terrorisme, dat misschien beter een mondiale foutenoorlog kan worden genoemd. Neem Irak, het land dat in het voorjaar van 2003 president George W. Bush en de bemanning zo triomfantelijk binnenvielen  en  een verband claimden tussen zijn autocratische heerser, Saddam Hoessein, en Al-Qaeda, terwijl hij de gevaren van de  massavernietigingswapens aanhaalde.  hij zou bezitten. Beide claims waren natuurlijk fantasieën die werden gepropageerd door ambtenaren die ervan droomden die invasie te gebruiken om een ​​Pax Americana te vestigen in het olierijke Midden-Oosten. (“Missie volbracht!”)

Zoveel jaren later sterven  er nog steeds Amerikanen  ; Amerikaanse  lucht-  en  drone-  aanvallen zijn nog steeds aan de gang; en Amerikaanse troepen worden nog  steeds ingezonden , omdat Irakezen   in grote aantallen blijven sterven in een land dat is veranderd in een hutspot van ontheemding, armoede, protest en chaos. Ondertussen  dreigt IS ( gevormd in een Amerikaans gevangenkamp in Irak) te midden van de eindeloze puinhoop die de invasie van Irak veroorzaakte – en oorlog met Iran lijkt aan de orde van de dag.

En om gewoon door te gaan met een lijst die eindeloos is, vergeet Somalië niet. Het Amerikaanse leger vecht daar af en aan, met opvallend negatieve gevolgen sinds de beruchte ramp met Black Hawk Down in 1993. Vorig jaar stegen Amerikaanse luchtaanvallen  weer op  naar recordhoogtes, terwijl – geen verrassing – de terreuruitrusting Washington vocht in dat land lijkt al-Shabab (een uitloper van Al-Qaeda) sinds 2006  alleen  maar aan kracht te winnen.

Hé, zelfs de Russen behaalden een (grimmige) overwinning in Syrië; de VS, nergens. Niet in Libië, een mislukte staat vol met strijdende milities en slechteriken van allerlei aard na een door de VS geleide omverwerping van de lokale autocraat. Niet in Niger, waar vier Amerikaanse soldaten stierven door toedoen van een aan IS gelieerde terreurgroep die nog steeds gedijt; niet in Jemen, nog een andere mislukte staat waar een door Washington gesteunde, door Saudi geleide oorlog perfect volgt in de voetstappen van het Amerikaanse leger in de regio. Dus ja, je hebt gelijk om me daarmee uit te dagen.

Hoe een foutoorlog uit te voeren

Desalniettemin blijf ik bij mijn eerste verklaring. In deze jaren is het Amerikaanse oorlogssysteem een ​​opmerkelijk institutioneel succesverhaal gebleken. Zie het zo: in het leger van de 21ste eeuw is falen het nieuwe succes. Om dit te begrijpen, moet je stoppen met kijken naar Afghanistan, Irak, Libië, Somalië en de rest van die omstreden landen en in plaats daarvan naar Washington gaan kijken. Terwijl je toch bezig bent, moet je stoppen met denken dat de maat voor succes in oorlog overwinning is. Dat is zo midden in de 20e eeuw van jou! In feite kan bijna het tegenovergestelde waar zijn als het gaat om de Amerikaanse manier van oorlog vandaag.

Na meer dan 18 jaar van wat eens als een mislukking zou worden beschouwd, vertel me dit: ontvangt het Pentagon meer geld of minder? In feite krijgt het nu  recordbedragen  van belastingdollars (net als de  hele nationale veiligheidsstaat ). Toegegeven, het Congres  kan geen  geld vinden voor de bouw of wederopbouw van de Amerikaanse infrastructuur – China heeft nu tot  30.000 kilometer  hogesnelheidstrein en de VS  niet één  – en wordt aangedreven door partijanimaties die kwestie na kwestie, maar  financiering van  het Pentagon ? Geen probleem. Als het erop aankomt, is er nauwelijks een vraag, nauwelijks een geschil. Overeenkomst is bijna unaniem.

Falen is met andere woorden het nieuwe succes en dat geldt ook voor het ‘industriële’ deel van het militair-industriële complex. Die realiteit werd gevangen in een  kop van  de Washington Post op de dag nadat een CIA-drone de Iraanse generaal Qassem Suleimani op 3 januari vermoorde: “Defensieaandelen stijgen na luchtaanval tegen Iraanse commandant.” Inderdaad, de goede tijden lagen duidelijk voor de deur.

