Indignatie redactie 
Het aantal door mensen veroorzaakte existentiële risico’s is explosief gestegen, maar de meest dringende is het origineel: een nucleaire oorlog.
Honderd seconden voor middernacht. Dat is de nieuwste instelling van de Doomsday Clock, die gisterochtend werd onthuld door de Science and Security Board van het Bulletin of the Atomic Scientists.
Dat komt overeen met de setting in 2020 en 2021, waardoor de klok alle drie de jaren het dichtst bij middernacht is geweest in zijn 75-jarige geschiedenis. “De wereld is niet veiliger dan vorig jaar rond deze tijd”, zegt Rachel Bronson, de president en CEO van het Bulletin of the Atomic Scientists. “De Doomsday Clock blijft gevaarlijk zweven en herinnert ons eraan hoeveel werk er nodig is om een veiligere en gezondere planeet te garanderen.”
Wat betreft waarom de wereld zogenaamd aan de rand van Armageddon blijft hangen, maak maar een keuze. Covid-19 heeft ruimschoots aangetoond hoe onvoorbereid de wereld was om met een groot nieuw infectieus virus om te gaan, en zowel de toenemende wereldwijde onderlinge verbondenheid als de verspreiding van nieuwe biologische engineeringtools betekenen dat de dreiging van zowel natuurlijke als door de mens gemaakte ziekteverwekkers alleen maar zal toenemen. Zelfs met toenemende inspanningen om de CO2-uitstoot te verminderen, verslechtert de klimaatverandering jaar na jaar. Nieuwe technologieën zoals kunstmatige intelligentie, autonome wapens en zelfs geavanceerde cyberhacking vormen moeilijker te meten maar nog steeds zeer reële gevaren.
Het enorme aantal factoren dat nu een rol speelt bij de jaarlijkse beslissing van Bulletin, kan de verkwikkende duidelijkheid die de Doomsday Clock moest oproepen, verdoezelen. Maar de klok werkt nog steeds voor de grootste existentiële bedreiging waarmee de wereld op dit moment wordt geconfronteerd, degene waarvoor de Doomsday Clock 75 jaar geleden werd uitgevonden om te illustreren. Het is er een die al zo lang bij ons is dat het op de achtergrond is geraakt van onze nachtmerries: een nucleaire oorlog – en de dreiging is op dit moment aantoonbaar groter dan sinds het einde van de Koude Oorlog.
De Doomsday Clock, uitgelegd
De klok was oorspronkelijk het werk van Martyl Langsdorf, een abstracte landschapskunstenaar wiens echtgenoot Alexander een natuurkundige was geweest bij het Manhattan Project . Hij was ook een van de oprichters van het Bulletin, dat begon als een tijdschrift dat werd uitgegeven door wetenschappers die zich zorgen maakten over de gevaren van het nucleaire tijdperk en dat nu een non-profit mediaorganisatie is die zich richt op existentiële risico’s voor de mensheid.
Martyl Langsdorf werd gevraagd om een omslag te ontwerpen voor de uitgave van juni 1947 van het tijdschrift. Geïnspireerd door het idee van het aftellen naar een nucleaire explosie, koos Langdorf voor het beeld van een klok met wijzers die doortikken tot middernacht, omdat – zoals de redactie van het Bulletin schreef in een eerbetoon aan de kunstenaar – “het de vernietiging voorstelde die wachtte als niemand actie ondernomen om het te stoppen.”
Als symbool van het unieke existentiële gevaar van duizenden kernkoppen die op een haartrigger worden gehouden, is de Doomsday Clock ongeëvenaard, een van de meest iconische grafische kunstwerken van de 20e eeuw . Er wordt naar verwezen in rocknummers en tv-shows, en het sierde de omslag van het eerste nummer van de Watchmen graphic novel-serie.
Zijn waarde is zijn grimmige eenvoud. In één oogopslag kan iedereen zien hoe dicht de wetenschaps- en veiligheidsexperts van het Bulletin, die twee keer per jaar bijeenkomen om de jaarlijkse instelling van de klok te bepalen, geloven dat de wereld op een existentiële catastrofe staat. De klok kan het bij het verkeerde eind hebben – het voorspellen van de apocalyps is een bijna onmogelijke taak – maar het kan niet verkeerd worden gelezen.
Sinds de introductie 75 jaar geleden zijn de wijzers van de klok heen en weer bewogen als reactie op geopolitieke verschuivingen en wetenschappelijke vooruitgang. In 1953 werd het ingesteld op twee minuten voor middernacht nadat de VS en de Sovjet-Unie beide voor het eerst thermonucleaire wapens testten; in 1991, na de ineenstorting van de USSR en de ondertekening van het Strategische Wapenverminderingsverdrag, werd het teruggezet naar 17 minuten voor middernacht, het verst tot 12 in zijn geschiedenis.
