Donald Trump en de doemloop van de dictator

Of Trump nu wel of niet een psychopaat is, laat ik aan de medische professie over; Ik beschrijf eenvoudigweg een duidelijk gedragspatroon.

De afgelopen week bleek dat de juridische strategie van Donald Trump om te voorkomen dat hij vóór de verkiezingen van 2024 met een federaal proces zou worden geconfronteerd – waarna hij, als hij wint, zijn DOJ eenvoudigweg alle federale aanklachten tegen hem kan laten afwijzen – bestond uit het gebruik maken van rechter Aileen Cannon, die hij had aangesteld, om rechter Tanya Chutkan te “bevriezen” (dat wil zeggen, te blokkeren) , wat hij niet deed.

De manier waarop het plan zou moeten werken is als volgt: zorg er eerst voor dat Cannon het ‘documentenproces’ van Trump in Florida terugschuift naar juli, nadat het op haar kalender staat voor mei, waar het momenteel staat, tot de laatst mogelijke minuut.

Dat was in de eerste plaats bedoeld om de lentekalender te verstoppen, zodat een voorjaarsproces over de “opstand”-zaak verboden terrein zou zijn voor Chutkan (iedereen is het erover eens dat de processen van Trump elkaar niet kunnen overlappen). Vervolgens, door het documentenproces naar juli te verplaatsen, blokkeert u een zomerproces in de opstandzaak.

Intussen was het de bedoeling om het opstandproces steeds verder uit te stellen, om elke mogelijkheid uit te sluiten dat het vóór juli zou worden gehouden. En ten slotte, als dat eenmaal is bereikt en juli ronddraait, zorg er dan voor dat Cannon haar proces nog verder uitstelt, zodat het te dicht bij de verkiezingen zou zijn om door te gaan.

Dat sluwe plan om de klok uit te lopen – complex en cynisch – is zojuist een stuk eenvoudiger geworden met de verrassende beslissing van het Hooggerechtshof om het beroep van Trump tegen zijn door het DC Circuit Court of Appeals afgewezen ‘immuniteitsclaim’ van Weesgegroet te aanvaarden.

Zoals de Harvard-jurist Laurence Tribe het verwoordde in zijn commentaar op de handelswijze van SCOTUS: “Dit is niet de manier waarop een land dat zich bezighoudt met het behoud van de rechtsstaat en de constitutionele democratie te werk zou gaan.”

Voor degenen die thuis de stand bijhouden: bedenk dat speciaal aanklager Jack Smith SCOTUS begin december voor het eerst vroeg om uitspraak te doen over Trumps beroep op presidentiële immuniteit in het Chutkan-proces . De rechtbank weigerde dit te doen ondanks het feit dat, zoals we nu weten, tenminste de noodzakelijke vier rechters bereid waren de zaak uiteindelijk in behandeling te nemen .

Nadat SCOTUS dat zojuist had gedaan, en met “alles weloverwogen snelheid”, had SCOTUS – dat er op de een of andere manier in slaagde de meer gecompliceerde zaak Bush v. Gore binnen vier dagen te beslissen – mondelinge pleidooien gepland voor de week van 22 april . 

De totale vertraging bedraagt ​​minimaal 130 dagen , oftewel ongeveer de helft van de periode waarin het proces als levensvatbaar werd beschouwd.

Weinig gerechtswaarnemers geloofden dat zelfs een door rechts gedomineerde SCOTUS Trumps halfbakken en gevaarlijke algemene immuniteitsverzoek zou aanvaarden. Het unanieme advies van het uit drie rechters bestaande DC-circuitpanel, dat werd geleid door een door George HW Bush aangestelde persoon, zette met uiterste duidelijkheid zowel de gevaren als de absurditeiten van Trumps bewering uiteen.

Zoals de Harvard-jurist Laurence Tribe het verwoordde , in commentaar op de handelwijze van SCOTUS: “Dit is niet de manier waarop een land dat zich bezighoudt met het behoud van de rechtsstaat en de constitutionele democratie te werk zou gaan.”

Dankzij de vrienden van Trump op de hoogste plaatsen is het nu niet langer nodig om Chutkan uit een proces in het voorjaar te halen. Een SCOTUS-besluit over het immuniteitsverzoek van Trump zou waarschijnlijk op zijn vroegst niet eerder dan midzomer komen. En er is nog het gevaar dat SCOTUS naar de rechtbank zal verwijzen met instructies om de implicaties van sommige gedeeltelijke immuniteiten uit te zoeken, wat meer festiviteiten voorafgaand aan het proces en nog meer vrije tijd zal betekenen.