In het  tijdperk van Trump , toen de laatste secretaris van defensie een voormalige Boeing-directeur was en de huidige een voormalige lobbyist voor wapenmaker Raytheon, waren het wapens tot de bank. Wat maakt het uit of die wapens echt werken zoals geadverteerd of dat de oorlogen waarin ze worden gebruikt, winbaar zijn, zolang ze maar tegen verbluffende prijzen worden gekocht (en andere landen kopen ze ook)? Als je me niet gelooft, kijk dan eens naar de F-35 straaljager van Lockheed Martin, het  duurste  wapensysteem ooit (dat werkt niet  echt ). Hallo, in 2019 kreeg dat bedrijf een   contract van $ 2,43 miljard alleen voor reserveonderdelen voor het vliegtuig!

En deze versie van een succesverhaal is niet alleen van toepassing op financiering en wapens, maar ook op het leiderschap van het leger. Houd er rekening mee dat als je na bijna twee decennia zonder een overwinning in zicht bent, je zult merken dat het Amerikaanse leger de meest bewonderde instelling blijft die er is (of waar Amerikanen het meeste ‘ vertrouwen ‘ in hebben). En vertel me onder de omstandigheden dat dit geen prestatie van de eerste orde is.

Voor zowat elke sleutelfiguur in het Amerikaanse leger kun je nu veilig zeggen dat mislukking aan de orde van de dag blijft. Beschouw het als de 21e-eeuwse versie van een militaire verzekeringspolis: blijf doorgaan zonder ooit buiten de kaders te denken en je wordt de commandostructuur opgedreven naar steeds indrukwekkendere posities (en vroeg of laat via de beruchte Washington ‘ draaideur ”naar de bedrijfsraden van wapenproducenten en andere defensiebedrijven). Je wordt geprezen als een geweldige en attente commandant, een echte oorlogshistoricus en een ongeëvenaarde strateeg. Je zult door iedereen bewonderd worden.

James ‘Mad Dog’ Mattis

Amerikanen van een andere leeftijd zouden dit inderdaad vreemd hebben gevonden, maar niet vandaag. Neem bijvoorbeeld voormalig minister van Defensie en marine-generaal James ‘ Mad Dog ‘ Mattis die   troepen naar Afghanistan leidde in 2001 en opnieuw bij de invasie van Irak in 2003. In 2004, als commandant van de 1st Marine Division, werd hem gevraagd naar een rapport dat zijn troepen  een  bruiloftsfeest hadden  gehouden  in West-Irak, inclusief de huwelijkse zanger en zijn muzikanten, waarbij 43  mensen, waaronder 14 kinderen , werden  gedood . Hij antwoordde: “Hoeveel mensen gaan naar het midden van de woestijn … om een ​​bruiloft te houden op 80 mijl van de dichtstbijzijnde beschaving?”

En toen kwam hij natuurlijk alleen maar verder en eindigde als het hoofd van het US Central Command (CENTCOM), dat toezicht houdt op de Amerikaanse oorlogen in het grotere Midden-Oosten (en je weet hoe dat ging), totdat hij met pensioen ging in 2013 en  toetrad tot  de hoofddirectie van General Dynamics, de op vier na grootste defensiecontractant van het land.

Toen, in 2016, vond een zekere Donald J. Trump het idee van een algemene bijnaam ‘gekke hond’ leuk en stelde hem aan het ministerie van Defensie te leiden (dat waarschijnlijk de naam van het ministerie van overtreding zou krijgen). Daar hield de voormalige viersterren-generaal met volledige eer toezicht op dezelfde oorlogen totdat hij, in december 2018, diep bewonderd door onder meer Washington-journalisten,  ontslag nam  uit protest over een presidentiële beslissing om Amerikaanse troepen terug te trekken uit Syrië (en opnieuw lid te worden van het bestuur van algemene dynamiek).

In termen van het systeem waarin hij verkeerde, was dat misschien zijn enige echte ‘fout’, zijn enige echte ‘nederlaag’. Gelukkig voor het Pentagon, een andere commandant die door dezelfde doodlopende oorlogen was opgestaan, viersterrenleger-generaal Mark Milley, benoemd tot hoofd van de Joint Chiefs of Staff,  wist precies wat  hij in het oor van de president moest fluisteren – het toverwoord ‘olie’, of liever een versie van de Syrische olievelden beschermen (dwz nemen) – om hem ertoe te brengen stuur Amerikaanse troepen terug naar dat land om de lokale versie van onze eindeloze oorlogen voort te zetten.

