De wetenschap

Het is eind januari 2022. Na enkele weken heel veel gelezen en geschreven te hebben, volgt de onvermijdelijke kater. Ik moet mezelf bij elkaar rapen, de vele teleurstellingen verwerken – onder andere ook over de rechterlijke macht – en even heel wat anders gaan doen. Er zijn nog stapels boeken die ik wil lezen, er staat nog een auto te wachten op onderhoud en er is nog genoeg werk in de tuin dat gedaan moet worden. Maar het is slecht weer, de auto grijnst me met een scheve glimlach aan, comfortabel leunend op de krik, en van het lezen komt het niet. Mijn hersenen willen niet meer. En dus ruim ik wat op in huis, kijk een beetje televisie – vooral geen talkshows! – en orden mijn bureaublad. En mijn gedachten. Want vooral in mijn brein heerst chaos.

Terwijl ik dat doe voel ik onze hond die onder mijn bureau op mijn voeten ligt – een kruising tussen een Wetterhoun en een Friese Stabij – herhaaldelijk krabben. Ik zoek het vaccinatieboekje van het beestje op om te zien wanneer hij voor het laatst een behandeling tegen vlooien kreeg, en inderdaad, dat bleek al langer dan drie maanden geleden te zijn geweest. Krabben gaat onze Sammie niet helpen. Hij zal wederom zijn pilletjes tegen de vlooien moeten krijgen, die ik dan ook haal bij de plaatselijke dierenarts waar ik in mijn jeugd heel vaak kwam om pillen en poeders te halen voor onze dieren. En omdat onze koeien nogal eens de neiging hadden om niet vrijwillig de pillen zo groot als een ei tot zich te nemen, kregen we een soort schietpistool mee om ze daarmee met de beste bedoelingen hun medicatie toe te dienen.

Ik weet nog goed dat we aan het begin van het weideseizoen de pinken – de jonge koeien – tussen een aantal hekken bijeendreven om ze zo de rug in te kunnen wrijven met een dik wit goedje. “Tee’ng longworm”, zei mijn vader. Als dat niet gedaan werd, begonnen ze angstaanjagend te hoesten en werden broodmager. Nu, ruim dertig jaar later, weet ik dat het inderdaad longworm genoemd wordt, en dat de jonge koeien dit oplopen door het grazen van vers gras, met daarin de larven van deze parasiet.

Wij hadden thuis geen paarden – mijn moeder kon er weliswaar heel goed mee omgaan – maar mijn vader was blij dat hij zijn paard in kon ruilen voor een tractor. Die hoefde hij niet elke dag hooi te voeren en belangrijker, hij kon de tractor besturen en zodra het werk klaar was, uitzetten. Dat moest hij bij een paard altijd maar afwachten. De ene dag sloeg het dier op hol, de andere dag stond het stokstijf en deed geen stap voor- of achteruit. En daarom deed mijn moeder in haar jonge dagen het meeste werk waarvoor een paard nodig was. Op deze manier heeft mijn moeder bergen werk verzet, samen met mijn vader.

Mijn vader vertelde vaak het verhaal dat hij een voor hem onhandelbaar paard had, waar hij niet mee kon werken. Het dier wist blijkbaar dat er gewerkt moest worden als hij mijn vader aan zag komen, en dat was genoeg om letterlijk de benen te nemen. Totdat het paard een steekvlieg ontdekte: dan bleef het dier stokstijf staan totdat hij verlost werd van het insect. Mijn vader kon er dan zonder problemen onderdoor lopen, zo bang was het paard voor deze insecten. Sinds vandaag – minstens veertig jaar nadat ik het verhaal voor het eerst hoorde – weet ik dat het een paardenvlieg heet, en ook wel aangeduid wordt met de naam ‘daas’. En dat was inderdaad de term die mijn vader gebruikte. Zo blijkt maar weer – vele boeken en tijdschriftartikelen later – dat ik 40 jaar later nog steeds niet de kennis had die mijn ouders wel hadden. Kennis die zij in het dagelijks leven opdeden.

Als jongetje heb ik me lang verbaasd over paarden die in de zomer een kleed opgelegd kregen, en dat terwijl het buiten meer dan 30 graden in de schaduw was. Ik begreep het niet. Pas later leerde ik dat het tegen de felle zon was, maar ook tegen de vliegen en muggen. Paarden hebben dan wel een lange staart waarmee ze deze insecten kunnen verjagen, maar zelfs de langste paardenstaart is niet genoeg om het hele lijf van het paard mee te bestrijken.

