Indignatie redactie 
Uiteindelijk is de klimaatagenda een kwestie van mondiale gerechtigheid en overleven.
De afgelopen twee jaar hebben de internationale gemeenschap eindelijk beseft dat complexe mondiale uitdagingen en crises niet gemakkelijk zullen verdwijnen en waarschijnlijk eerder de norm dan de uitzondering zullen worden in deze turbulente 21e eeuw.
Ten eerste is de COVID-19-pandemie duidelijk nog lang niet voorbij. Hoewel de wereldwijde vaccindistributie nog steeds vlekkerig is en een kwestie van economische en politieke privileges in plaats van gelijkheid en billijkheid, blijven nieuwe varianten van het virus zoals Omicron de kop opsteken en suggereren dat de grootste wereldwijde gezondheidscrisis in minstens een eeuw hier zal blijven. voor de nabije toekomst.
Het is tragisch dat de kortzichtige, onverantwoordelijke houding ten opzichte van een rechtvaardige en rechtvaardige wereldwijde vaccindistributie nu de hoofdoorzaak is geworden van een schijnbaar oneindige lus van virale mutaties en verspreiding. Inderdaad, het beleid dat door sommige landen wordt aangenomen, staat toe dat nieuwe varianten worden geïncubeerd waar vaccins schaars zijn, om snel terug te boemerang naar landen die zowel doses als patenten hamsteren.
Ten tweede herinneren de snel verslechterende situatie, de verbluffende ineenstorting van de status-quo en de openbare orde, en de aanhoudende humanitaire en mensenrechtencrisis in Afghanistan ons aan de inherente kwetsbaarheid en kwetsbaarheid van de internationale orde en haar instellingen. Afghanistan is maar één voorbeeld van een fundamentele verschuiving in de mondiale en regionale geopolitiek en het machtsevenwicht die nu alomtegenwoordig is. Het gevolg is dat menselijke veiligheid en rechtvaardigheid nog meer beschikbaar lijken te worden dan voorheen.
Ten derde bevestigde het zesde beoordelingsrapport van het Intergouvernementeel Panel inzake klimaatverandering (IPCC) dat de wereldwijde klimaatcrisis niet alleen reëel en ingrijpend is, maar zeker zal toenemen, misschien zelfs exponentieel, en zelfs veel destructiever, ontwrichtender en dodelijker zal worden dan eerder werd voorspeld .
Het doel levend houden
Tegelijkertijd versterkte de COP26-klimaattop in Glasgow de wijdverbreide vrees dat het steeds onwaarschijnlijker wordt dat het in het Akkoord van Parijs vastgelegde 1,5˚C-doel – misschien zelfs de 2˚C fallback-positie – nog kan worden bereikt, wat betekent dat onvoorstelbare dreigingen zoals megahittegolven, overstromingen, droogtes, orkanen en sneeuwstormen, voedselcrises en hongersnoden, massale migratie en gewelddadige conflicten zullen naar verwachting in de loop van deze eeuw toenemen.
COP26 was helaas meer van hetzelfde : cynische delegaties van bepaalde geïndustrialiseerde landen, evenals meedogenloze lobbyisten voor fossiele brandstoffen, dwongen arme landen die al zwaar getroffen waren door klimaatverandering tot een defensieve modus en dicteerden een verwaterd compromis dat verre van adequaat is . Ondanks dat sommige experts op het gebied van mitigatie – meestal blank, mannelijk en westers – COP26 prijzen voor “het levend houden van het 1,5-graden doel”, gaat het niet om wat hypothetisch haalbaar is, maar om wat er is gedaan en nog steeds wordt gedaan met de wereld arme, gemarginaliseerde, onderontwikkelde, rechteloze en afgelegen mensen?
Een groot deel van het proces van de Conferentie van Partijen draagt het handschrift van neoliberalisme en neokoloniale heerschappij. Als die mensen in de Stille Zuidzee, Afrika, het Midden-Oosten, Latijns-Amerika en elders meetellen, waarom is dan de belofte van de COP15 in Kopenhagen in 2009 om 100 miljard dollar beschikbaar te stellen ter ondersteuning van de aanpassingsbehoeften nog steeds niet ingelost, zelfs niet tot 50%?