Inmiddels zal de opkomst van Milley je bekend voorkomen. Door zijn benoeming tot stafchef in 2015 bijvoorbeeld aan te kondigen, noemde minister van Defensie Ashton Carter  hem  ‘een krijger en een staatsman’. Hij voegde eraan toe: ‘Hij heeft niet alleen veel operationele en gezamenlijke ervaring in Afghanistan, in Irak, en op de gezamenlijke staf, maar hij heeft ook het intellect en de visie om verandering in het leger te leiden. ‘Precies!

Milley had in feite zowel in de oorlogen  in Afghanistan als in Irak gevochten en alleen al in Afghanistan drie dienstreizen gediend  . Met andere woorden, hoe meer je niet wint – hoe meer je in zekere zin een fout maakt – hoe groter de kans dat je vooruitgaat. Of zoals gepensioneerde generaal Gordon Sullivan, president van de Association of the United States Army en een voormalig stafchef zelf,  zei het  , de commando-ervaring van Milley in oorlog en vrede gaf hem “uit de eerste hand kennis van wat het leger kan doen en van de impact van resourcebeperkingen op zijn mogelijkheden. “

Met andere woorden, hij was een man die klaar stond om het bevel te voeren, die precies wist hoe hij de verloren oorlogen van dit land moest aanpakken en ze (zogezegd) op het goede spoor kon houden. Er was eens een dergelijke bevelhebber als een leger van verliezers beschouwd, maar niet langer. Ze zijn nu de eeuwige winnaars in de Amerikaanse foutenoorlog.

In september 2013 bood Milley, toen een driesterren-generaal van het leger, doorgaans deze belachelijke rooskleurige beoordeling van de door de VS opgeleide en door de VS geleverde veiligheidstroepen in Afghanistan: “Dit leger en deze politie zijn zeer, zeer effectief geweest in de strijd tegen de opstandelingen elke dag.”

Zoals Tony Karon   onlangs schreef : “Of Milley was aan het disemblemen of hij was misleid en daarom grotesk incompetent.” hij was typisch. Voor zulke commandanten was het altijd “vooruitgang” helemaal. 

Voor het geval je het patroon nog niet helemaal ziet, nadat de Afghanistan Papers van The Washington Post in december 2019 uitkwamen, met duidelijk bewijs dat, wat ze in het openbaar ook zeiden, de Amerikaanse commandanten weinig in de weg zaten van ‘vooruitgang’ in de Afghaanse Oorlog, Milley stapte onmiddellijk op de plaat. Hij bestempelde de conclusies van dat rapport als “verkeerde karakteriseringen”. Hij  benadrukte in  plaats daarvan dat de eindeloos optimistische publieke opmerkingen van generaals zoals hij “eerlijke beoordelingen waren … nooit bedoeld om het Congres of het Amerikaanse volk te misleiden.”

Oh, en hier is een laatste voetnoot (zoals   vorig jaar gerapporteerd in de New York Times) over hoe Milley (en topcommandanten zoals hij) opereerden – en ook niet alleen in Afghanistan:

“Als stafchef van het leger heeft generaal Milley kritiek gekregen van sommigen in de Special Operations-gemeenschap voor zijn betrokkenheid bij het onderzoek naar de hinderlaag 2017 in Niger waarbij vier Amerikaanse soldaten zijn omgekomen. Hij haalde Patrick M. Shanahan, die waarnemend secretaris van de verdediging was, over om een ​​bredere beoordeling in te perken, en beschermde ook de carrière van een officier die sommigen de hinderlaag beschuldigde. Generaal Milley’s achterban zei dat hij verhinderde dat de officier een andere gevechtseenheid leidde. ‘

Wat je ook doet, met andere woorden, geef de geest (van fouten) niet op. Zie dit als de formule voor ‘succes’ in de meest bewonderde instelling, het Amerikaanse leger. Milley en Mattis zijn tenslotte gewoon typerend voor de commandanten die zijn gestegen (en nog steeds stijgen) naar steeds meer prestigieuze posities op basis van het verliezen (of althans niet winnen) van een eindeloze reeks conflicten. Die mislukte oorlogen waren hun kaartjes voor succes. Ga figuur.