Ik had het natuurlijk aan mijn vader kunnen vragen, maar van hem kreeg ik ook niet altijd de meest betrouwbare antwoorden: toen ik hem vroeg waarom de stier boven op een koe klom, kreeg ik als antwoord: “Die mut kiek’n woar het meeste grus zit”. Daar kon ik het mee doen. Ook in dit geval heeft het een aantal jaren geduurd voordat ik me realiseerde dat de werkelijkheid een andere is. Ik was toen al erg naïef en traag van begrip. Veertig jaar later is er niets veranderd. Eine lange Leitung.

Wie opgroeit op een boerderij leert snel wat dood en leven inhoudt. Biggen die dood worden geboren, en die ik soms zelf – dood of levend – moest halen als ze niet spontaan geboren werden omdat mijn handen veel kleiner waren dan die van mijn vader. Koeien die het afkalven niet overleefden, en onze opeenvolgende generaties honden die aan het einde van hun leven kwamen. Een daarvan was Bassie, de hond met wie ik een groot deel van mijn tienerjaren optrok. Zo groot als een flink kalf, aandoenlijk dom en extreem bang voor vuurwerk. Het was eigenlijk de hond van mijn zus – reden waarom hij geen Pluto heette – maar omdat zij een tijdje terugkwam op de boerderij was Bassie ook bij ons. Om grotendeels bij ons te blijven toen mijn zus terugging naar haar eigen huis, dat aan de andere kant van een klein weiland lag.

Tijdens een jaarwisseling heb ik de hele oudejaarsdag en -avond bij hem gezeten, omdat zowel de kalmeringsmiddelen van de dierenarts, samen met een halve fles jenever, niet voldoende waren om zijn angst afdoende te dempen. Alleen als ik bij hem op de grond ging zitten, vleide hij zich tussen mijn benen en legde zijn grote kop op mijn schoot, om bij iedere knal zachtjes te janken.

Als ik ’s ochtends de deur naar de ‘dèle’ – de stal – opendeed, sprong hij vol tegen me op en lag ik niet zelden languit in de gang, en hoefde me daarna niet meer te wassen. Als ik het ‘za’and van de bult’ schepte – de stapel kuilvoer – sprong hij enthousiast achter iedere schep zand aan, om elke keer weer stomverbaasd te moeten constateren dat ie in het niets was opgelost. Toen hij doodging voelde het alsof er een familielid stierf. Zelfs een dosis fenobarbital waar een mens aan dood zou gaan, was niet genoeg om Bassie te laten sterven. Hij lag op mijn schoot terwijl de dierenarts hem van arren moede een injectie recht in het hart gaf. Ik heb hem zelf begraven. Alleen.

Ik heb daarna nooit meer zo’n groot gat hoeven graven.

En alle honden van de boerderij kregen hetzelfde ritueel nadat ze dood waren gegaan. Ze werden in de tuin of aan de rand van het bos begraven. Mijn vader plukte wat bloemen uit de berm, zei kort maar krachtig bij zijn eigen hond: “Dat was Plutie, ut was een best huntie”. En vervolgens kwam er na een paar dagen een nieuwe pup, meestal een herdershond. Nooit raszuiver, daar hield mijn vader niet van, en bovendien was dat veel te duur. Het was de komst van een nieuwe ‘Plutie’, het volgende ‘beste huntie’. Het is de normale cyclus van leven en dood, de natuurlijke pendule van de eeuwigheid. Wie op een boerderij leeft, ziet wekelijks de dood aan zich voorbijtrekken. En ook de volgende pup kreeg steevast de naam `Pluto’, daaraan viel niet te tornen. Een andere naam – als kinderen hebben wij het echt geprobeerd – was onbespreekbaar. En natuurlijk werden ook de opeenvolgende generaties Pluto’s behandeld met een middel tegen vlooien en teken. Zodra ze zich begonnen te krabben.

Want krabben helpt niet

Amrish Baidjoe: Director MS Luxor. Field-epi/PHMicro|Humanitarian Emergencies|Operational Research|Hon.assist. Prof LSHTM, ID Epi.

Marino van Zelfst | Postdoc infectious disease modelling WUR animal & PhD candidate OrgStudies TiU | Outbreak Epidemiology & Behavioral Strategy.

Nee, bovenstaand is niet het resultaat van een op hol geslagen auto-correctie van Word, het is de titelbrij waarmee Baidjoe en Van Zelst zichzelf aanprijzen. De naamkaartjes van mensen die ongetwijfeld van mening zijn dat iedere volgende titel iets toevoegt aan de grootsheid van hun persoontjes, en hen doet veranderen van roestig oud ijzer in puur goud. Als een hele kleine judoka met een veel te groot judopak, die al over de pijpen van zijn judobroek gestruikeld is voordat hij überhaupt de mat heeft bereikt.