In 2018, dankzij wat de experts van het Bulletin een “storing in de internationale orde” van nucleaire actoren en de groeiende dreiging van klimaatverandering noemden , werd het verplaatst naar 2 minuten voor middernacht en staat het op 100 seconden sinds 2020.
Mogelijk begint u het probleem hier op te merken. De metafoor van een klok geeft de duidelijkheid van een aftelling, maar hoe dichter de wijzers bij middernacht komen, hoe moeilijker het is om de kleine veranderingen die de wereld dichterbij of verder van de dag des oordeels zouden kunnen brengen, nauwkeurig weer te geven.
Het helpt ook niet dat vanaf 2007 het Bulletin de klok uitbreidde met elke door de mens veroorzaakte bedreiging, van klimaatverandering tot anti-satellietwapens. Het resultaat is een soort ‘ doemdag-griezel ‘, omdat gevaren die reëel zijn maar waarschijnlijk niet het onmiddellijke einde van de menselijke beschaving zullen veroorzaken – en die slecht passen bij de oorspronkelijke metafoor van een klok – de boodschap ervan vertroebelen.
Het is ook moeilijk om een klok die steeds dichter bij middernacht tikt af te rekenen met het feit dat het menselijk leven op aarde, in brede zin, de afgelopen 75 jaar beter is geworden, niet slechter. Zelfs met de Covid-19-pandemie, de groeiende effecten van klimaatverandering en wat er ook maar in een AI- of biotech-lab ergens broeit, zijn mensen veel gezonder , rijker en – althans van dag tot dag – veiliger in 2022 dan in 1947, en de kans is groot dat dit in 2023 nog steeds het geval zal zijn, ongeacht de volgende jaarlijkse instelling van de klok.
Dit is de paradox van het leven in het tijdperk van existentiële risico’s – het enorme aantal manieren waarop we een planetaire catastrofe kunnen veroorzaken, kan het voelen alsof het bijna middernacht is, maar vergeleken met hoe het leven het grootste deel van de menselijke geschiedenis heeft doorgemaakt, zijn we leven onder de middagzon.
De enige gebeurtenis die dat onmiddellijk zou kunnen veranderen, is de existentiële dreiging die de Doomsday Clock oorspronkelijk moest overbrengen: een nucleaire oorlog.
Tik, tik, tik
Er is een virtual reality-programma ontworpen door beveiligingsonderzoekers van Princeton University dat de afgelopen maand de ronde doet in Washington.
Gebruikers zetten een VR-bril op en worden vervoerd naar het Oval Office, waar ze de rol van de Amerikaanse president spelen. Er gaat een sirene af en een militaire functionaris brengt je naar de Situation Room, waar gebruikers worden geconfronteerd met een gruwelijk scenario: sensoren voor vroegtijdige waarschuwing hebben de lancering gedetecteerd van 299 nucleaire raketten uit Rusland, waarvan wordt aangenomen dat ze met groot vertrouwen op weg zijn naar de Het Amerikaanse vasteland en zijn ICBM-sites, zoals Julian Borger beschrijft in een recent Guardian-stuk .
Naar schatting zullen 2 miljoen Amerikanen sterven. Als president heb je minder dan 15 minuten om te beslissen of de aanval echt is en of je Amerikaanse ICBM’s moet lanceren voordat ze mogelijk op de grond worden vernietigd.
Dat is een echte tikkende klok, en hoewel het misschien een terugkeer naar Dr. Strangelove lijkt, is het er een die nog steeds op elk moment van elke dag kan plaatsvinden. Hoewel de wereldwijde nucleaire arsenalen veel kleiner zijn dan in de donkerste dagen van de Koude Oorlog, zijn er nog steeds duizenden operationele kernkoppen , meer dan genoeg om catastrofes op een onvoorstelbare schaal te veroorzaken.
En terwijl eerder deze maand de vijf permanente leden van de VN-Veiligheidsraad een gezamenlijke verklaring uitbrachten waarin werd bevestigd dat “een kernoorlog niet kan worden gewonnen en nooit mag worden uitgevochten” – woorden voor het eerst gezegd door president Ronald Reagan en Sovjetleider Michail Gorbatsjov in 1985 – wat er feitelijk op de grond gebeurt, maakt die gruwelijke VR-simulatie waarschijnlijker, niet minder.
Een mogelijke Russische invasie van Oekraïne zou realistisch gezien kunnen resulteren in een conventionele grondoorlog die op Europese bodem wordt uitgevochten, en het verhoogt het risico van een conflict tussen de VS en Rusland, die samen het grootste deel van het resterende nucleaire arsenaal van de wereld bezitten. Rusland heeft gesuggereerd dat het mogelijk is kernwapens in te zetten in de buurt van de kust van de VS, waardoor de waarschuwingstijd na de lancering verder zou worden teruggebracht tot slechts vijf minuten, terwijl Russische media beweerden dat het land op de een of andere manier zou kunnen zegevieren in een nucleair conflict met de ONS.
