Indignatie redactie 
De grootste fout die de nieuwe film Don’t Look Up maakt, is zichzelf als komedie te bestempelen. Het is eigenlijk helemaal niet grappig. In plaats daarvan is het bloedserieus en huiveringwekkend omdat het nauwkeurig weergeeft hoe de Amerikaanse samenleving zou reageren op een echte, existentiële crisis.
Ten eerste zou zo’n crisis worden genegeerd ten gunste van nieuws over beroemdheden, dan zou het worden geminacht, de wetenschap zou worden gekleineerd, miljoenen mensen op sociale media zouden het niet geloven, zelfs als het establishment accepteerde dat het waar was en vervolgens de door het bedrijfsleven gecontroleerde regering een manier zou vinden om te voorkomen dat de mensheid wordt gered ten gunste van het maken van winst.
De film gebruikt een naderende, levensvernietigende komeet die rechtstreeks naar de aarde gaat als een metafoor voor de veel langzamere, maar niet langzaam genoeg, existentiële dreiging van een klimaatcatastrofe. Er zijn veel mensen die niet geloven dat klimaatverandering echt is, klimaatwetenschap wordt geminacht, nieuws over beroemdheden overstemt klimaatnieuws en andere serieuze onderwerpen en de controle van het bedrijfsleven over de overheid, namelijk de fossiele brandstofindustrie, verhindert dat de mensheid wordt gered ten gunste van het maken van winst.
NASA zegt dat de mogelijkheid dat een komeet de aarde rechtstreeks raakt, minstens 100 jaar verwijderd is. In de tussentijd heeft het een ruimteprogramma, Double Asteroid Redirection Test (DART), test die slechts twee weken geleden is gelanceerd , dat ruimtevaartuigen naar dreigende asteroïden zou sturen om ze van hun koers te doen afwijken.
Deze methode wordt in de film afgeschilderd als de eerste poging tot redding, totdat een griezelige figuur, duidelijk een samenstelling van Elon Musk, Steve Jobs en Jeff Bezos, de Amerikaanse president, gespeeld door Meryl Streep, overtuigt om het af te blazen. De miljardair in de film is de grootste donor van de president en wordt aanbeden zoals die drie echte miljardairs zijn, als visionairs – en niet alleen als de winstgedreven zakenlieden die ze zijn.
De Trump-achtige president van Streep komt weg met voorheen taboe-gedrag, geliefd bij haar extreemrechtse, arbeidersfans, maar wordt gedreven door het winnen van verkiezingen en het verkrijgen van goedkeuring van haar genomineerden, zoals elke president.
Een gemanipuleerd en vernederd publiek is geneigd in opstand te komen telkens als ze zich realiseren dat ze voor de gek worden gehouden. Ondertussen is hun slecht geïnformeerde en kuddeachtige aanwezigheid op sociale media constant en bedreigend.
Het is een gek geworden samenleving, net als de echte.
De topsterren van de film – Streep, Leonardo DiCaprio, Cate Blanchett en Jennifer Lawrence – hebben geholpen om Don’t Look Up naar de nummer één film op Netflix te katapulteren, slechts enkele dagen na de release op kerstavond.
Het verhaal is van Adam McKay en David Sirota en geregisseerd door McKay.
Als een “komedie” kan het publiek er gewoon om lachen. Maar we lachen om ons eigen risico.