Ginny Mooy: Zij is blijkbaar iets bescheidener: Author. Anthropologist. Now: Corona pandemic research. Prev. Ebola Emergency response and research.    

Wat hebben deze drie mensen met elkaar gemeen, behalve dat ze in hun profielomschrijving op Twitter afkortingen moeten gebruiken omdat ze anders niet voldoende ruimte hebben om al hun titels en eervolle vermeldingen te kunnen vermelden?

Ze waren alle drie lid van het RedTeam, dat als alternatief team de overheid wilde adviseren over de aanpak van de coronacrisis, ongetwijfeld in de overtuiging dat zij de overtreffende trap zouden kunnen zijn van de toch al dramatische ondeskundigheid die het OMT al twee jaar tentoonspreidt. En ik moet zeggen: dat is ze goed gelukt. Meer dan goed gelukt

Natuurlijk waren ze niet de enige leden van het RedTeam. Zo was daar ook nog Wim Schellekens, die na twee vaccinaties – en nu ongetwijfeld ook na de derde prik– nog steeds twee-en-een-halve meter afstand houdt, nog steeds twee mondkapjes opzet en nog steeds van mening is dat de Zwarte Dood elk moment kan toeslaan. Bang voor zijn wijf, maar vooral bang voor de dood. Loopt het dun door de broek bij ieder kuchje dat hij in de verte hoort. Kalmerende middelen en een halve fles jenever halen ook hier niets uit. Drie mondkapjes zijn niet genoeg. Twee spatschermen ook niet, net zomin als drie-en-een-halve meter afstand dat is. En daarom staat hij elke keer als eerste bij de prikstraat als er weer een nieuwe booster te vergeven valt. En doet hij tenminste drie sneltesten per dag en krijgt hij bij de teststraat brood en koffie geserveerd omdat, als hij er toch is, het liefst drie PCR-testen consumeert: een als ontbijt, een als lunch en een als diner. En nog een PCR als afzakkertje bij Op1. De virofobie van deze man is zo ernstig dat zelfs een jaren durende psycho-analyse niet genoeg zal zijn om hem hiervan te verlossen. Die tijd heeft hij ook niet, omdat voor het einde de Man met de Zeis hem schaterlachend meeneemt, zodat hij de behandeling elders voort kan zetten.

Het blijft fascinerend om te zien wat doodsangst met mensen doet. De meest bescheiden en normaal zwijgzame mensen staan op en verzetten zich tot het bittere einde tegen de ontwikkeling van een totalitaire staat, en de mensen waarvan ik dacht dat het grote en krachtige vrijdenkers waren, knikken door hun knieën en offeren hun laatste restje waardigheid aan Koning Corona

Dan was daar nog Bert Slagter, gewiekste handelaar in tweedehands academische ideeën en pseudowetenschappelijk oud schroot. Hij houdt zich al een tijd heel stil – ik ben oprecht nieuwsgierig hoe vaak deze professionele windbuil nog uitgenodigd wordt als spreker – en hoopt waarschijnlijk vurig dat zijn armetierige schrijfseltjes in Follow the Money en zijn bijdrage aan het RedTeam de komende jaren verdwijnen onder het stof van de geschiedenis. Welnee Bert. Alleen daarom al is het goed om hem hier te gedenken. Opdat hij niet vergeten wordt. Als herinnering aan het feit dat niet alles wat praat ook daadwerkelijk gehoord moet worden. Niet voor niets bestaat het woord logorrhoe, ofwel verbale diarree. Voor echte diarree werkt loperamide, voor verbale diarree volstaat ducttape. Het voordeel is dat daarmee ook een mondkapje goed afdicht en niet per ongeluk afzakt.

Het was mijn bedoeling om in een uitgebreide blog de stellingen van het RedTeam en dan specifiek de uitspraken van dit drietal Van Zelst, Mooy en Baidjoe uitputtend te behandelen en te weerleggen. Maar daarover kàn niet eens een uitgebreide blog geschreven worden. Want wat valt er te zeggen over de adviezen van deze drie? Het is twee jaar steeds één en hetzelfde geweest wat deze drie uitkraamden

Men moest eerder een lockdown instellen. Men moest de lockdown verlengen, en nog eens verlengen. De lockdowns moesten harder. Nog harder. Meer lockdowns. Langere lockdowns. Vaker lockdowns. Het moesten mini-lockdowns zijn, nee, nog beter: medium lockdowns. Oh nee, toch niet, de lockdowns moesten ‘well done’ zijn. Raw. Medium. Well done. Verbrand. Zo zien Mooy, Van Zelst en Baidjoe het graag: een zwartgeblakerde maatschappij In hun idiote jacht op ZeroCovid. Als we druiloren als Baidjoe en Van Zelst en het huppelende antropologische animeermeisje Mooy hun gang laten gaan, hebben we straks helemaal geen maatschappij meer om nog in lockdown te laten gaan. Zij denken dat een uitermate complexe maatschappij waarbij vele industrieën, organisaties, middenstand, horeca en transport nauw met elkaar verweven en afhankelijk van elkaar zijn, hetzelfde is als een verzameling hutjes in de Afrikaanse bushbush.

