Propaganda is iets dat we in het Westen vaak associëren met nazi-Duitsland en mensen als Joseph Goebbels of zelfs die van de Sovjet-Unie – waarbij de USSR daarbij vaak ten onrechte wordt gelijkgesteld met het nazi-regime. Maar wat als ik je zou vertellen dat we momenteel in een veel meer gepropageerde wereld leven, een die zelfs de beruchte propagandist Goebbels niet zou hebben kunnen doorgronden. Nou, dit is de hachelijke situatie waarin we ons bevinden.

Propaganda wordt verspreid via een groot aantal media, of het nu gaat om entertainment (bioscoop, tv, videogames en zelfs muziek) aan de academische wereld, de journalistiek en verschillende andere informatieproducerende industrieën. De regering van de Verenigde Staten heeft en blijft een beeld van zichzelf propageren als een welwillende macht die de bevordering van ‘liberale’ deugden over de hele wereld nastreeft.

Ondanks het bevorderen van zijn eigen belangen door het internationaal recht te schenden en misdaden tegen de menselijkheid te begaan, zoals we zagen in Abu Ghraib , de beruchte gevangenis in Irak waar velen werden gemarteld en seksueel misbruikt, en in Guantanamo Bay , waar honderden werden vastgehouden – velen nog steeds – zonder berecht en tegen hun wil vastgehouden, vaak onder barbaarse misstanden zoals sodomie en marteling.

De propagandamachine van de Verenigde Staten is in elk aspect van ons leven geïnfiltreerd, dicteert het verhalende rijk dat verteld wil worden en maskeert de misdaden die worden gepleegd . De barbaarsheid waarmee Washington zich bezighoudt, dient het kapitaal en de politieke belangen en gaat vaak ten koste van die binnen de metropool, aangezien belastingbetalers de imperiale ambities van Washington financieren. Al die tijd brokkelt de Verenigde Staten van binnenuit af, met tientallen miljoenen die momenteel in armoede leven, de levensverwachting daalt en de infrastructuur instort; het rijk, zoals Parenti opmerkt , laat de republiek bloeden.

Een gebied dat verraderlijk is, vanwege de vaak beweerde apolitieke benadering van deze industrie, van Hollywood en de entertainmentindustrie in het algemeen, omdat het deelneemt aan het verspreiden van een imperiale doctrine over de hele wereld die het onder de massa verspreidt. Het beeld dat wordt ontwikkeld en de boodschap die wordt verspreid, zoals we zullen schetsen, wordt gedicteerd door Amerikaans uitzonderlijkheid en hegemonische belangen die entertainment gebruiken als een hulpmiddel bij het opbouwen van een imperium.

Vermaak is eeuwenlang een bron van propaganda geweest, zoals historicus John M. MacKenzie suggereert in zijn boek  Propaganda and Empire,  waarin hij zag hoe imperialistische machten probeerden, en er vaak in slaagden, een ‘populair imperialisme’ te propageren dat de promotie van hun operaties zocht . 

Het was essentieel en werd vaak gebruikt in dezelfde taal als tegenwoordig: een invasie uitroepen als een humanitaire interventie om vrede en democratie te brengen, een poging om het legitimiteit te geven, of zoals wat vaak gebeurde in het Britse rijk als een daad van welwillendheid en een utilitaire behoefte om “beschaafde” die “wilden” en schenk hun de “vreugde” van de Verlichting – ondanks dat velen beschavingen en culturen hebben die duizenden jaren oud waren.

Het propageren van amusement voor imperiale belangen is niet alleen veranderd door de dominante acteurs, nu in plaats van het Britse rijk als de grootste speler, het zijn nu de Verenigde Staten.

Hollywood is een van de belangrijkste distributiecentra van de imperiale propaganda van Washington en dit blijkt duidelijk uit de talrijke Amerikaanse overheidsinstanties die deelnemen aan de ontwikkeling van films en televisie, zoals de academicus Mathew Alford had  opgemerkt :

“800 Hollywood-films, meer dan duizend tv-shows en honderden andere [worden] ondersteund door de CIA, NSA, het Witte Huis en het ministerie van Buitenlandse Zaken.”

