De stijging van Joe Biden herinnert ons eraan dat de manier om verkiezingen te winnen niet is veranderd
Met de Zoom-versie van de 2020 Democratische Nationale Conventie, is Joe Biden officieel genomineerd als kandidaat voor het presidentschap van de partij en behandelen velen nu voormalig vicepresident Joe Biden als niet alleen de koploper, maar ook de onvermijdelijke winnaar van de algemene verkiezingen van 2020.
Het is veel te vroeg om Donald Trump uit te rekenen, maar de ommekeer van het fortuin van zijn tegenstander was opmerkelijk. Enkele dagen voordat Joe Biden zijn nominatie effectief veiligstelde met zijn indrukwekkende overwinning in South Carolina, was de conventionele wijsheid dat de ex-VP neerkwam op een papieren tijger: sterk in nationale peilingen dankzij zijn naamsbekendheid, maar met weinig oprechte steun onder de kiezers.
Het nu clichématige idee dat een ‘opwindende’ kandidaat het electoraat zou hebben uitgebreid door jonge mensen energie te geven, gaat voorbij aan het feit dat een niet-enthousiaste stem even telt als een enthousiaste stem
Hoe hebben experts de ” zombiecampagne ” van Biden zo verkeerd begrepen ? In een tijdperk van uitzinnige polarisatie zagen ze de flauwekul van de blunder-machine uit Delaware, die soms door zijn eigen staf voor de media werd beschermd, als een schuld aan. In feite wordt het een deugd – vooral wanneer het wordt geconfronteerd met een enorm impopulaire gevestigde exploitant.
Biden’s succes in de Democratische voorverkiezingen en leidende positie in de peilingen herinnert ons eraan dat, ondanks de verstoring die door Donald Trump is veroorzaakt, de afgelopen vier jaar de basislogica van de Amerikaanse politiek niet zozeer hebben veranderd als u misschien denkt.
Het is gemakkelijk om te vergeten dat Donald Trump in 2016 op zijn eigen versie van ‘centrisme’ rende, waarmee hij op slimme wijze inbreuk maakte op een traditioneel democratisch terrein. Met de nadruk op infrastructuur, boetes voor outsourcing, non-interventionisme in het buitenland, sociale zekerheid en zelfs Medicare, kreeg hij steun van voormalige Obama-kiezers in belangrijke staten. Als gevolg hiervan, Trump werd gezien door de kiezers zo moeilijk te ideologisch vast te pinnen en gematigder dan Romney, McCain, of Bush.
Als zittende president die een traditionele Republikeinse agenda van belastingverlagingen, deregulering en conservatieve gerechtelijke benoemingen vaststelt, kan Trump niet langer een rol spelen van een liberale Republikein. Maar dat betekent niet, zoals velen aan de linkerkant veronderstelden, dat authentieke progressieven zoals Bernie Sanders en Elizabeth Warren het best geplaatst zouden zijn om hem uit te dagen.
In feite hebben politicologen David Broockman en Joshua Kalla aangetoond dat kiezers eerder geneigd zijn om met een bekende entiteit (Trump) te gaan wanneer ze een hypothetische match tegen een extreem-linkse democraat krijgen, vergeleken met een situatie waarin een gematigde democraat is op de stemming.
Een argument met enige verdienste is dat een herstelfiguur als Biden misschien nog steeds niet voldoende winst oplevert onder blanke kiezers zonder een universitair diploma, een kiesdistrict dat Clinton met een spectaculaire marge verloor. Hij lijkt dit echter meer dan goed te maken door het aanzienlijke voordeel van Trump onder oudere kiezers vanaf 2016 uit te wissen .