Bovendien zijn er inmiddels meerdere goede analyses naar het effect van lockdowns zijn die allen dezelfde conclusie hebben, namelijk dat lockdowns niet of nauwelijks effect hebben gehad op de sterfte, maar wel tot enorme schade aan de maatschappij hebben geleid.^1–4 Maar dat komt in hun armetierige virofobische breintjes niet van pas. De Jutland studie⁵, de beste studie tot nu toe, met een vergelijking tussen twee regio’s met in de ene regio een hele strenge lockdown en in de andere regio slechts enkele basismaatregelen, liet geen enkel verschil zien in het aantal besmettingen. Maar dan ook geen enkel verschil. De besmettingen in beide regio’s stegen even hard en daalden even hard. Het kwam allemaal niet in hun kraam te pas. Van Zelst, Mooy en Baidjoe wilden koste wat het kost hun experiment loslaten op onze maatschappij. En dus negeerden zij deze studies. Zoals religieuze fanatici altijd alleen datgene willen horen dat zij kunnen gebruiken bij het uitdragen van het geloof.

Van Mooy, Van Zelst en Baidjoe moest men testen. Meer testen. Vaker testen. Overal testen. De levenden testen. De doden testen. Dat de testen daarvoor helemaal niet geschikt zijn en per definitie niet bepaald kan worden hoe sensitief en specifiek ze zijn in de setting waarin ze gebruikt worden, en het zelfs bij benadering duister blijft wat de winst is van het massaal testen van de voor het overgrote deel asymptomatische bevolking – zoals ik in de blog “De Hogepriesters van het OMT uitgebreid heb uitgelegd – het is net alsof deze drie dit gewoon niet kùnnen begrijpen. Steeds meer raak ik ervan overtuigd dat zij niet de intelligentie hebben om hier goed over na te denken en helemaal niet het overzicht hebben over de complexiteit van onze maatschappij. “Zalig zijn de armen van geest, want zij zullen dom blijven”, zei mijn oude vader. Ik dacht lang dat het in de bijbel stond, maar het kwam uit het ongeschreven spreukenboek van mijn vader. En weer had hij gelijk.

Men moest mondkapjes dragen. Vaker mondkapjes dragen. Op veel meer plekken mondkapjes dragen. Langer mondkapjes dragen. Overledenen in het verpleeghuis kregen een mondkapje op. Het zou toch maar gebeuren dat de laatste adem toch stiekem niet de laatste was, maar de voorlaatste. Ze werden in lijkzakken afgevoerd en het ontbrak er nog maar aan dat de ritssluiting luchtdicht werd afgesloten. Hoeveel idiotie kan een mens aan. Nog steeds ontstaat er kortsluiting in mijn brein als ik me realiseer hoe ontzettend mensen blijken te lijden aan een onbehandelbare geestelijke atrofie.

We moeten alleen in quarantaine, we moeten met zijn tweeën quarantaine. We moeten met zijn allen in quarantaine. We moeten met de hele wereld in quarantaine. Zero-Covid is niet genoeg. Het moet zero-zero-Covid zijn. Het moet 273 graden onder Zero-COVID zijn.

Dat er voor geen van deze door Mooy, Van Zelst en Baidjoe hartstochtelijk aangeprezen maatregelen zelfs maar een greintje bewijs bestaat voor de nuttige effecten ervan deert deze drie niet. Dat er geen enkele correlatie is tussen de diverse genomen maatregelen en de toename of afname van ‘besmettingscijfers’, ziekenhuis- en IC-opnames, ook niet. Het was een experiment dat niet geëvalueerd hoeft te worden van Baidjoe, Mooy en Van Zelst. Zij wèten gewoon dat de door hen aanbeden maatregelen effectief zijn, dat behoeft geen solide onderbouwing