Amerikaanse overheidsinstanties, zoals de CIA, het ministerie van Buitenlandse Zaken, het ministerie van Defensie (DoD), de NSA, de FBI en nog veel meer hebben speciale afdelingen – vaak het verbindingsbureau voor entertainment genoemd – die “bijstand” bieden aan filmproducenten die op zoek zijn naar een film of tv-show maken en hebben materialen, locaties, geld en wat ze maar kunnen bedenken nodig. Maar hiervoor wordt het script vaak herzien, en als het script niet naar de zin van de afdelingen is en een negatief beeld schept van de Amerikaanse overheid, wordt de productie afgewezen en wordt de productie vaak stopgezet.

Neem bijvoorbeeld de film Lone Survivor uit 2013   , die was gebaseerd op het non-fictieboek van Navy SEAL Marcus Luttrell, het kreeg DoD-steun en zag het script veranderd om de soldaten positiever te portretteren, waarbij de delen van het boek werden weggelaten waar ze het uitvoeren van ongewapende gevangenissen bespraken. Nadat het script met succes was beoordeeld en gewijzigd door de Amerikaanse regering  , verklaarde een rapport van het verbindingsbureau voor entertainment van het leger :

“Het publiek dat de film gaat zien, zal vrijwillig een twee uur durende infomercial bijwonen over de deelname van Army Special Forces aan een van onze vele gezamenlijke missies.”

Paul Barry, de entertainmentcontactpersoon van de CIA, die in 2007 aantrad, herbevestigt hoe Hollywood en Amerikaanse overheidsinstanties werken om historische gebeurtenissen te verdraaien, buitenlandse beleidsbelangen te bevorderen en de perceptie van zichzelf door middel van film te beheersen. In een interview  zegt Barry :

“We hebben vastgesteld dat het in ons eigen belang zou zijn om te proberen met de industrie samen te werken . . . Onderschat de invloed van Hollywood niet. De meeste Amerikanen accepteren de boodschap van Hollywood en slechts weinigen doen ooit enig onderzoek om de waarheid te achterhalen. . . In de meeste gevallen is Hollywood de enige manier waarop het publiek de Agency leert kennen en Amerikanen vormen hun oordeel over ons vaak op basis van films.”

Andere onderzoekers, zoals David L. Robb, hebben ook benadrukt hoe Amerikaanse overheidsinstanties de cinema vormgeven en censureren, het beroemdste in zijn boek  Operation Hollywood: How the Pentagon Shapes and Censors the Movies . Robb laat zien hoe films door entiteiten als het Pentagon kunnen worden tegengehouden omdat ze het leger in een negatief daglicht stellen (dwz wat er feitelijk heeft plaatsgevonden). 

Een voorbeeld hiervan is de productie  Feilds of Fire,  een film gebaseerd op de gebeurtenissen tijdens de Vietnamoorlog, verteld door veteraan James Webb. Webb benadrukte de wreedheden die plaatsvonden en andere criminele activiteiten die het Amerikaanse leger presenteerden als een strijdlustige en sadistische kracht. De DoD weigerde daarom de film te steunen vanwege  “talloze negatieve militaire portretten” en leidde tot de daaropvolgende ondergang als productie. 

Webb beschuldigde de DoD er zelfs van niets anders dan “oneerlijke propaganda” te steunen en verklaarde dat hij de onduidelijkheid die de Vietnam-oorlog sinds de jaren zestig heeft omgeven, wil omkeren door “een eerlijke weergave van gebeurtenissen”.

Cinema wordt gebruikt als een plaats om ideologische en politieke overtuigingen te promoten, en die deugden die niet aansluiten bij de bevelen van Washington krijgen geen steun en leiden vaak tot productieteams die ernaar streven een script te construeren dat niet al te kritisch is over de VS om te ontvangen steun in de wetenschap dat zonder hun hulp het filmen en het maken van de foto een veel grotere uitdaging is. En, klaarblijkelijk, komt neer op zelfcensuur.

Videogames zijn een ander medium dat fungeert als een hulpmiddel voor het verspreiden van de legitimiteit van buitenlandse interventies, het herschrijven van historische gebeurtenissen en ook bij rekruteringsinspanningen. Zo was  Kuma Games , opgericht in 2002, volgens de Amerikaanse agent en voormalig marinier Amir Mirzai Hekmati een dekmantelbedrijf van de CIA. Kuma Games produceerde verschillende historische en actuele militaire games, over de oorlog in Vietnam en het Tet-offensief, en andere getiteld: “The Death of Osama bin Laden” en “The Fall of Sirte: Gaddafi’s Last Stand”. 