Evenzo negeert het nu clichématige idee dat een ‘opwindende’ kandidaat het electoraat zou hebben uitgebreid door jonge mensen energie te geven en negeert het feit dat een niet-enthousiaste stem evenveel telt als een enthousiaste stem – een les die op de harde manier is geleerd tijdens recente verkiezingen door het Britse Labour Partij. Wat nog belangrijker is, het onderschat het vermogen van de deregulator van douchekoppen om democraten, onafhankelijken en sommige republikeinen ertoe aan te zetten hun stembiljetten te mailen of bij de stembus te verschijnen, zelfs tijdens een pandemie.
In een recente NYT / Siena College-peiling onder bijna 4.000 geregistreerde kiezers in zes slagveldstaten, zei een meerderheid van de Biden-aanhangers dat hun bedoelingen voor november voortkwamen uit het verzetten van Donald Trump in plaats van het uitbrengen van een bevestigende stem voor Joe Biden. In deze zes staten, die Trump allemaal in 2016 droeg, loopt Biden momenteel met een marge van twee cijfers voor op Trump.
Omgekeerd heeft Joe Biden, in tegenstelling tot de meer ‘opwindende’ opties, geen gepassioneerde oppositie aan de kant van de GOP gemobiliseerd, ondanks pogingen van de Trump-campagne om hem en Kamala Harris af te schilderen als pionnen van radicaal links. Slechts 15 procent van de Trump-kiezers in swing states zei dat hun stem werd ingegeven door oppositie tegen Biden. In een recentere nationale peiling van YouGov zei slechts 12 procent van de Republikeinen dat ze van plan waren “tegen Joe Biden” te stemmen.
Die cijfers kunnen voor november verschuiven als de campagne van de gevestigde exploitant erin slaagt een allround onschuldige kandidaat als gevaarlijk te beschouwen. Een substantieel deel van het electoraat – waaronder een meerderheid van de Republikeinen – gelooft immers al dat Biden de politie wil verdedigen. (Hij doet niet.)
Politieke controverses spelen zich echter anders af onder fanatici op Twitter dan onder de meeste Amerikanen die hun dagelijks leven niet organiseren of hun identiteit rond politiek bouwen. Op een UCLA / Nationscape- peiling zei 45 procent van de kiezers dat partijdige aansluiting “niet te belangrijk” of “helemaal niet belangrijk” voor hen was. Het idee dat gewone kiezers nu net zoveel van hun feestjes houden als van hun sportteams, is misplaatst.
De rest van de race zal een test zijn of het politieke leven van Amerika de afgelopen drie en een half jaar echt radicaal is veranderd. Na de overwinning van Trump in 2016 hebben velen dat beweerd , vaak overdreven .
Een even plausibel verhaal gaat als volgt: tovenarij op sociale media heeft misschien een aantal constanten van het politieke leven op zijn kop gezet, maar het heeft Amerika geen nieuw electoraat opgeleverd. Onlineplatforms in de aandachtseconomie hebben meer directe kanalen gecreëerd tussen ondernemende politici en hun publiek en het is waar dat deze omgeving flitsende en bombastische sprekers beloont. Maar het nieuwe informatie-ecosysteem heeft de politieke kandidaten niet ontheven van de plicht om kiezers te ontmoeten waar ze zijn.
De volksuitdrukking dat “democraten verliefd worden, maar republikeinen vallen in lijn” geeft de mening weer dat linkse partijen brede, minder gedisciplineerde tenten zijn, in vergelijking met conservatieve krachten die zich richten op het grote geheel: het winnen van verkiezingen. Dit jaar hebben de Democraten in plaats daarvan een centristische zaak gekozen die niemand verliefd heeft gemaakt. Maar veel Amerikanen zijn gecharmeerd van het simpele vooruitzicht om Trump in november te vervangen.
Overweeg alstublieft om ons te steunen als donateur of ondersteunend lid, ook wij hebben onze inkomsten zien dalen in deze heftige tijden daarom, KLIK HIER voor IBAN of via PayPal hieronder!, wil je ook onze berichten zoveel mogelijk delen dit is voor ons van levensbelang, hartelijke dank en veel leesplezier. Steun Indignatie via PayPal veilig en simpel.