Indignatie redactie 
Meestal zie ik geen tv-nieuws. Ik maakte een uitzondering en volgde op 12 mei om 20.00 uur het Engelse programma van de Duitse staatstelevisie DW.
Crisisperiodes zijn uitermate handig als je wilt weten wie de media echt controleert. In ‘gewone’ periodes krijgen de media, door degenen die ze controleren, veel meer manoeuvreerruimte dan tijdens ‘gewone’ periodes. Maar hun meesters kunnen hen dergelijke vrijheden niet laten gebruiken in zaken die voor hen erg belangrijk zijn. Dit is de reden waarom de oplettende lezer of kijker gemakkelijk kan begrijpen wie de media beheerst door hun reportages en commentaren tijdens crises zorgvuldig te observeren. Mits hij toegang heeft tot alternatieve informatiebronnen, gebruikt hij zijn verstand en doet hij moeite om dergelijke vergelijkingen te maken.
In het geval van het nieuws van Deutsche Welle TV in het Engels (12 mei, 20.00 uur UTC) hoefde je niet eens huiswerk te maken. Het nieuwsbulletin is begonnen met het nieuws over de Gaza-crisis. De journalist die het nieuws presenteerde, deed een poging om te doen alsof hij objectief was. De tv toonde ons bijvoorbeeld een van de drie Gaza-torens die door de Israëlische luchtmacht waren afgebroken. De journalist sprak over een Israëlisch kind dat werd gedood door Hamas – raketten, hoewel hij wat moeite had om de dode kinderen in Gaza te tellen en hij had geen tijd om geïnformeerd te worden over deze man, zijn zwangere vrouw en hun vijfjarige jongen die door de Israëliërs waren gedood. stakingen. Hij scheen niet op te merken dat de Israëlische luchtmacht, die zich richtte op de “Hamas-terroristen”, de belangrijkste ontziltingsfaciliteit in Gaza vernietigde, gebouwd, als ik me niet vergis, met de hulp en het geld van de VN, waardoor anderhalf miljoen mensen van drinkwater worden beroofd. Omdat er in Duitsland meestal veel regen valt, vinden Duitse journalisten het misschien niet zo belangrijk om toegang te hebben tot schoon water.
Maar de aanwijzing was dat niet. Na te hebben gezegd wat hij te zeggen had, nodigde de journalist de woordvoerster van de Israëlische strijdkrachten uit om de rest te zeggen. Ik heb de minuten niet geteld, maar ik heb de indruk dat ze net zoveel heeft gesproken als de journalist zelf. Ik wachtte om de andere kant van het conflict te horen, maar tevergeefs. Geen Palestijnse woordvoerder. Het was het tweede nieuwsitem, een nieuwe aflevering van de “oorlog van beschavingen”, de aanval in Kazan, Rusland. DW was ineens verliefd op Russen.
Op dat moment kwam er een nieuw idee bij me op. Misschien is de Duitse elite nog steeds zo bedroefd door de gruwelijke misdaden van nazi’s tegen Joden, dat ze denkt dat het een goede manier is om haar verdriet te uiten door Israël te steunen bij het toepassen van sommige van hun methoden op Palestijnen.
Wie weet? De menselijke ziel is immers een afgrond.
Het voorbeeld van de DW dat we hebben gebruikt, is geen apart exemplaar. Hetzelfde geldt voor de overgrote meerderheid van de westerse (en niet alleen westerse) massamedia.
Israël, een verborgen supermacht en de ‘Oorlog van beschavingen’
Wat we zeker weten en keer op keer bevestigen, is de enorme, ongekende invloed van Israël, niet alleen of in het bijzonder in Duitsland, maar op vele zogenaamd onafhankelijke en sterke staten. Zo’n invloed komt niet overeen met een proxy-staat van de Amerikanen of met een regionale macht in het Midden-Oosten, zoals Israël vaak wordt beschreven. Als we oordelen naar de resultaten van deze invloed, komt dit eerder overeen met de mogelijkheden van een ‘verborgen supermacht’, die zelfs zijn beleid kan dicteren aan de ‘zichtbare’ supermacht, iets dat in het bijzonder gebeurde onder Trump en ook met zogenaamd sterke Europese staten, zoals Frankrijk en Groot-Brittannië.