Het is niet verwonderlijk, aangezien het Amerikaanse leger in 2002 ook zijn eigen first-person shooter-spel heeft opgericht, genaamd ” America’s Army “, het officiële doel was om:

“computerspeltechnologie gebruiken om het publiek een virtuele soldatenervaring te bieden die boeiend, informatief en vermakelijk was”.

The Atlantic  heeft de betrokkenheid van de overheid bij de videogame-industrie het  “militair-entertainmentcomplex” genoemd , waar jongeren worden aangemoedigd om virtueel deel te nemen aan oorlogsgames op bestemmingen waar daadwerkelijk oorlogen plaatsvinden, wat op zijn beurt helpt bij training en rekrutering rijdt. Dit kan ook worden gezien door  het Amerikaanse leger dat  zijn intentie verklaart om een ​​esports-team met een militair merk op te richten om deel te nemen aan online slagvelden.

Het herschrijven van de geschiedenis door middel van videogames is te zien aan de recente Call of Duty: Modern Warfare, waarin de Russen de schuld krijgen van de vernietiging van een snelweg in Urzikstan, een fictief land in het Midden-Oosten. De snelweg wordt in het spel de  “Highway of Death” genoemd . Maar deze term wordt toegepast op een niet-fictieve gebeurtenis en plaats, een snelweg tussen Koeweit en Irak die tijdens de Golfoorlog werd weggevaagd. De “Highway of Death” werd veroorzaakt door de VS en coalitietroepen, maar Rusland krijgt de schuld in het spel.

Ten slotte is muziek een ander gebied geweest waar de Amerikaanse regering bij betrokken was. USAID, een van de organisaties voor regimeverandering in Washington, bleek  de Cubaanse hiphopscene te hebben geïnfiltreerd  om muziek te gebruiken als een instrument voor sociale onrust. Washington probeerde dit te doen door “een netwerk op te bouwen van jonge mensen die “sociale verandering” zoeken om een ​​jeugdbeweging op gang te brengen tegen de regering van [voormalig] president Raul Castro.” Dit omvatte ook de “creatie van een “Cubaanse Twitter” sociaal netwerk en de uitzending van onervaren Latijns-Amerikaanse jongeren om activisten te rekruteren”  . demonstranten .

De entertainmentindustrie heeft en blijft een positief beeld van de VS en haar oorlogen promoten, om de perceptie te propageren dat de VS rechtvaardig is in haar interventies. Via een groot aantal media bemoeien Amerikaanse overheidsinstanties zich met instellingen die de macht hebben om de cultuur te beïnvloeden en deze te veranderen ten gunste van de hegemonische belangen van Washington. We laten ons achter in een wereld die zo succesvol wordt gepropageerd dat we niet eens beseffen dat wat we verteren propaganda is.

Overweeg alstublieft om ons te steunen als donateur of ondersteunend lid, ook wij hebben onze inkomsten zien dalen in deze heftige tijden daarom, KLIK HIER voor IBAN of via PayPal hieronder!, wil je ook onze berichten zoveel mogelijk delen dit is voor ons van levensbelang, hartelijke dank en veel leesplezier. Steun Indignatie via PayPal veilig en simpel.

VS – “Er is iets verrot in de staat Denmark” – Marcellus zei dit in William Shakespeare’s Hamlet over de geest als een zichtbaar symptoom van de verrotting in de staat Denemarken als gevolg van wanbestuur. Veel mensen in de Verenigde Staten zijn het erover eens dat de epidemie van massale schietpartijen betekent dat er iets heel erg mis is gegaan in hun samenleving.

VS – De recente incidenten in Uvalde, Buffalo, Californië en het metrostation in Brooklyn hebben opnieuw een langlopend debat doen ontbranden over ongebreideld wapengeweld in de VS. Elke keer dat er een schietpartij plaatsvindt, vinden de discussies en debatten plaats, om binnen een paar dagen in de vergetelheid te raken. Het probleem is ook niet opgelost en het aantal vuurwapendoden houdt ook niet op.

Helaas zijn massale schietpartijen een regelmatig fenomeen geworden in de VS. Wat drijft deze mensen om dag in dag uit krankzinnig openbaar geweld te plegen? Een persoon wordt niet als moordenaar geboren, maar de omstandigheden vormen een individu in de loop van de tijd. Massaal wapengeweld vindt plaats in een sociale en economische context die een persoon ertoe aanzet om dergelijke gruwelijke moorden te plegen.

