![Donald Trump en de Golf van Mexico 3 Trump](https://indignatie.nl/wp-content/uploads/2025/01/Donald_Trump_Map_Gulf_of_America_3x2.jpg-1440x600-1-1024x427.jpg)
De vastberadenheid van Donald Trump om de Golf van Mexico een nieuwe naam te geven, zou een bombastische onderhandelingstactiek kunnen zijn, of een terugkeer naar het Amerikaanse expansionisme uit de 19e eeuw, dat ooit bekendstond als Manifest Destiny.
Op het eerste gezicht klinkt de aankondiging van Donald Trump op dag één dat hij de naam van de Golf van Mexico wil veranderen in de “Golf van Amerika” ronduit absurd. Zeker, Amerikaanse presidenten zijn machtig, maar niets in de Amerikaanse grondwet geeft een president het recht om de naamgeving van de geografie van de planeet te bepalen. Dat wordt meestal overgelaten aan een consensus onder cartografen, geografen en een handvol ontdekkingsreizigers.
De naam “Amerika” wordt over het algemeen toegeschreven aan de 15e-eeuwse Florentijnse ontdekkingsreiziger Amerigo Vespucci, die wordt gecrediteerd met de ontdekking dat de Amerikaanse continenten geen deel uitmaken van India of China. Vespucci verwees naar zijn nieuw ontdekte continenten als de “Nieuwe Wereld” en zou zijn handtekening, “Amerigo”, hebben achtergelaten op een kaart die hun locatie onthulde. Een Duitse cartograaf, Martin Waldseemüller, publiceerde een kaart met 12 panelen, met gedetailleerde verslagen van verschillende ontdekkingsreizigers over de Nieuwe Wereld. Waldseemüller noemde de nieuwe continenten “Amerika”, met behulp van de vrouwelijke vorm van de Latijnse spelling van Vespucci’s voornaam.
Meer dan een paar wereldleiders, die zich goed bewust zijn van Trumps onwetendheid over geografie, krabben zich waarschijnlijk op het hoofd en vragen zich af waarom Trump überhaupt om de naam van de Golf geeft, tenzij het natuurlijk gewoon weer een van Trumps nare gebaren is die bedoeld zijn om disrespect voor Mexico te tonen. De Golf kan het natuurlijk geen moer schelen hoe Trump het besluit te noemen.
Een frietje met een andere naam…
De huidige ophef over namen doet denken aan de campagne van een paar “patriottische” Republikeinen in 2003 om het publiek ertoe te bewegen om Franse frietjes “Freedom Fries” te noemen. George W. Bush maakte zich op om Irak binnen te vallen onder het later ontkrachte voorwendsel dat Saddam Hussein de wereld bedreigde met “massavernietigingswapens.” Frankrijk was sceptisch en leek daardoor ontrouw in de ogen van de campagne die werd aangestuurd door Bush, vicepresident Dick Cheney en minister van Defensie Donald Rumsfeld.
Het was moeilijk om op dat moment niet te denken dat de echte reden om oorlog te voeren was om de publieke opinie af te leiden van het feit dat Bush slapend was betrapt toen terroristen de aanslagen van 9/11 lanceerden. Verslaggevers hadden Bush gevraagd naar al-Qaeda, dat de aanslag pleegde, enkele weken voordat deze plaatsvond, en Bush, die op dat moment druk bezig was met golfen, vertelde hen dat er niets was om je zorgen over te maken.
De suggestie dat Saddam Hussein een arsenaal aan massavernietigingswapens zou kunnen opbouwen, was de doorslaggevende factor die de oorlog rechtvaardigde. Het enige probleem was dat er geen wapens waren.
Destijds deed ik verslag voor Time in New York. Charles Duelfer, die door de CIA was uitgeleend aan het ministerie van Buitenlandse Zaken en vervolgens aan de Verenigde Naties om te helpen bij het beheer van de internationale commissie van de VN die Irakese wapens volgde, vertelde me al vroeg dat de circulerende verslagen over Irakese massavernietigingswapens een bluf waren van Saddam om zijn buren te intimideren. “We houden alles in de gaten wat Irak in- en uitgaat,” zei hij. “Er is daar niets.”
