Indignatie redactie 
Hij denkt dat “The Hunt” racistisch is. Elia Cummings ook. Dat vertelt ons veel over het sinistere wereldbeeld van de president.
De Twitter-feed van president Donald Trump is onder andere een geschenk voor historici. Geen enkele belangrijke historische figuur heeft zo grondig een openbaar, realtime verslag gegeven van hun dagelijkse gedachten en gevoelens. Toekomstige generaties Amerikanen zullen vrijwel zeker met afgrijzen en verbazing op dit tijdperk terugkijken – en dankzij de sociale bewustzijnsgewoonten van de president hebben ze het ruwe materiaal om te begrijpen hoe het is gebeurd. Bijvoorbeeld:
….to inflame and cause chaos. They create their own violence, and then try to blame others. They are the true Racists, and are very bad for our Country!
— Donald J. Trump (@realDonaldTrump) August 9, 2019
Met deze tweets op vrijdag verwees Trump vrijwel zeker naar The Hunt , een horrorfilm waarin rijke buitenlanders op “deplorables” jagen voor sport. De film was gepland voor eind september, maar Universal Pictures, die zijn marketingcampagne al had onderbroken na de dubbele massa-opnames in El Paso en Dayton, annuleerde het te midden van de politieke weerslag van conservatieven. Trump’s tweets op vrijdag volgden soortgelijke opmerkingen als de pers eerder op de dag. “Hollywood is echt verschrikkelijk,” zei hij. “Je praat over racistisch – Hollywood is racistisch. Wat ze doen, met het soort films dat ze uitbrengen – het is eigenlijk heel gevaarlijk voor ons land. ‘
Trump calls Hollywood racist and suggests that he wants censor movies. pic.twitter.com/AccsVi9fms
— Sarah Reese Jones (@PoliticusSarah) August 9, 2019
Voor zover het The Hunt betreft , was Trump’s beschuldiging van racisme verwarrend. De plot van de film is een overdreven satire van het extreemrechtse populistische wereldbeeld, zij het geschoren door de racistische boventonen die er vaak bij horen: dat ze systematisch worden onderdrukt door een enorme linkse culturele hegemonie. De cast, althans te oordelen naar de trailers, is grotendeels wit. Meer ter zake lijken de “betreurenswaardige” slachtoffers, niet de schurken, in de film. Hoe kan een film waarin schurkenwitte elites op de witte supporters van Trump jagen racistisch zijn?
Trump’s raciale opvattingen worden expliciet gemaakt door zijn retoriek en acties naar mensen van kleur; geen interpretatie nodig. Maar zijn definitie van racisme, en hoe hij de term hanteert in het publieke debat, verdient een langdurige analyse. Zoals bij elke ondervraging van Trump’s willekeurige overpeinzingen, is er geen coherent en alomvattend wereldbeeld dat hier kan worden opgegraven. Maar er zijn twee consistente thema’s in Trump’s gebruik van “racistisch” in het afgelopen decennium , en ze laten zien hoe blanke suprematie zijn benadering van de Amerikaanse politiek vandaag vormgeeft.
Ten eerste, wanneer de term wordt gebruikt tegen blanken, komt Trump meestal op voor hun verdediging. Deze reflex wordt gevormd door Trump’s persoonlijke achting voor het doelwit. Toen Hillary Clinton in 2016 sommige van zijn aanhangers bekritiseerde vanwege hun onverdraagzaamheid, hebben hij en zijn basis haar gebruik van “betreurenswaardige” als ereteken opnieuw toegeëigend. Dat gevoel van rassensolidariteit is niet zonder uitzondering, vooral wanneer hij een politieke kans ziet of wil afwijken van zijn eigen racistische geschiedenis: tijdens diezelfde campagne benadrukte hij het gebruik van de Clinton-campagne als een wigkwestie tegen Barack Obama in 2008 voorverkiezingen.