Grondwettelijke rechten

Er is een grondwettelijk recht om wapens te dragen in de Verenigde Staten. Het tweede amendement zegt: “Een goed gereguleerde militie, die noodzakelijk is voor de veiligheid van een vrije staat, mag geen inbreuk maken op het recht van het volk om wapens te hebben en te dragen.

” Veel historici zijn het erover eens dat de belangrijkste reden voor het aannemen van het tweede amendement was om te voorkomen dat het land een professioneel staand leger moest hebben en het was niet bedoeld om particulieren het recht te verlenen om wapens te houden voor zelfverdediging. Door de jaren heen heeft het Hooggerechtshof het recht om wapens te dragen in de grondwet echter geïnterpreteerd als een individueel recht op zelfverdediging, waardoor het voor het Congres moeilijk werd om wapens te reguleren.

Vuurwapenwetten

De National Firearms Act (NFA) van 1934 is de eerste wapenbeheersingswetgeving die in het land is aangenomen, gevolgd door de Federal Firearms Act (FFA) van 1938. Deze wetten waren gericht op het beheersen van ganglandcriminaliteit en verboden wapenaankopen door de veroordeelde misdadigers. Het verplichtte ook wapenverkopers om de klantgegevens bij te houden.

Na de moord op president John F. Kennedy, senator Robert Kennedy en dr. Martin Luther King Jr, drong president Lyndon B Johnson aan op de Gun Control Act (GCA) van 1968. Deze wet verbood het importeren van wapens die geen sportief doel hebben, legde de leeftijd op beperking van de aankoop van pistolen, verboden criminelen, geesteszieken en anderen om wapens te kopen, vereiste serienummers voor alle vervaardigde en geïmporteerde wapens, samen met strengere vergunningen en regelgeving voor de vuurwapenindustrie. 

Echter, de 1986 Firearm Owner’s Protection Act (FOPA), versoepelde regelgeving op de verkoop en overdracht van de munitie.

Zwarte Opstand in 1960 en Mulford Act

De wapencultuur in Amerika is diep geworteld in de racistische geschiedenis van de slavernij. De kenmerken van die erfenis zijn ook duidelijk zichtbaar in het moderne Amerika. Tegenwoordig wordt de Republikeinse Partij vaak geïdentificeerd als een verdediger van het tweede amendement. Maar de Republikeinse beleidsmakers hadden in de jaren zestig een heel andere houding. Stevige Republikeinen zoals Ronald Reagan steunden de wetsvoorstellen over wapenbeheersing, niet vanwege ideologie, maar vanwege racistische dwang.

Het pleidooi voor gewapende zelfverdediging door steeds militantere groepen, waaronder de Black Panther Party (BPP) voor zelfverdediging, wekte angst bij de politieke elite. Deze schroom vertaalde zich in het ontwerpen van wetgeving om radicaal sociaal activisme te ondermijnen. 

De Mulford Act die in 1967 in Californië werd ingevoerd, ingevoerd door Don Mulford en ondertekend door gouverneur Ronald Reagan, verbood het openlijk dragen van geladen vuurwapens in openbare ruimtes in de staat Californië. National Rifles Association (NRA) had ook de wet gesteund. De Mulford Act verzwakte ook in hoge mate de BPP.

Ghost Guns en de consumentenmarkt voor wapens

Kent u het concept van spookwapens? Een particulier gemaakt vuurwapen dat een commercieel toegepast federaal verplicht serienummer mist, wordt een spookgeweer genoemd. Deze wapens zijn onvindbaar. Een artikel in de New York Times waarschuwde dat spookwapens kunnen worden besteld door bendeleden, criminelen en zelfs kinderen en beschreef dat het stijgende aantal in beslag genomen spookwapens een ‘crisis’ is. Het hoofd van de wapenveiligheidsorganisatie noemde spookwapens op dit moment de grootste bedreiging in het land.

De dramatische expansie van een consumentenmarkt voor wapens na de Tweede Wereldoorlog (WOII) wakkerde de toenemende angst aan voor meer wapens in verkeerde handen. Senator Tom Dodd (D-Conn) hekelde “de handel in pistolen tussen postorderbedrijven en jongeren, jonge volwassen misdadigers, drugsverslaafden, verstandelijk gehandicapten en personen die over het algemeen geen wapens zouden kunnen kopen vanwege hun achtergrond.” 