Een vriendin die verbonden is aan de Franse missie van de VN vertelde me dat de ophef over Freedom Fries in eerste instantie niet serieus was. “We denken dat het een grap is,” lachte ze. Kort daarna veranderde ze van gedachten en zei dat de retoriek die uit Washington kwam niet langer een grap was en dat het verontrustend was geworden. “Mensen beginnen bang te worden,” zei ze.
Diplomatieke taal tussen regeringen is meestal gekalibreerd om een boodschap te sturen die uiteindelijk begrepen zal worden. Trump is zo geneigd tot hyperbool en vulgaire beledigingen dat het moeilijk is om te zeggen wat hij echt wil.
Nu is het Trumps retoriek die mensen bang maakt, die geen humor zien in zijn expansionistische gebral.
Zoals bleek waren er geen massavernietigingswapens in Irak, maar de oorlog, die begon in het voorjaar van 2003, kostte het leven aan 4.492 Amerikaanse militairen en ergens tussen de 110.000 en 400.000 Irakezen. Nog eens 32.292 Amerikaanse GI’s raakten gewond en een flink aantal raakte voor het leven verlamd of getraumatiseerd. De oorlog slaagde er ook in een groot deel van het Midden-Oosten te destabiliseren. De kosten voor de Amerikaanse belastingbetaler over een periode van meerdere jaren, zonder de doorlopende kosten bij het Department of Veterans Affairs mee te rekenen, bedroegen $ 728 miljard , waarvan een aanzienlijk deel naar defensiecontractanten in de VS ging.
De campagne om Freedom Fries te promoten werd snel vergeten; de schade van de oorlog niet. Wat er in het Witte Huis gebeurt, lijkt misschien absurd, maar het kan ook dodelijke gevolgen hebben.
Ook wij hebben jou steun nodig in 2025, gun ons een extra bakkie koffie groot of klein.
Dank je en proost?
Wij van Indignatie AI zijn je eeuwig dankbaar
Welke mondiale wereldorde?
Niets hiervan lijkt Donald Trump te deren, die zijn toch al formidabele spel van het snel en losjes omgaan met de waarheid, het spuien van leugens en valse statistieken, en het zich over het algemeen niet bekommeren om de impact die wilde retoriek uit het Witte Huis waarschijnlijk zal hebben op de rest van de wereld, verbazingwekkend heeft verbeterd. De helft van wat Trump tweet op X/Twitter is gewoonweg onwaar. De rest bestaat uit grove aanvallen op denkbeeldige vijanden of dingen die hij uit het niets verzint. Trump kan het niets schelen.
Diplomatieke taal tussen regeringen is meestal gekalibreerd om een boodschap te sturen die uiteindelijk begrepen zal worden. Trump is zo geneigd tot hyperbool en vulgaire beledigingen dat het moeilijk is om te zeggen wat hij echt wil.
Hij heeft gesuggereerd dat de VS, op zijn bevel, militaire macht zou kunnen gebruiken om de controle over Canada te grijpen (een idee waar Amerikanen in het verre verleden tevergeefs mee flirtten ) of simpelweg bezit zou kunnen nemen van de Panamakanaalzone en Groenland. Wat zegt hij nu echt? Wat is de boodschap die ten grondslag ligt aan zijn voorgenomen intentie om de Golf een andere naam te geven? Wil hij echt Mexico binnenvallen, samen met Panama? Of is hij gewoon een andere gekke oude man geworden die naar de mond rent?
Herinnert u zich de Alamo nog?
Voor Mexico zal de onmiddellijke reactie waarschijnlijk een flashback zijn naar Amerika’s betrokkenheid bij Manifest Destiny in de 19e eeuw, die eindigde met de inname door de VS van ongeveer 60 procent van het veronderstelde Mexicaanse grondgebied met geweld. Het is in het huidige klimaat relatief makkelijk om te vergeten dat tot 1846-48 het grootste deel van het grondgebied ten westen van de Mississippi-rivier technisch gezien deel uitmaakte van Mexico.