Washington streeft naar een modernisering van het Amerikaanse nucleaire arsenaal dat de komende 30 jaar wel 1,2 biljoen dollar zou kunnen kosten, terwijl Moskou zijn eigen nucleaire update uitvoert. China breidt naar verluidt zijn eigen nucleaire arsenaal uit in een poging de kloof met de VS en Rusland te dichten, zelfs nu de spanningen over Taiwan toenemen.
Het risico van een nucleair conflict is “gevaarlijk hoog”, schreef Jon B. Wolfsthal, senior adviseur bij het anti-nucleaire initiatief Global Zero en voormalig senior directeur voor wapenbeheersing en non-proliferatie bij de National Security Council, onlangs in de Washington Post .
Het resultaat van zo’n oorlog zou even voorspelbaar als ondenkbaar zijn. De hitte en schokgolf van een enkele kernkop van 800 kiloton, wat de opbrengst is van de meeste kernkoppen in het Russische ICBM-arsenaal, boven een stad van 4 miljoen mensen , zou waarschijnlijk onmiddellijk 120.000 mensen doden, met meer doden in de vuurstormen en stralingsneerslag die zou volgen.
Een regionale of zelfs wereldwijde nucleaire oorlog zou dat dodental vermenigvuldigen, wereldwijde toeleveringsketens doen instorten en mogelijk leiden tot verwoestende klimaatverandering op lange termijn . In het ergste geval, zoals milieuwetenschapper Alan Robock van de Rutgers University in 2018 aan Vox vertelde , “zou bijna iedereen op de planeet sterven.”
En in tegenstelling tot de andere door mensen veroorzaakte bedreigingen die de Doomsday Clock nu wil vangen, kan deze zich bijna onmiddellijk ontvouwen – en zelfs per ongeluk. Meerdere keren tijdens de Koude Oorlog leidden technische storingen in de machinerie van nucleaire verdediging de VS of de USSR er bijna toe per ongeluk hun raketten te lanceren, en zoals de VR-simulatie aantoont, laat de pure snelheid van een nucleaire crisis heel weinig ruimte voor fouten wanneer de de klok tikt.
Verhuizen vanaf middernacht
Zolang kernwapens in aanzienlijke aantallen bestaan, vormen ze een existentiële bedreiging voor de mensheid. In tegenstelling tot andere ontwrichtende technologieën zoals AI of biologische engineering, of zelfs de fossiele brandstoffen die de belangrijkste motor van klimaatverandering zijn, hebben ze geen goedaardige kant. Het zijn slechts wapens, wapens met een onvoorstelbare vernietigende kracht, of ze nu wel of niet de angst inboezemen die ze ooit hadden.
Toch hebben we het nucleaire tijdperk tot nu toe overleefd omdat we de wijsheid – en het geluk – hebben gehad om ze sinds 1945 niet te gebruiken, en er kan meer worden gedaan om ervoor te zorgen dat dit zo blijft.
Vorig jaar verlengden de VS en Rusland het New START-kernwapenverdrag, dat beperkingen oplegde aan de omvang van het ingezette nucleaire arsenaal van elk land, met nog eens vijf jaar, waardoor de erosie van het wapenbeheersingsregime van na de Koude Oorlog werd onderbroken en diplomaten meer tijd kregen om onderhandelen over strakkere limieten in de toekomst.
De VS en Rusland kwamen ook overeen om nieuwe dialogen te beginnen over hoe de nucleaire stabiliteit in de toekomst beter kan worden gehandhaafd, en het Witte Huis bereidt een Nuclear Posture Review voor waarin de VS specifiek zou kunnen beloven om niet eerst of als reactie op kernwapens geen kernwapens te gebruiken. een conventioneel of cyberconflict, wat de kans op een hernieuwde nucleaire wapenwedloop zou kunnen verkleinen. Negenenvijftig landen hebben een internationaal verdrag ondertekend waarin wordt opgeroepen tot een wereldwijd verbod op kernwapens (hoewel geen van de ondertekenaars zelf kernmachten zijn).
Hoewel het elk jaar betrouwbaar zal blijven worden ingesteld – in ieder geval tot middernacht echt toeslaat – heeft de Doomsday Clock zijn betekenis als symbool van existentiële risico’s in een snel veranderende wereld waar de gevaren en voordelen van nieuwe technologieën zo samengaan, overleefd. vermengd. Maar als waarschuwing voor de oorspronkelijke door mensen veroorzaakte catastrofale dreiging, kan de Doomsday Clock nog steeds de tijd aangeven – en het kan later zijn dan we denken.
