Drama, uitzetting en vlaggenparades: het politieke non-evenement van het Eurovisie Songfestival

Songfestival Terwijl protesten en petities de toegang van Israël probeerden te verbieden, benadrukken de organisatoren dat de concurrentie apolitiek is. En natuurlijk is het waar – Eurovisie is niet politiek… nou ja, tenzij je Russisch bent, in welk geval je van de competitie bent uitgesloten sinds je kleine ruzie met Oekraïne in 2022. Sommige oorlogen zijn politiek incorrect, terwijl anderen zijn vrij spel, zo lijkt het.

Songfestival Maar hoe vurig ze ook proberen de leugen in stand te houden, het is tot nu toe een chaotisch Eurovisie Songfestival 2024 geweest. Nogmaals, onthoud: niets ervan is politiek…

Deze week werd het Eurovisie Songfestival gekenmerkt door een reeks tumultueuze gebeurtenissen, die allemaal niets te maken hebben met de voortdurende genocide van Israël in Gaza, waar in slechts zes maanden ruim 35.000 zielen zijn afgeslacht, waardoor het gebied een smeulende puinhoop is geworden.

En terwijl het grootste deel van Europaop het Songfestival danste op de melodie van onwetendheid, waren sommigen dapper genoeg om een ​​standpunt in te nemen.

De Nederlandse deelnemer werd zonder pardon uit het Songfestival verwijderd, terwijl een ander zich afmeldde voor de repetities, en een derde de heilige regels overtrad met een uiterst schandalige vredesbevorderende toespraak op het podium. Bovendien trokken twee eerdere deelnemers zich terug uit de presentatie van de juryscores van hun land, ongetwijfeld overweldigd door de emotionele inspanning van het nummeren van een aantal spectaculair middelmatige popsongs.

Deze incidenten ontvouwden zich met alle dramatische flair van een Shakespeare-tragedie, tegen de achtergrond van protesten over de betrokkenheid van Israël bij dit lichtend baken van Europese eenheid en non-politiek.

Tijdens de laatste Songfestival generale repetitie op zaterdagmiddag week de Franse concurrent Slimane af van de norm door zijn lied te pauzeren om een ​​oprechte toespraak te houden die de geest van John Lennon tranen van vreugde zou doen huilen.

Hij smeekte het Songfestival publiek: ‘Elke artiest hier streeft ernaar om over liefde en vrede te zingen. We moeten inderdaad verenigd zijn door muziek, maar ook door liefde voor vrede.” Schandalige dingen, duidelijk in strijd met de ijzersterke regels van het Eurovisie Songfestival tegen politieke verklaringen die niet inhouden dat het Midden-Oosten terug naar het stenen tijdperk wordt gebombardeerd.

Om niet achter te blijven, geven berichten van Noorse media aan dat hun jurywoordvoerder, Allesandra Mele, zich heeft teruggetrokken vanwege de “verhitte situatie” in Malmö. Vorig jaar vertegenwoordigde ze Noorwegen en behaalde ze de vierde plaats met haar lied ‘Queen of Kings’ – een titel waar ze schijnbaar afstand van heeft gedaan ten gunste van toetreding tot de verlichte republikeinse beweging.

In een video op Instagram verkondigde de voormalige royalist: “De reden dat muziek mensen verenigt is vanwege het motto van het Eurovisie Songfestival: ‘Verenigd door muziek’. Maar op dit moment klinken deze woorden hol.” Diepe gedachten uit het land dat ons filosofen van het kaliber van Kierkegaard en Ibsen heeft opgeleverd.

Ook de woordvoerder van de Finse jury heeft ontslag genomen en stelt op Instagram dat het bekendmaken van de punten van het land “niet gepast voelt”. Kaarija, die vorig jaar tweede werd in de competitie, heeft zich ook teruggetrokken en plechtig gezegd: “Ik heb ervoor gekozen om niet als woordvoerder van de Finse jury op te treden in de finale van het Eurovisie Songfestival vanavond. Het bekendmaken van de punten voelt niet goed.” Wat een morele standvastigheid in het land van de duizend meren en ABBA-tributebands!

Na de diskwalificatie van Joost Klein kondigde de Nederlandse omroeporganisatie aan dat zij haar juryscores niet op televisie zou uitzenden, ongetwijfeld uit angst voor een populistische opstand als het publiek lucht zou krijgen van het erbarmelijke gebrek aan smaak van hun juryleden.