Waarom weigeren ’s werelds ergste uitstoters van broeikasgassen nog steeds een cent te betalen voor het verlies en de schade aan ontwikkelingslanden waarvoor zij verantwoordelijk zijn? Hoe durven rijke landen die koolstof uitstoten weigeren zich te committeren aan onmiddellijke en drastische emissiereducties, wetende dat hun egoïsme miljoenen mensen zal doden, hele soorten zal uitroeien en een groot deel van deze planeet onbewoonbaar zal maken?
Zie je een patroon? Wat COVID-19, Afghanistan en klimaatbeleid als mondiaal fenomeen gemeen hebben, is de giftige mix van kortzichtigheid, egoïsme en meedogenloosheid waarmee internationale solidariteit, collectieve actie en de nobele zaak van het nastreven van gelijkheid, waardigheid en gerechtigheid in internationale betrekkingen zijn opgeofferd worden voor winst op korte termijn, dominantie en privileges.
Veertig jaar grotendeels ongereguleerd kapitalisme, economische globalisering en neoliberale heerschappij hebben de geest en doelstellingen van het VN-Handvest niet bevorderd. Ze hebben onze planeet, haar ecosystemen en habitats geruïneerd en de mensheid in een staat van shock, onrust en desintegratie achtergelaten – dichter bij wat Hobbes’ ‘Leviathan’ beschreef als de staat van de natuur.
Internationale dreiging
Trouwens, klimaatverandering draagt bij aan andere wereldwijde risico’s en bedreigingen: het is intersectioneel, transversaal en verergerend. Zoönosen , en dus epidemieën en pandemieën, nemen ook toe door veranderende klimaten, temperaturen, neerslag, vochtigheid, biomen en groeiende menselijke habitats. Oorlogen zoals die in Soedan, Jemen en Syrië zijn versneld door klimaatverandering, woestijnvorming, watertekort, misoogsten en honger – evenals gedwongen migratie als massaverschijnsel. De lijst gaat verder.
We kunnen ons simpelweg geen business-as-usual-benadering meer veroorloven, of zelfs maar een matig vooruitstrevende benadering, laat staan een achterwaartse benadering. Deze eeuw van complexe crises vereist een geheel nieuw soort mondiale actie en respons zoals nooit tevoren, omdat vrede, veiligheid, welvaart en een eigen staat wereldwijd gevaar lopen . Er zijn nieuwe, innovatieve en ontwrichtende juridische, economische en politieke instrumenten nodig, gecombineerd met technologische vooruitgang, ethische en duurzame investeringen, sociale bewegingen en grootschalige gedragsverandering.
Uiteindelijk is de klimaatagenda – en daarmee vele andere kwesties van mondiaal belang – een kwestie van mondiale rechtvaardigheid en overleving. Maatregelen en instrumenten moeten worden verzoend om de veiligheid en het welzijn van de armen, de gemarginaliseerden, de rechteloze en de achtergestelde te bieden. De veerkracht van de zwakken zal het lot van het geheel bepalen. Als dat het geval is, zal de mensheid – en daarnaast andere soorten, ecosystemen en de planeet – als geheel profiteren. Als dat niet het geval is, zullen de overmoed, onwetendheid en egoïsme van vandaag terugkomen als een machtige boemerang, net als Omicron, om vele rijke landen te achtervolgen.
*[Dit artikel is namens de auteur ingediend door het HBKU-directoraat Communicatie. De geuite meningen zijn die van de auteur en weerspiegelen niet noodzakelijk het officiële standpunt van de universiteit.]
Overweeg alstublieft om ons te steunen als donateur of ondersteunend lid, ook wij hebben onze inkomsten zien dalen in deze heftige tijden daarom, KLIK HIER voor IBAN of via PayPal hieronder!, wil je ook onze berichten zoveel mogelijk delen dit is voor ons van levensbelang, hartelijke dank en veel leesplezier. Steun Indignatie via PayPal veilig en simpel.