Hij valideerde verantwoord wapenbezit en verzekerde angstige wapenbezitters vaak dat hij alleen ondeugdzaam wapengebruik en -gebruikers wilde reguleren. Een van de meest beruchte postorderopties waren startpistolen en goedkope pistolen die in West-Europa werden gemaakt. Het idee van gemakkelijk toegankelijke illegale wapens was eng, maar het was niet politiek uitvoerbaar tot de zwarte opstand van de jaren zestig in steden als Detroit, Newark, Washington DC

Als gevolg van de politiek gemotiveerde “War on Drugs” hebben zich in veel arme binnenstedelijke gemeenschappen wapens verspreid. De nieuwe drugsoorlog creëerde een gloednieuwe markt voor illegale drugs – een ondergrondse markt die inherent gevaarlijk zou zijn en noodzakelijkerwijs zou worden gekenmerkt door zowel wapens als geweld. 

In veel stedelijke minderheidsgemeenschappen vertaalt de oorlog tegen drugs zich in een dagelijkse realiteit van racistische intimidatie, surveillance en moorden door de politie. In plaats van drugsmisbruik te behandelen als een probleem voor de volksgezondheid, is het een wapen geworden voor wetshandhavers om binnenstedelijke gemeenschappen te brutaliseren.

Bittere waarheid over data

De misdaadcijfers in de Verenigde Staten verschillen niet zo veel van die in andere landen in West-Europa, het VK, Japan en Australië; maar het aantal moorden is dramatisch hoger. Een belangrijke reden is de gemakkelijke beschikbaarheid van wapens. Volgens overheidsgegevens heeft de VS 4,4 procent van de wereldbevolking, maar meer dan 40 procent van alle wapens die in het bezit zijn van burgers. 

In 2013 waren er ongeveer 357 miljoen vuurwapens in dit land van 330 miljoen mensen. Van de 64 landen en gebieden met een hoog inkomen onderscheidt de VS zich door het hoge niveau van wapengeweld. De VS staat op de achtste plaats van de 64 (andere zeven zijn Caribische gebieden) voor moorden met vuurwapens. Als we uitsluitend kijken naar landen en gebieden met een hoog inkomen met een bevolking van meer dan 10 miljoen, staat de VS op de eerste plaats.

Vanaf de jaren ’80 en ’90 begonnen ontwikkelde landen maatregelen te nemen tegen het bezit van burgerwapens. Canada, het VK en Australië namen effectieve wapenbeheersingsmaatregelen, terwijl de VS het enige ontwikkelde land met een grote wapenmarkt was. Daarom groeide het burgerwapenbezit exponentieel in de VS.

Nationale Rifles Association (NRA)

National Rifles Association of America (NRA) is de grootste en meest invloedrijke belangenbehartigingsgroep voor wapens in Amerika. De moderne NRA, opgericht in 1871 om de schietvaardigheid van het geweer te bevorderen, is een prominente lobbyorganisatie voor wapenrecht geworden. Volgens de NRA telde de organisatie in december 2018 bijna 5 miljoen leden. In de loop van haar geschiedenis heeft de organisatie invloed uitgeoefend op de wetgeving, deelgenomen aan of rechtszaken gestart, en verschillende kandidaten op lokaal, staats- en federaal niveau goedgekeurd of tegengewerkt. 

Het NRA-instituut voor wetgevende maatregelen beheert het politieke actiecomité (PAC), het Political Victory Fund (PVF). In 2016 heeft de NRA een recordbedrag van $ 366 miljoen opgehaald en $ 412 miljoen uitgegeven aan politieke activiteiten. Negen Amerikaanse presidenten waren lid van de NRA, waaronder Donald Trump. De NRA is de belichaming van vriendjeskapitalisme in de VS.

Consumentenkapitalisme/wapenkapitalisme

Frequent wapengeweld in de samenleving vertegenwoordigt het gevierde individualisme van het Amerikaanse leven dat op zichzelf is gericht. Henry A. Giroux, een Amerikaans-Canadese geleerde en cultuurcriticus, van de McMaster University, schrijft: “Wanneer geweld een organiserend principe van de samenleving wordt, begint het weefsel van een democratie te ontrafelen, wat suggereert dat Amerika in oorlog is met zichzelf.” 

We leven in een samenleving die wordt bepaald en ondersteund door geweld. In dezelfde week als de massaschietpartijen in Oregon, voerde het Amerikaanse leger luchtaanvallen uit op een ziekenhuis in Kunduz, Afghanistan, waarbij ten minste 22 mensen omkwamen en meer dan tientallen gewond raakten.