Chutkan van haar kant deed haar best om snel vooruitgang te boeken: voordat Team Trump de werken met zijn immuniteitsclaim afrondde, stond het opstandproces op haar agenda voor maart. Cannon daarentegen heeft tot nu toe gediend als een gewillig machtsinstrument in het uitstelspel van Trump.

Het hele balspel

Dus tussen een sympathieke SCOTUS in DC en een volgzame rechter in Florida is het niet moeilijk om je voor te stellen dat de zaken zich precies afspelen zoals Team Trump ze heeft opgesteld: nu Chutkan ‘bevroren’ is en Cannon langzaam loopt, zal er geen federale regering meer zijn. strafrechtelijk proces voordat Amerika gaat stemmen.

Als dat inderdaad het geval is wanneer het stof is neergedaald, zal gerechtigheid aan de orde zijn en zullen de Amerikaanse kiezers – van wie bijna tweederde, waaronder bijna vier op de tien Republikeinen, hebben aangegeven dat ze in ieder geval een vonnis willen zien in de Verenigde Staten. proces tegen de opstand vóór de stemming in november – zal in het ongewisse blijven.

Dit is vrijwel het hele verhaal, aangezien peilingen duidelijk hebben gemaakt dat Trumps huidige rooskleurige overwinningskansen na een strafrechtelijke veroordeling  zouden dalen .

Er zijn nog steeds, zeker, de twee staatsprocessen. Maar de grote puinhoop die officier van justitie Fani Willis heeft gemaakt van de verkiezingsinmengingszaak bij een staatsrechtbank in Georgië heeft vrijwel geen kans om vóór de verkiezingen voor de rechter te komen.

En de ‘zwijggeld’-zaak in de staat New York, die in maart voor de rechter komt , wordt door Trump beschouwd als niets meer dan een potentiële electorale vleeswond, slechts een peccadillo die weinig risico op gevangenisstraf met zich meebrengt – in het slechtste geval een ‘veroordeling’ met een asterisk.

Trump zal dus alle mogelijke hefbomen van een gestapelde federale rechterlijke macht hebben overgehaald (bedankt, Mitch McConnell). En hoewel er een klein risico bestaat dat er daadwerkelijk een federaal proces zal plaatsvinden in de aanloop naar de verkiezingen, lijkt het waarschijnlijker dan niet dat Trump zal ontsnappen aan de federale strafrechtelijke aansprakelijkheid – en daarmee ook aan de electorale verantwoordelijkheid.

En dan, nadat hij zich met zijn vuist terug naar het Witte Huis heeft gepompt, kan hij alles afsluiten .

Er is iets zo mis met deze foto dat het elke beschrijving te boven gaat. Het vervult me ​​met wat ik ben gaan herkennen als de meest ondraaglijke emotie die ik kan ervaren: machteloze woede.

Het jaagt mij ook de stuipen op het lijf. Dit is waarom.

De doemloop van de dictator

Mijn alarm komt voort uit de herkenning van een historisch patroon dat ik de Dictator’s Doom Loop noem. In het geval van Trump heb ik het over iets veel duisterder dan zijn gebruik van het D- woord , met name in de beruchte klap die hij uithaalde op de softbal van Sean Hannity: ‘Je belooft Amerika vanavond dat je nooit de macht zou misbruiken als vergelding tegen wie dan ook.”

Trump: “Behalve dag 1. … Daarna ben ik geen dictator.”

Voor veel bezorgde luisteraars kwam die plagerige onderbreking over als een plan om vanaf dag één dictator te worden , wat niet precies was wat Trump zei. Laat uit het verslag blijken dat hij op Hannity reageerde, en sindsdien heeft herhaald , dat hij geen dictator zou zijn “behalve op dag 1.”

Maar je kunt de geschiedenisboeken vele jaren doorzoeken en geen voorbeeld vinden van een eendagsdictator. En niet veel dictators van een week, een maand of zelfs een jaar – dictators die op eigen houtje besloten om niet langer dictators te zijn.

