Deep State in de National Security Council: kolonel Vindman is een ‘expert’ met een agenda

De huidige razernij om president Donald Trump soms in zijn haast te beschuldigen, onthult dat wat gemakkelijk verborgen kon blijven over de werking van de Deep State binnen de federale overheid. Het congres verkrijgt momenteel getuigenissen van een parade van getuigen of deelnemers aan wat onvermijdelijk UkraineGate zal worden genoemd, een onderzoek naar de vraag of Trump ten onrechte een politieke tegenprestatie van de Oekraïense leiders zocht in ruil voor een militair hulppakket.

De voorbereide openingsverklaring van luitenant-kolonel Alexander Vindman, beschreven als de grootste Oekraïense expert van de Nationale Veiligheidsraad (NSC), geeft enkele inzichten in hoe besluitvorming bij de NSC daadwerkelijk werkt. Vindman werd geboren in Oekraïne maar emigreerde met zijn gezin op driejarige leeftijd naar de Verenigde Staten. Hij werd in 1998 in dienst genomen als legerofficierofficier en diende van 2004 tot 2005 in enige hoedanigheid in Irak, waar hij gewond raakte door een bermbom en een paars hart ontving. Vindman, die vloeiend Oekraïens en Russisch spreekt, heeft een aantal diplomatieke en militaire functies bekleed bij de regering die zich bezighouden met Oost-Europa, om een ​​sleutelrol op te nemen in de planning van het Pentagon over hoe om te gaan met Rusland.

Vindman, Oekraïens, zowel van geboorte als cultureel, was duidelijk een belangrijke speler in het formuleren en beheren van het Amerikaanse beleid ten aanzien van dat land, maar dat is niet echt wat zijn rol in de NSC had moeten zijn. Zoals waarschijnlijk de enige echte Oekraïense expert van de Amerikaanse regering, had hij een bron moeten worden van haalbare opties die de Verenigde Staten zouden kunnen uitoefenen ten opzichte van de relatie met Oekraïne, en bij uitbreiding, over de betrokkenheid van Moskou bij Kiev. Maar dat is niet hoe zijn verklaring, die pleit voor een specifiek beleid, leest. In plaats van deskundig advies te geven, was Vindman vooral bezorgd omdat het bewapenen van Oekraïne niet snel genoeg ging om hem te passen, een uiterst riskant beleid dat al ernstige problemen heeft veroorzaakt met een veel belangrijker Rusland.

Vindman ziet Oekraïne-Rusland blijkbaar door de gevestigde optiek van de Deep State, die het wereldwijde conflict beschouwt als de prijs die moet worden betaald voor het handhaven van de grote belasting van de Amerikaanse belastingbetaler. Continue oorlogsvoering is het enige zakelijke product, wat voor een deel de afkeer van Donald Trump verklaart, omdat hij meerdere keren heeft gedreigd de appelkar van streek te maken, hoewel hij in de praktijk weinig heeft gedaan. Een deel van de schriftelijke verklaring van Vindman (mijn nadruk) onthult: “” Toen ik in juli 2018 bij de NSC kwam, begon ik het beleid van de regering ten aanzien van Oekraïne te implementeren. In het voorjaar van 2019 werd ik me bewust van invloeden van buitenaf die een vals verhaal van Oekraïne promoten dat niet in  overeenstemming is met de consensusvisies van het interagentschap. Dit verhaal was schadelijk voor het beleid van de Amerikaanse overheid. Terwijl mijn collega’s tussen verschillende organisaties en ik  werden steeds optimistischer over de vooruitzichten van Oekraïne, dit alternatieve verhaal ondermijnde de inspanningen van de Amerikaanse overheid om de samenwerking met Oekraïne uit te breiden. ”

Alexander Vindman drong duidelijk aan op een beleid dat zou kunnen worden omschreven als dat van de Deep State in plaats van te reageren op zijn eigen commandostructuur waar de president de besluitvorming doet. Hij heeft ook een geschiedenisles nodig over wat er in zijn geboorteland is gebeurd. President Barack Obama heeft samengewerkt met zijn eigen versie van Macbeth’s drie heksen – Rice, Power en Jarett – om de legitieme regering van Oekraïne in 2014 omver te werpen omdat deze als te dicht bij Moskou werd beschouwd. De verandering van het regime werd teweeggebracht door ‘buitenbeentjes’ zoals de neocon-officier Victoria Nuland met de muilkorf en de footloose oorlogszanger Senator John McCain. Vice-president Joe Biden verscheen ook op het toneel nadat het “natte werk” was gedaan, met zijn zoon Hunter achter hem aan. Sinds die tijd, Oekraïne heeft een opeenvolging van steeds corruptere marionettenregeringen, ondersteund door miljarden buitenlandse hulp. Het is nu per hoofd van de bevolking het armste land van Europa.

Washington binnenin de ringweg en de Deep State kiezen ervoor om de rommel in Oekraïne te wijten aan de Russische president Vladimir Poetin en het gevestigde verhaal maakt ook de absurde bewering dat de politieke situatie in Kiev op de een of andere manier belangrijk is voor de Amerikaanse nationale veiligheid. De voorkeursoplossing is om nog meer geld te verstrekken, wat de corruptie voedt en de Oekraïners in staat stelt de Russen aan te vallen.

