Donald Trump overleeft een moordpoging. Kan Amerika overleven wat er daarna gebeurt?

Donald Trump overleeft een moordpoging. Het is onacceptabel cliché om te zeggen dat we wisten dat zoiets zou gebeuren.

Maar hoe konden we dat ook niet doen? Ondanks de uitingen van sympathie en steun van zowel Donald Trumps bondgenoten als zijn meest toegewijde politieke tegenstanders, en de rituele uitspraken dat politiek geweld onacceptabel is, kan niemand in Amerika echt verrast zijn door elke nieuwe uitbraak van chaos en bloedvergieten, of het nu gebeurt op de straten van een grote stad, in een plattelandskerk of een grote winkel in een buitenwijk, of bij een presidentiële campagnebijeenkomst in het postindustriële westen van Pennsylvania.

Het lijkt erop dat Trump niet ernstig gewond raakte bij een vermoedelijke moordpoging in Butler, Pennsylvania, op zaterdagavond. Hij postte op Truth Social dat hij “werd neergeschoten met een kogel die het bovenste deel van mijn rechteroor doorboorde.”

Volgens lokale functionarissen zijn er nog twee andere mensen omgekomen bij dit incident. Een van hen was de vermoedelijke schutter, naar verluidt gedood door de Secret Service , en de ander was een persoon die op het moment van schrijven nog niet was geïdentificeerd, zeer waarschijnlijk een deelnemer aan een bijeenkomst die per ongeluk werd neergeschoten. Volgens de Secret Service raakten er nog twee toeschouwers gewond.

Met andere woorden, wat er in Butler gebeurde was al erg genoeg, en het had nog veel erger kunnen zijn. Wat er nu gaat gebeuren zal waarschijnlijk nog schadelijker zijn, aangezien we van fragmentarische nieuwsverslaggeving overgaan naar het rijk van speculatie, scheldpartijen, vingerwijzen, complottheorieën en halfbakken politieke voorspellingen.

Elke pauze in de presidentscampagne van 2024 na dit incident zal kort zijn: de Republikeinse Nationale Conventie begint maandag in Milwaukee, en Trump zal naar verwachting de nominatie van de partij accepteren in een nationaal uitgezonden toespraak op donderdagavond.

We kunnen wel of niet relevante feiten over de vermeende schutter in Pennsylvania en hun motieven te weten komen in de komende dagen, maar het is niet overdreven cynisch om te zeggen dat de feiten over dergelijke gebeurtenissen er nauwelijks toe doen. Denk aan wat we weten, of denken te weten, over de moord door de politie op George Floyd, de bijna fatale aanval op Paul Pelosi of de massaschietpartijen die in ons collectieve geheugen gegrift staan ​​in Uvalde of Parkland of Sandy Hook.

Denk aan de nationale Rorschach-test van 6 januari 2021 , een gebeurtenis die voor miljoenen Amerikanen van het ene soort ding naar het andere is getransformeerd, van een schandalige schending naar een heldhaftige daad van verzet. Denk bijvoorbeeld aan de moorden op John F. Kennedy, Martin Luther King Jr. en Robert F. Kennedy in de jaren 60, die de bron blijven van onopgelost nationaal trauma en een bron voor samenzweringstheorieën van alle mogelijke soorten.

Geen van die gebeurtenissen, of tientallen andere die we zouden kunnen noemen, kan adequaat worden verklaard of naar het verleden worden verwezen met behulp van psychoanalyse of politieke tirades op Facebook of de gemartelde manifesten die door moordenaars zijn achtergelaten. In grote mate weten we nooit echt wat mensen ertoe drijft om irrationele gewelddaden te plegen – of, om het nauwkeuriger te zeggen, we worden overladen met te veel redenen, en we mogen allemaal degene kiezen die onze bestaande wereldvisie ondersteunen.

Zo zal het ook zijn, helaas voor onze snel ontbindende politiek, met deze schijnbare moordpoging op Donald Trump. We leven in de slechtst mogelijke versie van een kies-je-eigen-avontuur-videogame, machteloos om gebeurtenissen te controleren, maar eindeloos vrij om onze eigen verborgen boodschappen en geheime betekenissen te verzinnen, gebaseerd op wat voor echt of verzonnen bewijs we maar willen.

Het was niet verrassend dat zodra er berichten verschenen dat er op Trump was geschoten, sociale media uitbarstten met bizarre beschuldigingen dat Joe Biden een moord op zijn aartsvijand had bevolen of, omgekeerd, dat het incident een false-flag-operatie was die bedoeld was om de schuld te geven aan Trump-hatende liberalen en een golf van sympathie op te wekken voor de onlangs veroordeelde ex-president.

In de komende dagen zullen liberale of linksgeoriënteerde deskundigen ongetwijfeld nuchter stellen dat de MAGA-beweging deze gebeurtenis over zichzelf heeft afgeroepen door voortdurend een fascistisch getinte retoriek van gewelddadige vergelding aan te halen. Conservatieven zullen tegenwerpen dat deze aanval het resultaat was van het Trump-waanzinsyndroom en de aangeboren minachting van links voor de verlangens en hunkeringen van “echte Amerikanen”.

De uitbarstingen van losgeslagen geweld die de Amerikaanse samenleving vrijwel uniek in de wereld maken, toeschrijven aan één politieke factie, één sociaaleconomische groep of één culturele groepering, lijkt mij het punt volledig te missen. Wij — als er nog een “wij” is, wat twijfelachtig is — hebben deze tragische, kluchtige situatie gecreëerd, waarin twee oudere kandidaten die niemand bijzonder mag, het tegen elkaar opnemen in een verkiezing waar de meesten van ons tegenop zien, en iemand dit weekend heeft geprobeerd een van hen te vermoorden om redenen die we tegelijkertijd niet begrijpen en maar al te goed begrijpen.

Dat hebben we allemaal gedaan. We zijn samen naar deze slechte plek gereisd, wat in theorie betekent dat we nog steeds kunnen besluiten om ergens anders heen te gaan en anders te zijn dan hier. We zouden kunnen beginnen met geen dingen te zeggen die ronduit en schandalig onwaar zijn, wanneer zoiets gebeurt.

Bill Clinton plaatste zaterdagavond laat een bericht op X dat begon met: “Geweld heeft geen plaats in Amerika.” Wat kan dat in hemelsnaam betekenen, als het komt van iemand die acht jaar lang daadwerkelijk president was van een land dat geboren is uit geweld en dat al zijn hele bestaan ​​doordrenkt is geweest van geweld, en dat immens veel geweld heeft toegebracht aan zijn eigen bevolking, zijn vermeende vijanden en een onbekend aantal onschuldige mensen over de hele wereld?

Veel andere mensen zeiden in wezen hetzelfde, natuurlijk: het is een rituele weigering om de waarheid te vertellen of in de spiegel te kijken, net zo contrafactisch en onlogisch als al het magische denken dat in georganiseerde religie voorkomt. Wat er zaterdagavond in Butler, Pennsylvania, gebeurde — wie we er ook de schuld van willen geven en welke verklaringen we ook willen verzinnen — was typisch Amerikaans, een daad die voortkwam uit onze nationale geschiedenis, ons nationale erfgoed, onze nationale ziel. Zie dat feit eerlijk onder ogen, en misschien kunnen we ergens komen.