Dat brengt me tenslotte terug bij onze Dictator’s Doom Loop. Het patroon is, zoals bij alle doemscenario’s, een onverbiddelijke cyclus van positieve feedback, waarin dictatoriaal gedrag het soort verzet uitlokt dat nog meer dictatoriaal gedrag, hardere repressie en dodelijkere maatregelen noodzakelijk maakt.

De lus is een soort historisch hoofdbestanddeel, van de quasi-historische Macbeth, via Hitler, Stalin en Mussolini, tot het hedendaagse Bashar al-Assad , met nog veel meer daar tussenin. Het zal waarschijnlijk enigszins worden afgezwakt of uitgesteld wanneer sterke mannen de macht overnemen met de instemming en bewondering van het grootste deel van hun bevolking – hoewel zelfs zulke ‘geliefde’ dictators over het algemeen hun welkom, a la Nicaragua’s Daniel Ortega , verslijten en de doemlus ingaan. pad.

Donald Trump zou in 2025 niet de macht overnemen met de instemming en bewondering van het grootste deel van de bevolking.

In de hoofden van ongeveer de helft van Amerika (en, voor wat het waard is, het grootste deel van de wereld) zal hij een seriemisdadiger en een couppleger zijn die erin is geslaagd het rechtssysteem te bespelen om de verantwoordelijkheid en het oordeel te ontlopen.

Alsof dat nog niet genoeg is, zal hij aantreden met een onbuigzame wil om met kracht een zeer impopulair beleid op te leggen, zonder compromissen of aanpassingen. Hij zal een klein leger van grondig doorgelichte ultra-MAGA-hyperloyalisten met zich meebrengen om zijn weg door het struikgewas van de democratie te banen en de wraak en vergelding te vergemakkelijken waarvan hij herhaaldelijk heeft aangegeven dat deze hoog op zijn prioriteitenlijst zullen staan.

En hij zal, als de geschiedenis en zijn eigen eerdere inspanningen een leidraad zijn, verlangend zijn naar een beroep op de Opstandwet . Maar wat mij het meest beangstigt, is dat het onwaarschijnlijk is dat hij veel keuze zal hebben, zelfs als hij niet zo geneigd zou zijn.

Mocht hij aantreden nadat hij door zijn juridische mijnenveld had gedanst en de kiezers de kans had ontzegd om te weten of ze voor (of tegen) een misdadiger stemden die veroordeeld was voor de ernstigste ‘politieke’ misdaden, dan zal ik zeker niet de enige zijn die kookt. met woede.

Onder dergelijke omstandigheden zou Trump als president gehaat worden – en ik bedoel gehaat – en gevreesd door vele miljoenen.

Er zou geen huwelijksreis zijn. Hij zou op dag 1 president Pariah zijn.

Er zou weerstand zijn; er zouden protesten zijn; er zou een stortvloed van harde woorden en vrijwel zeker daden volgen.

Vanaf het allereerste begin zou Trump, figuurlijk en mogelijk ook letterlijk, de wapens moeten opnemen tegen deze zee van problemen en woedende menigte vijanden. Het is niet moeilijk om je, althans grofweg, voor te stellen hoe dat eruit zou zien.

Terwijl hij zijn beleid oplegt – of het nu gaat om het boren of het bouwen van muren, het opheffen van de financiering van Oekraïne, het terugtrekken uit de NAVO of het verbieden van abortussen of massale opsluitingen en deportaties – zal de a priori woede die zijn hemelvaart begroette zelfs nog verder toenemen. Er zal felle kritiek worden geschreven, gesproken en gezongen, en er zal op alle fronten onverzoenlijke weerstand worden ondervonden.

Sommigen hebben gespeculeerd dat Trump tevreden zou zijn met het Witte Huis als zijn veilige huis, de processen tot zinken zou brengen en gewoon weer in zijn greep zou terugkeren. Er zijn echter weinig aanwijzingen dat een dergelijke koers – en het relatieve evenwicht dat deze zou kunnen opleveren – zijn keuze zou zijn of zouden kunnen zijn.

Des te meer als hij zijn dreigementen van wraak en vergelding waarmaakt . Ik vraag mezelf af: als hij zich op een dergelijke behandeling richt, zelfs maar één collega-journalist, of generaal Mark Milley , of voormalige vertegenwoordigers Liz Cheney en Adam Kinzinger , of wie dan ook van de moedigen onder ons die het hebben aangedurfd om tegen hem uit te spreken of hem op een of andere manier tegen te spreken, zou ik er hulpeloos bij staan, of die eenvoudigweg weigeren de knie te buigen en zijn ring te kussen? Zouden hun vrienden en collega’s? Zou jij?