Het is meerdere malen overtuigend aangetoond dat de maatregelen geen enkele correlatie met de besmettingscijfers hebben. De mondkapjes zijn alleen effectief in de virtuele werkelijkheid van de modellen. Als men tenminste de juiste aannames doet, namelijk dat mondkapjes werken. Anders niet. Dat Michael Levitt al meerdere keren aan de hand van een Gompertz Curve heeft laten zien dat de besmettingscijfers ook spontaan zouden dalen zonder dat de maatregelen zouden zijn ingesteld, kwam vooral Van Zelst heel goed uit. Want daarmee konden Mooy en Baidjoe de loftrompet steken over de ongekende wijsheid en voorspellende gaven van Van Zelst. En het is dit academische ongedierte dat al twee jaar parasiteert op het spontane beloop van een respiratoir overgedragen RNA-virus, om hiermee eeuwige roem te vergaren. En daartoe is elk middel geoorloofd.

Want als de maatregelen niet waren genomen was het allemaal vèèl erger geweest. Aldus de dorpsgek onder de modelleurs Van Zelst, het antropologische huppeltrutje Mooy en de als Afrikaans stuifzand opdwarrelende Baidjoe. En als de voorspellingen niet goed waren, kwam dat doordat mensen zich niet voldoende aan de maatregelen hadden gehouden. De lockdown had nòg harder moeten zijn. De mondkapjes had men nòg langer en nòg vaker moeten dragen. Ze hadden op het gezicht geplakt moeten worden, en als mensen dat niet uit zichzelf deden, zouden ze daartoe gedwongen moeten worden. De avondklok zou om 15:00 in moeten gaan en duren tot 13:00. De kinderen moeten in de kruipruimte, de hond op de vliering, de echtgenote in de WC en de man in de woonkamer of andersom. Want je kùnt je nooit genoeg isoleren van je medemens.

Van Zelst die zich met een onnozele blik op zijn gezicht – de zeewind door de haren – laat fotograferen met de tekst dat het testen voor de Nederlanders net zo’n routine moet worden als tandenpoetsen.⁵ Iets dat ook al eens door een van de Hogepriesters van het OMT – Marc Bonten – werd verkondigd. Hoewel Bonten nog graag een foto’s van negatieve sneltesten van de hele familie op social media deelt, als bewijs dat hij een deugdzaam burger is, heeft hij dit daarna niet nogmaals zo uitdrukkelijk gepromoot. Het quotum voor de stupiditeit van Bonten is bijna oneindig, maar is blijkbaar nu toch bereikt.

“Veelgevraagd en gerespecteerd deskundige”, zo schrijft men op de website van Een Vandaag. Van Zelst veelgevraagd? Vast. Maar niet door mensen die een functionerend brein hebben. Wel door de vertegenwoordigers van de MSM, die extra lange wattenstaafjes nodig blijken te hebben om SARS-CoV-2 van de binnenkant van de schedel af te kunnen schrapen. Ruimte zat, men moet alleen hopen dat het wattenstaafje niet breekt, want dan moeten ze de rest van hun leven leren omgaan met het iets dat in hun schedel van de ene naar de andere kant rolt. Van Zelst gerespecteerd? Door wie dan? Door de hersendode massa die naar Op1 kijken en Jinek kijkt? Van Zelst, de dorpsgek in de religieuze gemeente van de modelleurs die zelfs in zijn eigen computer nog de weg kwijtraakt?

Van Zelst heeft overigens maar weinig tijd voor de interviewer. Druk, druk, druk. Hij moet de wereld redden. Of zijn computer. Zijn laatste model is ziek, erg ziek. De computer kraakt en piept, zijn laatste model blaast bijna zijn laatste adem uit: “Zelfs met deze zware maatregelen is de meest gunstige voorspelling een heel onheilspellend beeld voor de zorg”. Maar de opnames dalen, de afdelingen lopen leeg. Niet dat het er voor Van Zelst toe doet. Zijn virtuele werkelijkheid is de enige juiste en ware werkelijkheid. Nooit eerder bleek Sting het zo goed gezien te hebben als toen hij zong: “Never saw no miracle of science, that didn’t go from a blessing to a curse.” Over vele jaren zal men terugkijken op deze tijd en de conclusie trekken dat het levensgevaarlijk is om modelleurs te vragen de toekomst te voorspellen, terwijl ze zich totaal niet bewust zijn van de enorme beperkingen van hun modellen. Ik vraag me al twee jaar af of ze die beperkingen niet willen zien of eenvoudigweg niet kùnnen zien.