Gedurende zeven decennia, na de Tweede Wereldoorlog, heeft wapenpaniek de politiek en het beleid inzake wapenbeheersing gevormd, wat altijd resulteert in een discussie om onderscheid te maken tussen deugdzaam en ondeugdelijk wapengebruik. Een dergelijke tweedeling verhulde de fundamentele realiteit in Amerika: het wapenkapitalisme. Het heeft de Amerikanen meer dan 400 miljoen wapens in handen gegeven. 

Ondanks opeenvolgende paniekaanvallen blijven wapens grotendeels ongereguleerd op de markt, omdat regelgevende handelingen zich slechts beperkt hebben gericht op wat zij beschouwen als ondeugdelijk wapengebruik en gebruikers. De vader van de schutter uit Oxford, bijvoorbeeld, was slechts een van de bijna 700.000 Amerikanen die in de week van Black Friday probeerden legaal een wapen te kopen.

In 1945 was er één kanon voor elke drie Amerikanen; vandaag hebben we meer wapens dan mensen. De wapencultuur in Amerika groeide samen met de naoorlogse hausse van het consumentenkapitalisme. Sinds de Tweede Wereldoorlog en de naoorlogse hausse zijn de VS vaak over de hele wereld verwikkeld in oorlogen. Blijkbaar is het land gewend geraakt aan een permanente oorlogseconomie – aan de militarisering van het buitenlands beleid. Met een militair budget dat gelijk is aan de helft van alle militaire uitgaven van de rest van de wereld samen, geeft de militaristische wereldwijde aanwezigheid van de VS de boodschap af dat geweld de ultieme oplossing is voor elk geschil. Dit is een boodschap die steevast doorsijpelt in de Amerikaanse psyche en cultuur.

Het nieuws dat door de meeste grote media wordt gepubliceerd, meldt dat de aandelenkoersen van de top 5 van belangrijkste wapen- en munitiefabrikanten de volgende ochtend van de schietpartij in Uvalde, Texas omhoogschoten. Dit is het prominente voorbeeld van wat wapenkapitalisme is. Je hebt een schietpartij, de volgende dag kopen meer mensen aanvalswapens, denkend om zichzelf te verdedigen en je hebt meer wapens in openbare hand, dus heb je meer schietincidenten. Degenen die profiteren van deze vicieuze cirkel van dodelijke val zijn de wapenfabrikanten en de wapenlobbyisten. Degenen die lijden zijn de arme ongewapende kinderen en burgers.

Het vriendjeskapitalisme tussen wapenfabrikanten en de wetgevers produceerde wetten zoals het “Dickey-amendement”, waardoor het Congres al meer dan 20 jaar geen federale financiering heeft voor onderzoek naar wapengeweld. Het Dickey-amendement verbiedt het gebruik van federale fondsen om wapenbeheersing te bepleiten of te bevorderen. Zo heeft het het Center for Disease Control (CDC) verhinderd enig onderzoek te doen naar traumatisch hersenletsel in verband met vuurwapens. De wapenlobby werkte samen met de politieke elite om hun winst veilig te stellen door gegevens te onderdrukken.

Zo hebben we een portret van een samenleving die wentelt in een moeras van eindeloos geweld, verdeeld door uitersten van rijkdom en armoede, en fundamenteel ontworpen om de één procent of minder te verrijken die het grootste deel van de industrieën en hulpbronnen van de natie bezit. Deze realiteit vormt de context van economisch geweld tegen de arbeidersmeerderheid van het land, wiens karige sociale vangnet en verslechterende sociaaleconomische omstandigheden een provocerende achtergrond vormen voor de Amerikaanse epidemie van wapengeweld.

Kan er een oplossing zijn?

De oplossing voor deze epidemie is niet eendimensionaal. Wapens wegnemen zou de eerste stap zijn. Canada deed het, het VK deed het, Australië deed het; en hun resultaat is voor iedereen te zien. Wapens wegnemen betekent niet alleen het niet meer kopen en verkopen van aanvalswapens; maar ook om reeds verkochte munitie terug te kopen. Australië deed dat in 1996, waardoor het wapengeweld drastisch werd verminderd. 