Deze invloed is zo groot dat heel weinig mensen erover willen praten. Maar door niet te spreken, bent u uiteindelijk niet in staat om alle factoren van de situatie correct te analyseren en er dus tegen te vechten. Je ziet gewoon fragmenten van de internationale realiteit. Gedeeltelijke waarheden dienen soms alleen om het algemene beeld te verbergen en u in verwarring te brengen.
De internationale “Oorlog van beschavingen”
De heer Netanyahu is niet alleen een ambitieuze Israëlische politicus. Hij is de leider van een hele factie binnen het establishment die het “wijdere Westen” regeert. Hij heeft een samenhangende strategie voor het hele Westen voor te stellen. Het heet “Oorlog van beschavingen”, hoewel het zou moeten worden genoemd “Oorlog tegen beschavingen”.
Hij en zijn vrienden (zoals Trump, Bannon, Bolsonaro, Modi, Salvini en vele anderen) geloven dat oorlog (en dictatuur) de enige uitweg is voor het brede Westen (inclusief Israël) om de wereld te blijven domineren en zelfs hun overheersing. Hij en zijn vrienden hebben niets geleerd van Waterloos en Berlijn, van Libanon en van Irak.
Ze begrijpen het niet en willen zelfs niet het ultieme risico begrijpen dat dit beleid voor het Joodse volk zelf met zich meebrengt. Ze begrijpen niet hoe dichtbij triomfen en tragedies zijn. En ze missen de moed van een anders genadeloze krijger als Yitzhak Rabin, vermoord omdat hij het vredesakkoord met Arafat ondertekende, die daarna ook werd vermoord. Ze begrijpen niet dat het na 1945 een luxe is om de dominantie-spellen te spelen die we sinds de neolithische revolutie spelen en dat onze soort een manier moet vinden om ze te stoppen, wil het leven en niet sterven, in een niet zo verre toekomst.
Netanyahu tegen Biden
Het is Netanyahu die verloor bij de laatste Amerikaanse verkiezingen. Maar hij is niet een man die hij zal accepteren, noch de krachten achter en om hem heen. In Jeruzalem en in Gaza voert hij zijn tegenaanval uit tegen de troepen rond Biden. De krachten om hem heen exporteren nu ook de “oorlog der beschavingen” naar Frankrijk, de “moeder” van de Europese democratie, en duwen deze in een waarschijnlijke “pre-Trump” -periode.
Hij heeft een voordeel ten opzichte van Biden. Hij weet wat Clausewitz voor hem wist, dat de generaals die grote overwinningen behalen, degenen zijn die de regels veranderen. Hij behoort tot de “bolsjewieken”, niet tot de “mensjewieken” van de contrarevolutie van de wereld. En dat levert hem een zeker en serieus voordeel op.
Biden wil zijn beleid stopzetten, maar in tegenstelling tot Netanyahu wordt hij meer beperkt in zijn acties door het systeem dat hij leidt, de regels, de allianties, de vermeende belangen en de ideologieën. Hij is ook beperkter omdat hij – en zijn administratie – in hoge mate afhankelijk is van de joodse factor. De meerderheid van de leiders van de Joden in de Verenigde Staten is tegen Netanyahu en zijn beleid. Maar ze willen hem niet tegenwerken op manieren die Israël schaden.
Netanyahu weet dat en daarom betrekken hij en zijn volk Israël in een oorlog die elk uur en dag escaleert. Hij wil gebeurtenissen creëren zonder omkeerbare gevolgen en de Verenigde Staten ertoe bewegen Israël te steunen, uit angst voor de gevolgen als ze het niet doen, om zijn eigen positie als premier van Israël te behouden en elk hervormingsbeleid van Biden te torpederen. Het uiteindelijke doel is om de voorwaarden te scheppen voor het ontketenen van een uitgebreide vorm van “Oorlog van beschavingen”. Zijn pad leidt nergens anders dan naar een wereldoorlog.