Baidjoe, Mooy en Van Zelst zouden geneeskunde niet herkennen, al zou het hen in de neus bijten. Ze zouden nog geen dronkenlap van een stervende patiënt kunnen onderscheiden, ze zouden de alcoholist euthaniseren en de terminale patiënt naar de verslavingskliniek sturen. Volgens Van Zelst is virusverspreiding ‘geen rocket science’. Nee. Helemaal waar. Jammer dat hij dat zo laat heeft ontdekt. Als hij zich beperkt had tot het dromen over het meevliegen met professor Barabas als antropologisch lampje voor veldonderzoek op Mars, had ons dat veel inhoudsloos gepruttel bespaard. Want Mars is ver. Heel ver. Nog verder dan ‘ins blaue Hinein’. De raket volgestouwd met pinda’s waar Van Zelst de hele reis naar hartenlust van kan eten. “Please take the peanuts, and take the monkeys with you”, zou ik professor Barabas willen vragen. Op een raket. Naar HeelheelVerweggistan.

De lucht was erg blauw die dag dat het duo Van Zelst en gekker, experts van voor- tot achtertuin, zich aan zee in het zonnetje liet zetten. Druk, druk, druk. En het stel kon die dag heel ver van zich afkijken. Ins blaue hinein. Ganz weit ins blaue hinein. De tandenborstel in de neus, en de sneltest tussen de tanden

Het virus is niet weg, het virus is nog lang niet weg. Het virus gaat nooit meer weg. Ginny Mooy die waarschuwt dat we het virus niet mogen laten uitrazen omdat we er anders ‘nooit meer vanaf komen’. Omdat het tot ‘afschuwelijke gezondheidsgevolgen’ zou lijden. Het is ongelofelijk wat deze antropologische troela aan onzin uitkraamt. Een van de citaten uit haar laatste opiniestuk wil ik u dan ook niet onthouden.⁶

“Langdurig corona in de wereld betekent: veiligheidsrisico’s als hele politiekorpsen ziek thuiszitten, noodsituaties in ziekenhuizen als veel besmette zorgmedewerkers zich tegelijkertijd moeten isoleren, nieuwe varianten, veel langdurig zieken, wereldwijde economische problemen als productieprocessen stil komen te liggen en voedselproblemen als de distributie van levensmiddelen stagneert of oogsten niet verwerkt kunnen worden. Als corona vrij mag circuleren, leidt dat tot chaos.

Ik kan dit ècht niet geloven! Weet deze pseudowetenschappelijke antropologische drammerige kleuter werkelijk het verschil niet tussen de gevolgen van SARS-CoV-2 zelf, en de gevolgen van de hysterische reactie waaronder de lockdowns en een avondklok? En wat te denken van dit?

“Zolang het virus rondgaat veroorzaakt het problemen. Bovendien ontstaan er nieuwe varianten. Zo blijven we bezig.”

Arme Ginny… Is Influenza in het verleden spontaan opgehouden te bestaan? Heeft Influenza geen varianten? Echt niet? Wat is dan de reden dat we elk jaar moeten gokken tegen welke influenzavariant de vaccins gericht moeten zijn? Zijn de vorige vier huis-tuin-en-keuken coronavirussen spontaan verdwenen? Muteren die niet? Komt SARS-CoV-2 alleen bij mensen voor, zoals de pokken, het enige virus dat men ooit van de aardbodem heeft kunnen laten verdwijnen? Of zijn er minstens tien diersoorten die het virus ook blijken te kunnen verspreiden? Sterker nog, is er wel eens ooit een respiratoir overgedragen RNA-virus dat deze aardkloot heeft verlaten dankzij een volstrekt idiote hersenjacht van mensen zoals deze Ginny Mooy? Dit kan men toch niet anders zien dan als een terminale wetenschappelijke infantiliteit die schril afsteekt bij de intellectuele uitingen van een ezel? Het doet me denken aan een aflevering van James Herriot – een serie die we natuurlijk trouw keken – waarin Siegried Farnon, de cynische en oude mopperkont, tegen James Herriot over een vrouw van adel zegt: “Isn’t there anyone in this world who can talk soms sense in this stupid, stupid woman? Het is een retorische vraag. No, there isn’t.

Wie wil deze kinderlijk simpele antropoloog terugbrengen naar de voorschoolse opvang? Dan mag ze daar met een maquette spelen, met tien Afrikaanse hutjes en een begraafplaats. Waar ze hekjes om de maquette mag zetten, zoals wij vroeger hekjes om de boerderij zetten, en mag ze spelen met de Madurodam lijkenkistjes, waar ze al die arme plastic Afrikaantjes in mag leggen. En daarna mag ze een plaatjesboek bekijken waarin de vele lijken ten gevolge van Ebola – nogmaals, ik wed dat ze er nog nooit een in het echt heeft gezien – opgevreten worden door de vliegen en de maden.