Amerikaanse wetgevers moeten lessen trekken uit andere landen. De geestelijke gezondheidszorg moet een van de speerpunten zijn van de wetgeving. Verzekeraars nemen sinds kort maatregelen op het gebied van de geestelijke gezondheid; maar dat is niet voldoende. Een groot deel van de bevolking van het land kan zich geen ziektekostenverzekering veroorloven. We hebben universele gezondheidszorg nodig die ook geestelijke gezondheid omvat. We hebben meer regelgeving nodig voor de wapenindustrie. We moeten ons richten op de absurde immuniteit en privileges die de wapencultuur verleent aan zowel wapenfabrikanten als wetshandhavers. 

In plaats van reactionaire profilering hebben we universele veiligheidsmaatregelen nodig. In plaats van miljardairs zoals Michael Bloomberg, moeten de meest getroffen mensen in het wapengeweld de strijd ertegen leiden. Omdat wapengeweld nauw verbonden is met gezondheidszorg, armoede, oorlog, werkloosheid, huiselijk geweld, migratie, school- en werkplekvervreemding en nog veel meer sociaaleconomische dimensies waarop het huidige kapitalistische model van de Amerikaanse samenleving is gebouwd; om wapengeweld aan te pakken, moeten we dit model het hoofd bieden. de meest getroffen mensen in het wapengeweld moeten het voortouw nemen in de strijd ertegen. 

Omdat wapengeweld nauw verbonden is met gezondheidszorg, armoede, oorlog, werkloosheid, huiselijk geweld, migratie, school- en werkplekvervreemding en nog veel meer sociaaleconomische dimensies waarop het huidige kapitalistische model van de Amerikaanse samenleving is gebouwd; om wapengeweld aan te pakken, moeten we dit model het hoofd bieden. de meest getroffen mensen in het wapengeweld moeten het voortouw nemen in de strijd ertegen. 

Omdat wapengeweld nauw verbonden is met gezondheidszorg, armoede, oorlog, werkloosheid, huiselijk geweld, migratie, school- en werkplekvervreemding en nog veel meer sociaaleconomische dimensies waarop het huidige kapitalistische model van de Amerikaanse samenleving is gebouwd; om wapengeweld aan te pakken, moeten we dit model het hoofd bieden.

Het sprankje hoop hier is dat de crisis van wapengeweld voor het eerst in generaties een nieuwe politieke ontwikkeling heeft veroorzaakt. De jongere generatie is er op straat tegenaan gelopen. Washington DC was in 2018 getuige van de enorme “March for Our Lives”-rally.

De extreemrechtse Republikeinen zijn pro-gun. Van hen een effectieve oplossing verwachten, zal tevergeefs zijn. De centristen en democraten zijn slechts bereid om minimale aanpassingen aan de wapenwet te doen, wat tot nu toe niet vruchtbaar is geweest. Amerikaans links moet hier een rol spelen. Tot nu toe heeft links terughoudendheid getoond bij het debatteren over wapengeweld. Om wapengeweld te stoppen, moeten we een langetermijnvisie hebben met enkele tastbare acties op korte termijn. Een nieuw soort maatschappelijk model dat wapengeweld bij de wortel kan aanpakken, heeft een radicale, vooruitziende holistische visie nodig. We zullen er misschien niet van de ene op de andere dag komen, maar we kunnen er zeker komen als we de visie en de toewijding hebben.

Overweeg alstublieft om ons te steunen als donateur of ondersteunend lid, ook wij hebben onze inkomsten zien dalen in deze heftige tijden daarom, KLIK HIER voor IBAN of via PayPal hieronder!, wil je ook onze berichten zoveel mogelijk delen dit is voor ons van levensbelang, hartelijke dank en veel leesplezier. Steun Indignatie via PayPal veilig en simpel.

Poetin wil wat een zeer ruime meerderheid van de Russen wil. Als Poetin de geest geeft, is er geen gebrek aan bestuurders die het stokje van hem over kunnen nemen, zonder dat er wezenlijk iets verandert. De voorstelling van Poetin als een ‘Kwade Genius’, en dictator, is een tamelijk stupide poging om het eenvoudiger te maken haat te verspreiden tegen een land dat ons in de weg zit.

Waarmee ik overigens zeker niet wil ontkennen dat Poetin een tamelijk unieke politicus is, met kwaliteiten die je in het westen bij politici niet snel meer tegenkomt. En ik wil de welhaast mystieke verhalen over zijn unieke geheugen, waardoor hij allerlei details onthoudt, en geen spiekbriefjes nodig heeft, ook niet bagatelliseren. Maar het is een illusie om te denken dat de bakens worden verzet als Poetin zou komen te overlijden. Althans, als dat het gevolg zou zijn van een ziekte, en niet van een aanslag of een coup.