Waar nederlaag cultuur leidt

Met andere woorden, de mannen die tegen de 21e-eeuwse equivalenten van Vietnam vochten – hoewel tegen rechtse islamisten, niet linkse nationalisten en communisten – de mannen die nooit een seconde bedachten hoe ze ‘harten en geesten’ beter konden winnen dan generaal William Westmorland een halve eeuw eerder had, runnen nu triomfantelijk de show in Washington. Voeg de bedrijfstypes toe die ze eindeloos bewapenen voor de strijd en lobby voor meer van hetzelfde terwijl ze het deeg harken en je hebt een systeem dat niemand zou willen veranderen. Het is een succesformule die werkt als een droom (zelfs als die droom er ooit zal uitzien als een nachtmerrie).

Eens, in de vroege jaren 1990, schreef ik een boek met de naam ‘ Het einde van de overwinningscultuur ‘. Daarin traceerde ik hoe een diep ingebedde Amerikaanse triomfcultuur verdampte in de oorlogsjaren in Vietnam, ‘het kerkhof voor iedereen om te zien , ‘Omdat’ de antwoorden van 1945 zo snel oplosten in de vragen van 1965. ‘Over de impact van die oorlog op de Amerikaanse cultuur gesproken, voegde ik eraan toe:’ Er was geen verhalende vorm die lang het verhaal van een slow-motion had kunnen bevatten nederlaag toegebracht door een niet-wit volk in een frontieroorlog waarin de statistieken van de Amerikaanse overwinning overal overduidelijk leken. “

Ik wist toen niet hoe diep een versie van wat ‘nederlaagcultuur’ zou kunnen worden genoemd, zich zou verankeren in het Amerikaanse leven. Donald Trump  had immers niet kunnen worden  gekozen om ‘Amerika weer groot te maken’ zonder dit. Uit het bewijsmateriaal van deze jaren, was die cultuur nergens dieper geabsorbeerd (hoe onbewust ook) dan in het leger zelf, dat het in onze tijd heeft weten te veranderen in een versie van het ultieme succesverhaal.

Afghanistan is natuurlijk al lang bekend als ‘ het kerkhof van rijken’ . De Sovjet-Unie vocht daar negen jaar lang tegen islamitische militanten (gesteund door de Saoedi’s en de VS), in 1989 hinkte het Rode Leger naar huis in nederlaag om te kijken een uitgeput imperium implodeerde twee jaar later. Dat liet de VS achter als de ‘enige grootmacht’ op planeet Aarde en haar leger als de onbetwiste grootste van allemaal.

En het kostte dat leger slechts tien jaar om naar datzelfde kerkhof te gaan. In deze eeuw hebben Amerikanen triljoenen dollars verloren   in de eindeloze oorlogen die Washington heeft gevoerd in het grotere Midden-Oosten en delen van Afrika, oorlogen die een eeuwige heerschappij (regen?) Vertegenwoordigen. Ik vermoed al lang dat de Sovjetunie niet de enige grootmacht was met problemen in 1991. Hoewel het destijds alles behalve vanzelfsprekend was, heb ik sindsdien  geschreven : “Het zal ongetwijfeld duidelijk genoeg zijn … dat de VS, schijnbaar het hoogtepunt van elke machtsmacht in 1991 toen de Sovjetunie verdween, begon kort daarna naar de uitgangen te gaan, nog steeds gehuld in zelfgelukwens en triomfalisme. “

De vraag is: wanneer zal de veel machtiger van de twee superkrachten uit het tijdperk van de Koude Oorlog eindelijk dat kerkhof van rijken verlaten (nu verspreid over een aanzienlijk deel van de planeet)? Nog steeds onder bevel van de verliezers van die oorlogen, zal het, net als het Rode Leger, op een dag naar huis sluipen om zijn land te zien imploderen? Zal het een wereld van oorlog, van de doden, van ontelbare vluchtelingen en  verstoorde steden verlaten en uiteindelijk terugkeren om zijn eigen samenleving op een of andere manier te zien uiteenvallen?

Wie weet? Maar houd je ogen open in 2020 en daarna. Op een dag komt er een einde aan de foutenoorlog van het Amerikaanse leger en één ding lijkt zeker: het zal niet mooi zijn.

* [Dit artikel is oorspronkelijk gepubliceerd door TomDispatch .]