Ik maak me sterk dat deze Mooy geen enkele coronapatiënt ooit zelf verzorgd heeft. Ik maak me sterk dat ze nog nooit in het verpleeghuis is geweest om met eigen ogen te aanschouwen wat de door haar zo aanbeden strategie van ZeroCovid betekende voor de hoogbejaarden en dementerenden die geïsoleerd werden, terwijl het laatste restje leven uit hen vloeide. En het enorme verdriet dat dit veroorzaakte, en dat de verzorgenden en familie de rest van hun leven bij zal blijven

Ginny Mooy interesseert dit allemaal niet. Ze heeft andere en veel belangrijkere dingen te doen: het zorgvuldig quasinonchalant draperen van de krulletjes over haar gladgestreken poppengezichtje. Ginny Mooy is veel te druk met de Mensheid waarschuwen voor de nieuwe variant van Ebola, SARS-CoV-2, een ziekteverwekker die zelfs de inwoners van de dorpen waar Ebola huishield doet schuddebuiken van het lachen. Aangenomen dat ze nog een buik over hebben die kan schudden. Ik maak me sterk dat Ginny Mooy als adviseur geen dag een boterham minder heeft gegeten bij haar ‘bestrijding van Ebola’. Zoveel doden, en dus des te meer eten over. “Ut bunt gewoon domme kuuk’ns”, zou mijn vader zeggen. Uilskuikens. Nog niet eens een uitgang uit het ei gevonden, maar zich wel willen bemoeien met de gang van zaken in het kippenhok.

Volgens Mooy grijpen we ieder positief nieuws aan om aan de pandemie te ontsnappen. Nee Ginny, we grijpen iedere mogelijkheid aan om aan jouw geestelijke onwetenschappelijke gehuppel en vals gezongen coronaliedjes te ontsnappen. Omdat we, als we nu geen afscheid nemen van de pandemie, wij echt nooit meer van jou afkomen, en dat we eeuwig naar jouw zwakgeestige gepruttel van jouw armetierige hersentjes moeten luisteren. En inderdaad Ginny, we doen veel te weinig aan preventie. We hadden vrachtwagens vol ducttape moeten kopen en vele instellingen moeten openen – zonder wifi en zonder mobiele telefoons – waar we jou en je twee medezwetsers veiligheidshalve met zachte drang – natuurlijk geen dwang – naar toe hadden kunnen bewegen, toen SARS-CoV-2 ons land binnengeblazen werd. Aus das blaue Hinein. Preventief isoleren. Om ons te beschermen tegen de bakken vol groteske fantasieën, rammelende modellen en containers vol met prietpraat.

Ginny vindt het ook verstandig om bij elke kuchje een mondmasker op te zetten: dat ben ik haar eens, maar alleen bij de pinda-verslindende rhesusaapjes van de wetenschap. En wel mondkapjes met noise-cancelling. Zodat de aapjes heerlijk stil worden en we er een programma à la hints van kunnen maken, waarbij deelnemers moeten raden wat er vandaag weer uit hun monden komt rollen. Hebben wij ook eens wat te lachen. De woordschat is waarschijnlijk vrij simpel: testen, lockdown, mondkapje en anderhalve meter afstand. Het zal nog een hels karwei zijn om ze iets anders aan te leren

Als we nu niet stoppen met deze flauwekul, raken we deze drie raaskallende virofobe ZeroBrain adepten nooit meer kwijt. Als we nu niet ingrijpen en deze mensen niet verbannen naar een eiland ergens voor de Afrikaanse kust, waar ze geen arme eilandbewoners kunnen vervelen met hun hoogdravende gekwaak, blijven ze ons bestoken met hun paranoïde virustunnelvisie. Dan blijven ze de voet tussen de deur zetten van het openen van onze maatschappij, hoe hard we de deur ook dicht proberen te slaan. Als we het einde van de pandemie niet uitroepen, worden we echt nooit meer van hen verlost. Als we Van Zelst nu zijn computer niet afpakken of op zijn vingers dichtslaan blijft de terreur van de modelleurs voortduren. Het is de hoogste tijd dat we afscheid nemen van dit op de wetenschap parasiterende ongedierte.