Zijn gevoel voor witte solidariteit kan hem naar vreemde plaatsen leiden. In juli bekritiseerde vertegenwoordiger Alexandria Ocasio-Cortez spreker Nancy Pelosi voor wat zij omschreef als het “expliciete uitkiezen van nieuw gekozen vrouwen van kleur.” Ze merkte ondubbelzinnig op dat Pelosi “absoluut geen” racist was, maar dat stopte Trump niet van lezen tussen de regels door en rijden naar de verdediging van zijn politieke vijand. “Ik zal je iets vertellen over Nancy Pelosi dat je beter weet dan ik, zij is geen racist,” vertelde hij verslaggevers buiten het Witte Huis. “OK? Ze is geen racist. Het is een schande voor hen om haar een racist te noemen. ‘
In de ogen van Trump is ‘racist’ praktisch een raciale leugen voor blanken. “Kun je over problemen in stedelijk Amerika praten zonder een label te krijgen?” Vroeg een radiopresentator hem eerder deze maand nadat het furore was verdwenen. “Nee. Ik denk niet alleen ik, ‘antwoordde de president. ‘Nou, ze hebben Nancy Pelosi twee weken geleden ook een racist genoemd. Dus je weet dat het een van die dingen is. Maar wanneer ze geen munitie meer hebben, beginnen ze het R-woord te gooien. Het is vreselijk. Ik bedoel, het is vreselijk. Ik ben de minst racistische persoon die er is. Maar het is vreselijk. ‘
Ten tweede reserveert hij meestal de term ‘racistisch’ voor mensen van kleur. Als voorzitter van de House Oversight Committee heeft Maryland-vertegenwoordiger Elijah Cummings een aantal onderzoeken ingesteld naar de administratie van Trump. Dit is blijkbaar wat ertoe leidde dat Trump Cummings ‘meerderheidzwarte district in Baltimore omschreef als een’ walgelijke, door ratten en knaagdieren geteisterde puinhoop ‘. top Democraten racisten te zijn voor hun eigen opmerkingen over stedelijke armoede.
If racist Elijah Cummings would focus more of his energy on helping the good people of his district, and Baltimore itself, perhaps progress could be made in fixing the mess that he has helped to create over many years of incompetent leadership. His radical “oversight” is a joke!
— Donald J. Trump (@realDonaldTrump) July 28, 2019
Twee tweets komen altijd in me op als er een debat is over Trump en race. De eerste, gepubliceerd in februari 2013, is vrij eenvoudig: “Django Unchained is de meest racistische film die ik ooit heb gezien, het was slecht!” Hij stuurde de tweede in oktober 2014 : “Hoe mag ABC Television een show hebben getiteld ‘Blackish’ ‘? Kun je je de furie van een show voorstellen, ‘Whiteish’! Racisme op het hoogste niveau? ‘
Goede trouwinterpretaties van die twee tweets zijn moeilijk te vinden. Het is twijfelachtig dat Trump wou meegaan in het langlopende debat over de behandeling van Quentin Tarantino van zwarte cultuur en personages in de afgelopen 20 jaar. Evenmin is het aannemelijk dat hij op de een of andere manier ten onrechte dacht dat ABC de Blackish- cast wilde beledigen door ze te beschrijven als iets minder dan volledig Afro-Amerikaans. De meest waarschijnlijke verklaringen zijn de slechtste: hij identificeerde zich met Leonardo DiCaprio en de andere slavenbezitter van witte schurken, niet de zwarte vrijgelaten held die een slavenplantage in het vooroorlogse Zuid afgebrand; en hij verafschuwt verwijzingen naar zwartheid in de popcultuur die blanke Amerikanen niet op een sociaal aanvaardbare manier konden repliceren.
Trump erkent ook hoe krachtig de term ‘racist’ kan zijn. De Washington Post melddetijdens het weekend dat hij verontwaardiging heeft uitgesproken over de hulp bij het feit dat hij de afgelopen maanden ‘racistisch’ wordt genoemd. De krant meldde dat zijn gevoeligheid voortkomt uit zijn achtergrond in de privésector, toen hij ervoor zorgde de termijn te vermijden waarop het zijn bedrijven in gevaar kon brengen. Dat zou zijn algemene afkeer van de term tegen andere blanken verklaren, maar niet hoe hij deze tegenover anderen hanteert. Inderdaad, een informele scroll door de Twitter-feed van de president laat zien dat hij meestal de term ‘racistisch’ richt op mensen van kleur, meestal zwarte mannen: filmmaker Spike Lee , talkshowhost Tavis Smiley , journalist Tour é , uitzendingBryant Gumbel , voormalig president Barack Obamaenzovoort. In de ogen van Trump mag hij de grenzen van de Amerikaanse raciale identiteit bewaken, en niemand anders.
De opvattingen van Trump vormden zich niet in een vacuüm; degenen die klagen over mensen die “de racekaart spelen” of zorgen over structureel racisme afwijzen als “identiteitspolitiek” drinken uit dezelfde beker. Maar dit wereldbeeld is vooral verontrustend gezien Trump’s macht over de Amerikaanse politiek en het discours. Het dreigt een onmiskenbaar beroep op de blanke etnische identiteit te legitimeren. Het vereist van de gelovige dat hij denkt dat racisme geen belangrijke factor is in het Amerikaanse leven en dat de erkenning ervan bijna altijd vals is. En het leidt tot de sinistere conclusie dat blanken een bevoorrechte status moeten blijven genieten in Amerika, en dat iedereen die die hiërarchie betwist, op de een of andere manier een racist is.