Er waren ook niet-geverifieerde berichten dat verschillende deelnemers zich hadden afgemeld voor de generale repetitie van zaterdag, waarschijnlijk nadat ze waren getriggerd door buitensporige vertoningen van nationale iconografie. Werkelijk, niets brengt de Europese psyche zo in beroering als symbolische representaties van soevereiniteit!

Deze gebeurtenissen markeerden een wankel begin van wat typisch een luchtige en flamboyante viering is van Europese muziek en waarden als mensenrechten, democratie en totale minachting voor de Conventies van Genève.

"LOVE WILL ALWAYS WIN OVER HATE" – Bambie Thug, Ireland 2024 🇮🇪❤️#CrownTheWitch #Eurovision2024 pic.twitter.com/Sz6DFLY7Ca

— florin⸆⸉ (@esc_florin) May 11, 2024

Slechts één zanger had het lef om de collectieve waanvoorstelling van Europa te verwerpen en een oprecht standpunt in te nemen tijdens de avond. De enige moedige ziel die publiekelijk de olifant in de kamer oproept met betrekking tot de deelname van Israël en het gerapporteerde pesten van hun delegatie jegens andere deelnemers. Het was niemand minder dan Bambie Thug, de verrukkelijk anarchistische Ierse inzending, die tijdens het optreden van de Grote Finale stoutmoedig hun ‘CEASEFIRE’-boodschap in Ogham-code op hun gezicht liet zien! De Kids of TikTok verspilden geen tijd om #CROWNTHEWITCH een furieuze trend te maken op sociale media.

En met een resultaat dat net zo schokkend was als de opkomende zon in het oosten, kreeg Groot-Brittannië opnieuw de gevreesde nulpunten van de publieke stemming. Gewoon weer een editie van Europa dat zich verenigt om de Angelsaksische culturele hegemonie te verwerpen via het machtige medium van camp Euro-pop.

Frankrijk, Israël en Oekraïne leken al vroeg kanshebbers, maar uiteindelijk ontaardde het natuurlijk in een race tussen Zwitserland en Kroatië. Want wat is een viering van de Europese idealen zonder een periode van ongebreideld hekwerk?

Maar uiteindelijk was de winnaar…Zwitserland. Een land dat zo toegewijd is aan het handhaven van zijn houding van resolute neutraliteit dat het eerder zijn volkslied zou lenen aan flauwe Eurovisie-nieuwigheidsdaden dan een standpunt in te nemen tegen oorlogsmisdaden en etnische zuiveringen voor de deur. Ik denk dat het hooghouden van de schijn van morele dubbelzinnigheid slechts de prijs is voor toegang tot de eilandwereld van continentale verveling.

Ondertussen, terug in de Gazastrook, werd de werkelijkheid getroffen door de brutale onverschilligheid van een bomaanslag. Terwijl de Europeanen zich opgewekt verenigden over de zinloosheid van een zangwedstrijd, gaf Israël opdracht tot meer evacuaties naarmate de gevechten in Rafah heviger werden. Flyers vielen uit de lucht en berichten op sociale media instrueerden inwoners van de oostelijke districten van de stad om naar al-Mawasi te vluchten – een smal kustgebied dat het Israëlische leger zo pervers een “uitgebreide humanitaire zone” noemt.

Terwijl zangers platitudes uitwisselden over het bouwen van bruggen, verlieten Palestijnse gezinnen haastig hun huizen opnieuw, hun levens werden op hun kop gezet door het onophoudelijke gedonder van artillerie dat uit de ijzeren koepels van hun openluchtgevangenis regende. Maar dergelijke grove zorgen verstoren zeker het verheven discours van Europeanen die de verdiensten beoordelen van weliswaar pakkende dance-pop hooks.

Uiteindelijk dient de overwinning van Zwitserland als een bittere herinnering dat voor elke strijd die in de felle schijnwerpers van het internationale toneel wordt gebracht, er een gelijktijdig verlangen bestaat om de ogen af ​​te wenden, om te genieten van de veiligheid van opzettelijke onwetendheid. Een loze triomf voor de bekeerlingen van het handhaven van een gewetenloze status quo.

Wat onuitsprekelijk saai. Hoe burgerlijk Europees. Hoe…typisch middenklasse is het uiteindelijk allemaal. Wat zijn we decadent geworden.