Dat veranderde toen de president van Mexico, Antonio Lopez de Santa Anna, Amerikaanse avonturiers aanmoedigde om zich te vestigen in wat nu Texas is. Tot ergernis van Santa Anna verklaarden ze, toen de Amerikanen talrijk genoeg werden, de onafhankelijkheid van Mexico. In zijn pogingen om de opstand te onderdrukken, overmeesterde Santa Anna de verdedigers van de Alamo — waarbij hij Davy Crockett, Jim Bowie en een aantal andere vroege Amerikaanse helden doodde — maar uiteindelijk wonnen de Texanen en riepen Texas uit tot een onafhankelijke republiek. Ze voerden vervolgens campagne om het in 1845 als 28e staat in de Unie bij de VS te laten voegen.
De Mexicaans-Amerikaanse Oorlog, die duurde van 1846 tot 1848, vertrouwde op het Amerikaanse leger om het gebied ten noorden van Texas in te nemen. Ulysses S. Grant — die diende als luitenant van het Amerikaanse leger tijdens de oorlog en uiteindelijk de troepen van de Unie naar de overwinning zou leiden tijdens de Amerikaanse Burgeroorlog en vervolgens tot de 18e president van het land zou worden gekozen — schreef in zijn memoires dat de VS de Mexicanen letterlijk moest verleiden om Amerikaanse troepen aan te vallen, zodat Washington een voorwendsel zou hebben om oorlog te voeren.
Grant merkte in zijn memoires ook op dat een groot deel van het westelijke gebied dunbevolkt was, behalve door Indiaanse stammen, en de Mexicaanse regering was zo ongeorganiseerd dat ze uiteindelijk aanboden om generaal Winfield Scott, de commandant van de Amerikaanse troepen die Mexico-Stad aanvielen, tot president te benoemen . Scott weigerde.
De VS kregen onder de voorwaarden van het Verdrag van Guadalupe Hidalgo uit 1848 de controle over het gebied dat nu Californië, Arizona, New Mexico en delen van Utah, Colorado en Nevada omvat. De Rio Grande werd gevestigd als de nieuwe grens met Mexico. Het was een verbluffende landroof, naar ieders maatstaven. Grant vond echter dat de manier waarop het werd uitgevoerd een nare smaak in de mond achterliet.
Met de Manifest Destiny-branding werd een messiaanse zegen toegevoegd aan een van de grootste landroofacties van de laatste tijd.
Je kunt de huidige vloedgolf van Latijns-Amerikaanse immigranten gemakkelijk zien als een soort omgekeerde Manifest Destiny. Het is een veilige gok dat veel Hispanics het zo zien.
Een pestkop in de wereldwijde porseleinwinkel
Dus wat probeert Donald Trump nu echt te zeggen met zijn naamswijziging van de Golf van Mexico? Is het een voorbode van een nieuwe poging tot landroof, of gooit hij gewoon gedachteloos ideeën op tafel zonder de consequenties te overwegen? Hoe denkt hij dat Mexico op zijn opmerkingen zal reageren? Kan het hem überhaupt wat schelen?
Wat op een bepaalde markt werkt, werkt niet noodzakelijkerwijs ook in de internationale diplomatie. Zeker niet als sommige spelers over kernwapens en jeukende trekkervingers beschikken.
Op dit moment beschouwen de meeste mensen Trumps bluf als een onderhandelingstactiek. Trump is tenslotte een zakenman. Hij is gewend om de ander te intimideren en vervolgens de prijs van een transactie te verlagen. Wat op een markt werkt, werkt echter niet per se in de internationale diplomatie — niet als sommige spelers kernwapens en jeukende trekkervingers hebben. Mexico heeft de bom nog niet, maar anderen (waaronder vrienden en handelspartners van Mexico) wel, en zij kijken met grote interesse naar Trumps losgeslagen capriolen.
De wereld nam de VS en het Witte Huis vroeger serieus. Met Trump als president lijkt Amerika meer op een raadsel dat een belangrijke en onbeantwoorde vraag oproept: hoe is Amerika hier terechtgekomen?
Op dit moment ligt de prioriteit bij het bedenken hoe we moeten omgaan met Trump en de ernstige gevolgen van zijn bombast.