De steeds weer terugkerende geruchten over de gezondheid van Poetin, die niet lang meer te leven zou hebben, houden mij hier in deze bijdrage bezig. Ook Poetin heeft niet het eeuwige leven, en het zou derhalve waar kunnen zijn dat hij ernstig ziek is. Of het is de zoveelste leugen van mensen die grossieren in onwaarheden waar het Poetin en Rusland betreft.

Maar wat zou daarvan dan het doel kunnen zijn? Door mijn bril bekeken is het irrelevant of die berichten waar zijn, of gelogen, omdat er geen consequenties zijn. Behalve voor Poetin zelf en zijn naasten, uiteraard, als het juiste berichten zijn. Maar bezie het door de bril van westerse ‘spin-doctors’, en je kunt je voorstellen dat ze, anticiperend op dat overlijden, hun verhaal aanpassen om zichzelf een uitweg te bieden uit de hoek waarin ze nu klem zitten door hun eigen toedoen.

Door Poetin ambities toe te dichten die hij helemaal niet heeft, kunnen westerse landen zelf het roer omgooien als hij zou komen te overlijden, omdat daardoor de kans geweken is dat Rusland heel Europa onder de voet zou lopen, ‘zoals Poetin van plan was’. Dat was, en is hij niet. En nee, hij wil ook zeker niet heel Oekraïne bezetten. Daarvoor is hij veel te slim. Maar het westen zou het kunnen verkopen als een koerswijziging van de Russen als ze vervolgens accepteren wat Poetin bij zijn leven nog heeft bereikt.

Terwijl er in het Russische standpunt niets verandert. Maar hoe moeten we die geruchten dan begrijpen als ze niet waar zijn? Dan kan het zijn dat de Russen dat gerucht zelf doelbewust hebben gelanceerd. Dan denk ik aan een verhaal dat te boek werd gesteld door de ‘spin-doctor’ van Thatcher. Je lanceert zelf het verhaal dat je zwaar ziek bent, en hoogstwaarschijnlijk zult komen te overlijden. En als dat vervolgens niet gebeurt (omdat je helemaal niet ziek was), zal het dankbare volk je beschouwen als iemand die zelfs de dood weet te overwinnen. Maar dat is hier onwaarschijnlijk, omdat Poetin dat niet nodig heeft.

En dan is er de mogelijkheid dat Poetin helemaal niet ziek is, en dat gerucht ook niet de wereld in heeft gestuurd, maar dat één of andere ‘grapjas’ in de media erachter zit, wetend dat het veel ‘hits’ oplevert voor die schunnige publicatie, en daarmee veel reclame-inkomsten. Of wie weet, is het iemand die werkzaam is bij een ‘Veiligheidsdienst’ van het westen die de opdracht heeft om Rusland te ‘destabiliseren’ door chaos te stichten, vertaald als ‘verwarring’, waardoor Russen tijd kwijt zijn aan het jagen op schimmen, en onzeker worden.

Dat is ook zeker het geval waar wanhopige westerse ‘spin-doctors’ inmiddels speculaties over mogelijke moordaanslagen op Poetin promoten. Verhalen die de hoop bij de kinderen levend moeten houden, nu de hele westerse strategie een hopeloze mislukking blijkt te zijn. Inplaats van Rusland dood te bloeden, bloedt het westen dood. En militair heeft het Atlantische Genootschap geen antwoord op de Russische strategie.

Mijn eigen aarzeling om aandacht te besteden aan die geruchten, als er niks concreets te melden valt, verloor het uiteindelijk van mijn behoefte om deze inzichten met u te delen. Het voegt in het hier en nu niks toe, maar kan op de wat langere termijn wel nuttig zijn om zekere geprogrammeerde ontwikkelingen te begrijpen. Zo niet waar het Poetin betreft, dan weer wel waar het andere, vergelijkbare geruchtenstromen betreft.

Overweeg alstublieft om ons te steunen als donateur of ondersteunend lid, ook wij hebben onze inkomsten zien dalen in deze heftige tijden daarom, KLIK HIER voor IBAN of via PayPal hieronder!, wil je ook onze berichten zoveel mogelijk delen dit is voor ons van levensbelang, hartelijke dank en veel leesplezier. Steun Indignatie via PayPal veilig en simpel.