DOUGLAS MURRAY: onze kinderen angstaanjagend maken met doom-propaganda over klimaatverandering is niets minder dan misbruik

Hebben uw kinderen eco-angst? Hoe zou u weten of ze hadden?

Volgens verschillende psychologen en psychiaters heeft het praten over een ‘klimaatcrisis’ geleid tot een toename van jongeren die gevoelens van angst, hulpeloosheid en schuldgevoelens melden.

De symptomen van dit nieuw ontwikkelde syndroom zijn echt genoeg, volgens het Royal College of Psychiatrists – en waarom zouden ze niet in een wereld vol met eenzijdige propaganda zitten?

We zagen dit tijdens Kerstmis toen Channel 4 een speciale editie van Gogglebox scoorde met de naam Gogglesprogs, met kijkers vanaf zes jaar.

De kinderen lieten zien hoe de BBC onterechte beweringen van Extinction Rebellion (XR) zei dat ‘wetenschappers zeggen dat we nog maar 11 jaar hebben om te handelen’. En hun reactie was maar al te begrijpelijk. 

Eén kind zag er vooral gepijnigd uit toen ze op haar vingers telde hoeveel jaar ze nog had om te leven en ontdekte dat, volgens de BBC, de wereld zou kunnen eindigen als ze pas 19 was.

Later reageerde een kleine jongen op de fanatieke beweringen van XR door tegen de kijkers te zeggen: ‘Dat is triest. Waarom moesten we nu worden geboren? ‘

Ze groeien natuurlijk op in een wereld waar Greta Thunberg haar evangelie van dreigend hellevuur predikt en waarin wereldleiders in de rij staan ​​om haar boodschap goed te keuren.

Vermoedelijk serieuze politici doen graag alsof wat de Zweedse tiener zegt (we gaan allemaal over de dood) waar is, dat haar voorgestelde antwoord (kapitalisme van de vrije markt vernietigen) redelijk is, en mensen die beter zouden moeten weten proberen elk te overtreffen andere bij hysterie. De resultaten zijn niet verwonderlijk.

Alleen al in de afgelopen weken hebben een aantal vrienden me verteld dat kinderen zich depressief of lusteloos voelen omdat ze vallen voor de leugens van deze misbruikers die beweren dat jonge mensen geen kans hebben om ooit op te groeien.

Een moeder beschreef onlangs hoe haar dochters hadden gevraagd wat het nut was van het nemen van hun GCSE’s als ze hier een paar jaar later niet eens zouden zijn.

Je hebt misschien gedacht dat, in plaats van ze nog verder op te zwepen, alle resterende volwassenen in de kamer kinderen het perspectief en inzicht zouden moeten bieden dat leeftijd zou kunnen bieden, maar ik ben herhaaldelijk getroffen door hoe weinig mensen er bereid zijn die rol op zich te nemen .

Ondertussen hebben cynische politici zoals Jeremy Corbyn en iedereen die de Lib Dems wil leiden een grote rol gespeeld.

Ze hebben een cynische kans gezien om jonge kiezers aan te spreken en hebben de kwestie aangepakt, waardoor de claims van XR in de ogen van de jongeren zwaar en indrukwekkend zijn.

Te veel van ons kowtow naar kinderen of behandelen ze als een speciale bron van waarheid, maar de reden waarom zo velen ziek worden van angst is juist omdat zoveel volwassenen in een positie om beter te weten hen vertellen dat ze doodsbang moeten zijn.

Neem de kop van de BBC-website afgelopen zomer: ‘Klimaatverandering: 12 jaar om de planeet te redden? Maak dat 18 maanden. ‘

Dit soort scaremongering is zo alledaags dat het nauwelijks registreert. De meesten van ons zijn de tel kwijt van het aantal deadlines voor eco-doomsday dat we zijn gepasseerd. Toch zijn we er nog steeds.

In 2000 publiceerde de inmiddels ter ziele gegane krant Onafhankelijke krant dat kinderen binnen landen als de onze binnen een paar jaar niet zouden weten wat sneeuw was. 

Twee jaar later gebruikte de anti-kapitalistische activist George Monbiot de pagina’s van The Guardian om te beweren dat er binnen tien jaar hongersnood zou zijn tenzij we het allemaal opgaven om vlees, vis en zuivelproducten te eten. Nou, 2010 kwam en ging maar de meeste Britten blijven goed gevoed.

Twee jaar later waarschuwde The Guardian dat klimaatverandering in de daaropvolgende jaren miljoenen doden zou veroorzaken. 

De krant ging zelfs zo ver dat hij waarschuwde dat Groot-Brittannië tegen 2020 in een ‘Siberisch’ klimaat zou worden ondergedompeld. Ik hoef nauwelijks te zeggen dat we nog niet rondlopen in een Arctische woestenij met berenvellen.

Maar dat was altijd zo bij klimaatalarmisten. De ene dag zouden we nooit meer sneeuw zien – de volgende dag zouden we bedekt zijn met het spul. En de hele tijd werd van ons verwacht dat we hen vertrouwden en de economie vernietigden op hun wiebelige zeggen.

Dit wil natuurlijk niet zeggen dat er geen milieuproblemen zijn, vooral wat vervuiling betreft.

Veel van onze antwoorden blijven ontoereikend. Maar je moet, zo niet onwetend, dan heel jong zijn om te vallen voor alles wat mensen je over het klimaat vertellen.

Het helpt nauwelijks dat degenen die de ergste voorspellingen hebben gedaan, mensen zijn die echt beter zouden moeten weten.

Volgens de voormalige Amerikaanse vice-president Al Gore hadden de poolkappen tegen 2013 volledig moeten zijn weggesmolten.

De Prins van Wales beweerde dat we 11 jaar geleden aan het einde van onze dagen kwamen. Die 11 jaar kwamen en gingen en we zijn er nog steeds.

Jongeren worden niet alleen aangemoedigd om catastrofe te verwachten, ze krijgen te horen dat het goed is om dat te doen. Ze krijgen te horen dat ze zich alarm moeten voelen. 

Dat ze paniek moeten voelen. En dat de dreigingen van dreigende vernietiging alle andere legitieme zorgen wegvagen.