Kolonel Vindman, die aangaf hater te zijn van alle Russische Fiona Hill, die op zijn beurt aangaf bij By Jingo We’ll Go to War John Bolton, zat midden in alle plannen om Rusland ten val te brengen. Zijn bezorgdheid ging niet echt uit naar Trump vs. Biden. Het was in plaats daarvan gericht op het versnellen van de $ 380 miljoen aan militaire hulp, inclusief aanvalswapens, die in de pijplijn voor Kiev zat. En ervan uitgaande dat de Oekraïners daadwerkelijk konden leren hoe ze de wapens moesten gebruiken, was het doel om de Russen te straffen en het conflict in Donbas te verlengen zonder enige reden die ergens op slaat.

Let op het volgende aanvullende fragment uit de voorbereide verklaring van Vindman: “… .Ik maakte me zorgen over de implicaties voor de steun van de Amerikaanse regering aan Oekraïne…. Ik realiseerde me dat als Oekraïne een onderzoek zou instellen naar de Bidens en Burisma, dit waarschijnlijk zou worden geïnterpreteerd als een partijdige actie die ongetwijfeld zou resulteren in het verliezen van Oekraïne aan de tweedelige steun die het tot nu toe heeft gehandhaafd . “

Vindmans bezorgdheid gaat helemaal over Oekraïne zonder enige verklaring waarom de Verenigde Staten er baat bij zouden hebben om de belastingbetaler nog een keer een buitenlandse impasse te steunen. Je vraagt ​​je af of Vindman in staat was om zijn verklaring samen te stellen zonder een paar grijnzen. Hij behandelt uiteindelijk de altijd essentiële hoek van de nationale veiligheid en beweert dat “Rusland sinds 2008 een openlijk agressief buitenlands beleid vertoont, gebruikmakend van militaire macht en hybride oorlogvoering aangewend om zijn doelstellingen van regionale hegemonie en wereldwijde invloed te bereiken. Bij afwezigheid van een afschrikmiddel om Rusland af te houden van dergelijke agressie, is er een verhoogd risico op verdere confrontaties met het Westen. In deze situatie is een sterk en onafhankelijk Oekraïne van cruciaal belang voor de Amerikaanse nationale veiligheidsbelangen omdat Oekraïne is een frontlinie en een bolwerk tegen Russische agressie . ”

De gecombineerde visies op Rusland als een agressieve, expansionistische kracht in combinatie met de dappere Oekraïners die als een bastion van vrijheid dienen, is zo absurd dat het nauwelijks de moeite waard is om het tegen te gaan. De Russische economie is ongeveer even groot als die van Italië of Spanje die zijn imperiale ambities beperkt, als die daadwerkelijk bestaan. De vermeende overtredingen tegen Georgië en Oekraïne werden beide veroorzaakt door de bemoeienis van de Verenigde Staten in Oost-Europa, iets dat het had beloofd niet te doen nadat de Sovjet-Unie was ingestort. Oekraïne is minder een belangrijke Amerikaanse bondgenoot dan een welzijnszaak en niemand weet dat beter dan Vindman, maar hij spreekt echt met zijn meesters in het Amerikaanse establishment wanneer hij de conventionele argumenten herhaalt.

Het lijkt nauwelijks mogelijk, maar Vindman graaft zichzelf vervolgens in een nog dieper gat door zijn lof over het treinwrak in Oekraïne. Hij schrijft: “Ondanks dat hij al meer dan vijf jaar door Rusland wordt aangevallen, heeft Oekraïne belangrijke stappen gezet in de richting van integratie met het Westen . De mening van de Amerikaanse overheidsbeleidgemeenschap is dat de verkiezing van president Volodymyr Zelensky en de belofte van hervormingen om corruptie te elimineren, het westerse leunende traject van Oekraïne zal vasthouden en Oekraïne in staat zal stellen zijn droom van een levendige democratie en economische welvaart te realiseren. De Verenigde Staten en Oekraïne zijn en moeten strategische partners blijven die samenwerken om de gedeelde visie te realiseren van een stabiel, welvarend en democratisch Oekraïne dat is geïntegreerd in de  Euro-Atlantische gemeenschap.”

Alexander Vindman zegt of schrijft niet dat de opname van Oekraïne in de NAVO zijn werkelijke doel is, maar zijn opmerkingen over “integratie met het Westen” en de “Euro-Atlantische gemeenschap” impliceren duidelijk precies dat. De uitbreiding van de NAVO tot de grenzen van Rusland door de boze Bill Clinton vormde een van de meest gedenkwaardigste verloren kansen in het buitenlands beleid van de twintigste eeuw. De toevoeging van Oekraïne en Georgië aan de alliantie zou die fout vergroten, aangezien beide vitale nationale veiligheidsbelangen zijn voor Moskou gezien hun geschiedenis en geografische ligging. Vindman moet worden beschouwd als een manifestatie van het Deep State-denken dat de afgelopen twintig jaar zoveel verdriet heeft gebracht in de Verenigde Staten. In dat licht gezien, zijn getuigenis, gehuld in een sfeer van heiligheid en een uniform,