Een angstaanjagende keuze

Vergeef me alstublieft de donkere en stormachtige kristallen bol, maar ik hoop dat het duidelijk is waar dit heen gaat. Wanneer leiders gewetenloze dingen doen, staat het volk – in dit geval “Wij het Volk” – onder de heerschappij van die leider voor een grimmige keuze: zich verzetten of berusten, opstaan ​​of stand-by blijven.

Als zelfs maar een klein aantal – ziek door Trumps ontwijking van zowel gerechtigheid als politieke consequenties, niet in staat om de vernietiging van zowel individuen als de democratie die inherent is aan de consolidatie en projectie van zijn macht in ‘ Project 2025 ’ te verdragen – ervoor kiest om zich te verzetten, voorspelt de geschiedenis dat Trump dat onmiddellijk zal doen. betreed de Doom Loop van de Dictator.

Tegen het verzet ingaan, met harde (denk aan het Lafayette-plein of het Tiananmen-plein ) of zachte (denk aan de aanklager van wijlen Alexei Navalny ) macht, zou dezelfde vraag opnieuw stellen: weerstand bieden of berusten, opstaan ​​of toekijken? – op een nog hogere, urgentere toon.

Meer verzet leidt tot steeds brutaler dictatoriale maatregelen om het te onderdrukken, die op hun beurt nog bozer en wanhopiger verzet oproepen, in een steeds escalerende cyclus die culmineert in een definitieve verplettering of een grootschalige opstand en burgeroorlog. Hoe hoger een democratie heeft gestaan ​​– hoe verder zij moet vallen – hoe harder en cataclysmischer die val zal zijn.

Sommigen hebben gespeculeerd dat Trump tevreden zou zijn met het Witte Huis als zijn veilige huis, de processen tot zinken zou brengen en gewoon weer in zijn greep zou terugkeren. Er zijn echter weinig aanwijzingen dat een dergelijke koers – en het relatieve evenwicht dat deze zou kunnen opleveren – zijn keuze zou zijn of zouden kunnen zijn.

Hij heeft al laten zien dat hij iemand is wiens behoeften grenzeloos en bodemloos zijn , die – vooral in zijn jaren van verval en van aangezicht tot aangezicht met zijn sterfelijkheid – in wezen oneindige goedkeuring en bijval moet hebben. Iemand, om het duidelijk te zeggen, die aanbeden moet worden . En wie moet degenen slaan die dit weigeren?

Of Trump nu wel of niet psychotisch of psychopaat is, laat ik aan de medische professie over ; Ik beschrijf eenvoudigweg een duidelijk gedragspatroon. Macht in de handen van zo iemand is meer dan gevaarlijk; het heeft de neiging explosief te zijn.

Vorige week sprak de extreemrechtse, kruiszwaaiende acoliet Jack Posobiec samen met Trump op de CPAC deze huiveringwekkende boodschap:

Welkom bij het einde van de democratie. Wij zijn hier om het volledig omver te werpen. Op 6 januari zijn we er niet helemaal geraakt, maar we gaan ons best doen om er vanaf te komen.

Als Trump zijn verhulde en niet zo verhulde dreigementen om de democratie te bevorderen waarmaakt – als hij, verkozen met de essentiële hulp van een Hooggerechtshof waarin zijn aangestelden de scepter zwaaien, de overblijfselen van een republiek begint af te breken, zullen we nog maar kort geleden werd aangenomen dat het levendig en duurzaam was – wat zullen wij, de ontheemden, doen?

Zullen wij de ruïnes van ons geboorterecht verstevigen? Zullen we herbouwen? Zullen we de hoop opgeven?

Verzetten of berusten? Opstaan ​​of stand-by blijven?

De geschiedenis en de huidige wereld zijn vol voorbeelden van landen waarvan de mensen tot de conclusie zijn gekomen dat verzet nutteloos is of dat de democratie de prijs niet waard is, terwijl ze hun hoofd gebogen houden en hun dagelijkse leven leiden met afgewende ogen. Amerika zou binnenkort zo’n plek kunnen zijn.