Want als de ijdelheid de beroemdheid ontmoet, zijn deze twee daarna onafscheidelijk, vooral omdat de eerste haar metgezel niet los wenst te laten. Zelfs als die metgezel mensen gaat vervelen, irriteren en een intense haat bij hen oproept. De ijdelheid houdt de beroemdheid dicht bij zich, omdat haar bestaan ervan afhangt. En de ijdelheid van Baidjoe, Van Zelst en Mooy laat hun metgezel niet los

En die beroemdheid krijgen ze ook. En verdienen die ook. Helaas niet als de Grote Redders van de Zwarte Dood COVID19, maar meer als de armetierige paniekzaaiers, onlosmakelijk verbonden met SARS-CoV-2, waarbij geen van de door hen gegeven adviezen en wijze raad tot enig nuttig effect heeft geleid. Maar wel mede de oorzaak waren van de enorme sociaalmaatschappelijke schade die de jacht op ZeroCovid en het smachten naar als maar strengere lockdowns tot gevolg had. Het zijn de drie griezelige Gollums van de wetenschap, met alle drie hun eigen Ring of Power, die steeds zwaarder gaat wegen naarmate ze dichter bij het einde van de pandemie komen. Om hopelijk in een wetenschappelijke Mount Doom te eindigen, om er nooit meer uit te komen.

We betalen als maatschappij al jarenlang voor vele akkers vol met pindaplanten, en dus lopen de universiteiten vol met voor het overgrote deel kwetterende aapjes met een leerachterstand. En daarmee komen we terug bij de longworm van de wetenschap, die al heel lang niet behandeld wordt. Wetenschappers als Baidjoe, Mooy en Van Zelst hoesten veel vies pseudowetenschappelijk slijm op en de wetenschappelijke onderbouwing van alles wat zij uitkramen is broodmager. Het wordt de hoogste tijd voor het tussen hekken bijeendrijven van deze academische kletskousen om hun rug in te smeren met een uitermate effectief anti-zwets- en kletsmiddel.

De wetenschap zoals bedreven door mensen die nog wèl in staat zijn om origineel te denken en het wèl belangrijk vinden om hun hypothesen eerst grondig te testen alvorens deze op de maatschappij los te laten, is in de laatste tientallen jaren steeds meer geïnfesteerd geraakt met de meest uiteenlopende parasieten. De zwermen dazen, muggen en strontvliegen onttrekken de wetenschap bijna aan het zicht. De vlooien en muggen belagen de resterende wetenschappers die het woord nog waardig zijn. Ze worden aan het beeld onttrokken door de opgeblazen ijdelheid van onder andere deze drie, en hun kritische stemmen worden overstemd door het diep uit de longen van de wetenschap klinkende gereutel, veroorzaakt door de longwormen Baidjoe, Mooy en Van Zelst. Het is niets anders dan een intellectuele lockdown, van Zero-nut.

Het komt doordat doordat de academie geen luizenmoeders heeft die nauwkeurig de luizen uit de wetenschappelijke haren kammen. De wetenschap krijgt geen deken opgelegd tegen de steekvliegen en muggen, en heeft geen staart om ze weg te jagen. Er is geen natuurlijke cyclus van leven en dood van ideeën, zoals dat in de wetenschap gangbaar was en nog steeds zo zou moeten zijn.

De wetenschap krijgt geen wit goedje op haar rug gesmeerd tegen longwormen. Ze wordt niet behandeld met middelen tegen vlooien en teken. De wetenschap heeft geen eigen afdeling ongediertebestrijding. Terwijl dat wel zou moeten. En heel hard nodig is.

Omdat krabben niet helpt.

1. Gibson J. Government mandated lockdowns do not reduce Covid-19 deaths: implications for evaluating the stringent New Zealand response. Published Online 2020. doi:10.1080/00779954.2020.1844786
2. Kuhbandner C, Homburg S, Walach H, Hockertz S. Was Germany’s Lockdown in Spring 2020 Necessary? How Bad Data Quality Can Turn a Simulation Into a Delusion that Shapes the Future. Futures. 2022;135:102879. doi:10.1016/J.FUTURES.2021.102879
3. Allen DW. Covid-19 Lockdown Cost/Benefits: A Critical Assessment of the Literature. Published online 2021.doi:10.1080/13571516.2021.1976051
4. Herby J, Jonung L, Hanke SH. A LITERATURE REVIEW AND META-ANALYSIS OF THE EFFECTS OF LOCKDOWNS ON COVID-19 MORTALITY
5. Kepp KP, Bjørnskov C. Lockdown Effects on Sars-CoV-2 Transmission – The evidence from Northern Jutland. medRxiv. Published online January 4, 2021:2020.12.28.20248936. doi:10.1101/2020.12.28.20248936
6. Het virus ‘laten uitrazen’ is een slecht idee – NRC. Accessed January 28, 2022. https://www.nrc.nl/nieuws/2022/01/14/het-virus-laten-uitrazen-is-een-slecht-idee-a4079329